του Αλέξη Οικονομίδη
Ο Γιώργος Καμίνης πέτυχε το αδιανόητο. Αυτό, που ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι φίλοι του δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να ελπίσει. Και το πέτυχε, γιατί το διεκδίκησε με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να το πετύχει: μίλησε ως πολίτης σε πολίτες και μίλησε πολιτικά. Τόσο απλά.
Είχε κάτι το δονκιχωτικό αυτή η ιστορία. Πριν από 9½ εβδομάδες, ο μέχρι πρότινος Συνήγορος του Πολίτη, με αναγνωρισιμότητα που μόλις υπερέβαινε το 10%, αμήχανος στο κοστούμι του υποψηφίου, ξεκινούσε από το τίποτε. Δεν είχε κοντά του παρά μια ολιγάριθμη παρέα παλαιών και νεότερων φίλων, που περιφερόταν νομαδικά από γραφείο σε γραφείο. Ο ίδιος γύριζε στην πόλη, άκουγε ανθρώπους, κουβέντιαζε με τους τραγικούς θαμώνες της πλατείας Κουμουνδούρου και περίμενε υπομονετικά τη σειρά του για να πάρει τον λόγο στην τηλεόραση και να μιλήσει για δικαιοσύνη και συμμετοχή.
Είπαν, απαξιωτικά, ότι η καμπάνια του ήταν ερασιτεχνική. Δεν φάνηκε να πιστεύουν το ίδιο κι εκείνοι που σιγά - σιγά άρχισαν να μαζεύονται γύρω του. Μάλλον έδειχναν ότι αυτό, ακριβώς, περίμεναν να δουν και να ακούσουν.
Επιστήμονες και καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και μπλόγκερς, στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης και μέλη κομματικών οργανώσεων, εθελοντές του διαδικτύου και ακτιβιστές των κινημάτων για την πόλη, το περιβάλλον και τα δικαιώματα, συναντιόντουσαν και πάλι ή για πρώτη φορά, αντάλλασσαν γνώσεις και ιδέες, αναλάμβαναν ρόλους.
Και στο κέντρο αυτού του «δημιουργικού χάους», όπου ο τόνος πήγαινε άλλοτε στο επίθετο και άλλοτε στο ουσιαστικό, υπήρχε σταθερά εκείνη η αρχική παρέα. Το μόρφωμα, που στις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων αναφερόταν ως «οι ελιτίστες», «τα αδρανή υλικά του ΚΚΕεσωτερικού», «οι ερασιτέχνες που κάνουν το επικοινωνιακό επιτελείο της Ιπποκράτους να τραβάει τα μαλλιά του».
Άνθρωποι με διαφορετική προέλευση, διαφορετικές διαδρομές και εμπειρίες, που ωστόσο, εκτός από τις μουσικές προτιμήσεις (κατά βάσιν ροκάδες, με την εξαίρεση ενός φανατικού της world music…), μοιράζονταν επίσης μια κοινή αντίληψη για την πόλη και τον πολίτη, και ένα κοινό πείσμα. Αυτό που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε απλώς να είναι μια παιδική χαρά, έγινε ομάδα ικανή να παράγει περιεχόμενο, ενότητα ύφους και γεγονότα. Ικανή να παράγει πολιτική.
Γιατί πολιτικά μίλησε ο Γιώργος Καμίνης. Παρά την πιεστική ανάγκη να ακουστεί και να προκαλέσει ενδιαφέρον, δεν υποχώρησε στην ευκολία. Δεν κολάκεψε. Μέσα στον εκκωφαντικό θόρυβο καταθλιπτικών διλημμάτων, συνέχισε ήρεμα να περιγράφει το διακύβευμα μιας πόλης που καταρρέει. Και μέσα στη δίνη μιας κρίσης δεινής, επέμεινε να λέει πράγματα δύσκολα. Από αυτά που οι συνήθεις υποψήφιοι αγνοούν και οι συνήθεις σύμβουλοι επικοινωνίας απορρίπτουν χωρίς συζήτηση.
Μίλησε για δικαιώματα και για υποχρεώσεις -για «ελευθερία και ευθύνη», όπως συνήθιζε να λέει. Μίλησε για κοινωνική αλληλεγγύη, για ήθος και αξιοπρέπεια, για αισθητική. Σε υποβαθμισμένες γειτονιές μιλούσε για αρχαιολογικούς χώρους, για ερειπωμένες πολυκατοικίες του Bauhaus, για το αναπτυξιακό δυναμικό του πολιτισμού. Και στο σκληρό 6ο διαμέρισμα της Κυψέλης και του Παντελεήμονα, για τον δημόσιο χώρο ως χώρο δημιουργικής συνύπαρξης των ανθρώπων.
Αντιμετώπισε την πόλη ως σύνολο δικαιωμάτων και την κρίση της ως φαινόμενο εν τέλει πολιτισμικό.
Ήταν, όντως, αδιανόητο ότι μπορούσε να κερδίσει. Κέρδισε, γιατί ήταν ακριβώς αυτό: κανονικός άνθρωπος, διαφορετικός υποψήφιος. Μένει τώρα να αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει και ως δήμαρχος διαφορετικός.
Ο Αλέξης Οικονομίδης είναι δημοσιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου