Ελπίδα η πρόταση Καμίνη

Κώστας Κάρης, Κυριακάτικη Αυγή, 29/08/2010
Η υποψηφιότητα του καθηγητή Γ. Καμίνη για τη δημαρχία της Αθήνας είναι μια από τις καλύτερες προτάσεις για να δοκιμαστεί και να θεμελιωθεί μια νέα σχέση πολίτη και δήμου. Είκοσι πέντε χρόνια μονοκομματικής διοίκησης του δήμου είναι πολλά, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός. Παρά τον συνεχή δανεισμό και τη συνεπαγόμενη αύξηση των τελών κ.λπ., η προσφορά του δήμου προς τους δημότες όλο και μικραίνει και υποβαθμίζεται.

Ο επικεφαλής του Συνηγόρου του Πολίτη έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια - μαζί με τους συνεργάτες του - να αποδείξει ότι μπορεί στη σημερινή Ελλάδα να υπάρξει, να εφαρμοστεί μια διαφορετική σχέση με το Δημόσιο. Με έλεγχο, με σεβασμό στα δικαιώματα όλων, αλλά και με προστασία του δημοσίου συμφέροντος στο πλαίσιο του νόμου. Ίσως, λόγω των πολλών και ποικίλων προσφυγών των πολιτών και της ενδελεχούς μελέτης τους από τους ανθρώπους της Αρχής, ο κ. Καμίνης να είναι πιο ενημερωμένος για πολλά προβλήματα και μεγαλύτερο βάθος από τους δημάρχους που πέρασαν.

Σίγουρα, πάντως, είναι “υγιέστερα” ενημερωμένος. Γιατί στον Συνήγορο δεν απευθύνονται όσοι αναζητούν διορισμό ή την παρανομία, αλλά πολίτες που πιστεύουν - δικαίως ή αδίκως - ότι βλάφθηκαν από το Δημόσιο με κάποια απόφασή του ή με την αδράνειά του.

Γι’ αυτούς τους λόγους, και λόγω των γνώσεων και του δημοκρατικού χαρακτήρα του, η υποψηφιότητα του κ. Καμίνη είναι μια σαφής, δημοκρατική, εναλλακτική λύση για τη δημαρχία απέναντι στο σημερινό πελατειακό, παραταξιακό καθεστώς. Δεν είναι μια κομματική υποψηφιότητα, καθώς ο ίδιος δεν είναι ενταγμένος κομματικά. Επιδιώκει τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, στόχος είναι ο συνδυασμός του να ξεκινήσει με δυναμική νίκης. Με τη δημόσια πρόταση ο Φώτης Κουβέλης, πρόεδρος της “Δημοκρατικής Αριστεράς” έκανε την αρχή. Ο κ. Καμίνης τη δέχθηκε ανακοινώνοντας συγχρόνως την παραίτησή του από τον Συνήγορο, όπως έπρεπε. Επιβεβαίωσε και το ήθος του και τον σεβασμό στον θεσμό που με τόση επιτυχία υπηρέτησε.

Η στάση της κοινής γνώμης είναι εμφανώς θετική, ενώ υπάρχει σημαντική κινητοποίηση πολιτών. Από τον χώρο των Οικολόγων Πράσινων ο Ν. Χρυσόγελος -που είναι και υποψήφιος περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου- με δήλωσή του υποστηρίζει την υποψηφιότητα Καμίνη. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανακοινώσει την επιλογή της, αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι η απόρριψη της πρότασης ανεβάζει πολύ τον πήχυ των κριτηρίων για την άλλη τελική επιλογή. Έτσι προκαλούν πολλά ερωτήματα δημοσιεύματα σε μερίδα του φιλοκυβερνητικού τύπου που εμφανίζουν το ΠΑΣΟΚ να αντιδρά στην υποψηφιότητα του έως τώρα Συνηγόρου του Πολίτη.

Είναι δυνατόν έμπειρα στελέχη να εγκλωβίζονται στη “μικροεξουσία” που συνυπάρχει με το καθεστώς των μηχανισμών της Ν.Δ; Είναι δυνατόν να υποστηρίζεται ότι μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας έχει ένας ή μία υπουργός; Και όμως. Ισχυρά στελέχη απαιτούν ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων (και Θεσσαλονίκης, και...) να έχει περάσει από τον “κομματικό σωλήνα” -θέση που έχει ελάχιστη στήριξη στη βάση, στον δημοκρατικό κόσμο. Ουσιαστικά δεν πρόκειται μόνον για δυσπιστία στην ιδέα της ευρύτερης συνεργασίας. Είναι μια ακόμη εκδήλωση της αντίδρασης του πελατειακού, δικομματικού συστήματος στην απαίτηση της κοινωνίας για διαφορετική σχέση πολίτη - κράτους.

Την πρόταση για τον κ. Καμίνη έσπευσε να απορρίψει αμέσως ο πρόεδρος του ΣΥΝ. Δικαίωμά του. Προφανώς έχει υπόψη του καλύτερη πρόταση, που δεν την απεκάλυψε. Ο Αλ. Τσίπρας επέλεξε να εξηγήσει την απόρριψη λέγοντας ότι δεν θέλει να δώσει συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ μέσω του κ. Καμίνη. Από αυτή τη σκοπιά είναι δύσκολο να συμφωνήσει κανείς μαζί του. Είναι εκκλησία να εκδίδει ή να αρνείται συγχωροχάρτια; Αν κάθε πολιτική δύναμη κατέχει την “αλήθεια” και ορίζει τους “αμαρτωλούς” -όπως κάνει το ΚΚΕ- δεν υπάρχει χώρος για συνεργασίες και συμπτώσεις.

Στον δήμο της Αθήνας γεννιέται η ελπίδα της ανατροπής. Όχι να φύγουν εκείνοι, για να έρθουν οι άλλοι. Αλλά για να επιχειρηθεί, με επικεφαλής τον κ. Καμίνη, η αντιμετώπιση της κρίσης εμπιστοσύνης, να αναπτυχθεί νέα σχέση πολίτη και δήμου. Τουλάχιστον διαφάνεια και εντιμότητα στην οικονομική διαχείριση, σεβασμό των δικαιωμάτων όλων, προσφορά καλύτερων συνθηκών στον πολίτη που ζει και δουλεύει στην πρωτεύουσα.