"Εφυγε" ο κομμουνιστής Διαμαντής Γιωργούλης

Έφυγε και ο τελευταίος της "παρέας" του Αη Στράτη (στη τελευταία σειρά ξαπλωμένος από πάνω ο Δ. Αιγινήτης)

Η ΝΕ Χίου του ΚΚΕ ανακοινώνει το θάνατο του βετεράνου του Κόμματος, Μεσανατολίτη και τελευταίου ένοπλου αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας συντρόφου Διαμαντή Γιωργούλη. (ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟ Θοδωρή Πυλιώτη)

Ο σύντροφος Διαμαντής έφυγε πλήρης ημερών, αφιερώνοντας το σύνολο τη ζωής του, στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Για την αντιστασιακή του δράση και τη συμμετοχή του στο ΔΣΕ συνελήφθη, πέρασε από στρατοδικείο, καταδικάστηκε σε ισόβια, ενώ συνολικά φυλακίστηκε κι εξορίστηκε την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας σε 18 χρόνια.
Ο σύντροφος Διαμαντής Γιωργούλης πρωτοστάτησε στην ανασύνταξη της ΝΕ Χίου του ΚΚΕ μετά τη χούντα, με κύρια δράση στο εργατικό κίνημα και στον ταξικό προσανατολισμό του. Συνέβαλε στη δημιουργία και λειτουργία του αντιστασιακού κινήματος μέσα από την ΠΕΑΕΑ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης) παράρτημα Χίου, αφήνοντας σημαντική κληρονομιά στις νεότερες γενιές, συνεπούς κι αταλάντευτης αγωνιστικής παρουσίας και δράσης στην ιστορία του εργατικού-λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος στη Χίο.


Χίος 4/2/2011


ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥΛΗ

Ο σ. Διαμαντής δεν πέθανε. Ροβόλησε πάνω απ' τα χαλάσματα της Κυδιάντας, πέρασε απ' την ανταρτοσπηλιά κι ακροβολίστηκε πάνω απ'τις βουνοκορφές της Συκιάδας για να συναντήσει τους συντρόφους του.
Μην κλαίτε σύντροφοι.
Πέταξε πάνω απ'τους ουρανούς της αιωνιότητας, έγραψε τη δική του ιστορία στη γη. Με τον αγώνα του, τη δράση, το λόγο, το όπλο του. Στα λημέρια, στις φυλακές, τις εξορίες και τα ξερονήσια μαζί με τον Τράτση, τον Βοριά, το Βατάκη, τον Φώτη Αγγουλέ, τον Ευαγγελινό, το Λεοντάρα, τον Πέτρο Κούνουπα και τόσους άλλους.
Παιδί της εργατικής τάξης συντέριαξε το βήμα και τη ζωή του στις οικοδομές με το Κόμμα της δουλειάς και των εργατών, γαλουχήθηκε με τις ιδέες και τους αγώνες του ΚΚΕ για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Χωρίς αφεντικά και δούλους, για το δικαίωμα στη δουλειά, το ψωμί και την προκοπή, την ειρήνη και την ανεξαρτησία του λαού μας και γι'αυτά αφιέρωσε το σύνολο της ζωής του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ απ'όπου κι αν του ζητήθηκε.

Δεν χωράει σε λίγες αράδες μια ολόκληρη ζωή. Με θυσίες, αγώνες, κυνηγητά, διώξεις στις φυλακές, στις εξορίες, στις συνελεύσεις, στους χώρους δουλειάς, στο εργατικό κίνημα.

Στην κατοχή βρέθηκε στη Μέση Ανατολή μαζί με χιλιάδες άλλους Χιώτες και στρατεύτηκε στην Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση ενάντια στον ξένο κατακτητή, αρνούμενος να υποταχθεί στην αγγλόδουλη κυβέρνηση του Καΐρου. Γι'αυτό και τον οδήγησαν στα σύρματα στην Ελ Ντάμπα.
Με το γυρισμό του στη Χίο και τη δολοφονία των Μαυράκη - Πίτα, το Γενάρη του 1946 εδώ στο Βαρβάσι, βρίσκεται όπως όλοι οι αντιστασιακοί "Εαμογενείς" μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας και των διώξεων από το ξενόδουλο φασιστικό καθεστώς του Παπανδρέου - Σοφούλη να διαλέξει τα όπλα ή τις αλυσίδες.
Ακολουθώντας το δρόμο της ανυπακοής και το γολγοθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας συνέβαλλε στη δημιουργία του Δημοκατικού Στρατού Ελλάδας στη Χίο, αποδεικνύοντας ότι η αντριοσύνη, η παλικαριά, η θυσία, η αλληλεγγύη είναι τα διδάγματα του σήμερα για τις νέες γενιές.
Με ψηλά το κεφάλι όσο δύσκολα κι άνισα ήταν, απ'τη συμπλοκή της Κυδιάντας και τη δολοφονία του Τράτση μέχρι τη σύλληψη της αντάρτικης ομάδας στο κτήμα του Λυκιαρδόπουλου, αυτός ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν και δίκαιος και επιβεβλημένος.
Μα το μεγαλείο της ζωής, της αυτοθυσίας και του δίκιου του αγώνα, φάνηκε χαράματα σ'ένα κελί των φυλακών Αβέρωφ, τον Αύγουστο του 1948, όταν αγγάλιασες τον αδελφό σου τον Παντελή, που διάλεξε να πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Γουδί, κι εσύ να ζήσεις και να συνεχίσεις τον αγώνα ακολουθώντας εσύ την ισόβια κάθειρξη κι εκείνος την ποινή εις θάνατο όπως την επέβαλε το Στρατοδικείο Αθηνών.
16 χρόνια φυλακές Αβέρωφ, Βουρλα, Κέρκυρα, Μακρόνησος, κακουχίες, στερήσεις, αρρώστιες και το 1962 ο γυρισμός στη Χίο.
Με ψηλά το κεφάλι, με τη μόρφωση και τα μαθήματα των φυλακών, συνέχισες αμετανόητος μέσα από την ΕΔΑ, ώσπου η χούντα των συνταγματαρχών σε συνέλαβε και σ'έστειλε για 4 χρόνια στη Λέρο. Κι ύστερα με την πτώση της χούντας στην ανασύνταξη του Κόμματος με τους άλλους συντρόφους, το σ. Μαθιό το Χαρτοκέφαλο, τον Αιγινίτη, το Μπακοντούζη, τον Πλακωτάρη, τον Ψωράκη και άλλους.
Ακούραστος, αγέρωχος, με τη γλώσσα της αλήθειας και του δίκιου, πάντα μέσα απ'το εργτικό κίνημα και τη συνδικαλιστική δράση, αταλάντευτος, ανιδιοτελής, μας πήρες από το χέρι και μας προσανατόλισες στο λαϊκό κίνημα.
Εκεί που κερδίζονται οι σγώνες και οι συνηδήσεις. Στις πορείες, τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, στους τόπους δουλιάς, στις οικοδομές, στους ανθρώπους του μόχθου, του μεροκάματου, με το λόγο και τη δράση.
Κι όταν το Κόμμα κινδύνευσε το 1990 με τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάσπαση στάθηκες βράχος ακλόνητος.
Μαθημένα τα βουνά απ'τα χιόνια... "Το Κόμμα και τα μάτια σας, έρχονται δύσκολοι καιροί" μας έλεγες.

Τα λόγια του σ. Φώτη Αγγουλέ μας οπλίζουν:


"Ας μην ήρθατε πίσω
Ας μην φθάσατε πουθενά
ο δρόμος μας αρχινά
από κει που ο δικός σας τελειώνει.


Μέσα στο κάτασπρο χιόνι
μια ματωμένη γραμμή
το δρόμο μας δείχνει
Ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα
ας ρίχνει
Ακολουθούμε πιστά
τα ματωμένα σας ίχνη"


Δεν σε αποχαιρετούμε σύντροφε.
Θα συναντηθούμε πάλι την Κυριακή 27 Φλεβάρη στην Κυδιάντα, στη γιορτή της ΕΠΟΝ, να σφίγγεις τη γερασμένη γροθιά σου, μπροστά στο μνημείο και να χαμογελάς με τη νεανική καρδιά σου.
ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ.