Αναγνώστες

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Επίθεση-συγκάλυψη


Κάρης Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/11/2010
Όσοι διατηρούν την ψυχραιμία τους και θέλουν να βλέπουν πίσω από τις ρητορείες διερωτώνται ακόμη ποιοι ήταν οι λόγοι της επίθεσης κατά του Φώτη Κουβέλη από τη διεύθυνση της "Αυγής" πρώτα, και στη συνέχεια από τον Αλ. Τσίπρα, δύο φορές, στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Ότι κατάφωρα και προκλητικά διαστρεβλώθηκε η θέση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς έναντι του Μνημονίου όλοι - και όσοι δεν το γνώριζαν - το κατάλαβαν. Γιατί, όμως, χρειάζονταν η παραποίηση, αν ειλικρινής στόχος της ηγεσίας του ΣΥΝ ήταν η δημιουργία αντιμνημονιακού μετώπου, στο οποίο - υποτίθεται - προσκαλείται και ο Φώτης Κουβέλης;

Αναμφίβολα παίζει ρόλο η παλαιά (καταστροφική) παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος να παραποιείται η πραγματικότητα για να ταιριάζει στη “γραμμή”. Να ενισχύονται οι διαιρέσεις και οι συγκρούσεις, ακόμη και με ψευδή επιχειρηματολογία, γιατί μόνον έτσι “ξεκαθαρίζουν οι γραμμές”. Έτσι, οι (δήθεν) ενωτικές προτάσεις μετατρέπονται σε μοχλούς σύγκρουσης και συμβάλλουν μόνον στην πρόσκαιρη επικοινωνιακή επιβίωση όσων τις απαγγέλλουν.

Δεν αρκεί, όμως, η μεθοδολογία και ο τρόπος σκέψης από το παρελθόν για να εξηγήσουμε αυτή τη συντονισμένη επίθεση. Καθοριστικό ρόλο παίζουν οι σημερινές εσωτερικές συγκρούσεις στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η αμφισβήτηση της ηγεσίας Τσίπρα. Και κυρίως η ανάγκη να συγκαλυφθεί η αποτυχία της κεντρικής προεκλογικής επιλογής της ηγεσίας, το αντιμνημονιακό μέτωπο. Και να μειωθεί η σημασία, τα πολιτικά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών επιλογών της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Η πολιτική του αντιμνημονιακού δημοψηφίσματος προβλήθηκε -ηθελημένα, δυστυχώς- ταυτισμένη με το σύνθημα της Ν.Δ. Την (υπερ) πολιτικοποίηση των εκλογών και ψήφο κατά του Μνημονίου ζήτησαν Σαμαράς και Τσίπρας. Οι εκλογείς δεν στήριξαν αυτή τη γραμμή, κυρίως στον β' γύρο - κάπως ωφελημένη βγήκε στον α' γύρο η Ν.Δ., μόνον ... Και αυτό συνέβη όχι γιατί ο κόσμος είναι με το Μνημόνιο και με την κυβερνητική πολιτική. Ακριβώς επειδή ο κόσμος είναι αντίθετος, δεν αναζητούν οι περισσότεροι μια “δήλωση πίστεως κατά” του Μνημονίου, αλλά την πολιτική διέξοδο, την εναλλακτική λύση.

Αυτή την αποτυχία επιχειρεί να συγκαλύψει η επίθεση κατά Κουβέλη. Θα συνεχίσουμε τη Πέμπτη, λόγω της αυριανής απεργίας.

.ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

.1.Ευρωπαικός συντονισμός για την αντιμετώπιση της κρίσης

Η χώρα μας μαζί με άλλες χώρες της Ευρώπης, ουσιαστικά όλη η Ευρώπη, εισήλθαν σε νέα πιο κρίσιμη φάση της βαθιάς δημοσιονομικής κρίσης.

Απλώνεται στη Ευρώπη η επίθεση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων κατά της Ιρλανδίας τώρα, ενώ δυναμώνουν οι απειλές κατα της Πορτογαλίας ακόμη και της Ισπανίας.

Απάντηση προοδευτική δεν είναι η γενική πανευρωπαική συμπίεση της αμοιβής της εργασίας και η υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά η αναίρεση της θεσμικής πολιτικής υπανάπτυξης και της ασυμμετρίας στην οικοδόμηση της ΕΕ. Με κοινή δημοσιονομική πολιτική, μείωση των ανισορροπιών, σύγχρονη οικολογική ανάπτυξη για όλες τις χώρες και περιφέρειες στη κατεύθυνση της κοινής οικονομικής διεύθυνσης και του κοινού προυπολογισμού.
Ο αγώνας μας στην Ελλάδα πρέπει να είναι συντονισμένος με τη κινητοποίηση δυνάμεων και συμμαχίες σε Ευρωπαικό επίπεδο για να υιοθετηθούν επειγόντως πολιτικές συνεργασίας, αλληλεγγύης και σύγκλισης και να απομονωθεί η εκβιαστική πολιτική της Μέρκελ που απειλεί πλέον τη συνοχή της ευρωζώνης.

Είναι ενθαρρυντικές οι σοβαρές διεργασίες που εξελίσσονται στο ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο και προκαλούν όλο και πιο μεγάλη πίεση στην ηγεσία της Γερμανίας να εγκαταλείψει την εκβιαστική πολιτική της, τον οικονομικό ηγεμονισμό της, σε βάρος των χρεωμένων χωρών. Ισχυρές φωνές στον ευρωπαϊκό χώρο ακούγονται για την υιοθέτηση από την ΕΕ μιας στρατηγικής κοινής ανάπτυξης και της διάρρηξης των αλυσίδων της αδύναμης ανάπτυξης.

Εμείς επαναφέρουμε τις προτάσεις μας για τη συγκρότηση Μόνιμου Μηχανισμού αντιμετώπισης κρίσεων, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου της χώρας μας και την έκδοση του ευρωομολόγου.





2.Για μια εναλλακτική πολιτική διεξόδου από την κρίση





Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διαφώνησε με το Μνημόνιο και το καταψήφισε στην Βουλή. ΄Εχουμε καταθέσει και αναδείξει προτάσεις και πολιτικές δράσεις που κινούνται στον αντίποδα των μέτρων του Μνημονίου, για να αποκρουστούν οι αντικοινωνικές του συνέπειες και να υπάρξει διέξοδος από τις ασφυκτικές του ρυθμίσεις.

Η απεμπλοκή της Ελλάδας από το μηχανισμό της τριμερούς χρηματοδότησης, όσο κι αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας -και είναι δίκαιο- προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση και αυτή, στη συνέχεια, προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών και ευρωπαϊκού χαρακτήρα, οι οποίοι δεν υπάρχουν και πρέπει να διαμορφωθούν.

Στο πλαίσιο της οικοδόμησης αυτής της ευρωπαικής διεξόδου, η ελληνική κοινωνία καταλαβαίνει ότι πρέπει να βρεθεί δίκαιος τρόπος μείωσης των ελλειμμάτων του κράτους , της εξάρτησης από την υπερχρέωση και επομένως να ανατραπεί η πελατειακή διαχείριση των προνομίων και της φοροδιαφυγής. Οι πολίτες διεκδικούν την αναδιανομή και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η αλληλεγγύη και ο επανακαθορισμός του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην Αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση, στους θεσμούς, αλλά και στην οικονομία με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων.

Η ανασφάλεια της κοινωνίας γιγαντώνεται. Η χώρα μας αντιμετωπίζει έκρηξη ύφεσης, ανεργίας, πληθωρισμού, συρρίκνωσης και τεχνολογικής οπισθοδρόμησης της παραγωγικής βάσης. Έχει εμπλακεί με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοδιαδόχων μέτρων, αστοχίας, πρόσθετων μέτρων, χωρίς να διαφαίνεται ο δρόμος εξόδου από την κρίση.

Η κυβέρνηση αγκομαχά να εξασφαλίσει την τρίτη δόση του δανείου. Τα μέτρα ξεπερνούν πλέον την μία μετά την άλλη κόκκινες γραμμές που το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση έθεταν - και ένα χρόνο πριν, και έξι μήνες πριν, και τρεις μήνες πριν.

Τα έως τώρα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής επιβεβαιώνουν ότι οι επιλογές της είναι αναποτελεσματικές. Παράγουν ύφεση, πληθωρισμό, ανεργία.

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί να συναινέσει στην πολιτική που καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις, ενισχύει τους δείκτες της ανεργίας, διευρύνει τη φτώχεια, τροφοδοτεί την ύφεση, ανέχεται την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή.

Εκφράσαμε την αντίθεσή μας στην υπεροχή της επιχειρησιακής σύμβασης έναντι των κλαδικών και στη λεγόμενη μεταρρύθμιση-εξορθολογισμό του δημοσίου τομέα.

Δηλώσαμε ότι η κυβέρνηση ξεπέρασε τη κόκκινη γραμμή της προστασίας των γενικών συλλογικών συμβάσεων και των μισθών σε κάθε επιχείρηση,





Η ελληνική κοινωνία δεν συσπειρώνεται ούτε στη δικαίωση της κυβερνητικής πολιτικής και των απαιτήσεων των δανειστών της χώρας, ούτε στη δικαίωση των ενόχων της δημοσιονομικής κατάρρευσης. Η ανοχή της εξαντλείται.

Οι ευθύνες των κομμάτων του πελατειακού κράτους είναι τεράστιες και δεν διαγράφονται με επικοινωνιακά μέσα. Οι πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που μας έφεραν στο χείλος της χρεοκοπίας, δεν πρέπει απλώς να εγκαταλειφθούν, πρέπει να ανατραπούν.

To ξεπέρασμα της κρίσης κρίνεται σε τρία μέτωπα :

-στην αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας, που θα την πληρώσουν δραματικά όλοι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι.

-στην ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και όχι μέσα από νέους έμμεσους φόρους, καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας.

-στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας έξω από το πελατειακό σύστημα, υπέρ των πολιτών, μιας ανάπτυξης οικολογικής για τη βελτίωση της ζωής τους, με πλήρη σεβασμό στο περιβάλλον, με ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην Αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στην οικονομία με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων, με δυναμική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αντιπαλεύει τα αίτια της κρίσης. Δεν αναζητούμε τρόπους να τροφοδοτηθεί η συνέχιση του ίδιου πελατειακού κράτους. Αγωνιζόμαστε για την ανατροπή του παντού. Η εναλλακτική λύση που στηρίζουμε δεν είναι μόνον άλλα μέτρα οικονομικής πολιτικής, αλλά διαφάνεια, καταπολέμηση της σπατάλης και της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της κάθε μορφής ιδιοποίησης του δημοσίου πλούτου, πάταξης του πελατειακού κράτους.

Περιλαμβάνει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες τόνωσης της παραγωγής και όχι χρηματοδότησης του καταναλωτικού προτύπου που κυριάρχησε στη χώρα. Περιλαμβάνει δραστηριότητες και θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης.

Διέξοδο για τη χώρα δεν δίνει η πολιτική ατροφία και διγλωσσία της ΝΔ που παριστάνει ότι ξέρει τον τρόπο για να ξαναδανειστεί εντός του 2011 η χώρα από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Στη διέξοδο δεν συμβάλλει η άρνηση πολιτικών δυνάμεων της αριστεράς να εργαστούν για τη διαμόρφωση πειστικής, ρεαλιστικής, εναλλακτικής λύσης απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Το πολιτικό τους έλλειμμα αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί με τις παλαιοκομματικές επιθέσεις κατά της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ και την υιοθέτηση των συνθημάτων της ηγεσίας της ΝΔ .

Η χώρα έχει ανάγκη να μπει σε νέα πορεία.





3.Αποδοκιμασία του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές









Η αποχή των πολιτών στις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν τεράστια και μαρτυρά τη βαθειά κρίση του πολιτικού συστήματος. Συνιστά αποδοκιμασία στα αναχρονιστικά πρότυπα άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής των πολιτικών δυνάμεων και πρωταρχικά των δυνάμεων του δικομματισμού, οι οποίες κατέγραψαν το μικρότερο εκλογικό ποσοστό. Η αποχή είναι έκφραση της κρίσης αντιπροσώπευσης που καταγράφεται όλη την τελευταία περίοδο.

Η υπερκομματικοποίηση των εκλογών δεν αντιμετώπισε την αποχή. Οι ισχυροί κομματικοί συμβολισμοί και τα διλήμματα που έθεσαν στο εκλογικό σώμα πρωταρχικά η κυβέρνηση: «σταθερότητα ή εκλογές», αλλά και η αντιπολίτευση: «Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο», δεν υιοθετήθηκαν από τους πολίτες.





Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ , κόμμα με ζωή μόλις 4 μηνών, κατέγραψε στις εκλογές, με σημαντικό και δυναμικό τρόπο, την παρουσία της στην αυτοδιοίκηση του πρώτου και του δευτέρου βαθμού, στους δήμους και στις περιφερειακές αυτοδιοικήσεις. Με τις επιλογές της ιδιαίτερα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα συνέβαλε αποφασιστικά στην ανατροπή του αυτοδιοικητικού κατεστημένου δεκαετιών.

Διαβεβαιώνουμε τους πολίτες ότι η πολιτική μας στους θεσμούς της αυτοδιοίκησης θα είναι η πολιτική της σταθερής προσήλωσης στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου, από θέση ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στη χώρα, στην κοινωνία και στους πολίτες.





4.Προς το 1ο Συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ





Η ψήφος των πολιτών έδωσε μια σημαντική ενθάρρυνση στο εγχείρημά της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Και δείχνει τη δυναμική για την μελλοντική πορεία μας.

Οποτεδήποτε και αν γίνουν εθνικές εκλογές θα είμαστε στη Βουλή με τις δυνάμεις μας, με την εμπιστοσύνη των πολιτών, με την αυτόνομη κάθοδό μας στις εκλογές.





Η Δ.Α. θα εργαστεί :





Για την ανάπτυξη πραγματικού και παραγωγικού διαλόγου με στόχο τη διαμόρφωση της εναλλακτικής λύσης. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει ριζική πολιτική στροφή σε όλους τους τομείς, για να εφαρμοστεί ένα δημοκρατικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας με βασικούς άξονες την αναδιοργάνωση της οικονομίας και του κράτους, τη συγκρότηση πραγματικού κοινωνικού κράτους, την κοινωνική δικαιοσύνη, τη σύγχρονη οικολογική ανάπτυξη.





Θέλουμε να συζητήσουμε χωρίς όρους και σκοπιμότητες με τις οργανωμένες δυνάμεις της κοινωνίας, τις πρωτοβουλίες πολιτών, τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που ξεπήδησαν, επιστήμονες που θέλουν να προσφέρουν τις γνώσεις τους, τους πολίτες που αγωνιούν και αναζητούν διέξοδο ευθύνης.





Απόφαση και διεκδίκησή μας είναι το άνοιγμα ενός συστηματικού και ουσιαστικού διαλόγου με τους πολίτες που επιλέγουν το λευκό, το άκυρο ή την αποχή.





Επιδιώκουμε τη συστηματική επικοινωνία, το διάλογο και τη συνεργασία με τους Οικολόγους – Πράσινους. Στο πλαίσιο αυτό προτείνουμε τη δημιουργία ενός μόνιμου φόρουμ διαλόγου για την αναζήτηση προγραμματικών συμπτώσεων και θεμάτων στα οποία μπορούν να αναπτυχθούν κοινές δράσεις.





Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ξεκινά τις διαδικασίες για το συνέδριο της που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Απριλίου με ανοιχτές, σύγχρονες διαδικασίες μπροστά στην κοινωνία.





Για την αριστερά της ευθύνης.

Για τη χώρα, την κοινωνία και τους πολίτες.









Αθήνα 28-11-2010

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου- “Λάθρα;”
28/11/2010
Νεώτερη ενημέρωση για τους 18 υπό απέλαση κρατούμενους Πρόσφυγες στη Χίο.

Εξακολουθούν να παραμένουν στα κρατητήρια της αστυνομικής Διεύθυνσης Χίου, οι 18 υπό απέλαση πρόσφυγες, Τουρκικής, Ιρανικής και Ιρανικής υπηκοότητας. Από αυτούς 2 Τούρκοι υπήκοοι έχουν υποβάλει αίτημα πολιτικού ασύλου. Ανάμεσα στους υπόλοιπους 16, βρίσκονται ακόμη και πρόσφυγες «εντολής» (δηλ. με αναγνωρισμένο καθεστώς πρόσφυγα από την Υπατη Αρμοστεία).

Εκτιμάται ότι, από μέρα σε μέρα θα πραγματοποιηθεί νέα προσπάθεια απέλασης τους προς τα απέναντι τουρκικά παράλια.

Χθες πραγματοποιήθηκε ολονύκτια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, έως τις 7 το πρωί, έξω από το λιμεναρχείο Χίου, ζητώντας την άμεση απελευθέρωση τους. Η συγκέντρωση είχε μεγάλη απήχηση στην τοπική κοινωνία. Στην διάρκεια της διαμαρτυρίας αρκετές δεκάδες βρέθηκαν για ώρες έξω από το λιμεναρχείο, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό την βούληση σημαντικού αριθμού συμπολιτών μας να σταθούν αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και στο μέτρο των δυνάμεων μας να εμποδίσουμε την απέλαση τους.

Στην προσπάθεια αυτή, δεκάδες οργανώσεις υποστήριξης των δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών, κόμματα και συλλογικοί φορείς, έχουν εκφράσει την αντίθεση τους στην βούληση της κυβέρνησης για άμεση απέλαση. Κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης, εκατοντάδες τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας, από όλη την Ελλάδα, είχαν αποδέκτη την αστυνομική διεύθυνση Χίου και το λιμεναρχείο.

θυμίζουμε ότι οι πρόσφυγες είναι κρατούμενοι από την αστυνομία, από τις αρχές Σεπτεμβρίου, στο Μερσινίδι, ενώ την τελευταία εβδομάδα, μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια απέλασης τους βρίσκονται στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης. Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι και σήμερα, δεν έχουν διασφαλιστεί ούτε στο ελάχιστο οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις, εντοπισμού, καταγραφής και αξιολόγησης των ανθρώπων αυτών, διότι σύστημα ασύλου στην Ελλάδα πρακτικά δεν υφίσταται. Αποτέλεσμα αυτών, οι κρατούμενοι πρόσφυγες βρίσκονται σε άθλια ψυχολογική κατάσταση, μη δυνάμενοι να διεκδικήσουν εντός αυτού του αποτρεπτικού και τιμωρητικού πλαισίου τα δικαιώματα τους. Το να είσαι αιτών άσυλο στην Ελλάδα, συνιστά επιπρόσθετο λόγο κράτησης και αφαίρεση του δικαιώματος για διεθνή προστασία σε άλλη χώρα. Έτσι εξηγείται η άρνηση των προσφύγων που κρατούνται στην αστυνομία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους μη υποβάλλοντας αιτήματα ασύλου.

Απόδειξη αυτών είναι ότι, στα κρατητήρια, βρίσκονται ακόμη 5 αιτούντες πολιτικού ασύλου πέρα των 18, μεταξύ αυτών 1 γυναίκα η οποία κρατείται σε κουβούκλιο διαστάσεων 2 Χ 1 μέτρων εδώ και μέρες. Η επίσημη αιτιολόγηση της κράτησης, παρότι αιτούντες, είναι ότι αυτή κρίνεται αναγκαία ώστε να υπάρχει εντοπισμός τους έως την αξιολόγηση της αίτησης τους. Η κράτηση των αιτούντων ασύλου είναι καταχρηστική, θυμίζουμε δε, ότι, μέχρι σήμερα δηλαδή τα τελευταία 10 χρόνια, σε εκατοντάδες περιπτώσεις αιτημάτων ασύλου στην Χίο, δεν έχει χορηγηθεί ούτε ένα άσυλο από την εδώ αστυνομική διεύθυνση.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι δεν θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η απέλαση τους και έχουμε υποχρέωση ως πολίτες να την εμποδίσουμε. Οι πρόσφυγες να αφεθούν άμεσα ελεύθεροι, δίνοντας τους νομιμοποιητικά έγγραφα, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι σε όποια χώρα εκείνοι επιθυμούν. Μέχρι την απελευθέρωση τους να μεταφερθούν στο Μερσινίδι.

Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, έχουμε ευθύνη να συνεχίσουμε να μην απελαθούν οι πρόσφυγες. Το πιο δυνατό όπλο η φωνή μας.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Με επιτυχία η ολονύκτια διαμαρτυρία για την απέλαση των μεταναστών


Με το πρώτο φως της ημέρας, τελείωσε η ολονύκτια συγκέντρωση που πραγματοποίησε η επιτροπή αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες "Λάθρα;" με αφορμή την επαναπροώθηση 18 προσφύγων μέσω Τουρκίας, στις πατρίδες τους. Η συγκέντρωση που ξεκίνησε στις 22:00 το βράδυ του Σαββάτου, πραγματοποιήθηκε στο Λιμεναρχείο της Χίου, με τον αριθμό των ατόμων να ξεπερνάει τα 150, ανάμεσα στα οποία και δύο Ιρακινές μητέρες των οποίων τα παιδιά ελευθερώθηκαν πριν λίγες ημέρες. Αξίζει να σημειωθεί ότι προς το παρόν η απέλαση ακυρώθηκε με τα μέλη της "Λάθρα", να βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση, για το ενδεχόμενο νέας επιχειρήσης απέλασης.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου, ώρα 10:30 π.μ.,
46ο Γυμνάσιο Αθήνας
Ασκληπιού 181 (προς τη Λεωφ. Αλεξάνδρας)
Πρόγραμμα

10:30 Προσέλευση –Καφές – άνοιγμα καταλόγου για ομιλίες/τοποθετήσεις
11:00 Εισηγήσεις – Τοποθετήσεις
13:30 Ίδρυση Φόρουμ - Έγκριση καταστατικού
14:30 Στόχοι - Συμπεράσματα
15:00 Εκλογή προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής


Εδώ και καιρό το εκκρεμές της Δημόσιας Εκπαίδευσης αιωρείται ανάμεσα στην απαξίωση και την αβελτηρία. Το Δημόσιο Αγαθό της Εκπαίδευσης πλήττεται ολοένα από πολιτικές επιλογές και νοοτροπίες που συντηρούν την προχειρότητα, την αναξιοκρατία και την επίφαση μιας διαρκώς προσδοκώμενης μεταρρύθμισης που ποτέ ουσιαστικά δεν έρχεται. Στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης η ήδη ισχνή χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας εξανεμίζεται με αποτέλεσμα την υποβάθμιση, κοινωνική και οικονομική, σχολείου και εκπαιδευτικών. Η γενικευμένη απαξίωση του παιδαγωγικού/γνωστικού ρόλου του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών στη συνείδηση των μαθητών και της κοινωνίας, οι αδιέξοδες και αναποτελεσματικές απεργίες, οι εθιμικές καταλήψεις, ο συμβιβασμός με το πνεύμα του «τίποτα δε γίνεται», η γραφειοκρατική ακαμψία και η δημοσιοϋπαλληλική ανευθυνότητα, οι πελατειακές σχέσεις και η έλλειψη δημιουργικότητας κάνουν το τοπίο πιο ζοφερό. Οι αξιόλογες προσπάθειες μεμονωμένων σχολείων και εκπαιδευτικών, που σίγουρα δεν είναι λίγες, δεν παύουν να μοιάζουν με φωτεινές εξαιρέσεις μπροστά στη γενικευμένη εικόνα της παθογένειας, που πλήττει μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Το παιδαγωγικό και γνωστικό έλλειμμα που αφήνει πίσω του το δημόσιο σχολείο ισοδυναμεί με έλλειμμα κοινωνικών δικαιωμάτων που πλήττει ολόκληρη την κοινωνία, κυρίως όμως τους κοινωνικά αδύναμους.

Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί! Αν θέλουμε να λεγόμαστε εκπαιδευτικοί λειτουργοί, δεν μπορεί να εμμένουμε στη δυσαρέσκειά μας για τα κακώς κείμενα, για τον μισθό μας που περικόπτεται, ή για τον «μπαμπούλα» της «περιβόητης» αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων. Δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε στο να εκδηλώνουμε μονίμως μια στείρα αντίδραση απέναντι στην εκάστοτε κυβερνητική δράση, ούτε να αρθρώνουμε έναν «κούφιο» αντίλογο απέναντι στις όποιες πολιτικές του εκάστοτε υπουργού παιδείας.
Ως επιστήμονες και λειτουργοί της εκπαίδευσης οφείλουμε εμείς πρωτίστως να έχουμε λόγο και συγκεκριμένες προτάσεις για την εκπαιδευτική διαδικασία, τη δομή και λειτουργία του δημόσιου σχολείου και τον ρόλο μας ως λειτουργών. Οφείλουμε να επινοήσουμε νέες μορφές αλληλεγγύης και κοινής δράσης με τους μαθητές μας και τους γονείς τους. νέες μορφές συλλογικής κινητοποίησης με άξονα την υπεράσπιση του δημόσιου εκπαιδευτικού αγαθού, ώστε να έχουμε την κοινωνία στο πλευρό μας. Πρέπει να αντιστρέψουμε τους ρόλους και να ξεφύγουμε από την κακοδαιμονία και τη μιζέρια του εκπαιδευτικού που στέκεται απαθής απέναντι στις εξελίξεις, και να σκεφτούμε εμείς οι ίδιοι τι σχολείο θέλουμε και πώς θα το κάνουμε πραγματικότητα. να αναλάβουμε εμείς την πρωτοβουλία διατύπωσης μεταρρυθμιστικών προτάσεων, μακριά από τη συντεχνιακή νοοτροπία που αντιμετωπίζει το υπουργείο ως εκ προοιμίου εχθρό και αμετακίνητο στη στάση του.

Απευθυνόμαστε σε όλους τους εκπαιδευτικούς που δεν ανέχονται άλλο την προσωπική και επαγγελματική τους απαξίωση, αλλά και την υποτίμηση του θεσμού που υπηρετούν, και συνειδητοποιούν ότι η ανάγκη για Μεταρρύθμιση της Εκπαίδευσης, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της παρούσας κρίσης, είναι δραματικά επείγουσα και επιβεβλημένη.

Αντιμετωπίζουμε την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης ως εγχείρημα με αναφορά στην κοινωνία και με στόχο την αντιμετώπιση των προβλημάτων που καθηλώνουν το Δημόσιο Σχολείο και δεν του επιτρέπουν να αξιοποιήσει τις υπαρκτές δυνατότητές του.

Επιθυμούμε να μιλήσουμε με συγκεκριμένες προτάσεις για:
• την ανόρθωση του Δημόσιου Αγαθού της Εκπαίδευσης και την ενίσχυση του κύρους των λειτουργών της,
• για τους στόχους του σχολείου του αύριο,
• για τα αναλυτικά προγράμματα και τα βιβλία,
• για την αξιολόγηση και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών,
• για την αυτονόμηση του λυκείου και το σύστημα πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση,
• για τον εμπλουτισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας με καινοτόμες δράσεις,
• για τα ενισχυτικά διδακτικά προγράμματα,
• για την αναδόμηση των εργαστηρίων και την αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης,
• για τη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων, το σύστημα προσλήψεων, την άρση των κοινωνικών και εθνοτικών αποκλεισμών.

Όλοι εμείς που υπογράφουμε αυτήν την πρόσκληση σας καλούμε όλους να συμμετάσχετε στην πανελλαδική σύσκεψη και στην ίδρυση του Forum για τη Μεταρρύθμιση στην Εκπαίδευση.

Επιτροπή Πρωτοβουλίας
Ανανιάδου Αναστασία, 46ο Γυμνάσιο
Αντωνίου Γιάννης, 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας
Γαβρίλη Δάφνη, 2ο Πειραματικό Γυμνάσιο Αθήνας
Δημόπουλος Ευθύμης, 6ο Δημοτικό Βριλησίων
Δρίβας Θανάσης , 42ο Λύκειο Αθήνας
Καστάνας Λεωνίδας, ΕΠΑΛ Ν. Φιλαδέλφειας
Κλάπας Παναγιώτης, ΕΠΑΛ Πρέβεζας
Κόχιλας Νικόλαος, Ε.Ε.Ε.Ε. Ελευσίνας
Κυβέλος Χρήστος, Βιολόγος, 2ο Γενικό Λύκειο Δάφνη
Κωσταντάτος Σπύρος, 23ο Γυμνάσιο Αθήνας
Κωνσταντόπουλος Ασημάκης, 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθήνας
Λιαβέρη Δήμητρα, 13ο Γυμνάσιο
Μπογιατζής Βασίλης, Γυμνάσιο-Λ/Τ Βιλλίων
Πατσαλιάς Μιχάλης, 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθήνας
Σαραντίδου Βίβιαν, 1 ΓΕΛ Χαλανδρίου
Τάτση Αννίτα, Γυμνάσιο-Λ/Τ Βιλλίων
Τσέλιου Βάντα, 46ο Γυμνάσιο Αθήνας

Νόμοι και νυστέρια ή νόμοι-νυστέρια: απ την προϊστορία στον πολιτισμό.


(Με αφορμή τη δίκη των παιδιών μας στις 9 Δεκέμβρη στη Λάρισα, που κατηγορούνται σαν τρομοκράτες).

Θέλω ν απευθύνω ένα ερώτημα προς όλους σας.
Την ευρύτερη κοινωνία, που αν είμαστε ρεαλιστές, θα παραδεχθούμε ότι δεν αντιδρά ή και προβληματίζεται: «ήταν τα παιδιά ένοχοι ή όχι; Πετούσαν πέτρες ή όχι; Πρέπει να υποστηρίξουμε τους «φασαριόζους» που οι αστυνομικοί με τις καταθέσεις τους – που δεχόμαστε «πέραν πάσης αμφιβολίας» - βεβαιώνουν ότι εγκλημάτησαν»;
Για να γίνω κατανοητός θα χρησιμοποιήσω μια υπόθεση εργασίας.

Πέστε ότι στα νοσοκομεία, τις θέσεις των χειρουργών καταλαμβάνουν άνθρωποι διορισμένοι απ τα κόμματα, ότι αυτοί οι χειρουργοί δεν ακολουθούν τις οδηγίες της επιστήμης και όσα εκπαιδεύτηκαν να κάνουν, αλλά ενεργούν αυθαίρετα, ακολουθώντας κάθε φορά κάποιες πολιτικές πεποιθήσεις ή παρεμβάσεις, ακόμα και κάποιους νόμους, που όμως δεν έχουν σχέση με την επιστήμη της χειρουργικής, αλλά με συμφέροντα και πολιτικές. Κόβουν δηλαδή τους άρρωστους ή και κάποιες φορές αρπάζουν αυθαίρετα απ τους δρόμους και υγιείς και τους κόβουν σύμφωνα με τέτοιου είδους «κανόνες».
Ερώτημα: Τι θα κάνατε; Θα το θεωρούσατε κανονικό; Θα το θεωρούσατε λογική συνέπεια του πολιτικού συστήματος που επικρατεί; Θα λέγατε ότι δεν γίνεται τίποτε, έτσι είναι το σύστημα; Μήπως ότι αυτά θ αλλάξουν στο σοσιαλισμό;
Και θ αφήνατε αυτούς τους χασάπηδες να κόβουν (ή μάλλον να πετσοκόβουν), πιθανόν και τους συγγενείς σας, με τέτοιους «κανόνες»;
Υπάρχει περίπτωση στη σημερινή κοινωνία να γίνει δεκτό κάτι τέτοιο (τουλάχιστον τόσο φανερά);

Όχι; Γιατί λοιπόν γίνεται ανεκτό και δεν ξεσηκώνεται το σύμπαν, το να υπάρχουν σε μια άλλη λειτουργία της κοινωνίας, εξίσου κρίσιμη με τη χειρουργική (τη δικαιοσύνη εννοώ), νομικοί χειρουργοί, που χρησιμοποιούν ένα νυστέρι εξίσου αιχμηρό και επικίνδυνο με το φυσικό, τον νόμο και να κομματιάζουν και να σακατεύουν ανθρώπινες υπάρξεις ακόμη και ανώριμες, που τώρα ξεκινούν τη ζωή τους, ακολουθώντας «κανόνες» όπως πολιτική σκοπιμότητα, πιθανές ιδεοληψίες τους, προσδοκίες ατομικής ανέλιξης και άλλους εξίσου «καθαρούς» και «επιστημονικούς», με τους προηγούμενους που ανέφερα;
Μήπως αυτό το νυστέρι σας φαίνεται ότι σκίζει πιο μαλακά, πιο θολά, πιο θεωρητικά, με περισσότερη ασάφεια;
Κι όμως, αυτό το νυστέρι, μπορεί να καταστρέψει τόσο την ψυχική, όσο και ολόκληρη την κοινωνική ζωή ενός ανθρώπου. Η εικόνα ενός σακατεμένου ανθρώπου, ψυχικά και κοινωνικά, σας φαίνεται λιγότερο αποκρουστική απ το φυσικό σακάτεμα; Γιατί λείπουν μήπως τα αίματα;
Τι μας συγκρατεί απ το ν απαιτήσουμε και να κάνουμε απαίτηση της κοινωνίας, εδώ και τώρα, να μπουν κανόνες, επιστημονικοί και δημοκρατικοί και στη χρήση του νόμου;

Νομίζω ότι αυτή η διαφορά στην αντίληψη και αντίδραση του κόσμου, απέναντι σ αυτές τις δυο κρίσιμες λειτουργίες της κοινωνίας, δείχνει πόσο δρόμο ακόμη έχουμε να διανύσουμε, για να θεωρηθεί ότι η κοινωνία ξεπέρασε το προϊστορικό στάδιο ανάπτυξής της και μπήκε σ ένα πολιτισμένο στάδιο, όπου οι πολίτες αντιλαμβάνονται την έννοια του σακατέματος, μ έναν πιο γενικευμένο τρόπο, αλλά εξίσου συνειδητά και ενεργά, όσο και το φυσικό σακάτεμα. (Χαριτολογώντας θα λέγαμε, ως προς τα κινητά με 3G και ιντερνετική διασύνδεση, πάμε καλά. Ως προς τις κοινωνικές σχέσεις υστερούμε σακατευτικά).

Για όσους αμφιβάλλουν για το τι «κανόνες» επικρατούν στη δικαιοσύνη, παραθέτω:
«Η βαριά παραβατικότητα προέρχεται όχι μόνο από «μικρομεσαίους» απατεωνίσκους, αλλά και από φορείς της πολιτικής εξουσίας και της διαπλεκόμενης οικονομικής παραεξουσίας, οι οποίοι μένουν στο απυρόβλητο» (επίτιμος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Γιώργος Βελής, από έρευνα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ», 2-12-2001).
«Ανώτατοι δικαστικοί θέτουν επί τάπητος, ζήτημα εκ βάθρων αναμόρφωσης και εκκαθάρισης της Δικαιοσύνης. Όλα δείχνουν ότι παρακολουθούμε το «χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου» μιας κοινωνικής τερατογένεσης, που μας ταλαιπώρησε επί δεκαετίες» (απ την ίδια έρευνα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, 2-12-2001).
«Ανώτερος δικαστικός, απ τους πιο θαρραλέους και άτεγκτους, σημειώνει ότι η διατήρηση της επιλογής των ανωτάτων δικαστών από το υπουργικό συμβούλιο επιτρέπει τον έλεγχο της δικαιοσύνης απ την πολιτική εξουσία» (απ την ίδια έρευνα).
«Υπάρχει βέβαια και ο θεσμός της επιθεώρησης των δικαστών: δικαστές του ανώτατου βαθμού επισκέπτονται κάθε χρόνο τα κατώτερα δικαστήρια και διαβάζουν τις αποφάσεις για να συντάξουν εκθέσεις περί της ποιότητας των δικαστών…Συχνά η επιθεώρηση δεν είναι παρά ένας τύπος (όχι άχρηστος) ή η ευκαιρία για ένα ευγενές γεύμα που παραθέτει ο δικηγορικός σύλλογος της περιφέρειας» (Γιώργος Κουμάντος, πανεπιστημιακός δάσκαλος, μαχητής της ελευθερίας και δικαστής του Ευρωπ. Δικαστηρίου Ανθρωπ. Δικαιωμάτων και πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας πνευματικής Ιδιοκτησίας).
Κ.ά, κ.ά, κ.ά που δεν έχουν τέλος.
Για να μην αναφερθώ στα έργα και ημέρες του προηγούμενου εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Σανιδά.
Ακούσατε εσείς να έχουν λύθει κάποια απ αυτά τα προβλήματα που αναφέρθηκαν;

Γιώργος Παπανικολάου
19 Νοέμβρη 2010


Πανελλαδική πορεία στη Λάρισα το Σάββατο 27 Νοέμβρη στη 13.00, Πλατεία Ταχυδρομείου

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Οι αριστεροί πιο μπροστά από την Αριστερά


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ -
Η διαπίστωση του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί ότι «η ελληνική Αριστερά είναι η πιο αναχρονιστική της Ευρώπης» («Ε» 16-11-10) σίγουρα δεν γεννήθηκε μόνο από το πώς πολιτεύθηκαν τα κόμματά της στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Συνέπεσε, πάντως, με το οριστικό εκλογικό αποτέλεσμα, που αποκάλυψε πόσο μυωπική και εθελότυφλη υπήρξε αυτή η πολιτική.

Αν οι, πειθαρχημένοι συνηθέστατα, ψηφοφόροι του ΚΚΕ υπάκουαν τυφλά στη «γραμμή» για άκυρο-λευκό, που τους έδινε για τον δεύτερο γύρο η Αλέκα Παπαρήγα (θριαμβεύτρια του πρώτου γύρου και αμετανοήτως οραματίστρια ενός άλλου τρίτου γύρου), ολόκληρος ο «Καλλικράτης», στην πρώτη του χαρτογράφηση, θα είχε μια ισχνή ποικιλία αποχρώσεων από το γαλάζιο ώς το βαθύ μπλε!

Κι αν, επίσης, οι λιγότερο πειθαρχημένοι (σε σύγκριση με του ΚΚΕ) ψηφοφόροι του Συνασπισμού έπαιρναν τοις μετρητοίς τις εμμονές του Αλέξη Τσίπρα ότι όταν ψηφίζουν κατά συνείδηση (!) να μην παραβλέπουν πως ο Γ. Καμίνης και ο Γ. Μπουτάρης υποστηρίζονται πρωτίστως από το ΠΑΣΟΚ, άρα είναι φιλοκυβερνητικοί και υπέρ του Μνημονίου (!), οι δήμοι της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας θα παρέμεναν υπό τον έλεγχο και τη διαχείριση της Δεξιάς. Τόσο απλά.

Ευτυχώς (για την ίδια την Αριστερά και, ελπίζουμε, για τον τόπο) καταδείχθηκε ακόμη μία φορά ότι οι αριστεροί πολίτες είναι πιο μπροστά από τα κόμματα και τους ηγέτες τους -είτε ψήφισαν είτε επέλεξαν συνειδητά την αποχή.

Με τις πρωτόγνωρες διαστάσεις που πήρε (πάνω από 60% του εκλογικού σώματος, μαζί με τα λευκά και τα άκυρα) αυτή η αποχή, δεν επιδέχεται πολλές ερμηνείες, όσο κι αν επιχειρείται εκ του πονηρού: Για την πιο οργισμένη, ώς τώρα, λαϊκή απαξίωση συνολικά του πολιτικού κόσμου πρόκειται.

Ακόμη και το ευνοημένο από αυτές τις κάλπες ΚΚΕ, που παθαίνει σύγκρυο (από το 1946 και δώθε) όταν ακούει για αποχή, εκτίμησε μετριοπαθώς έστω ότι η «διευρυμένη αποχή εκφράζει κυρίως τη λαϊκή απογοήτευση και δυσαρέσκεια προς την κυρίαρχη πολιτική και το πολιτικό σύστημα».

Πιο ωμά και παραστατικά εκφράστηκε ο Στ. Μάνος (στην εκπομπή του Π. Τσίμα, MEGA), ζητώντας προκαταβολικά από τους τηλεθεατές να συγχωρήσουν την αθυροστομία του: Σας έχω χεσμένους όλους, είπε ο ψηφοφόρος στα κόμματα!

Καμώθηκαν πως δεν κατάλαβαν τίποτα οι επιφορτισμένοι με την επικοινωνιακή αλχημεία, που με περισσή ευκολία καρφίτσωναν πράσινα και γαλάζια σημαιάκια στον χάρτη του «Καλλικράτη»...

Πρώτη πρώτη «πρασίνισαν», βέβαια, την Αθήνα. Κι ας (δια)δηλώνει ο νέος δήμαρχος Γ. Καμίνης ότι δεν έχει κομματική ταυτότητα -ευτυχώς. Κι ας είναι για όλους νωπές οι μνήμες από τις άκαρπες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ επί δυόμισι δεκαετίες και, σε πολύ καλύτερες εποχές του από τη σημερινή, να καταλάβει το κάστρο.


Με πρωτοκλασάτα στελέχη του (Θ. Πάγκαλος, Μαρία Δαμανάκη, Χρ. Παπουτσής, Κ. Σκανδαλίδης) να «μαυρίζονται» από τους Αθηναίους -και κάποτε ανελέητα. Απέτυχε ακόμη και με την αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη, που είχε, βέβαια, απέναντί της έναν Αντώνη Τρίτση -τον ιδεώδη δήμαρχο για να σωθεί η τσιμεντούπολη, αλλά άτυχο, φευ, αφού έφυγε νωρίς...

Ο αδίστακτος χρωστήρας «πρασίνισε» και τη Θεσσαλονίκη. Κι ωστόσο, ο Γιάννης Μπουτάρης, μόλις έκοψε το νήμα σ' αυτή την ψυχοβγαλτική κούρσα, δεν μάσησε, ως συνήθως, τα λόγια του:

«Σήμερα -είπε- αποδείξαμε ότι η ανεξαρτησία και η δύναμη των πολιτών είναι ισχυρότερες από ποτέ. (...) Ο αγώνας μας δεν εκκολάφθηκε στους κομματικούς διαδρόμους. Γεννήθηκε στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές, στα αντιπολιτευτικά έδρανα του δήμου και στις ομάδες δράσης της Πρωτοβουλίας...».

Να το πρόσθετο, μετά την αποχή, κυριαρχικό στοιχείο σ' αυτές τις κάλπες: καταγεγραμμένη, επιτέλους, η έντονη τάση να αποτινάξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση την ασφυκτική κηδεμόνευσή της από το χρεοκοπημένο κομματικό μας σύστημα. Το 42% των νέων δημάρχων θεωρούνται κομματικά αδέσμευτοι -ήτοι όχι επαγγελματίες πολιτικοί και κοινωνικά καταξιωμένοι.

Προβληματισμένος από την τεράστια αποχή, ο Γιώργος Καμίνης είπε στην επινίκια ομιλία του: «Το πρώτο στοίχημά μας είναι να μετατρέψουμε την αποχή σε θετική συμμετοχή».

Αυτό είναι ακριβώς το μέγα ζητούμενο: Ο συνειδητά απών της κάλπης, αλλά και ο παθητικός οπαδός και ψηφοφόρος, να γίνει ενεργός πολίτης, ώστε να πρωτοστατεί στα κοινά, αποφασισμένος να διαφεντεύει τη μοίρα του, με αυτόνομη δράση και μπροστάρηδες τους άξιους στον κοινωνικό στίβο (τόσο το καλύτερο να 'χουν και το γελαστό πρόσωπο του ποδηλάτη της Αθήνας, Γιώργου Αμυρά).

Ο,τι πιο δύσκολο, δηλαδή. Αφού προϋποθέτει ριζικές ρήξεις και ανατροπές, οριστική συνταξιοδότηση ολόκληρου του τωρινού πολιτικού προσωπικού (με το Ασφαλιστικό της τρόικας...), άλλη κοινωνική συμπεριφορά και πολιτική κουλτούρα, νέους θεσμούς και νέες μορφές οργάνωσης και διαχείρισης της εξουσίας. Και, βέβαια, είναι πολύ αμυδρή η ελπίδα, τώρα που πιάσαμε πάτο, να λειτουργήσει ως καταλύτης η πολύπλευρη κρίση, που όλο και βαθαίνει.


Καθ' ότι για τους πολλούς προέχει, αλίμονο, η επιβίωση...

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ένα βήμα πριν τη νέα διάσπαση


ΑΥΓΗ Ημερομηνία δημοσίευσης: 20/11/2010
Του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα*

Τα άσχημα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών ξαναέφεραν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια το ζήτημα της ενότητας των κομματικών μας γραμμών.

Αντικειμενικά οι επιλογές μας στην περιφέρεια της Αττικής και κυρίως η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε μέχρι να φθάσουμε έως εκεί, αποτελούν αποτυχία πρώτου μεγέθους για το σύνολο -χωρίς τασικές εξαιρέσεις- της ηγεσίας του Συνασπισμού.

Οι εργαζόμενοι μας γύρισαν την πλάτη είτε στηρίζοντας τις επιλογές της Δημοκρατικής Αριστεράς, είτε το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Οι προσδιορισμοί της καθ’ ημάς αριστεράς ως ανανεωτικής και ριζοσπαστικής δύσκολα μπορούν πλέον να αποδοθούν από τους εργαζόμενους στον Συνασπισμό. Η ΔΗ. ΑΡΙ. φαίνεται να καλύπτει -με τον τρόπο της- μεγάλο μέρος του εκλογικού κοινού που ασπάζεται την αριστερή ανανέωση, ενώ τον αριστερό ριζοσπαστισμό διεκδικούν επί ίσοις όροις η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».

Κατά συνέπεια ο ζωτικός χώρος του ΣΥΝ περιορίζεται επικίνδυνα.

Αν σε αυτήν την κατάσταση προσθέσουμε την απίστευτη πολυφωνία του συμμαχικού μας σχήματος, που μοιάζει να αδιαφορεί για τα αισθήματα των αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς, τότε τα θλιβερά συμπεράσματα προκύπτουν μάλλον αβίαστα.

Ήταν πηγαία η στιγμή της έκρηξης του σύντροφου Μιχάλη στην Αγία Βαρβάρα, συνταξιούχου πια, όταν με τη βούρτσα και την αφίσα στο χέρι αναρωτήθηκε την Παρασκευή πριν τις εκλογές: “Μα έπρεπε τώρα οι εννέα σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους; Τα χίλια δίκια να είχαν, δεν μπορούσαν να περιμένουν τη Δευτέρα; ”.

Η αγανάκτηση και τα ερωτήματα του «απλού» μέλους καθαγιασμένα, όμως απαντήσεις δεν δόθηκαν.

Και δεν πρόκειται να δοθούν, όταν εμείς είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση του κόμματος, αναζητούμε εναγωνίως συμμάχους και εισπράττουμε ακούραστοι απορρίψεις και διαψεύσεις, αντί να ασχοληθούμε με τα του οίκου μας.

Ο σ. Παπαδημούλης αναζητά συνεργασίες με τη Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους, τον λεγόμενο σοσιαλιστικό χώρο και με εκείνο το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, που στάθηκε δίπλα μας στην τελευταία αναμέτρηση.

Ο σ. Λαφαζάνης δηλώνει, πως οι συνεργασίες που έχει ανάγκη η αριστερά πρέπει να αναζητηθούν στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Όμως κανέναν δεν προβληματίζει, ότι κανένα από όλα αυτά τα κόμματα και τις συλλογικότητες δεν ασχολείται αυτή τη στιγμή με το θέμα των συνεργασιών.

Τα κόμματα μετά την εκλογική αναμέτρηση καταμετρούν τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, επιδιώκουν να αναστοχαστούν τη στρατηγική τους, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για τη συνέχεια, επεξεργάζονται τις θέσεις τους. Μόνο εμείς βγήκαμε από την επομένη των εκλογών στο μεϊντάνι προς άγρα νέων συνεταίρων.

Ο αντίλογος γνωστός: στοχεύουμε στην ενότητα, που θα ανατρέψει το κύμα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης και η οποία, ως γνωστόν, κατοικοεδρεύει αποκλειστικά στο DNA μας.

Όμως, για να ασχοληθεί ένα κόμμα με την ενότητα με άλλα κόμματα, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκαθαρίσει τι είναι και τι θέλει το ίδιο.

Δεν είναι δυνατόν, επί παραδείγματι, να προτείνει ο πρόεδρος του ΣΥΝ από τη Θεσσαλονίκη, ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει να ιδρύσουμε μια ελληνική κρατική τράπεζα, που θα δανείζεται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και στη συνέχεια θα δανείζει επίσης χαμηλότοκα το ελληνικό κράτος, ενώ από την άλλη μεριά στην -ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα-ιστοσελίδα iskra η λύση που προτείνεται, να είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, αφού το πρόβλημα είναι «το ίδιο το ευρώ και τελικά η Ε.Ε.».

Πώς γίνεται να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα τόσο αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις;

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Αν δεν συνομολογηθούν άμεσα οι άξονες των στρατηγικών μας επιλογών, το κόμμα μας θα πελαγοδρομεί αενάως. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία, ο δημοκρατικός δρόμος προς αυτόν, αλλά και ο αγώνας για μια Ευρώπη της ειρήνης, της απασχόλησης, του κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας, της παιδείας, της καινοτομίας, του πολιτισμού, της οικολογίας και του φεμινισμού αποτελούσαν τους πυλώνες της ιδεολογικής μας συγκρότησης μέχρι σήμερα.

Στο τελευταίο προγραμματικό μας συνέδριο αυτοί οι στόχοι επαναβεβαιώθηκαν με μια πλειοψηφία που έφθασε το 81%. Δεν γνωρίζω ποιοι από αυτούς θα κέρδιζαν σήμερα μια ανάλογη πλειοψηφία και ποιοι όχι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπάρχει ανάγκη για μια άμεση ιδεολογική ανασυγκρότηση. Δεν εννοώ την επίτευξη μιας ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά την προσέγγιση της ιδεολογικής μας ενότητας. Θεωρώ επομένως απαραίτητη τη σύγκληση του διαρκούς συνεδρίου του κόμματος με αυτόν τον σκοπό.

Σε διαφορετική περίπτωση οι αποστάσεις ανάμεσα στις γραμμές μας καθημερινά θα μεγαλώνουν και την κάθαρση στην τραγωδία του εγχώριου αντισταλινικού και αντιδογματικού ρεύματος του κινήματος θα περαιώσει μια επιπλέον διάσπαση. Μόνο που αυτή η διάσπαση θα είναι η χαριστική βολή στη διαδρομή της δικής μας αριστεράς.



*Ο Γιώργος Κ. Μπουγελέκας είναι εκπαιδευτικός

gbougelekas@yahoo.com

Τι Καμίνης, τι Κακλαμάνης


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
«Πέντε κόμματα, δύο πολιτικές» έλεγε το παλιό σύνθημα του ΚΚΕ, το οποίο είχε τότε εκληφθεί ως ένδειξη μισαλλοδοξίας και δογματισμού.
Νομίζω όμως ότι δεν διαβάστηκε σωστά. Γιατί το πραγματικό μήνυμα δεν ήταν η ανομοιογένεια ανάμεσα στον Περισσό και τα υπόλοιπα κόμματα, αλλά η ομοιογένεια των αντιπάλων του. Δηλαδή, όλοι όσοι βρίσκονται στα δεξιά του ΚΚΕ -ως γνωστόν, αριστερότερα ο τοίχος- είναι σε τελική ανάλυση το ίδιο.

Στόχος του ΚΚΕ δεν ήταν φυσικά η Δεξιά, από την οποία το χωρίζει άβυσσος, αλλά ο Συνασπισμός. Συνεπώς προκαλεί απορία το γεγονός ότι η σημερινή ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει υιοθετήσει, με κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις, ένα σύνθημα που αρχικά στρεφόταν εναντίον της. ( Ή μάλλον, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και τόσο παράξενο, δεδομένου ότι στον εν λόγω χώρο κυριαρχούν εδώ και καιρό οι εκ ΚΚΕ προερχόμενοι. Για να παραφράσω τη γνωστή ρήση: όταν φεύγει το παιδί από την ΚΝΕ δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι έχει φεύγει και η ΚΝΕ από το παιδί).

Ετσι στην Αθήνα οι ίσες αποστάσεις που ισοδυναμούσαν με την απόρριψη και των δύο υποψήφιων δημάρχων στο δεύτερο γύρο, δηλαδή άκυρο, λευκό ή πάμε για τσίπουρα, όπως δήλωσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μεταφράζονται ως εξής: δεν μπορούμε και δεν πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ του απελθόντος νεοδημοκράτη και κάκιστου Ν. Κακλαμάνη και του Γ. Καμίνη, ενός ανθρώπου που επί χρόνια τίμησε το θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, που δεν ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, αλλά προέρχεται από την Αριστερά και προτάθηκε μάλιστα από τη Δημοκρατική Αριστερά για να υποστηριχθεί στη συνέχεια από το κυβερνητικό κόμμα και τους Οικολόγους. Με άλλα λόγια: τι Καμίνης, τι Κακλαμάνης!

Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Καμίνης είχε απορρίψει το σχέδιο της Αριστεράς για την έξοδο από την κρίση. Δεν το έκανε όμως, ούτε θα μπορούσε να το κάνει, όχι μόνο γιατί δεν αποτελεί διακύβευμα στις δημοτικές εκλογές, αλλά επειδή τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει. Για να είμαστε ακριβέστεροι πάντως, το ΚΚΕ όντως πρότεινε την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, η οποία ενδέχεται να εξαφάνιζε όλα τα προβλήματα, όχι όμως στο δικό μας ηλιακό σύστημα, ενώ κάποιοι του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν την πτώχευση ως προοίμιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, για να εισπράξουν την απάντηση μέσα από το ίδιο το κόμμα τους ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι σοβαρά. Τότε γιατί τα έβαλαν με τον Καμίνη;

Νομίζω ότι ο κυριότερος λόγος έχει να κάνει με μια στροφή από την πολιτική στο βιβλικό λόγο περί αποκαλύψεως και δευτέρας παρουσίας. Δηλαδή η Αριστερά, αντί να επικρίνει κάποια συγκεκριμένα μέτρα της κυβέρνησης -και τέτοια υπάρχουν κάμποσα- αντιπροτείνοντας εξίσου συγκεκριμένες και εφικτές εναλλακτικές λύσεις, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της σε μια γενική εξέγερση του λαού, που με το εξαγνιστικό ξέσπασμά του θα αποκαταστήσει τη βασιλεία του θεού επί της γης. Γι' αυτό, το μόνο ζητούμενο είναι το φούντωμα της πραγματικής και δικαιολογημένης στις περισσότερες περιπτώσεις οργής του, με απώτερο στόχο την έκρηξη που θα καλύψει τα κενά και τα αδιέξοδα του αριστερού πολιτικού λόγου. (Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάργηση της πολιτικής σβήνει τις αποχρώσεις και ευαγγελίζεται τελικές και ακαριαίες λύσεις.)

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα δεν έχει θέση ο Καμίνης, ο οποίος απειλεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των Αθηναίων αντί να τους στείλει στα οδοφράγματα. Και το ίδιο ισχύει για όσους λένε ότι μπροστά στα μεγάλα προβλήματα, όπως καλή ώρα, πρώτα διαπιστώνουμε ποια είναι τα ευρύτερα δυνατά όρια όπου θα κινηθεί η λύση και μετά, από όλες τις εφικτές λύσεις, διαλέγουμε εκείνη που πλησιάζει περισσότερο τις αρχικές ιδεολογικές επιλογές μας.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Οι 9½ εβδομάδες του Γιώργου Καμίνη


του Αλέξη Οικονομίδη

Ο Γιώργος Καμίνης πέτυχε το αδιανόητο. Αυτό, που ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι φίλοι του δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ελπίσει. Και το πέτυχε, γιατί το διεκδίκησε με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να το πετύχει: μίλησε ως πολίτης σε πολίτες και μίλησε πολιτικά. Τόσο απλά.


Είχε κάτι το δονκιχωτικό αυτή η ιστορία. Πριν από 9½ εβδομάδες, ο μέχρι πρότινος Συνήγορος του Πολίτη, με αναγνωρισιμότητα που μόλις υπερέβαινε το 10%, αμήχανος στο κοστούμι του υποψηφίου, ξεκινούσε από το τίποτε. Δεν είχε κοντά του παρά μια ολιγάριθμη παρέα παλαιών και νεότερων φίλων, που περιφερόταν νομαδικά από γραφείο σε γραφείο. Ο ίδιος γύριζε στην πόλη, άκουγε ανθρώπους, κουβέντιαζε με τους τραγικούς θαμώνες της πλατείας Κουμουνδούρου και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να πάρει τον λόγο στην τηλεόραση και να μιλήσει για δικαιοσύνη και συμμετοχή.


Είπαν, απαξιωτικά, ότι η καμπάνια του ήταν ερασιτεχνική. Δεν φάνηκε να πιστεύουν το ίδιο κι εκείνοι που σιγά - σιγά άρχισαν να μαζεύονται γύρω του. Μάλλον έδειχναν ότι αυτό, ακριβώς, περίμεναν να δουν και να ακούσουν.
Επιστήμονες και καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και μπλόγκερς, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης και μέλη κομματικών οργανώσεων, εθελοντές του διαδικτύου και ακτιβιστές των κινημάτων για την πόλη, το περιβάλλον και τα δικαιώματα, συναντιόντουσαν και πάλι ή για πρώτη φορά, αντάλλασσαν γνώσεις και ιδέες, αναλάμβαναν ρόλους.


Και στο κέντρο αυτού του «δημιουργικού χάους», όπου ο τόνος πήγαινε άλλοτε στο επίθετο και άλλοτε στο ουσιαστικό, υπήρχε σταθερά εκείνη η αρχική παρέα. Το μόρφωμα, που στις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων αναφερόταν ως «οι ελιτίστες», «τα αδρανή υλικά του ΚΚΕεσωτερικού», «οι ερασιτέχνες που κάνουν το επικοινωνιακό επιτελείο της Ιπποκράτους να τραβάει τα μαλλιά του».


Άνθρωποι με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές διαδρομές και εμπειρίες, που ωστόσο, εκτός από τις μουσικές προτιμήσεις (κατά βάσιν ροκάδες, με την εξαίρεση ενός φανατικού της world music…), μοιράζονταν επίσης μια κοινή αντίληψη για την πόλη και τον πολίτη, και ένα κοινό πείσμα. Αυτό που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε απλώς να είναι μια παιδική χαρά, έγινε ομάδα ικανή να παράγει περιεχόμενο, ενότητα ύφους και γεγονότα. Ικανή να παράγει πολιτική.



Γιατί πολιτικά μίλησε ο Γιώργος Καμίνης. Παρά την πιεστική ανάγκη να ακουστεί και να προκαλέσει ενδιαφέρον, δεν υποχώρησε στην ευκολία. Δεν κολάκεψε. Μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο καταθλιπτικών διλημμάτων, συνέχισε ήρεμα να περιγράφει το διακύβευμα μιας πόλης που καταρρέει. Και μέσα στη δίνη μιας κρίσης δεινής, επέμεινε να λέει πράγματα δύσκολα. Από αυτά που οι συνήθεις υποψήφιοι αγνοούν και οι συνήθεις σύμβουλοι επικοινωνίας απορρίπτουν χωρίς συζήτηση.


Μίλησε για δικαιώματα και για υποχρεώσεις -για «ελευθερία και ευθύνη», όπως συνήθιζε να λέει. Μίλησε για κοινωνική αλληλεγγύη, για ήθος και αξιοπρέπεια, για αισθητική. Σε υποβαθμισμένες γειτονιές μιλούσε για αρχαιολογικούς χώρους, για ερειπωμένες πολυκατοικίες του Bauhaus, για το αναπτυξιακό δυναμικό του πολιτισμού. Και στο σκληρό 6ο διαμέρισμα της Κυψέλης και του Παντελεήμονα, για τον δημόσιο χώρο ως χώρο δημιουργικής συνύπαρξης των ανθρώπων.

Αντιμετώπισε την πόλη ως σύνολο δικαιωμάτων και την κρίση της ως φαινόμενο εν τέλει πολιτισμικό.


Ήταν, όντως, αδιανόητο ότι μπορούσε να κερδίσει. Κέρδισε, γιατί ήταν ακριβώς αυτό: κανονικός άνθρωπος, διαφορετικός υποψήφιος. Μένει τώρα να αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει και ως δήμαρχος διαφορετικός.


Ο Αλέξης Οικονομίδης είναι δημοσιογράφος.

Συνέντευξη του Φ. Κουβέλη στο ΑΠΕ - ΜΠΕ και στον πολιτικό συντάκτη Σωτήρη Σιδέρη:


ΕΡ: Σε πολλές δηλώσεις που κάνατε μετά τις εκλογές, τονίσατε την πολιτική συμμαχιών που ακολουθήσατε και που είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή αρκετών δημάρχων, μεταξύ των οποίων ο κ. Καμίνης στην Αθήνα και ο κ. Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη. Σας ενοχλεί η κριτική που σας κάνουν ότι στηρίξατε επιλογές της "κυβέρνησης του Μνημονίου";

ΑΠ : Και οι τέσσερις βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς έχουν καταψηφίσει για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους το Μνημόνιο, προτείνοντας, παράλληλα, τις δικές τους εναλλακτικές προτάσεις. Πόθεν τεκμαίρεται ότι στηρίξαμε τις επιλογές της κυβέρνησης; Ο Γ. Καμίνης και ο Γ. Μπουτάρης είναι δύο ανεξάρτητες προσωπικότητες, που εξασφάλισαν ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές πλειοψηφίες, αλλάζοντας το γκρίζο αυτοδιοικητικό τοπίο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

ΕΡ: Σας χαρακτηρίζουν ως "συστημική αριστερά", ότι, δηλαδή, είστε έτοιμος να συνεργαστείτε με το ΠΑΣΟΚ και σε κυβερνητικό επίπεδο. Είστε πράγματι πρόθυμος για μια τέτοια συζήτηση;

ΑΠ: Εξαρχής έχουμε πει ότι είμαστε η Αριστερά της ευθύνης. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν διακατέχεται από συμπλεγματικές λογικές. Το αποδείξαμε με τις επιλογές μας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στο διάλογο είμαστε ανοιχτοί, όμως η κυβερνητική συνεργασία προϋποθέτει ευρύτερες προγραμματικές συγκλίσεις που σήμερα δεν υπάρχουν. Τα υπόλοιπα είναι ασκήσεις επί χάρτου.

ΕΡ: Ο κ. Γ. Παπανδρέου απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου στο Παρίσι είπε ότι είναι ανοιχτός σε μιά προοπτική συνεργασίας. Αυτό το δημόσιο φλερτ, σας ικανοποιεί ή σας προβληματίζει;

ΑΠ: Εμείς αυτό που θέλουμε και διεκδικούμε είναι η αλλαγή πολιτικής για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας και της χώρας. Τίποτα άλλο πέραν αυτού.

ΕΡ: Πολλοί εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για τον κατακερματισμό των δυνάμεων της Αριστεράς που συγκεντρώνει, συνολικά, πολύ υψηλά ποσοστά, αλλά λόγω των πολλών κομμάτων, εμφανίζεται τελικά αδύναμη. Έχει μέλλον αυτή η Αριστερά;

ΑΠ: Οι ενδοαριστερές αντιπαραθέσεις δεν μας αφορούν, όπως δεν αφορούν και την κοινωνία. Ο κατακερματισμός της Αριστεράς είναι πραγματικό πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν υπάρχει η πολιτική βούληση, ούτε καν για κοινή δράση. Ωστόσο, ο κατακερματισμός της Αριστεράς είναι απόρροια των μεγάλων διαφορών που επικρατούν μεταξύ του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της "Δημοκρατικής Αριστεράς".

ΕΡ: Ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Α. Τσίπρας έχει δηλώσει ότι αναλαμβάνει πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Θα ανταποκριθείτε σε μιά πρόσκληση για διάλογο;

ΑΠ: Ο κ. Τσίπρας έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ. Τώρα όποια πρωτοβουλία και αν αναλάβει θα αποτύχει, διότι δεν μπορεί να πείσει για την αξιοπιστία των προτάσεων και των προθέσεών του.

ΕΡ: Εχετε μετανιώσει για την αποχώρησή σας από τον ΣΥΝ;

ΑΠ: Το κεφάλαιο ΣΥΝ έχει κλείσει για εμάς.

ΕΡ: Θα επιστρέφατε πίσω στον Συνασπισμό;

ΑΠ: Προφανώς όχι. Συγκροτήσαμε και συγκροτούμε μια Αριστερά με διαφορετικούς πολιτικούς και στρατηγικούς προσανατολισμούς

ΕΡ: Πολλοί εκτιμούν ότι η κατάσταση στην κοινωνία είναι εκρηκτική. Φοβάστε το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης;

ΑΠ: Η κοινωνία είναι σε απόγνωση και το μείγμα «ανεργία-μετανάστευση - οικονομική κρίση» είναι εκρηκτικό. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε ότι το πολιτικό σύστημα εξαντλείται και αποσυντίθεται. Η κοινωνία είναι τεμαχισμένη. Η αντίδρασή της θα εξαρτηθεί από το περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής.

ΕΡ:Εκτιμάτε ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές;

ΑΠ: Δεν το αποκλείω. Τα οικονομικά μέτρα που θα χρειαστεί να λάβει η κυβέρνηση θα φέρουν τις εκλογές πιο κοντά. Εκτιμώ ότι το 2011 θα είναι εκλογική χρονιά.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΤΩΠΟ...


από το πολύ καλό blog "ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ"

Το μετέωρο βήμα του μετώπου 18/11/2010
Όπως κάθε καλός προβοκάτορας που σέβεται τον εαυτό του, το παρόν ιστολόγιο επιθυμούσε διακαώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα που ακόμη κι αν δεν έφερνε τα πάνω κάτω στην κοινωνία, να έφερνε τουλάχιστον ένα ταράκουλο στην αριστερά. Οι ευγενείς μου προσδοκίες δυστυχώς δεν υλοποιήθηκαν, τα αποτελέσματα δεν απελευθέρωσαν αναταράξεις, σεισμικές δονήσεις και τεκτονικές αλλαγές. Πέραν του γνωστού ρήγματος που παρέμεινε ευτελής γράνα, πνιγμένη μάλιστα στα βάτα, ξώκειλε και η απόπειρα του Μετώπου στις ξέρες της απαξίωσης του Σύριζα.

Δεν γνωρίζω πόσοι από τους εναπομείναντες αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου, πέραν του εξαδέλφου Φώντα, επιχείρησαν να μιλήσουν θετικά για την Ελεύθερη Αττική και δεν εισέπραξαν ένα μεγαλειώδες «τα κάνατε σκατά». Ανεξαρτήτως της ευθύνης που έχει ο καθείς στο σκάτωμα και το ξεσκάτωμα, η απόδοση της ευθύνης λειτούργησε συντριπτικά.

Στην αρχή είχα εκπλαγεί με τον δεύτερο γύρο, το ταξίδι στα Κύθηρα, το κλείδωμα της τρόικας έξω από την Περιφέρεια. Αλλά λέω στον εαυτό μου, μην είσαι κλασομπανιέρας, κάτι θα ξέρουν οι σύντροφοι και βάζουν μεγάλους στόχους. Μετά αγριεύτηκα με το «θα πάμε φυλακή για να βρουν οι νέοι δουλειά». Λίαν ευστόχως μου απάντησε η γειτόνισσά μου «να πάτε ρε παιδιά, γιατί να μην πάτε, επιτέλους σε αυτή τη χώρα κάποιος πρέπει να πάει φυλακή». Άντε να της εξηγήσεις ότι δεν εννοεί αυτό ο Αλέκος.

Τελικά όμως το είδα από δω, το είδα από κει, το αποτέλεσμα της Ελεύθερης Αττικής μου φαίνεται μάλλον φυσιολογικό. Τέτοιο πόλεμο και απαξίωση είχαμε να δούμε από τις αλησμόνητες μέρες της Αυριανής όταν πολεμούσε την Μιμή. Το ρεύμα της ανυποληψίας για την αριστερά, ειδικά για τον Σύριζα, και ειδικότερα για τον Αλέκο, παρέσυρε το ευγενές εγχείρημα της Ελεύθερης Αττικής. Έπνιξε και την προβοκατόρικη προσδοκία μου να γίνει της τρελής και να ξεσαλώσει κάθε πικραμένος. Τώρα κανένας δεν ξεσαλώνει. Ανία και βαρεμάρα στην αριστερά.

Οι μετεκλογικές ειδήσεις από το Μέτωπο έχουν στερέψει. Πρέπει να έχει πέσει βαθιά περισυλλογή και δεν έχω νέα. Ερμηνεύοντας παρόλα αυτά ελάχιστες ανακοινώσεις, όπως και ελάχιστες διαρροές, έχω να κάνω τις εξής επισημάνσεις:

Μια μερίδα συντρόφων με προεξάρχοντα έναν συμπαθέστατο σύντροφο, θεωρεί ότι δεν έγινε και τίποτα, συνεχίζουμε και «θα συγκροτήσουμε το υποκείμενο». Επειδή ο εν λόγω σύντροφος μιλά παραστατικά, μεγαλοπρεπώς και γουρλώνει και τα μάτια, δεν τολμώ να διαφωνήσω.

Μια άλλη μερίδα βλέπει το εγχείρημα της Ελεύθερης Αττικής ως νεανική τρέλα και είναι έτοιμη να δώσει τη μάχη της «επιστροφής στον Σύριζα». Άλλωστε ήδη έβλεπαν το Μέτωπο ως «αριστερή πτέρυγα του Σύριζα». Ταυτίζονται με ανένταχτους συντρόφους που προσδοκούσαν μεγάλες αλλαγές και ρήξεις στον Συνασπισμό, δεν τις είδαν (το ουίσκυ δεν έχει ακόμα ωριμάσει), και μάλλον θέλουν να κάτσουν φρόνιμα.

Μια άλλη μερίδα βλέπει ότι οι καιροί δεν ευνοούν άλματα, αλλά ελιγμούς, καθότι το βήμα εξόδου αποδοκιμάστηκε. Χρεώνουν στο εγχείρημα μια κάποια μεγαλοστομία: «είναι άλλο πράγμα να λες πως θέλεις να ρίξεις ένα σπόρο στο χωράφι της Αριστεράς και ευρύτερα και άλλο να εκφωνείς την αλλαγή της Αττικής με στόχο την αλλαγή της Ελλάδας». Δεν βλέπουν θετικά την επιστροφή στον Σύριζα, αλλά δεν βλέπουν θετικά και την αυτόνομη καταγραφή του Μετώπου, καθώς το πείραμα απέτυχε.

Μια άλλη μερίδα επιμένει ότι το εγχείρημα απέτυχε διότι δεν είχε εκλεγμένη ηγεσία. Και στο μέλλον δεν έχει σημασία αν το Μέτωπο γυρίσει στον Σύριζα, αν βγει από τον Σύριζα, αν μπει στην Ανταρσύα, αν αρραβωνιαστεί με την Ανταρσύα, αν απέχει από την κεντρική σκηνή, αρκεί να διαθέτει εκλεγμένο συντονιστικό. Το προς τα πού θα πάνε και τι θα κάνουνε όσοι εκλεγούν στο συντονιστικό θα το δούνε μετά. Η πολιτική γραμμή είναι το “πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι ο Αλέκος”. Τα άλλα είναι πολυτέλειες.

Τέλος μια μικρή αλλά απελπισμένη ομάδα συντρόφων απηύδησε με το ουίσκυ που δεν λέει να ωριμάσει, αποφάσισε ότι ο ΣΥΝ έχει τελειώσει και δεν έχει κανέναν νόημα ούτε η αναμονή, ούτε η συμπόρευση, ούτε ο Σύριζα. Κάποιοι βλέπουν θετικά την συνεγασία με την Ανταρσύα, μόνο που φοβάμαι πως ίσως απογοητευτούν στο πρώτο ραντεβού.

Και μένει ως ερώτημα το τι θα πει και τι θα κάνει ο Αλέκος.

Το σίγουρο είναι ότι πλέον όλοι οι παραπάνω ακούνε Αριστερό Ρεύμα και εξεγείρονται. Δεν τους φταίει φυσικά κανείς. Ποιος περίμενε αστραπιαίες, έξυπνες, φιλόδοξες, αποφασιστικές και γρήγορες κινήσεις από τον Παναγιώτη και το -ο Θεός να το κάνει- επιτελείο του;

Το Ρεύμα βγήκε κερδισμένο από τις δεξιόστροφες επιλογές Τσίπρα αλλά και από το κακό αποτέλεσμα Αλαβάνου. Το αμείλικτο ερώτημα ωστόσο δεν είναι αν ο Πριμικήρης δικαιώθηκε και γράφει εκκλήσεις σαν να είναι ο Νέστορας της ενότητας της αριστεράς, αλλά αν υπήρχε ή έστω υπάρχει κάποιο σχέδιο.

Έμαθα ότι το Ρεύμα μετεκλογικά βγήκε από τον λήθαργο στον οποίο είχε περιπέσει και οργανώνει σωρεία επαφών με σκοπό να παραμείνουν όλοι στον Σύριζα και να οργανωθεί η αντίσταση στην κεντροαριστερή στροφή της ηγεσίας.

Εδώ ταιριάζει το παλιό καλό ρητό: Μην φας, έχει γλαρόσουπα.

Υ.Γ. Προσεχώς θα απασχοληθούμε με το εμπρηστικό ζήτημα: Μπορεί το Μέτωπο να συμπράξει με την Ανταρσύα;

Αναζητώντας την έλλογη Αριστερά


του Hλία Mαγκλίνη*


Εκτός από την οικονομική κρίση, η Ελλάδα έχει "κι ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα".
Αυτό έλεγε στη χθεσινή Ελευθεροτυπία ο Γάλλος στοχαστής Μπερνάρ-Ανρί Λεβί.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Η ελληνική Αριστερά.
"Μια Αριστερά παράλογη, που συμβάλλει στη χειροτέρευση της κατάστασης. Η ελληνική Αριστερά έχει παραμείνει στη δεκαετία του ’70, είναι η πιο αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης".


Γνωστός για τους αφορισμούς και τους ακροβατισμούς του, ο Λεβί δεν μας λέει κάτι καινούργιο.
Το ότι η ελληνική Αριστερά είναι η πιο "αναχρονιστική Αριστερά της Ευρώπης" έχει ειπωθεί από εγχώριους σχολιαστές και αναλυτές.
Όπως και το ότι με τη στάση της επιδεινώνει την ήδη βεβαρημένη κατάσταση στη χώρα μας.
Μεγάλη συζήτηση, όμως το ζητούμενο δεν είναι να βρούμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο και να βολευτούμε.


Κατ’ αρχάς, για ποια ελληνική Αριστερά ακριβώς μιλάμε;
Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές είδαμε αυτό που λέμε "ελληνική Αριστερά" να κατακερματίζεται σε βαθμό γελοιότητας.
Ακόμα και η πρώην ηγετική μορφή του ΣΥΡΙΖΑ/Συνασπισμού, που κάποτε θέλησε να αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή αλλά μετά το μετάνιωσε διότι είχε επιφοίτηση, «κατέβηκε» μόνος του ως υποψήφιος (και πάτωσε).
Ειδικά η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού ηδονίζεται στο να αποσυντίθεται.
Το δε ΚΚΕ ακολουθεί μια συνεπή πορεία που του αποφέρει καμιά ποσοστιαία μονάδα παραπάνω και από κει και πέρα δίνει γραμμή στους ψηφοφόρους του για άκυρη και λευκή ψήφο. Συνεπές μέσα στη μονολιθικότητα, την αγοραφοβία και την κλειστοφοβία του.
Από την άλλη, η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά κατάφερε να έχει έναν εκπρόσωπό της στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, κατόρθωμα διόλου αμελητέο αλλά περίπου ασήμαντο μπροστά στη σχιζοφρενική εικόνα της ελληνικής Αριστεράς.
Και αυτό εν μέσω τεράστιων κοινωνικών και πολιτικών προκλήσεων.


Υπό αυτή την έννοια, ναι, ο Λεβί δεν μας λέει παρά το αυτονόητο.
Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως. Δεν είναι μόνον η ελληνική Αριστερά αναχρονιστική.
Και τα κόμματα των άλλων παρατάξεων δείχνουν να πάσχουν, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, από την ίδια ασθένεια.
Συμβαίνει όμως με την Αριστερά (εκείνη που σίγουρα δεν βυθίζεται στον ίδιο βάλτο με το ΚΚΕ) να έχει κανείς άλλες προσδοκίες. Αλλά οι προσδοκίες αυτές πέφτουν στο κενό.
Συνεχώς.
Για παράδειγμα, με εξαίρεση την κίνηση της Δημοκρατικής Αριστεράς (μια light Αριστερά τη χαρακτηρίζουν με απαξίωση άλλοι αριστεροί), πού ήταν η ελληνική Αριστερά στις νίκες των Καμίνη-Μπουτάρη;
Έλαμψε διά της απουσίας της.


Εξυπακούεται ότι τόσο ο κ. Καμίνης όσο και ο κ. Μπουτάρης θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Εδώ θα είμαστε και εδώ θα είναι.
Όμως. Οι νίκες στους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, παρά τα τεράστια νούμερα της αποχής (που όσο δυσάρεστη και αν είναι, δυσκολεύομαι πολύ να την εκλάβω συνολικά ως «σύμπτωμα του καναπέ», παθητική αδιαφορία κλπ), μας έδειξαν κάτι:
πολύς κόσμος, ο οποίος δεν ανήκει κατ’ ανάγκην στο ίδιο κόμμα - για την ακρίβεια, προσεγγίζει με μεγάλη καχυποψία πλέον κάθε έννοια παραδοσιακού κομματικού μηχανισμού - αναζητεί, αποζητεί έναν λόγο μια χειρονομία μιαν αύρα που να μη μυρίζει κομματική κλεισούρα.
Μια πολιτική σκέψη την οποία να διακρίνει ο κοινός νους αλλά όχι οι απλοϊκές γενικεύσεις και οι λεκτικές φιοριτούρες.
Ειδικά σε ό, τι αφορά την Αθήνα, οι πολίτες καταψήφισαν όχι απλώς έναν ανεπαρκή δήμαρχο αλλά το προσωπείο της άκρατης αλαζονείας και της έπαρσης, ενώ υπερψήφισαν μία πολιτική παρουσία με ανθρώπινο πρόσωπο. Ανθρώπινο, όχι τηλεοπτικό, ξύλινο ή πληκτικά προβλέψιμο.
Και αυτός ο κόσμος συγκεντρώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο εκλογικό τμήμα του κ. Καμίνη και έδειχνε ανακουφισμένος.
Με μια ελπίδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Παρά τον «βομβαρδισμό» της τελευταίας εβδομάδας, από το σύνολο της Δεξιάς, της κοινοβουλευτικής και της φασίζουσας, ότι ο κ. Καμίνης θα μετατρέψει την Αθήνα σε Πακιστάν, σημαντικό μέρος του κόσμου έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης και τώρα ελπίζει.
Μακάρι μόνο αυτές οι ελπίδες να μην διαψευστούν. Η απογοήτευση θα είναι τεράστια.

Ποιοι εκλέγονται στο δημοτικό συμβούλιο δήμου Αθηναίων από τον συνδυασμό Γ. Καμίνη


Από τον συνδυασμό "δικαίωμα στην πόλη", με επικεφαλής τον Γιώργο Καμίνη, ανακοινώθηκε ότι εκλέγονται ανά δημοτικό διαμέρισμα οι εξής δημοτικοί σύμβουλοι:

1ο Διαμέρισμα

Φιλίνη Αννα

Δοξιάδη Ευφροσύνη

Αποστολόπουλος Γεώργιος

Αντωνοπούλου Αικατερίνη

Δωρή Αικατερίνη

2ο Διαμέρισμα

Κουβέλη Μαρία

Αναγνωστόπουλος Γεώργιος

Παπανδρέου Γεώργιος

3ο Διαμέρισμα

Μπιλιάνη Κυριακή

Κόκκινος Νικολάος

4ο Διαμέρισμα

Κοντοσταθάκου Ευαγγελία

Γιαννοπούλου Καλλιόπη

Μπρούλιας Γεώργιος

Κατσούλη Ελένη

Βαρελάς Ανδρέας

5ο Διαμέρισμα

Τομπάζης Αλέξανδρος

Αντωνόπουλος Αγγελος

Σφακιανάκης Ιωάννης

Σπυροπούλου Σουλτάνα

6ο Διαμέρισμα

Μπέης Παναγιώτης

Παπαχελά Νέλη

Δραγούμης Φίλιππος

Προβατάς Φώτης

Χατζηγιαννάκη Αννα

7ο Διαμέρισμα

Γεννηματά Ιωάννα

Γαλανάκη Ρέα

Ψαράκη Παναγιώτα

Αβραντίνης Αναστάσιος

Αγγελίδου Σταυρούλα

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΟΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Την ιδιαίτερη ικανοποίηση της Δημοκρατικής Αριστεράς για την παρουσία της στις αυτοδιοικητικές εκλογές και ιδιαιτέρως για τη νίκη του Γ. Καμίνη στην Αθήνα και του Γ. Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, εξέφρασε ο πρόεδρος του κόμματος, Φώτης Κουβέλης.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς με το νικητή των εκλογών στο δήμο της Αθήνας, Γ. Καμίνη
"Οι υποψηφιότητες του κ. Καμίνη, αλλά και του κ. Μπουτάρη αποδείχτηκε ότι είχαν δυναμική γιατί απευθυνόντουσαν στην κοινωνία", εκτίμησε.

Σημειώνεται ότι συνολικά εξελέγησαν 40 δήμαρχοι που έχαιραν της υποστήριξης της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Πρόκειται για τους:

Γιώργος Καμίνης - Αθηναίων
Γιάννης Μπουτάρης - Θεσσαλονίκης
Γιάννης Δημαράς - Πατραίων
Πάνος Σκοτινιώτης - Βόλου
Φίλιππος Φίλιος - Ιωαννιτών
Δημήτρης Κουνενάκης - Αγίου Νικολάου Λασιθίου
Χρήστος Μπαϊλης - Πρέβεζας
Μάκης Παρασκευόπουλος - Πύργου
Χρήστος Λάππας - Τρικάλων
Λάζαρος Μαλούτας - Κοζάνης
Κυριάκος Χαρακίδης - Δράμας
Γιώργος Πετρίδης - Κομοτηνής
Παύλος Μοσχολιός - Αγρινίου
Στάθης Κουσουρνάς - Ρόδου
Κώστας Καϊσερλής - Κω
Στέλιος Μποζίκης - Ζακύνθου
Δημήτρης Φωκιανός - Λυκόβρυσης-Πεύκης
Γιώργος Ιωακειμίδης - Νίκαιας-Ρέντη
Χρήστος Σταυρινάδης - Ικαρίας
Γιώργος Αμπατζόγλου - Ελευσίνας
Γιώργος Καπλάνης Αγίας - Βαρβάρας
Νίκος Σαράντης - Αγίων Αναργύρων-Καματερού
Νίκος Ζενέτος - Ιλίου
Σταύρος Κασιμάτης - Κορυδαλλού
Κώστας Ασκούνης - Καλλιθέας
Πέτρος Φιλίππου - Σαρωνικού
Ανδρέας Ευθυμίου - Μοσχάτου-Ταύρου
Λουκάς Τζαννής - Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Ηρακλής Γκότσης - Νέας Ιωνίας
Παντελής Βλασσόπουλος - Ηρακλείου Αττικής
Παντελής Ξηριδάκης - Φιλοθέης-Ψυχικού
Μαρία Ανδρούτσου - Αγίου Δημητρίου
Γιώργος Χριστόπουλος - Ραφήνας-Πικερμίου
Ανδρέας Παναγιωτόπουλος - Δυτικής Αχαΐας
Κώστας Ξηρογιάννης - Ορχομενού
Γιώργος Καπετζώνης - Δωρίδος
Θόδωρος Παπαδόπουλος - Θέρμης
Σπύρος Μπογδάνος - Παξών
Γιώργος Λαζουράς - Καλαβρύτων
Τάκης Σακελλαρίου - Καλαμπάκας

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Πήγε για στήριξη και βγήκε Καμμένος


Σκηνές απείρου κάλλους με πρωταγωνιστές τον βουλευτή της Ν.Δ. Π. Καμμένο και Ικαριώτες νεοδημοκράτες σημειώθηκαν την Τετάρτη το βράδυ στο λιμάνι του νησιού.
Αν και βουλευτής της Β' Αθηνών, ο κ. Καμμένος διατηρεί δεσμούς με την Ικαρία λόγω της καταγωγής της γυναίκας του.

Ωστόσο την Τετάρτη το βράδυ, που κατέφτασε στον Αγ. Κήρυκο, δεν έτυχε της θερμότερης υποδοχής από τους ψηφοφόρους του κόμματός του.

Και αυτό διότι ο κ. Καμμένος, κόντρα στις αποφάσεις των τριών τοπικών οργανώσεων στο νησί που στήριξαν από τον πρώτο γύρο τον υποψήφιο δήμαρχο Χρ. Σταυρινάδη, επιχείρησε να τους μεταπείσει ώστε στον δεύτερο γύρο να τον καταψηφίσουν.

Σημειώνεται ότι ο ιατρός Χρ. Σταυρινάδης, εκτός από τη Ν.Δ., στηρίζεται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Δημοκρατική Αριστερά.

Κάτι που βέβαια δεν φάνηκε να πτόησε τον βουλευτή Αθηνών που ζήτησε από τους ομοϊδεάτες του να ψηφίσουν τον υποψήφιο του ΚΚΕ Στ. Σταμούλο, ο οποίος ήρθε δεύτερος την περασμένη Κυριακή με το επιχείρημα ότι είναι κατά του Μνημονίου.

Η προσπάθειά του όμως όχι απλώς δεν τελεσφόρησε, αλλά, αντιθέτως, ο κ. Καμμένος φυγαδεύτηκε άμα τη ελεύσει του στο λιμάνι προκειμένου να γλιτώσει τα χειρότερα από τους ψηφοφόρους της Ν.Δ.

Κατέφυγε, σύμφωνα με πληροφορίες, σε καφενείο στον Εύδηλο (άλλο λιμάνι του νησιού), όπου παρέμεινε έως αργά το βράδυ συζητώντας σε εντονότατους τόνους με νεοδημοκράτες που όχι μόνο δεν μετέβαλαν στάση, αλλά του ζητούσαν να μην ξανασχοληθεί με τα τοπικά ζητήματα.

Ετσι χθες ο βουλευτής πήρε το καράβι της επιστροφής.

Πηγές της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνουν ότι ο βουλευτής έδρασε αυτοβούλως. Τοπικοί φορείς, αντιθέτως, υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει, αν δεν υπήρχε άνωθεν εντολή. Συσχετίζουν τις ενέργειες του κ. Καμμένου με την αναμέτρηση στην Περιφέρεια του Β. Αιγαίου, όπου ο «εκλεκτός της Ν.Δ.» Π. Βογιατζής, αν και πρώτος την περασμένη Κυριακή, χρειάζεται περαιτέρω ώθηση για να κατακτήσει στον δεύτερο γύρο την πολυπόθητη περιφέρεια.

Αριστερά ενδοοικογενειακά

Βασίλης Καρδάσης, Ελευθεροτυπία, 10/11/2010
Ισορροπούσα ιδανικά
μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Φάνηκε στον αιθέρα
μια αστραπή ανεξήγητη
και μ’ έσχισε στα δύο.
Τάκης Γραμμένος, Ποίηση, 18 (2001)

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν αποκαλυπτικό -συν τοις άλλοις- και για το μέλλον της Αριστεράς. Πλέον ο χώρος της αυτοχαρακτηριζόμενης ως αντισυστημικής Αριστεράς καταλαμβάνεται σε ρητορεία και ακτιβισμό κυρίαρχα από το ΚΚΕ και δευτερευόντως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άντε και τον ιδιόμορφο εθνικιστικοαριστερισμό του Αλαβάνου. Η κρίση φαίνεται να ανακατανέμει τις εκλογικές προτιμήσεις των αριστερών εκλογέων. Είναι ενδεικτικές η άνοδος του παλαιολιθικού κόμματος που εδρεύει στον Περισσό σε διψήφιο ποσοστό, η εντυπωσιακή εμφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ συμπαρομαρτούντα της κρίσης οδήγησαν αρκετούς αριστερούς πολίτες στα ψηφοδέλτια των δύο κομμάτων και τους απομάκρυνε από εκείνα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Συνασπισμός αναμφίβολα πληρώνει την πρόσφατη διάσπασή του, αλλά και τις ατελεύτητες παλινωδίες των στελεχών του. Πράγματι, οι όποιες φιλοδοξίες του ΣΥΝ να πρωταγωνιστήσει στην πέραν του ΚΚΕ Αριστερά φαίνεται να διαψεύδονται από τη διείσδυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΟΣΟ ΚΙ αν δεν αρέσει στους επαγγελματίες της Κουμουνδούρου, παραμένει ζητούμενο η πολυπληθυσμική κάλυψη του χώρου της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ας μην κομπορρημονούν περί επανάστασης, ούτε να ευελπιστούν στην τελεσφόρηση συμμαχιών τύπου Αλέξη Μητρόπουλου. Αποδείχθηκε πόσο αναξιόπιστες είναι στη συνείδηση των αριστερών πολιτών, ένα κατασκευασμένο σκηνικό χωρίς ιδεολογική έμπνευση και αισθητικό περιεχόμενο.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τον πολιτικό χώρο που αφήνουν εκδήλως διαθέσιμο η διολίσθηση του κυβερνώντος κόμματος προς φιλελεύθερες θέσεις και η ασυνέπεια λόγων και έργων. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της τιποτολογίας απελευθερώνει πολίτες με οράματα, έντιμους και μάχιμους πολιτικά. Από την άλλη, η απώθηση του ΣΥΝ από τη δυναμική του παρεμβατισμού μοιάζει με αναχωρητισμό από την πραγματική πολιτική.

ΕΙΝΑΙ ο χώρος που επιχειρεί να εκπροσωπήσει η Δημοκρατική Αριστερά. Η τελευταία, αν και νεοσσός στην πολιτική σκηνή, καταγράφηκε ως υπαρκτή πολιτική δύναμη. Οχι μόνο δεν καταποντίστηκε, αλλά με σχεδόν μηδενική προβολή από τα ΜΜΕ επιβίωσε με αξιοπρέπεια. Για την προοπτική της οψόμεθα.

ΥΓ.: Η από κοινού αναιδής επίθεση των Σπηλιωτόπουλου και Βορίδη σε βάρος του άναυδου Γιώργου Καμίνη με εξόργισε. Και τούτο γιατί τεχνηέντως επιχείρησαν να διεγείρουν τα συντηρητικά ένστικτα των Αθηναίων, κατηγορώντας τον τέως Συνήγορο του Πολίτη ως δούρειο ίππο της παραμονής των μεταναστών στην Ελλάδα. Εκάς βέβηλοι! Δαγκωτό στον Καμίνη σάς χρειάζεται!

kardasis@econ.soc.uoc.gr