Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ... Δεν;

Του Θανάση Καρτερού


Όποιος προτιμά να βλέπει μισοάδειο το ποτήρι, μπορεί να συμπεράνει από την τελευταία δημοσκόπηση της GPO ότι και τα μέτρα και οι αυτουργοί τους στηρίζονται από ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Διότι, όταν το 40% δηλώνει ότι τα θεωρεί θετικά, το 60% λέει ναι σε επώδυνα μέτρα -γνωρίζοντας πλέον τι σημαίνει «επώδυνα- και το 52% κρίνει θετικά το έργο του Γιώργου Παπανδρέου, τότε ουδείς δικαιούται να πανηγυρίζει. Πράγμα όχι κατʼ ανάγκη κακό.

"Διαβάστε περισσότερα".
Μπορεί βέβαια κανείς να δει το ποτήρι και μισογεμάτο. Το 52% αποφαίνεται ότι υπάρχει άλλος δρόμος, που δεν επιβαρύνει τους μισθωτούς και τη μεσαία τάξη, το 65% κρίνει τα μέτρα άδικα, η μεγάλη πλειοψηφία θεωρεί υπεύθυνα και τα δυο κόμματα για τη σημερινή κατάσταση, πάνω από 60% διακρίνει την τρομοκρατία των ΜΜΕ, η αποδοχή του Παπανδρέου μειώνεται, και οι δυο εταίροι γνωρίζουν πρωτοφανείς δημοσκοπικές απώλειες. Καλό!

Αυτό είναι που λέμε «μοιρασμένη η κοινή γνώμη». Και καθώς οι συσχετισμοί θα αλλάζουν, όσο το χέρι μπαίνει βαθύτερα στην τσέπη, καθώς έρχονται τα πακέτα του φορολογικού και του ασφαλιστικού, καθώς ακονίζεται ήδη η μάχαιρα και για τον ιδιωτικό τομέα, μπορεί κανείς να ελπίζει βάσιμα ότι η αντίθεση στο κυβερνητικό πρόγραμμα σταθερότητας θα ενισχυθεί, οι αγώνες εναντίον του θα πάρουν πιο μαζικό και μαχητικό χαρακτήρα. Κι αυτό καλό.

Αυτά στο επίπεδο της κοινωνίας. Στο επίπεδο των πολιτικών συσχετισμών ωστόσο, όπως και να βλέπει κανείς το ποτήρι, πρέπει να κρατάει μικρό καλάθι. Χάνει το ΠΑΣΟΚ, αλλά χάνει περισσότερο η Ν.Δ. και η διαφορά που δίνει αυτοδυναμίες παραμένει. Μεγάλος κερδισμένος εμφανίζεται το ΛΑΟΣ που στηρίζει τα μέτρα. Και από τους αντιπάλους της κυβερνητικής πολιτικής το μεν ΚΚΕ κερδίζει κάτι, ο δε ΣΥΡΙΖΑ χάνει κάτι, σε σχέση με τα εκλογικά τους ποσοστά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ΔΕΝ…. ΔΕΝ μάλιστα, ενώ έχει ξεσπάσει αντιλαϊκή θύελλα, στην κοινωνία σημειώνονται διεργασίες, ο δικομματισμός ξεφουσκώνει, μεγάλοι αγώνες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και εκατομμύρια άνθρωποι αντικρίζουν την απόγνωση. Προφανώς, εκτός από τις αντικειμενικές αιτίες της παρηγοριάς, κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Που θα το βρουν βέβαια οι αρμόδιοι, αλλά μέχρι να το βρουν θα αιωρείται το ερώτημα: αν δεν στρέφονται προς την αριστερά οι άνθρωποι τώρα, πότε θα το κάνουν;