Αναγνώστες

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Αυτός ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ...

Της Κατερίνας Επιτροπάκη*


Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε. Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες. Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε.



Η εμπειρία μας από τον προηγούμενο κομματικό φορέα που συμμετείχαμε, τον Συνασπισμό (για όσους κάναμε αυτή τη διαδρομή), μας έδειξε, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το εγχείρημα απέτυχε: Ο πρώτος λόγος αποτυχίας, που χρεώνεται σε ορισμένους συντρόφους (με προέλευση κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από το ΚΚΕ), ήταν η αντίληψή τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα «καλό» ΚΚΕ, δηλαδή μια καλύτερη εκδοχή του κόμματος που γνώριζαν ήδη.

Ο δεύτερος λόγος αποτυχίας – που κατά τη γνώμη μου χρεώνεται σε τμήμα της ηγετικής ομάδας επί προεδρίας Ν. Κωνσταντόπουλου – ήταν η καλών αρχικά προθέσεων προσπάθεια μεγαλύτερης συναίνεσης, με τη συνδιοίκηση του κόμματος με το αριστερό ρεύμα, η οποία όμως εν τέλει περνούσε μέσα από την υποστολή του πολιτικού στίγματος της ανανεωτικής αριστεράς, την υποτίμηση δηλαδή επί της ουσίας της πολιτικής και της σημασίας της «ταυτότητας», μέσα από την πρόταξη της διαχείρισης του κόμματος και της τρέχουσας πολιτικής καθημερινότητας.


Αισθάνομαι πως είναι δύο λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε στο καινούριο εγχείρημα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα πρέπει να μην παγιδευτούμε στο «όραμα» ενός καλού Συνασπισμού, για παράδειγμα των «ημερών Κωνσταντόπουλου», γιατί μάλλον δεν υπάρχει χώρος στον πολιτικό χάρτη για ένα τέτοιο κόμμα.




Θα πρέπει, επίσης, το πολιτικό μας στίγμα να μην υποστέλλεται και ο λόγος μας να μην στρογγυλεύεται ώστε να καταντάει ανούσιος. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, ένα κόμμα «άχρουν, άοσμον, άγευστον και πτητικόν», μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερη τύχη, όταν οι καταστάσεις θα επιβάλλουν την ευθαρσή τοποθέτηση στα πράγματα. Θα πρέπει να ενσκήπτουμε σε βάθος στην ιδεολογική και πολιτική διάσταση των πραγμάτων και να μην εξαντλούμαστε σε επιφανειακές αναγνώσεις, ούτε να εγκλωβιζόμαστε στην αγωνία μήπως δεν θα είμαστε αρεστοί σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.


Πώς εν τέλει θα προσδιορίζαμε το κόμμα που θέλουμε; Η απάντηση προφανώς δεν είναι μονοσήμαντη και ο καθένας δεν έχει απαραίτητα τα ίδια πράγματα στη σκέψη και στην οπτική μου. Προσωπικά αισθάνομαι έντονη και επιτακτική την ανάγκη να ξεπεράσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ίδιο τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητές μας, την ψυχαναγκαστική πολλές φορές προσήλωσή μας σε αριστερά «ταλμούδ» και ιερές αγελάδες που πολλές φορές η ζωή μας δείχνει πως τα έχει αφήσει πίσω.




Και για να θυμηθώ και ένα στίχο του Ρασούλη, «και οι θεούληδες, οι καημενούληδες, γίνανε ντεμοντέ κι αράζουν». Είναι από το τραγούδι «Αυτός ο κόσμος, μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ». Και αυτή η Αριστερά, έτσι όπως τη γνωρίζαμε τόσα χρόνια μπορεί ν’ αλλάξει νομίζω. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει την ικανότητα να είναι ο πολιτικός φορέας που θα το κάνει!

* Μέλος της Π.Π.Ε της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Οι θέσεις της «Δημοκρατικής Αριστεράς» για τη δημόσια υγεία


«Αυστηρή περιστολή της σπατάλης: ΝΑΙ. «Τυφλές» και «οριζόντιες» περικοπές: ΟΧΙ», είναι η διαφοροποιημένη θέση της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (σε σχέση με άλλα κόμματα της Αριστεράς) η οποία εκφράστηκε από τον πρόεδρο του κόμματος Φώτη Κουβέλη στην ημερίδα που οργανώθηκε για την πολιτική υγείας και την κρίση της χώρας , από το ίδιο κόμμα. Να σημειωθεί ότι εκτός από τους ιατρούς και εκπροσώπους της Δημοκρατικής Αριστεράς οι οποίοι παρουσίασαν τις επιμέρους θέσεις του κόμματος για τις αλλαγές που επέρχονται -λόγω κρίσης- στον χώρο της δημόσιας υγείας, παρεμβάσεις έκαναν και ο Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη για την Κοινωνική προστασία, την Υγεία και την Κοινωνική Αλληλεγγύη, καθηγητής κ. Σακέλης, αλλά και ο βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο LSE κ. Ηλίας Μόσιαλος.
Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε στην ημερίδα ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Θανάσης Λεβέντης, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την υγεία του Αλέκου Παπαδόπουλου ως υπουργού Υγείας, είχε λήξει άδοξα, λόγω συμφερόντων μεταξύ των οποίων οι Πανεπιστημιακοί γιατροί. Ανέφερε επίσης ότι η αναφερόμενη συγχώνευση των κλάδων υγείας των τεσσάρων ταμείων της χώρας, στο πρόσφατο νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν είναι συνώνυμη με τη δημιουργία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, υπογραμμίζοντας τον καίριο ρόλο που διαδραματίζει σε περίοδο κρίσης το σύστημα υγείας. Ανέφερε ότι για τον πολίτη το σύστημα υγείας πρέπει να αποτελέσει ανάχωμα στην απειλή της αρρώστιας, και για την κοινωνία ανάχωμα απέναντι στη διάλυση της συνοχής και τον κατακερματισμό που δημιουργείται από το έλλειμμα κοινωνικής αλληλεγγύης και το περίσσευμα κοινωνικών ανισοτήτων στα μεγάλα συμβάντα της ζωής, όπως η αρρώστια και ο θάνατος.
Αναφέρθηκε στον κομβικό ρόλο πάταξης της σπατάλης στο σύστημα υγείας και στα τολμηρά βήματα που απαιτούνται για την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του, με ρήξη με τις πρακτικές διαπλοκής εταιρειών-υπηρεσιών-γιατρών, με το πελατειακό κράτος, με τους οργανωτικούς ανορθολογισμούς και με τις εγκατεστημένες πρακτικές που έχουν εξακοντίσει τις δαπάνες υγείας στα ύψη χωρίς αντίστοιχο όφελος για τους πολίτες. Με γνώμονα: «Αυστηρή περιστολή της σπατάλης: ΝΑΙ. «Τυφλές» και «οριζόντιες» περικοπές: ΟΧΙ.», αναφέρθηκε στις περιπτώσεις που κρίσιμες πλευρές του συστήματος υγείας χρειάζονται ενίσχυση (π.χ., νοσηλευτική φροντίδα, ανάπτυξη μονάδων εντατικής θεραπείας, πρόληψη και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ψυχική υγεία, μηχανοργάνωση των υπηρεσιών υγείας).

Σε ότι αφορά την ενοποίηση των κλάδων υγείας των μεγάλων ασφαλιστικών οργανισμών (που καλύπτουν περίπου 90% των συμπολιτών μας), ο Φώτης Κουβέλης επισήμανε ότι αποτελεί θεσμική κατάκτηση μεγάλης εμβέλειας, με ζητούμενο όχι μόνο την οργανωτική ενοποίηση, αλλά και την εφαρμογή της «φιλοσοφίας» της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας: εξασφάλιση από το δημόσιο σύστημα υγείας προς τους πολίτες του «γιατρού τους», για συνθετική αντιμετώπιση των ζητημάτων υγείας.

Ο Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη για την Κοινωνική προστασία, την Υγεία και την Κοινωνική Αλληλεγγύη, καθηγητής κ. Σακέλης, ο οποίος παρουσίασε τις αδυναμίες του συστήματος Υγείας από την πλευρά του χρήστη, δηλαδή του πολίτη.

Στην πρώτη ενότητα της ημερίδας με "Υπηρεσίες υγείας με επίκεντρο τον πολίτη" - συντονιστής Βασίλης Γκόγκογλου, Παιδίατρος στο Κέντρο Υγείας Μαρκόπουλου- ο κ. Χρήστος Μιχαηλίδης, Παθολόγος στο Γ.Ν.Α. " Γ. Γεννηματάς", εκθέτοντας τις διαχρονικές αδυναμίες του ΕΣΥ, έθεσε προβληματισμούς και προτάσεις χωρίς προαπαιτούμενα, όπως: ο σταδιακός επανακαθορισμός της γεωγραφικής κατανομής των νοσηλευτικών μονάδων με στόχο τη δημιουργία αυτοτελών υγειονομικών σχηματισμών, η πάταξη της σπατάλης στο σύστημα υγείας, και ύπαρξη αξιοκρατίας.

Στη σημασία της πρόληψης και στην ανάγκη για ουσιαστικές τομές στη λειτουργία των θεσμών δημόσιας υγείας ώστε η πρόληψη να λάβει πιο κεντρική θέση αναφέρθηκε ο καθηγητής της Σχολής Δημόσιας Υγείας Τάκης Παναγιωτόπουλος. Τόνισε ότι η πρόληψη οφείλει να μην εξαντλείται σε κανονιστικά μέτρα και τηλεοπτικά σποτ, όπως π.χ. η αντιμετώπιση του καπνίσματος. Αναφέρθηκε, επίσης, στην ανάγκη να αλλάξει το μοντέλο άσκησης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην κατεύθυνση της σφαιρικής παροχής προληπτικών, διαγνωστικών, θεραπευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών και υπογράμμισε την ανάγκη καλά σχεδιασμένων άμεσων βημάτων.

Ο βουλευτής Επικρατείας και Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο LSE κ. Ηλίας Μόσιαλος, συμφωνώντας στα κύρια σημεία των παρεμβάσεων των παραπάνω ομιλητών, τόνισε την ανάγκη τεχνικής αποτελεσματικότητας για αύξηση της παραγωγικότητας, ώστε, όπως είπε, με τους ίδιους ή και λιγότερους πόρους να έχουμε ποιοτικά περισσότερα αποτελέσματα και χρήσιμες πληροφορίες. Ο κ. Μόσιαλος υπογράμμισε την ανάγκη για λογοδοσία στο σύστημα, για μέτρηση των αποτελεσμάτων, δηλαδή τι επιτυγχάνουμε με την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας σε σχέση με το κόστος, καθώς και για χρήση όχι μόνο ποσοτικών αλλά και ποιοτικών δεικτών.

Στη δεύτερη ενότητα της ημερίδας που είχε θέμα "Οικονομικά μεγέθη, ασφάλιση υγείας και οργάνωση υπηρεσιών" -συντονιστής Κώστας Βαγιανός, Χειρουργός στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας- ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μάνος Ματσαγγάνης υποστήριξε ότι ενώ έχουμε υπερπροσφορά γιατρών, νοσοκομειακών κλινών, πανάκριβης βιοϊατρικής τεχνολογίας δαπανάμε περισσότερα παρά ποτέ μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ από ό,τι άλλες χώρες, εν τούτοις η κοινή γνώμη έχει σε χαμηλή εκτίμηση την ποιότητα της υγείας, η περίθαλψη κοστίζει ακριβά και οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας βαραίνουν δυσανάλογα τους φτωχότερους και πιο ηλικιωμένους ασθενείς.

Τη θέσπιση κανόνων και ελέγχου στη λειτουργία των υποδομών υγείας του ιδιωτικού τομέα τόνισε στην ομιλία του o Παύλος Ζουμπούλης, Ακτινολόγος-Δρ. Ιατρικής Οικονομίας. Ανέπτυξε τις σοβαρές παθογένειες του όλου συστήματος υγείας και επεσήμανε την ανάγκη για ακριβή προσδιορισμό του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής αντίληψης για την ανάπτυξη των υπηρεσιών υγείας.

Σχολιάζοντας τα συμπεράσματα της δεύτερης ενότητας, ο καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επιστημονικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Σάββας Ρομπόλης, υποστήριξε ότι υπάρχει ανάγκη αξιολόγησης των πολιτικών υγείας, πράγμα που λείπει παντελώς από την κουλτούρα της δημόσιας διοίκησης. Ανέφερε ότι η πολιτική υγείας που ακολουθήθηκε από το 2000 έως το 2008 είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη μετατροπή του ιδιωτικού τομέα υγείας σε επιχειρηματικό τομέα.

Ο Μάνος Ζαχαριάδης, Πνευμονολόγος, μέλος Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών -μετά από προσφώνηση της Παυλίνας Ουζουνίδου, Νοσηλεύτριας στον "Ευαγγελισμό"- αναφέρθηκε τόσο στην κρίση του συστήματος υγείας όσο και στην κρίση των Ιατρικών Συλλόγων με την αδυναμία τους να διαμορφώσουν ενιαία πρόταση για την υγεία και να την προωθήσουν προς πολιτεία και γιατρούς. Σημείωσε ότι με σημαντική ευθύνη της πολιτείας οι τελευταίες προσπάθειες κινητοποιήσεων οδήγησαν σε πόλωση και ταλαιπωρία των ασφαλισμένων.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Το ψήφισμα, ένα τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής


Το αντέγραψα από το πολύ καλό blog "Μη μαδάς τη μαργαρίτα"

H κρίση που άνοιξε με τις διαφωνίες και τις παραιτήσεις στο Δήμο της Αθήνας, μόνο αθώα δεν είναι. Αντίθετα συμπυκνώνει ένα ενδιαφέρον μέρος της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής και αξίζει να την προσέξουμε.


Το ψήφισμα.


Αφορμή αλλά ίσως και αιτία της κρίσης είναι το ψήφισμα. Δεν έχει σημασία το τι έλεγε ή δεν έλεγε. Το ψήφισμα είναι το τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας, κάθε εποχής και κάθε απόχρωσης. Εκατομμύρια εργατοώρες έχουν χαθεί σε συνελεύσεις, σωματεία, συλλόγους και κόμματα για το ψήφισμα. Τόνοι μελάνης έχουν ξοδευτεί για μια χούφτα λόγια του αέρα, αρθρωμένα έτσι ή αλλιώς, με διφορούμενα κόμματα και αναπάντεχες τελείες, με ρητά και υπόρρητα που όταν αποφασίζονται και γράφονται σημαίνουν τόσα «πολλά» και την επόμενη μέρα εξαερώνονται μπροστά στην έλευση ενός νέου ψηφίσματος. Η αριστερά μας όχι απλά λατρεύει το ψήφισμα, αλλά ζει γι’ αυτό, πολιτεύεται γι’ αυτό, υπάρχει γι’ αυτό. Γιατί το ψήφισμα είναι λέξεις και όχι πράξεις.


Η πράξη


Η Δημοκρατική Αριστερά έπαιξε πολλά στην εκλογή Καμίνη. Το κυριότερο, την πολιτική αξιοπιστία του αριστερού μεταρρυθμισμού, που είναι η σημαία της.
Είναι η πρώτη φορά, στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, που ένα κόμμα της αριστεράς συμμετέχει στη διακυβέρνηση του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, του Δήμου της Αθήνας. Και δεν συμμετέχει ως φτωχός συγγενής, αλλά ως κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ, αφού και δική της πρόταση ήταν ο δήμαρχος, αλλά και σημαντικά πόστα κατέλαβαν οι δικοί της αντιδήμαρχοι.


Η διακυβέρνηση αυτή δε, συμπίπτει με την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση που περνά η χώρα αλλά και ο Δήμος της Αθήνας ειδικότερα, η εξέλιξη και ή λύση της οποίας θα καθορίσει το μέλλον όλων μας.


Συχνά πυκνά η ΔΗΜ. ΑΡ επαίρεται ότι κυριαρχεί ιδεολογικά των άλλων αριστερών δυνάμεων στην επεξεργασία και εκφορά συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων - λύσεων για τα προβλήματα της χώρας και δικαίως. Μόνο που και οι προτάσεις είναι απλά λόγια, που είναι καταδικασμένα να εξαχνωθούν, αν δεν αξιωθούν να γίνουν πράξεις. Ποια μεγαλύτερη ευκαιρία θα τύχει σε αριστερό κόμμα να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει πράξη τις ιδέες του από αυτή που έχει τώρα μπροστά της η ΔΗΜ. ΑΡ, στο Δήμο της Αθήνας;


Λογικά θα περίμενε κανείς ότι όλο το κόμμα, με όλα τα στελέχη του θα έπρεπε να είναι πάνω από το Δήμο της Αθήνας. Να επεξεργάζεται θέσεις, να επιστρατεύει επιστημονικές ομάδες, να αναζητά ευρύτερες συναινέσεις, να ετοιμάζει δράσεις και να δρομολογεί στην πράξη την έξοδο του Δήμου από την κρίση. Και ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας με τα οξυμένα του προβλήματα, τη δημοσιότητα που απολαμβάνει και τις δυνατότητές του είναι το πιο προνομιακό πεδίο για να κάνεις αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική σε εποχή κρίσης.
Αν το πείραμα αποτύχει, αν η προσπάθεια διαλυθεί στο ξύλινο ή πλαστικό λόγο ενός ή περισσότερων ψηφισμάτων, μαζί του αποτυγχάνει κάθε ιδέα αριστερού μεταρρυθμισμού. Κανένας μετά δε νομιμοποιείται να αντιπαρατεθεί στις μοναχικές επιλογές της αριστεράς στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κανένας μας μετά, δεν μπορεί να καταγγείλει αξιόπιστα τις αυτόνομες εκλογικές καθόδους του ΚΚΕ ή άλλων κομμάτων για απλή καταγραφή δυνάμεων. Την αυτιστική περιχαράκωση, αιώνιο σύνδρομο της καθ’ ημάς Αριστεράς.


Αντίθετα με τα αυτονόητα, το άξιο πολιτικό προσωπικό της ΔΗΜ. ΑΡ δεν δείχνει να συναισθάνεται την βαρύτητα της εκλογικής της επιτυχίας. Η πολιτική διαφωνία με την πρόταση ψηφίσματος Καμίνη για το θέμα της απεργίας πείνας των εργατών είναι πολιτικά θεμιτή. Η παραίτηση όμως όχι. Είναι παραίτηση από την προσπάθεια για αλλαγές. Είναι παραίτηση από την σπάνια ευκαιρία για την έλλογη Αριστερά, να δείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μεγάλο, να κυβερνήσει το μεγαλύτερο Δήμο της χώρας και να τον βγάλει αλώβητο από τη φουρτούνα.


Το έτσι ή το αλλιώς στη διατύπωση ενός ψηφίσματος δεν θα λυτρώσει τους απεργούς πείνας. Δεν θα δικαιώσει τον σκληρό τους αγώνα. Το έτσι ή το αλλιώς όμως στην πρακτική της ηγεσίας του Δήμου έχει να κάνει με τη ζωή των πολιτών του. Αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχει η αριστερή πολιτική έξω και μακριά από την πόλη;