του Δημήτρη ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΠΟΥΛΟΥ
Όπως κάθε χρονιά στην επέτειο της χούντας των συνταγματαρχών, έτσι και φέτος, που έκλεισε τα 43 της χρόνια, γράφτηκαν στην "Αυγή" μερικά συγκλονιστικά, αλλά και πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που μας θυμίζουν εκείνη τη μαύρη εποχή. Και όπως είναι φυσικό κάποια αναφέρονται και στην αριστερά, αφού αυτή υπέστη τους μεγαλύτερους διωγμούς από το χουντικό καθεστώς, αλλά και σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος του αντιδικτατορικού αγώνα.
Ένα από αυτά τα κείμενα είναι του Περικλή Κοροβέση, αγωνιστή της αριστεράς, που εκείνον τον καιρό βασανίστηκε όσο λίγοι από τα χουντικά όργανα. Έχει τον τίτλο "Ιστορική συνέχεια και μνήμη". Εκεί, αφού αναφέρεται στην ΕΔΑ εκείνης της εποχής, που ουσιαστικά εκπροσωπούσε την αριστερά, και θυμίζει τους αγώνες της, αναφέρεται και σε μερικά από τα ιστορικά της λάθη, ένα από τα οποία, ίσως το σπουδαιότερο, είναι "η αυτοδιάλυσή της και η παραχώρηση του κατακτημένου πολιτικού της χώρου στο ΚΚΕ" (που κι αυτό χωρίστηκε στα δύο), αλλά κανένα δεν απέκτησε ποτέ ούτε τη "λάμψη" ούτε τη "μαζικότητα" της ΕΔΑ. Έτσι άρπαξε την ευκαιρία στη μεταπολίτευση ο Ανδρέας Παπανδρέου και δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ...
Και το άρθρο καταλήγει πως "το μόνο ενωτικό εγχείρημα που έχουμε μετά τη μεταπολίτευση είναι αυτό του ΣΥΡΙΖΑ". Εκεί, όπως λέει: "Βρέθηκαν πραγματικές πολιτικές ομάδες και όχι 'φαντάσματα' ή 'βαφτισμένοι σύμμαχοι', που όλες κατάλαβαν, πλην ανανεωτικών Λακεδαιμονίων' (σ.σ.: η υπογράμμιση δική μου) πως η αριστερά χωρίς ενότητα και μαζικότητα δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική".
Με άλλα λόγια, ο Περικλής Κοροβέσης, οραματιζόμενος τη μεγαλύτερη αριστερά, προσπαθεί να την ανακαλύψει στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζοντάς τον κατά κάποιον τρόπο με την προδικτατορική ΕΔΑ.
Λίγο καιρό πρωτύτερα, ένα άλλο στέλεχος της αριστεράς, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλέκος Αλαβάνος, επανέλαβε την ίδια περίπου άποψη κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του Τάσου Τρίκκα για την ΕΔΑ. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που συμφωνούν. Όσο για την ανανεωτική αριστερά, φαίνεται πως δεν χρειάζονται τη γνώμη της.
Για όλα αυτά έχω να παρατηρήσω τα παρακάτω:
Όλοι όσοι έχουν θητεύσει στο κόμμα της ΕΔΑ εκείνη την ανεπανάληπτη εποχή γνωρίζουν πολύ καλά πως στις γραμμές της δεν ήταν ενταγμένοι όλοι οι αριστεροί. Οι διάφορες αριστερίστικες ομάδες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, με γνωστές ή άγνωστες επωνυμίες, παρέμεναν αυτόνομες και δρούσαν με δική τους πολιτική. Μερικές, μάλιστα, από αυτές διέθεταν και δικούς τους μαζικούς χώρους (π.χ. οι αρχειομαρξιστές είχαν για χρόνια το σωματείο των λιθογράφων).
Είναι επίσης γνωστό πως η "σκέψη" του Μάο Τσε Τουνγκ είχε γοητεύσει κάμποσα γνωστά στελέχη της ΕΔΑ, αλλά και μέλη και οπαδούς, που έκαναν το δικό τους μαγαζί, με γραφεία, περιοδικό κ.λπ., φιλοδοξώντας, μάλιστα, να μονοπωλήσουν εν καιρώ την ηγεμονία της αριστεράς στην Ελλάδα. Δεν θα ήθελα ν' αναφερθώ και στις εσωκομματικές τριβές, ακόμη και στις παρεμβάσεις της κάθε φορά ηγετικής ομάδας του κομμουνιστικού κόμματος, γιατί τις θεωρώ αναπόφευκτες αφού το ΚΚΕ βρισκόταν στην παρανομία.
Ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν κατάφεραν να στερήσουν από την ΕΔΑ ούτε τη λάμψη ούτε τη μαζικότητα. Ούτε την αγάπη του κόσμου (που πολλοί μάλιστα φοβόντουσαν τότε να την ψηφίσουν για να μη χαρακτηριστούν "επικίνδυνοι"!). Και τούτο για έναν μονάχα λόγο: γιατί ακολουθούσε την πολιτική γραμμή των σημερινών "Λακεδαιμονίων" της ανανεωτικής αριστεράς. Με άλλα λόγια, είχε προσαρμοστεί στον Δημοκρατικό Δρόμο με ένα πολιτικό πρόγραμμα προσαρμοσμένο στα μέτρα εκείνης της δύσκολης εποχής και πάλευε να το εφαρμόσει...
Και για να εκφράσω την άποψή μου πιο καθαρά: Η μεγάλη αριστερά δεν οικοδομείται με τις λίγες εκατοντάδες μέλη και οπαδούς που διαθέτει η κάθε πολιτική ομάδα ή μόρφωμα (χωρίς να υποτιμώ την κάθε προσφορά), αλλά με τις πολλές εκατοντάδες χιλιάδες των αριστερών πολιτών, που από δεκαετίες μας έχουν γυρίσει τις πλάτες ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ.
Πώς θα τους "επαναπατρίσουμε;". Μα μόνο με την πολιτική των "Λακεδαιμονίων", δηλαδή της ανανεωτικής αριστεράς, δηλαδή τον "Δημοκρατικό Δρόμο", και όχι με τις διάφορες "ανατρεπτικές" κορώνες, που στην καλύτερη περίπτωση οδηγούν κατ' ευθείαν στο πουθενά και στη χειρότερη στον μπερλουσκονισμό"Διαβάστε περισσότερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου