Αναγνώστες

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Ανεχόμαστε τη βία, ηδονικά


Απο το blog "Μη μαδάς τη μαργαρίτα"
Το Δεκέμβρη 2008, κρυμμένοι πίσω από την παλλαϊκή αγανάκτηση για τον άδικο χαμό του Αλέξη, πυρπόλησαν την Αθήνα. Οι βάρβαρες πράξεις τους θεωρήθηκαν επαναστατικές εκδηλώσεις ενός δίκαια αγανακτισμένου πλήθους και αριστερές δυνάμεις έσπευσαν να τις οικειοποιηθούν. Κάποιοι τις έκαναν και ημερολόγιο…
Το Μάη του 2010 πυρπόλησαν μια τράπεζα και έστειλαν στο θάνατο 4 αθώους και ανύποπτους ανθρώπους. Για τις φρικτές δολοφονίες, άλλοι της αριστεράς θεώρησαν ύποπτους ακροδεξιούς προβοκάτορες και άλλοι ως υπεύθυνο τον ιδιοκτήτης της τράπεζας που δεν είχε φροντίσει για την έξοδο κινδύνου. Όλοι τους ανησύχησαν μήπως ανακοπεί η ορμή του λαϊκού κινήματος.
To Σάββατο έκαψαν τη λαϊκή αγορά της οδού Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια, τρομοκράτησαν τον κόσμο, και τραυμάτισαν βαρύτατα τρεις συμπολίτες μας, πριν επιτεθούν στο παρακείμενο αστυνομικό τμήμα. Αριστερά κόμματα έβγάλαν ανακοινώσεις με τις οποίες επαναφέρουν και πάλι την ιδέα των προβοκατόρων, την ακούσια συμπαράταξη με όσους εχθρεύονται το λαϊκό κίνημα, κλείνοντας πάντοτε με το κομπλεξικό «δεν έχουμε σχέση με αυτούς τους τύπους».


Πως σας πέρασε από το μυαλό ότι νομίζουμε, ότι έχετε σχέση; Τι σχέση μπορεί να έχουν αριστερά, προοδευτικά και κοινοβουλευτικά κόμματα με την ολοκληρωτική, αναίτια βία; Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως είναι μακρινοί συγγενείς που ξεστράτησαν; Μήπως, 20 χρόνια τώρα, κάνουμε πως δεν τους ξέρουμε; Μήπως δεν σταθήκαμε ποτέ απέναντί τους, γιατί αντιμάχονται και αυτοί την κρατική καταστολή; Μήπως τα μπλοκ μας είναι πολύ ανεκτικά και προσφέρουν κάλυψη; Μήπως κάποιοι τους χρησιμοποιούν, όποτε τους συμφέρει, πότε σαν προβοκάτορες, πότε σαν αγανακτισμένο και αγωνιζόμενο λαό, κατά το δοκούν, αφού τα παιδιά αυτά κάνουν πάντα την ίδια δουλειά που επιδέχεται όμως πολλαπλών αναγνώσεων και βοηθάει στη δημιουργία κλίματος; Μήπως ψαρεύουμε μέλη από τους όμορους προς αυτούς πολιτικούς χώρους;


Χρόνια τώρα οι «αντιεξουσιαστές», οι «μπάχαλοι», οι «αναρχικοί», ή όπως αλλιώς έχουν πολιτογραφηθεί, δημιουργούν το απαραίτητο υπόβαθρο για την ασφαλή εγκατάσταση της βίας στο κέντρο της Αθήνας, ειδικά όταν υπάρχουν πορείες, διαμαρτυρίες, πολιτικά γεγονότα. Με φυσικό σκηνικό τους δρόμους και τους διαδηλωτές, και θεατές την υπνωτισμένη Ελλάδα των 8.30, «αναρχικοί» και ΜΑΤ ως άλλοι πρωταγωνιστές ενός πολυπληθούς θιάσου, παίζουν το ίδιο ανιαρό έργο. Κλέφτες και αστυνόμοι, Ινδιάνοι και καμπόυδες, ή ότι άλλο θέλετε, πάντοτε με το ίδιο ισόπαλο αποτέλεσμα. Καμιά φορά τα πράγματα εκτραχύνονται, ξεφεύγουν από τη γνωστή σκηνοθετική γραμμή, με τις φωτιές στους κάδους και τις κατεβασμένες τζαμαρίες, κάποιοι αυτοσχεδιάζουν επικίνδυνα και έχουμε και θύματα, όπως το παλικάρι που βρίσκεται ακόμη στην εντατική, ή τους καμένους βιοπαλαιστές της λαϊκής αγοράς. Αστάθειες του συστήματος.
Η σκηνή, που όλοι δημοσιεύσαμε, με τους 5-6 ένστολους να χτυπούν έναν πεσμένο, η οποία και θεωρήθηκε ως μνημείο της αστυνομικής θηριωδίας, δεν είναι παρά ένα high light ενός θεάματος προς πώληση, μια στιγμή στην τελετουργίας της βίας. Δεν το διαβάζω ως υποσημείωση ακροδεξιών στοιχείων που προσπαθούν να πάρουν τα ηνία των δυνάμεων καταστολής. Μια τέτοια ερμηνεία γίνεται κατά κόρον και επανειλημμένα, αλλά δεν έχει ενδιαφέρον, αφού ποτέ δεν παρήγαγε πολιτικό αποτέλεσμα. Αντίθετα, βλέπω την προσπάθεια που γίνεται να φανούν όλα σαν πόλεμος, ενώ δεν υπάρχει κανένα διακύβευμα. Ο Καρπόζηλος και ο Ασημάκης της δεκαετίας του 60 πλακώνονται σε σικέ αγώνα κατς με το «τέρας της Μοζαμβίκης» που στο διάλειμμα το ζητάει η αδελφή του από το Μενίδι. Όχι δεν υπονοώ τα γνωστά, ότι όλοι είναι πράκτορες της αστυνομίας που θέλουν να φοβίσουν τον κόσμο για να μην κατεβαίνει στις πορείες. Η δράση τους δεν προβοκάρει κανένα λαϊκό κίνημα, όταν αυτό δεν υπάρχει. Όταν η σιωπηλή πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να μιλήσει και αποφασίσει να βγει στους δρόμους, κανένας μπάχαλος δεν θα τολμήσει ν’ ανάψει το φυτίλι, αλλά και κανένας εργατοπατέρας να βγάλει γλώσσα, τότε θα είναι κάπως αλλιώς.


Οι «αναρχικοί» είναι μια αυθεντική πολιτική δύναμη made in Greece. Παίζουν το ρόλο που αυτοί έχουν επιλέξει και τον παίζουν σχεδόν με επαγγελματική συνέπεια, όπως ο οργισμένος Λαφαζάνης, ή η νουνεχής Αλέκα. Κανείς τους δεν προκαλεί πραγματική ανησυχία στις ελίτ, κανείς τους δεν αλλάζει τα δεδομένα, δεν πάει την υπόθεση παρακάτω. Κανείς τους δεν απειλεί τις δομές, το αντίθετο. Η δουλειά τους είναι να συμπληρώνουν το πολιτικό σκηνικό με μια νότα κόκκινου, μια πινελιά μαύρου, μια γεύση καμένου. Το βράδυ όλα αυτά σκεπάζουν με μια ελαφριά κουβέρτα φόβου και υπόρητης λαγνείας τις συνειδήσεις. Ο φόβος φυλάει τα έρημα, μην το ξεχνάτε. Και τα φυλάει ηδονικά.


Οι δυνάμεις της τάξης είναι ιδιαίτερα ανεκτικές απέναντι σε φαινόμενα αντισυστημικής βίας σε σύγκριση με άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, στα πλαίσια της αναπαραγωγής ενός θεάματος που εξυπηρετεί πολιτικά ποικιλώνυμους χώρους. Ποτέ δεν έγινε απόπειρα να αποκαλυφθούν τα κρυμμένα πρόσωπα, κανείς τους δε συνελήφθη γι’ αυτές τις πράξεις. Αντίθετα, η δράση τους δίνει πάντοτε την αφορμή για να ασκηθεί αναίτια αστυνομική βία σε ειρηνικούς διαδηλωτές, σε τυχαίους περαστικούς. Τα ορμητήρια της βίας καλύπτονται νομότυπα από το πανεπιστημιακό άσυλο, γειτνιάζουν με εστίες παράνομου εμπορίου, έχουν ηλεκτρονικό βήμα που προστατεύεται ακαδημαϊκά στα πλαίσια της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Δεν απορώ που όλες οι πολιτικές δυνάμεις αποφεύγουν να μιλήσουν για το προφανές. Πόσα πολλά ερωτηματικά υπάρχουν πίσω από μια μολότωφ που απλώνει καυτό κόκκινο στην άσφαλτο;


Θεωρώ ότι οι εκδηλώσεις πολιτικής βίας συνδέονται με μια γενικότερη ανοχή που δείχνει η δημοκρατία μας σε φαινόμενα ανομίας γενικότερα, ιδιαίτερα όταν αυτά υποδηλώνονται ως πολιτικές δράσεις. Είναι και αυτό ένα ακόμα σύμπτωμα της ζητούμενης αστικής ολοκλήρωσης που δεν ήρθε ποτέ.
Οι καταλήψεις σχολείων και σχολών χωρίς ή και με αποφάσεις γενικών συνελεύσεων αμφιβόλου μαζικότητας, οι οποίες συχνά συνοδεύονται με καταστροφές δημόσιας περιουσίας και άφθονη κατανάλωση ουσιών, θεωρούνται από τους συνδικαλιστικούς φορείς, τα πολιτικά κόμματα, τους συλλόγους διδασκόντων και τις τοπικές αρχές, ως κατακτημένο δημοκρατικό δικαίωμα, περιβάλλονται με μια δημοκρατική ιερότητα.
Οι συγκρούσεις οργανωμένης οπαδικής αλητείας με καταστροφές, τραυματισμούς και φόνους θεωρούνται από την πολιτεία ως αξεσουάρ των αθλητικών εκδηλώσεων, προβλέπονται και εκτελούνται στην ώρα τους, έχουν υποκινητές, κοινό, σπόνσορες, καθοδηγητές, και νομική υποστήριξη για την αθώωση όσων συλλαμβάνονται.
Αλλά και άλλα φαινόμενα «ήσσονος» σημασίας που θεωρούνται πλέον καθημερινότητα στα πανεπιστήμια, υποδηλώνουν την ίδια ανοχή. Ομάδες αντιφρονούντων συγκρούονται στους πανεπιστημιακούς χώρους οι οποίοι και τους παραχωρούνται επισήμως ως αρένα. Μια μικρή, πλην όμως δυναμική ομάδα μπορεί άνετα να προπηλακίσει και να δείρει, να ακυρώσει εξετάσεις, παραδόσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες προσκεκλημένων, αν διαφωνεί με το περιεχόμενο ή με τους συμμετέχοντες, ή αν έτσι γουστάρει γενικώς, χωρίς αυτό να επισύρει διώξεις, αλλά ούτε και πραγματική πολιτική καταδίκη από κανένα. Χαρακτηριστικά αναφέρω τα γεγονότα της διάλεξης Watson στο πανεπιστήμιο της Πάτρας. Το θέμα δεν είναι μόνο η επίθεση κάποιων, κατά δήλωσή τους, αναρχικών εναντίον του γηραιού καθηγητή, αλλά και η συζήτηση που άνοιξε μετά και η προσπάθεια μελών της αριστερής κοινότητας να δικαιολογήσουν τις πράξεις βίας με αναφορά σε αμφιλεγόμενες πολιτικές, ρατσιστικές δηλώσεις του επιστήμονα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η πράξη αυτή δεν διώχθηκε ποινικά, παρ’ όλο που αυτός που επιτέθηκε είναι γνωστός στην πόλη. Το γεγονός θεωρήθηκε φυσιολογικό για τα πανεπιστημιακά ήθη. Ίσως αν έστελναν τον Watson στο νοσοκομείο να είχαμε κάποιες δηλώσεις παραπάνω.


Όλα αυτά τα ωραία είναι τα απόνερα της μεταπολιτευτικής κουλτούρας στη διαμόρφωση της οποίας η αριστερά είχε και έχει δεσπόζουσα θέση. Οποιοσδήποτε δηλώνει αριστερής καταγωγής και προελεύσεως νομιμοποιείται να κάνει οτιδήποτε, ακόμα και να αφαιρέσει ζωές, αρκεί να δηλώνει ή να υπονοεί ότι το κάνει για πολιτικούς λόγους, για να «υπερασπιστεί» την εργατική τάξη, τους συντρόφους του, τη συντεχνία του, την ομάδα του, ή να προωθήσει την υπόθεση της επανάστασης και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Τα νόμιμα αριστερά παραδοσιακά πολιτικά κόμματα δεν τον αντιμετωπίζουν ως απειλή της δημοκρατίας, ως καταλύτη της ελευθερίας, ως εχθρό του λαού, αλλά ως σύντροφο μιας άλλης πλευράς που στη χειρότερη περίπτωση σφάλει, ως ύποπτο ακούσιας προβοκάτσιας, ως ξένο προς αυτά, αλλά όχι ως παράνομο που πρέπει να συλληφθεί και να τιμωρηθεί. Στο συλλογικό ασυνείδητο είναι αθώος.
Παράλληλα με την εξάπλωση των «κόκκινων» ομάδων αναπτύχθηκαν ως αντίβαρο μαύρες ταξιαρχίες φασιστών οι οποίες διεκδικούν, μέσα στο ρευστό πολιτικό σκηνικό, τη δική τους θέση και ρόλο. Η αντιπαλότητα με τους αντιεξουσιαστές είναι προφανής, αλλά οι μέθοδοι και η ιδεολογία είναι ταυτόσημες. Οι ομάδες αυτές λειτουργούν ως «πατριωτικό» αντίβαρο, συσπειρώνουν γύρω τους άλλους αγανακτισμένους πολίτες, «καθαρίζουν» τις πλατείες από τους «μετανάστες - εισβολείς», δέρνουν και τραυματίζουν με την ανοχή των αρχών, αλλά και «υπερασπίζονται» τους συμβασιούχους του δήμου της Αθήνας. Αναζητούν πολιτικό ρόλο χρησιμοποιώντας την ωμή βία ως εργαλείο επιβολής. Λειτουργούν και αυτές αντισυστημικά στο μέτρο που καταφέρονται κατά της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος, προωθούν το νόμο του Λυντς, θέλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, μαζί με όσους πολίτες τους ακολουθούν. Είναι οι σκαπανείς της ρατσιστικής βίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι συμμαχούν στο δήμο της Αθήνας με αριστερές παρατάξεις προκειμένου να επιτεθούν κατά του δήμαρχου Καμίνη που αντιπροσωπεύει την απεχθή προς όλους νομιμότητα, υπερασπιζόμενοι δήθεν τους εργαζόμενους. Δεν πρόκειται περί θεάτρου του παραλόγου. Πρόκειται για φυσιολογικές καταλήξεις μιας ανομολόγητης αλλά διαφανούς πλέον ιδεολογίας.



Η δημοκρατία, οι νόμοι, τα κοινωνικά συμβόλαια είναι απλά εργαλεία για την εξυπηρέτηση συμφερόντων τάξεων και ομάδων, δεν είναι θεσμοί που εγγυώνται τη ζωή και την ελευθερία, των πολιτών. Όπως οι οικονομικές ελίτ μπορούν να κλέβουν τα δημόσια αγαθά, όπως το πολιτικό σύστημα μπορεί να εξυπηρετεί εαυτούς και αλλήλους, έτσι και οι ποικιλόχρωμες μόνιμες ή ευκαιριακές ομάδες μανιακών, φασιστοειδών, χούλιγκανς ή γενικώς «εχθρών» του συστήματος, μπορούν να καταλύουν ατιμωρητί την αστική νομιμότητα, να βγάζουν γλώσσα στην εξουσία, να δίνουν μια ψευδαίσθηση ελευθεριακότητας και εξέγερσης, πάντοτε στο όνομα της κάθε ιδεοληψίας τους.


Ποια είναι όμως η πολιτική στάση της πλειοψηφίας των πολιτών απέναντι στα φαινόμενα αυτά; Μια εκτεταμένη ανοχή.
Αν σε ενοχλούν οι μετανάστες, ή έχεις μαγαζί στο κέντρο ανέχεσαι τη Χρυσή Αυγή που σου «καθαρίζει» το παγκάκι ή το πεζοδρόμιο από τα «μιάσματα».
Αν είσαι αριστερός ανέχεσαι τους «αντιεξουσιαστές» που συγκρούονται με την αστυνομία και βάζουν φωτιά στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αν είσαι οπαδός, ανέχεσαι τους δικούς σου που δέρνουν τους αντιπάλους.
Αν είσαι κατά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ανέχεσαι αυτούς που κλείνουν τα σχολεία.
Αν είσαι εργαζόμενος σε πανεπιστήμιο ανέχεσαι αυτούς που το σπάνε για να μην σπάσουν και σένα.
Αν είσαι με την αντιπολίτευση ανέχεσαι αυτούς που διαπομπεύουν τη συμπολίτευση και αντιστρόφως.


Αν υπάρχουν τραυματίες και νεκροί και δεν είσαι εσύ, ανέχεσαι και το θάνατο.


Την Κυριακή το βράδυ έγινε μια απόπειρα να μαζευτούν στο Σύνταγμα όσοι είναι κατά της βίας. Πήγαν λίγοι. Την προηγούμενη εβδομάδα η Δημοκρατική Αριστερά έκανε μια διαμαρτυρία έξω από την καμένη τράπεζα στη θλιβερή επέτειο των περσινών δολοφονιών Ήταν μια σημαντική πολιτική εκδήλωση, δεν βρήκε την ανάλογη ανταπόκριση από το πλήθος. Πέρσι, την επομένη του εμπρησμού της Marfin, ελάχιστοι πήγαν ν’ ανάψουν ένα κερί στη μνήμη των πεσόντων.
Ο λαός δεν θέλει να πάρει την ευθύνη, δεν θέλει να σταθεί απέναντι στη βία ενεργά και μαζικά. Προτιμά την ανοχή όπου βολεύει την πολιτική του συνείδηση, ή τα μικρά συμφέροντά του. Δείχνει να απολαμβάνει την ηδονή της καταστροφής, της φωτιάς, του φασισμού. Ίσως γιατί δεν την παίρνει στα σοβαρά, ίσως γιατί δεν αισθάνεται να τον απειλεί, ίσως γιατί φοβάται ότι θα μπλέξει και είναι απροστάτευτος, ίσως γιατί οι νεκροί είναι πάντοτε οι άλλοι και είναι ξένοι.
Το βράδυ μετράει τα παιδιά του, τα βρίσκει εντάξει, πάει για ύπνο δικαιωμένος και ψιθυρίζει αυτάρεσκα. «Μουνάκια να καείτε». Γενικώς.
Οι υπόλοιποι πρέπει να κάνουμε κάτι, αλλά δεν ξέρουμε τι, οπότε και δεν μπορούμε.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ «Η τράπεζα καιγόταν και δεν είχε βγει ακόµη»

Οι νεκροί της 5ης Μαΐου µέσα από τα λόγια των συγγενών τους
, ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟ∆ΩΡΑΚΗ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 29 Απριλίου 2011


Πόσο γρήγορα ξεχνιέται ένας θάνατος; Τρεις θάνατοι; Ή µήπως πρέπει να πω τέσσερις, γιατί η Αγγελική ήταν έγκυος στον 4ο µήνα; Και ποιος θυµάται τα δύο άλλα ονόµατα; Τον Νώντα και τη Βίβιαν; Ούτε ένα σύνθηµα δεν γράφτηκε για αυτούς. «Είναι ντροπή», µου λέει ένας συγγενής.

«Βοηθήστε τον κόσµο να θυµηθεί. Η µνήµη είναι σηµαντικό πράγµα». Η περιοχή έχει πάψει να µυρίζει καµένα. Και οι βασιλικοί που είχαν αφήσει κάποιοι έξω από την τράπεζα µαζεύτηκαν. Ολοι όµως ξέρουν ότι εδώ πριν από έναν χρόνο κάηκαν τρεις άνθρωποι. Τότε που κάποιοι επιχείρησαν να µπουν στη Βουλή και κάποιοι άλλοι προσπάθησαν για έναν «νέο ∆εκέµβρη». Αλλά οι περισσότεροι – δεκάδες χιλιάδες περισσότεροι – ήθελαν απλώς να φωνάξουν ότι η κρίση δεν θα τους φοβίσει. Οι µολότοφ όµως σκόρπισαν νωρίτερα τον κόσµο.

Οσοι διαδηλώνουν από τότε στη Σταδίου, µόλις πλησιάζουν στο «σηµείο», σιωπούν. «Εχω δει και κουκουλοφόρους να σκύβουν το κεφάλι», θα µου πει ένας γείτονας. «Περνούν από το απέναντι πεζοδρόµιο. Ποτέ έξω από την τράπεζα». Η Αγγελική, η Βίβιαν, ο Νώντας µπορεί να µην κέρδισαν τα πρωτοσέλιδα που τους αξίζουν, η δύναµή τους όµως δεν έχει χαθεί.

Σίσσυ Παπαθανασοπούλου - Η αδελφή της
«∆ΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΝΑΜΕ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ∆ΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΞΕ»
Ξεκίνησα µε ήλιο από την Αθήνα, αλλά λίγοπριν φτάσω στην Πάτρα ο ουρανός συννέφιασε. Την Αγγελική, την έγκυο που κάηκε στη Σταδίου, την έχω στο µυαλό µου έναν χρόνο. Οι φίλοι της στο facebookµου στέλνουνσυνεχώς µηνύµατα να µην την ξεχάσω. Να µην ξεχάσω τι; Πως πέθανε; Ή πως έζησε; Στο σπίτι της αδελφής της, της Σίσσυς, είναι συγκεντρωµένοι όλοι. Ο µπαµπάς Χάρης, η µαµά Τότα, ο Νίκος, ο άντρας της Σίσσυς, και ο Χρήστος,ο άντρας της Αγγελικής. Το βλέµµα του έχει µια απορία που σε βασανίζει. Το βλέµµα του Χάρη και της Τότας µαρτυρούν ακόµη την αγάπη που µοίρασαν σταπαιδιά τους, στιςκόρες τους. ∆ικηγόροςο κ. Χάρης,διευθύντρια στο υποθηκοφυλακείο η κ. Τότα, προχωρούν στο Αίγιο και τους βγάζουν το καπέλο. «Βοηθούσαν. Και για τις κόρες τους επέλεγαν πάντατο καλύτερο. Ζηλευτή οικογένεια».

Το παιδικό δωµάτιο της κόρης της Σίσσυς και του Νίκου είναι γεµάτο µε φωτογραφίες και µηνύµατα της «θείας Αγγελικής». Εναν χρόνο πριν, το πρωί εκείνης της µέρας, η Σίσσυ έφυγε πολύνωρίτερα απ’τη δουλειά. Πέρασε µέσα από την πορεία που ήταν µεγάληκαι στην Πάτρα. «Η Αγγελική ήτανεστο γραφείο, ήρεµη. ∆ενφοβότανε ότιθα συµβεί κάτι, ούτως ή άλλωςείχε σκοπό να φύγει δυόµισι, τρεις παρά, γιατί είχανε ραντεβού µε τον Χρήστο να πάνε στον γιατρό». Η Σίσσυ δεν ξαφνιάστηκε που η αδελφή της δούλευε και απέξω θα περνούσε η πορεία.Πολλές επιχειρήσεις στη Σταδίου δούλευαν. «∆εν νοµίζω ότι υπάρχει ελληνική τράπεζα στην οποία οι εργαζόµενοι δεν δουλεύουν στις απεργίες. Η αδερφή µου, όπως και όλοι οι συνάδελφοί της, δεν θα έθετε την καριέρατης σε κίνδυνο για να συµµετάσχει σε µια διαδήλωση. ΟΣο σηµαντικό κι αν ήταν το θέµα για το οποίο γινόταν. Καλώς ή κακώς, έτσι λειτουργούν τα πράγµατα στην Ελλάδα». Στο σπίτι,καθώς ετοίµαζε το φαγητό των παιδιών,χτύπησε το τηλέφωνο. «Πόση ώρα έχεις να µιλήσεις µε την Αγγελική; Γίνεταιχαµός στην Αθήνα, έχουν βάλει φωτιά στο κατάστηµα». Φοβήθηκε η Σίσσυ, αλλάδεν παρέλυσε. Αλλωστε ήξερε ότι η αδελφή της είχε τετράγωνη λογική. Αυτή ήταν πουτους συµβούλευε όλους. Πώς να κινδυνεύσει από δυο µολότοφ; Ανήταν έτσι, θα ήµασταν όλοι καµένοι στην Αθήνα. Αλλά δεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Ευτυχώς όµως βρήκε τον Χρήστο, τον άντρα της, και την φίλη της Κατερίνα. Τι ευτυχώς; Ηταν και οι δύο ήδη έξω από την τράπεζα. «Αυτοί µου έδωσαν την εικόνα. Η τράπεζα καιγόταν και η Αγγελική δεν είχε βγει ακόµη». Η Σίσσυ, ο Χάρης και η Τότα πήραν αµέσως τον δρόµο για την Αθήνα. Σίγουροι ότι η «µικρή» θα τα καταφέρει. «Πέντε χρόνια, 5 µήνες, 5 ώρες και10 λεπτά είχαµε διαφορά. ∆εν ήµασταν αδέρφια, κολλητές ήµασταν. Μέναµε µαζί στην Ιπποκράτους 10 χρόνια. Εκείνη φοιτήτρια, εγώ ασκούµενη δικηγόρος. Μόνο για τα ρούχα τσακωνόµασταν. Θέλαµε πάντα το ίδιο ρούχο». Σε µια ώρα το σκηνικό έχει ξεκαθαρίσει. Η Αγγελική και άλλοιδύο δεν έχουν βγει από την τράπεζα. «Εσπασαν την τζαµαρία, έριξαν εύφλεκτο υλικό και έριξαν µέσα τη βόµβα. Τι περίµεναν; Τι περίµεναν; ∆έκα χρόνια στα Εξάρχεια και δεν µας πείραξε ποτέ κανένας. Οι αναρχικοί έχουν διαφορετικό τρόπο σκέψης, αλλά έχουνε αξίες. ∆εν σκοτώνουνε. Ετσι πίστευα». Ελένη Ζούλια - Η µητέρα της
ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΕ ΡΟΖ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΗΤΑΝ ΠΕΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ...

Η κυρία Ελένη είναι η συντριβή και η ευγένεια µαζί. Κάθε τρεις λέξεις και ένας κόµπος. «Τι να σου πω, παλικάρι µου». Και τι να ζητήσω να µάθω; Στη Μήλο όλοι έχουν ένανκαλό λόγο για την Παρασκευούλα, τηνκόρη του Μανώλη και της Ελένης, την αδελφή του Μιχάλη του γυµναστή. «Είχα πάει εκείνες τις µέρες στο Μαρούσι. Ανέβαινα 2-3 φορές τον χρόνο. Να τη βοηθήσω να ξεστρώσει, να βάλουµε τα ανοιξιάτικα». Οταν έσπασαντα τζάµια και έβαλαν φωτιά, ηΒίβιαν τηλεφώνησε στη µάνα της. ∆εν της είπε όµως ότι κινδυνεύει. «Με ρώτησε αν είµαι καλά και βιάστηκε να κλείσει. ∆εν ξαφνιάστηκα. Πίστεψα ότι µπήκε κάποιος πελάτης και έπρεπε να κλείσει». Οι φωτογραφίες που έκαναν τον γύρο του κόσµου δείχνουν την κοπέλα µε τα ροζ παπούτσια πεσµένη στο µπαλκόνι. Το τηλεφώνηµα στη µάνα της τοέκανε µάλλον για να την καθησυχάσει. Μη δει στην τηλεόραση τη φωτιά και ανησυχήσει. Και µετά θα βγήκε στο µπαλκόνι να αναπνεύσει, αλλά οι µαύροι καπνοί που είχαν τυλίξει από παντού το κτίριο την έπνιξαν.

Εικασίες κάνω, γιατί κανείς δεν ήταν στο πλάι της να µας πει τι σκέφθηκε. «∆εν µου ξανατηλεφώνησε ποτέ. Κάτι συγγενείς µε πήρανε. Σιδέρωνα. Εφυγα από το Μαρούσι και ούτε εγώ ξέρω πώς έφτασα στην τράπεζα. Το κατάλαβα. Από το βλέµµα των συναδέλφωντης το κατάλαβα». Η Βασιλική Κονταξή,τραυµατιοφορέας στο ΕΚΑΒ, είναι αυτή που «συνόδευσε» τη Βίβιανστο ασθενοφόρο. «Μια γυναίκα µε παρακάλεσε να ανοίξω τον νεκρόσακο». Την αναγνώρισε αµέσως από το σταυρουδάκι στο λαιµό. «“Πρόσεχε, παιδάκι µου”, της είχα πει. Τους είχαν ξαναβάλει φωτιά, αλλά τηνείχαν σβήσει. “Πρόσεχε, παιδάκι µου”. “Ελα, βρε µαµά, χαζή είµαι να κάτσω να µε κάψουν;’’». Τα λόγια κυλάνε χωρίς ερωτήσεις. «Και να σκεφθείς ότι ήθελα να φύγει από το Λονδίνο µην την κάψουν σε κανένατούνελ οι τροµοκράτες και µου τηνκάψανε στην Αθήνα. Ποιοι ήταν; Εσύ ξέρεις; Ας τους τιµωρήσει ο Θεός. Εγώ δεν µπορώ να τιµωρήσω κανέναν».


«Πρόσεχε, παιδάκι µου», της έλεγα. «Ελα, βρε µαµά», απαντούσε, «χαζή είµαι να κάτσω να µε κάψουν;»
Κώστας Πολίτης - Ο Θείος και νονός του
«ΧΑΘΗΚΕ! ΔΈΝ ΧΑΘΗΚΕ; ΤΙ ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΟΎΜΈ ΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ;»

Στον τάφοτου στη Λευκάδα θα δεις µόνο το όνοµάτου. Επαµεινώνδας ΤΣακάλης 1974 - 2010. Η µητέρατου η Αγαθή δεν ήθελε ναγράψουν τίποτα άλλο. Και να ήθελε,δεν το είπε σε κανένα. Ο Νώνταςήταν όλη της η ζωή. Ο άντραςτης είχε φύγειαπό καρκίνο το ‘85.

Μόνη της τον µεγάλωσε. Με τη συµπαράσταση του αδελφού της, του Κώστα Πολίτη. ΣτουςΑµπελοκήπους τον γέννησε, στην Ηλιούπολη πήγε σχολείο. Στα τσιµεντένια της γηπεδάκια έπαιξε και µπάσκετ. Πτυχίο στην Αθήνα.Μάστερ στη Σκωτία. Και µετά, επιστροφή στην Ηλιούπολη καιδουλειά στηντράπεζα. «Πρώτος πήγαινε, τελευταίος έφευγε». Χρόνο µε τον χρόνο κέρδιζε και µια καλύτερη θέση, χωρίς να χάνει τους φίλους του.Πάσχα, Χριστούγεννα,τριήµερα τοέσκαγαν. Και το καλοκαίρι, στη Λευκάδα. «Οι Τσακάληδες ήταν µεγάλη οικογένειαστην Πάλαιρο». Οκτώ Μαΐου θα γίνει το µνηµόσυνο. Χωρίς εκκλησιαστικές παρλάτες. «Αλλωστε, ο Νώντας δεν ήταν σε τίποτε φανατικός. Ούτε στα θρησκευτικά». Προοδευτικός άνθρωπος, µε τις εφηµερίδες του και τα διαβάσµατα του. αλλά όχι ενταγµένος σε κάποιο κόµµα. «Μαυρισµένο τον βρήκαµε. Οχι καµένο. Εσκασε. ∆εν µπορούσε να αναπνεύσει. Μόνο το µέτωπό του ήταν καψαλισµένο». Θα µου δώσει την εικόνα ο Κώστας, ο αδελφός της µητέρας του και νονός του Νώντα. «Τι σηµασία έχει αν βρέθηκε στο τελευταίο ή στο πρώτο σκαλοπάτι; Αν κατέβαινε ή αν ανέβαινε; Η δουλειά του ήταν στον τρίτο όροφο. Αλλά τι να τις κάνουµε τις λεπτοµέρειες.Ο Νώνταςχάθηκε! ∆εν χάθηκε;». Το διαµέρισµά του στην Ηλιούπολη είναι κλειστό. «Και κλειστό θα µείνει», µου λέει ο θείος του και νονός του. «Και ηΕλένη, το κορίτσι του Νώντα;», παίρνω το θάρρος και τον ρωτώ.«ΑΣ’ την την Ελένη. Προσπαθεί να ξεχάσει. Ισως να τα καταφέρει το κορίτσι. Για µας, όµως, είναι αργά. Μόνο τον Νώντα είχαµε».


«Μαυρισµένο τον βρήκαµε.
Δεν µπορούσε να αναπνεύσει. Μόνο το µέτωπό του ήταν καψαλισµένο»

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Αυτός ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ...

Της Κατερίνας Επιτροπάκη*


Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε. Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες. Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε.



Η εμπειρία μας από τον προηγούμενο κομματικό φορέα που συμμετείχαμε, τον Συνασπισμό (για όσους κάναμε αυτή τη διαδρομή), μας έδειξε, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το εγχείρημα απέτυχε: Ο πρώτος λόγος αποτυχίας, που χρεώνεται σε ορισμένους συντρόφους (με προέλευση κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από το ΚΚΕ), ήταν η αντίληψή τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα «καλό» ΚΚΕ, δηλαδή μια καλύτερη εκδοχή του κόμματος που γνώριζαν ήδη.

Ο δεύτερος λόγος αποτυχίας – που κατά τη γνώμη μου χρεώνεται σε τμήμα της ηγετικής ομάδας επί προεδρίας Ν. Κωνσταντόπουλου – ήταν η καλών αρχικά προθέσεων προσπάθεια μεγαλύτερης συναίνεσης, με τη συνδιοίκηση του κόμματος με το αριστερό ρεύμα, η οποία όμως εν τέλει περνούσε μέσα από την υποστολή του πολιτικού στίγματος της ανανεωτικής αριστεράς, την υποτίμηση δηλαδή επί της ουσίας της πολιτικής και της σημασίας της «ταυτότητας», μέσα από την πρόταξη της διαχείρισης του κόμματος και της τρέχουσας πολιτικής καθημερινότητας.


Αισθάνομαι πως είναι δύο λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε στο καινούριο εγχείρημα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα πρέπει να μην παγιδευτούμε στο «όραμα» ενός καλού Συνασπισμού, για παράδειγμα των «ημερών Κωνσταντόπουλου», γιατί μάλλον δεν υπάρχει χώρος στον πολιτικό χάρτη για ένα τέτοιο κόμμα.




Θα πρέπει, επίσης, το πολιτικό μας στίγμα να μην υποστέλλεται και ο λόγος μας να μην στρογγυλεύεται ώστε να καταντάει ανούσιος. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, ένα κόμμα «άχρουν, άοσμον, άγευστον και πτητικόν», μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερη τύχη, όταν οι καταστάσεις θα επιβάλλουν την ευθαρσή τοποθέτηση στα πράγματα. Θα πρέπει να ενσκήπτουμε σε βάθος στην ιδεολογική και πολιτική διάσταση των πραγμάτων και να μην εξαντλούμαστε σε επιφανειακές αναγνώσεις, ούτε να εγκλωβιζόμαστε στην αγωνία μήπως δεν θα είμαστε αρεστοί σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.


Πώς εν τέλει θα προσδιορίζαμε το κόμμα που θέλουμε; Η απάντηση προφανώς δεν είναι μονοσήμαντη και ο καθένας δεν έχει απαραίτητα τα ίδια πράγματα στη σκέψη και στην οπτική μου. Προσωπικά αισθάνομαι έντονη και επιτακτική την ανάγκη να ξεπεράσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ίδιο τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητές μας, την ψυχαναγκαστική πολλές φορές προσήλωσή μας σε αριστερά «ταλμούδ» και ιερές αγελάδες που πολλές φορές η ζωή μας δείχνει πως τα έχει αφήσει πίσω.




Και για να θυμηθώ και ένα στίχο του Ρασούλη, «και οι θεούληδες, οι καημενούληδες, γίνανε ντεμοντέ κι αράζουν». Είναι από το τραγούδι «Αυτός ο κόσμος, μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ». Και αυτή η Αριστερά, έτσι όπως τη γνωρίζαμε τόσα χρόνια μπορεί ν’ αλλάξει νομίζω. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει την ικανότητα να είναι ο πολιτικός φορέας που θα το κάνει!

* Μέλος της Π.Π.Ε της Δημοκρατικής Αριστεράς

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Οι θέσεις της «Δημοκρατικής Αριστεράς» για τη δημόσια υγεία


«Αυστηρή περιστολή της σπατάλης: ΝΑΙ. «Τυφλές» και «οριζόντιες» περικοπές: ΟΧΙ», είναι η διαφοροποιημένη θέση της «Δημοκρατικής Αριστεράς» (σε σχέση με άλλα κόμματα της Αριστεράς) η οποία εκφράστηκε από τον πρόεδρο του κόμματος Φώτη Κουβέλη στην ημερίδα που οργανώθηκε για την πολιτική υγείας και την κρίση της χώρας , από το ίδιο κόμμα. Να σημειωθεί ότι εκτός από τους ιατρούς και εκπροσώπους της Δημοκρατικής Αριστεράς οι οποίοι παρουσίασαν τις επιμέρους θέσεις του κόμματος για τις αλλαγές που επέρχονται -λόγω κρίσης- στον χώρο της δημόσιας υγείας, παρεμβάσεις έκαναν και ο Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη για την Κοινωνική προστασία, την Υγεία και την Κοινωνική Αλληλεγγύη, καθηγητής κ. Σακέλης, αλλά και ο βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο LSE κ. Ηλίας Μόσιαλος.
Όπως χαρακτηριστικά επισήμανε στην ημερίδα ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, Θανάσης Λεβέντης, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια για την υγεία του Αλέκου Παπαδόπουλου ως υπουργού Υγείας, είχε λήξει άδοξα, λόγω συμφερόντων μεταξύ των οποίων οι Πανεπιστημιακοί γιατροί. Ανέφερε επίσης ότι η αναφερόμενη συγχώνευση των κλάδων υγείας των τεσσάρων ταμείων της χώρας, στο πρόσφατο νομοσχέδιο της κυβέρνησης δεν είναι συνώνυμη με τη δημιουργία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.
Σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, υπογραμμίζοντας τον καίριο ρόλο που διαδραματίζει σε περίοδο κρίσης το σύστημα υγείας. Ανέφερε ότι για τον πολίτη το σύστημα υγείας πρέπει να αποτελέσει ανάχωμα στην απειλή της αρρώστιας, και για την κοινωνία ανάχωμα απέναντι στη διάλυση της συνοχής και τον κατακερματισμό που δημιουργείται από το έλλειμμα κοινωνικής αλληλεγγύης και το περίσσευμα κοινωνικών ανισοτήτων στα μεγάλα συμβάντα της ζωής, όπως η αρρώστια και ο θάνατος.
Αναφέρθηκε στον κομβικό ρόλο πάταξης της σπατάλης στο σύστημα υγείας και στα τολμηρά βήματα που απαιτούνται για την εξυγίανση και τον εξορθολογισμό του, με ρήξη με τις πρακτικές διαπλοκής εταιρειών-υπηρεσιών-γιατρών, με το πελατειακό κράτος, με τους οργανωτικούς ανορθολογισμούς και με τις εγκατεστημένες πρακτικές που έχουν εξακοντίσει τις δαπάνες υγείας στα ύψη χωρίς αντίστοιχο όφελος για τους πολίτες. Με γνώμονα: «Αυστηρή περιστολή της σπατάλης: ΝΑΙ. «Τυφλές» και «οριζόντιες» περικοπές: ΟΧΙ.», αναφέρθηκε στις περιπτώσεις που κρίσιμες πλευρές του συστήματος υγείας χρειάζονται ενίσχυση (π.χ., νοσηλευτική φροντίδα, ανάπτυξη μονάδων εντατικής θεραπείας, πρόληψη και πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, ψυχική υγεία, μηχανοργάνωση των υπηρεσιών υγείας).

Σε ότι αφορά την ενοποίηση των κλάδων υγείας των μεγάλων ασφαλιστικών οργανισμών (που καλύπτουν περίπου 90% των συμπολιτών μας), ο Φώτης Κουβέλης επισήμανε ότι αποτελεί θεσμική κατάκτηση μεγάλης εμβέλειας, με ζητούμενο όχι μόνο την οργανωτική ενοποίηση, αλλά και την εφαρμογή της «φιλοσοφίας» της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας: εξασφάλιση από το δημόσιο σύστημα υγείας προς τους πολίτες του «γιατρού τους», για συνθετική αντιμετώπιση των ζητημάτων υγείας.

Ο Βοηθός Συνηγόρου του Πολίτη για την Κοινωνική προστασία, την Υγεία και την Κοινωνική Αλληλεγγύη, καθηγητής κ. Σακέλης, ο οποίος παρουσίασε τις αδυναμίες του συστήματος Υγείας από την πλευρά του χρήστη, δηλαδή του πολίτη.

Στην πρώτη ενότητα της ημερίδας με "Υπηρεσίες υγείας με επίκεντρο τον πολίτη" - συντονιστής Βασίλης Γκόγκογλου, Παιδίατρος στο Κέντρο Υγείας Μαρκόπουλου- ο κ. Χρήστος Μιχαηλίδης, Παθολόγος στο Γ.Ν.Α. " Γ. Γεννηματάς", εκθέτοντας τις διαχρονικές αδυναμίες του ΕΣΥ, έθεσε προβληματισμούς και προτάσεις χωρίς προαπαιτούμενα, όπως: ο σταδιακός επανακαθορισμός της γεωγραφικής κατανομής των νοσηλευτικών μονάδων με στόχο τη δημιουργία αυτοτελών υγειονομικών σχηματισμών, η πάταξη της σπατάλης στο σύστημα υγείας, και ύπαρξη αξιοκρατίας.

Στη σημασία της πρόληψης και στην ανάγκη για ουσιαστικές τομές στη λειτουργία των θεσμών δημόσιας υγείας ώστε η πρόληψη να λάβει πιο κεντρική θέση αναφέρθηκε ο καθηγητής της Σχολής Δημόσιας Υγείας Τάκης Παναγιωτόπουλος. Τόνισε ότι η πρόληψη οφείλει να μην εξαντλείται σε κανονιστικά μέτρα και τηλεοπτικά σποτ, όπως π.χ. η αντιμετώπιση του καπνίσματος. Αναφέρθηκε, επίσης, στην ανάγκη να αλλάξει το μοντέλο άσκησης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην κατεύθυνση της σφαιρικής παροχής προληπτικών, διαγνωστικών, θεραπευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών και υπογράμμισε την ανάγκη καλά σχεδιασμένων άμεσων βημάτων.

Ο βουλευτής Επικρατείας και Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας στο LSE κ. Ηλίας Μόσιαλος, συμφωνώντας στα κύρια σημεία των παρεμβάσεων των παραπάνω ομιλητών, τόνισε την ανάγκη τεχνικής αποτελεσματικότητας για αύξηση της παραγωγικότητας, ώστε, όπως είπε, με τους ίδιους ή και λιγότερους πόρους να έχουμε ποιοτικά περισσότερα αποτελέσματα και χρήσιμες πληροφορίες. Ο κ. Μόσιαλος υπογράμμισε την ανάγκη για λογοδοσία στο σύστημα, για μέτρηση των αποτελεσμάτων, δηλαδή τι επιτυγχάνουμε με την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας σε σχέση με το κόστος, καθώς και για χρήση όχι μόνο ποσοτικών αλλά και ποιοτικών δεικτών.

Στη δεύτερη ενότητα της ημερίδας που είχε θέμα "Οικονομικά μεγέθη, ασφάλιση υγείας και οργάνωση υπηρεσιών" -συντονιστής Κώστας Βαγιανός, Χειρουργός στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας- ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μάνος Ματσαγγάνης υποστήριξε ότι ενώ έχουμε υπερπροσφορά γιατρών, νοσοκομειακών κλινών, πανάκριβης βιοϊατρικής τεχνολογίας δαπανάμε περισσότερα παρά ποτέ μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ από ό,τι άλλες χώρες, εν τούτοις η κοινή γνώμη έχει σε χαμηλή εκτίμηση την ποιότητα της υγείας, η περίθαλψη κοστίζει ακριβά και οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας βαραίνουν δυσανάλογα τους φτωχότερους και πιο ηλικιωμένους ασθενείς.

Τη θέσπιση κανόνων και ελέγχου στη λειτουργία των υποδομών υγείας του ιδιωτικού τομέα τόνισε στην ομιλία του o Παύλος Ζουμπούλης, Ακτινολόγος-Δρ. Ιατρικής Οικονομίας. Ανέπτυξε τις σοβαρές παθογένειες του όλου συστήματος υγείας και επεσήμανε την ανάγκη για ακριβή προσδιορισμό του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής αντίληψης για την ανάπτυξη των υπηρεσιών υγείας.

Σχολιάζοντας τα συμπεράσματα της δεύτερης ενότητας, ο καθηγητής Οικονομικών Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Επιστημονικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Σάββας Ρομπόλης, υποστήριξε ότι υπάρχει ανάγκη αξιολόγησης των πολιτικών υγείας, πράγμα που λείπει παντελώς από την κουλτούρα της δημόσιας διοίκησης. Ανέφερε ότι η πολιτική υγείας που ακολουθήθηκε από το 2000 έως το 2008 είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη μετατροπή του ιδιωτικού τομέα υγείας σε επιχειρηματικό τομέα.

Ο Μάνος Ζαχαριάδης, Πνευμονολόγος, μέλος Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών -μετά από προσφώνηση της Παυλίνας Ουζουνίδου, Νοσηλεύτριας στον "Ευαγγελισμό"- αναφέρθηκε τόσο στην κρίση του συστήματος υγείας όσο και στην κρίση των Ιατρικών Συλλόγων με την αδυναμία τους να διαμορφώσουν ενιαία πρόταση για την υγεία και να την προωθήσουν προς πολιτεία και γιατρούς. Σημείωσε ότι με σημαντική ευθύνη της πολιτείας οι τελευταίες προσπάθειες κινητοποιήσεων οδήγησαν σε πόλωση και ταλαιπωρία των ασφαλισμένων.

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Το ψήφισμα, ένα τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής


Το αντέγραψα από το πολύ καλό blog "Μη μαδάς τη μαργαρίτα"

H κρίση που άνοιξε με τις διαφωνίες και τις παραιτήσεις στο Δήμο της Αθήνας, μόνο αθώα δεν είναι. Αντίθετα συμπυκνώνει ένα ενδιαφέρον μέρος της αριστερής ιδεολογίας και πρακτικής και αξίζει να την προσέξουμε.


Το ψήφισμα.


Αφορμή αλλά ίσως και αιτία της κρίσης είναι το ψήφισμα. Δεν έχει σημασία το τι έλεγε ή δεν έλεγε. Το ψήφισμα είναι το τοτέμ της αριστερής ιδεολογίας, κάθε εποχής και κάθε απόχρωσης. Εκατομμύρια εργατοώρες έχουν χαθεί σε συνελεύσεις, σωματεία, συλλόγους και κόμματα για το ψήφισμα. Τόνοι μελάνης έχουν ξοδευτεί για μια χούφτα λόγια του αέρα, αρθρωμένα έτσι ή αλλιώς, με διφορούμενα κόμματα και αναπάντεχες τελείες, με ρητά και υπόρρητα που όταν αποφασίζονται και γράφονται σημαίνουν τόσα «πολλά» και την επόμενη μέρα εξαερώνονται μπροστά στην έλευση ενός νέου ψηφίσματος. Η αριστερά μας όχι απλά λατρεύει το ψήφισμα, αλλά ζει γι’ αυτό, πολιτεύεται γι’ αυτό, υπάρχει γι’ αυτό. Γιατί το ψήφισμα είναι λέξεις και όχι πράξεις.


Η πράξη


Η Δημοκρατική Αριστερά έπαιξε πολλά στην εκλογή Καμίνη. Το κυριότερο, την πολιτική αξιοπιστία του αριστερού μεταρρυθμισμού, που είναι η σημαία της.
Είναι η πρώτη φορά, στη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, που ένα κόμμα της αριστεράς συμμετέχει στη διακυβέρνηση του μεγαλύτερου δήμου της χώρας, του Δήμου της Αθήνας. Και δεν συμμετέχει ως φτωχός συγγενής, αλλά ως κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ, αφού και δική της πρόταση ήταν ο δήμαρχος, αλλά και σημαντικά πόστα κατέλαβαν οι δικοί της αντιδήμαρχοι.


Η διακυβέρνηση αυτή δε, συμπίπτει με την μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση που περνά η χώρα αλλά και ο Δήμος της Αθήνας ειδικότερα, η εξέλιξη και ή λύση της οποίας θα καθορίσει το μέλλον όλων μας.


Συχνά πυκνά η ΔΗΜ. ΑΡ επαίρεται ότι κυριαρχεί ιδεολογικά των άλλων αριστερών δυνάμεων στην επεξεργασία και εκφορά συγκεκριμένων και ρεαλιστικών προτάσεων - λύσεων για τα προβλήματα της χώρας και δικαίως. Μόνο που και οι προτάσεις είναι απλά λόγια, που είναι καταδικασμένα να εξαχνωθούν, αν δεν αξιωθούν να γίνουν πράξεις. Ποια μεγαλύτερη ευκαιρία θα τύχει σε αριστερό κόμμα να αποδείξει ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει πράξη τις ιδέες του από αυτή που έχει τώρα μπροστά της η ΔΗΜ. ΑΡ, στο Δήμο της Αθήνας;


Λογικά θα περίμενε κανείς ότι όλο το κόμμα, με όλα τα στελέχη του θα έπρεπε να είναι πάνω από το Δήμο της Αθήνας. Να επεξεργάζεται θέσεις, να επιστρατεύει επιστημονικές ομάδες, να αναζητά ευρύτερες συναινέσεις, να ετοιμάζει δράσεις και να δρομολογεί στην πράξη την έξοδο του Δήμου από την κρίση. Και ο μεγαλύτερος Δήμος της χώρας με τα οξυμένα του προβλήματα, τη δημοσιότητα που απολαμβάνει και τις δυνατότητές του είναι το πιο προνομιακό πεδίο για να κάνεις αριστερή μεταρρυθμιστική πολιτική σε εποχή κρίσης.
Αν το πείραμα αποτύχει, αν η προσπάθεια διαλυθεί στο ξύλινο ή πλαστικό λόγο ενός ή περισσότερων ψηφισμάτων, μαζί του αποτυγχάνει κάθε ιδέα αριστερού μεταρρυθμισμού. Κανένας μετά δε νομιμοποιείται να αντιπαρατεθεί στις μοναχικές επιλογές της αριστεράς στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Κανένας μας μετά, δεν μπορεί να καταγγείλει αξιόπιστα τις αυτόνομες εκλογικές καθόδους του ΚΚΕ ή άλλων κομμάτων για απλή καταγραφή δυνάμεων. Την αυτιστική περιχαράκωση, αιώνιο σύνδρομο της καθ’ ημάς Αριστεράς.


Αντίθετα με τα αυτονόητα, το άξιο πολιτικό προσωπικό της ΔΗΜ. ΑΡ δεν δείχνει να συναισθάνεται την βαρύτητα της εκλογικής της επιτυχίας. Η πολιτική διαφωνία με την πρόταση ψηφίσματος Καμίνη για το θέμα της απεργίας πείνας των εργατών είναι πολιτικά θεμιτή. Η παραίτηση όμως όχι. Είναι παραίτηση από την προσπάθεια για αλλαγές. Είναι παραίτηση από την σπάνια ευκαιρία για την έλλογη Αριστερά, να δείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μεγάλο, να κυβερνήσει το μεγαλύτερο Δήμο της χώρας και να τον βγάλει αλώβητο από τη φουρτούνα.


Το έτσι ή το αλλιώς στη διατύπωση ενός ψηφίσματος δεν θα λυτρώσει τους απεργούς πείνας. Δεν θα δικαιώσει τον σκληρό τους αγώνα. Το έτσι ή το αλλιώς όμως στην πρακτική της ηγεσίας του Δήμου έχει να κάνει με τη ζωή των πολιτών του. Αλήθεια, τι νόημα μπορεί να έχει η αριστερή πολιτική έξω και μακριά από την πόλη;

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

"Εφυγε" ο κομμουνιστής Διαμαντής Γιωργούλης


Έφυγε και ο τελευταίος της "παρέας" του Αη Στράτη (στη τελευταία σειρά ξαπλωμένος από πάνω ο Δ. Αιγινήτης)

Η ΝΕ Χίου του ΚΚΕ ανακοινώνει το θάνατο του βετεράνου του Κόμματος, Μεσανατολίτη και τελευταίου ένοπλου αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας συντρόφου Διαμαντή Γιωργούλη. (ΦΩΤΟ: ΑΡΧΕΙΟ Θοδωρή Πυλιώτη)

Ο σύντροφος Διαμαντής έφυγε πλήρης ημερών, αφιερώνοντας το σύνολο τη ζωής του, στην υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Για την αντιστασιακή του δράση και τη συμμετοχή του στο ΔΣΕ συνελήφθη, πέρασε από στρατοδικείο, καταδικάστηκε σε ισόβια, ενώ συνολικά φυλακίστηκε κι εξορίστηκε την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας σε 18 χρόνια.
Ο σύντροφος Διαμαντής Γιωργούλης πρωτοστάτησε στην ανασύνταξη της ΝΕ Χίου του ΚΚΕ μετά τη χούντα, με κύρια δράση στο εργατικό κίνημα και στον ταξικό προσανατολισμό του. Συνέβαλε στη δημιουργία και λειτουργία του αντιστασιακού κινήματος μέσα από την ΠΕΑΕΑ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης) παράρτημα Χίου, αφήνοντας σημαντική κληρονομιά στις νεότερες γενιές, συνεπούς κι αταλάντευτης αγωνιστικής παρουσίας και δράσης στην ιστορία του εργατικού-λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος στη Χίο.


Χίος 4/2/2011


ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΓΙΩΡΓΟΥΛΗ

Ο σ. Διαμαντής δεν πέθανε. Ροβόλησε πάνω απ' τα χαλάσματα της Κυδιάντας, πέρασε απ' την ανταρτοσπηλιά κι ακροβολίστηκε πάνω απ'τις βουνοκορφές της Συκιάδας για να συναντήσει τους συντρόφους του.
Μην κλαίτε σύντροφοι.
Πέταξε πάνω απ'τους ουρανούς της αιωνιότητας, έγραψε τη δική του ιστορία στη γη. Με τον αγώνα του, τη δράση, το λόγο, το όπλο του. Στα λημέρια, στις φυλακές, τις εξορίες και τα ξερονήσια μαζί με τον Τράτση, τον Βοριά, το Βατάκη, τον Φώτη Αγγουλέ, τον Ευαγγελινό, το Λεοντάρα, τον Πέτρο Κούνουπα και τόσους άλλους.
Παιδί της εργατικής τάξης συντέριαξε το βήμα και τη ζωή του στις οικοδομές με το Κόμμα της δουλειάς και των εργατών, γαλουχήθηκε με τις ιδέες και τους αγώνες του ΚΚΕ για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Χωρίς αφεντικά και δούλους, για το δικαίωμα στη δουλειά, το ψωμί και την προκοπή, την ειρήνη και την ανεξαρτησία του λαού μας και γι'αυτά αφιέρωσε το σύνολο της ζωής του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ απ'όπου κι αν του ζητήθηκε.

Δεν χωράει σε λίγες αράδες μια ολόκληρη ζωή. Με θυσίες, αγώνες, κυνηγητά, διώξεις στις φυλακές, στις εξορίες, στις συνελεύσεις, στους χώρους δουλειάς, στο εργατικό κίνημα.

Στην κατοχή βρέθηκε στη Μέση Ανατολή μαζί με χιλιάδες άλλους Χιώτες και στρατεύτηκε στην Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση ενάντια στον ξένο κατακτητή, αρνούμενος να υποταχθεί στην αγγλόδουλη κυβέρνηση του Καΐρου. Γι'αυτό και τον οδήγησαν στα σύρματα στην Ελ Ντάμπα.
Με το γυρισμό του στη Χίο και τη δολοφονία των Μαυράκη - Πίτα, το Γενάρη του 1946 εδώ στο Βαρβάσι, βρίσκεται όπως όλοι οι αντιστασιακοί "Εαμογενείς" μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας και των διώξεων από το ξενόδουλο φασιστικό καθεστώς του Παπανδρέου - Σοφούλη να διαλέξει τα όπλα ή τις αλυσίδες.
Ακολουθώντας το δρόμο της ανυπακοής και το γολγοθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας συνέβαλλε στη δημιουργία του Δημοκατικού Στρατού Ελλάδας στη Χίο, αποδεικνύοντας ότι η αντριοσύνη, η παλικαριά, η θυσία, η αλληλεγγύη είναι τα διδάγματα του σήμερα για τις νέες γενιές.
Με ψηλά το κεφάλι όσο δύσκολα κι άνισα ήταν, απ'τη συμπλοκή της Κυδιάντας και τη δολοφονία του Τράτση μέχρι τη σύλληψη της αντάρτικης ομάδας στο κτήμα του Λυκιαρδόπουλου, αυτός ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν και δίκαιος και επιβεβλημένος.
Μα το μεγαλείο της ζωής, της αυτοθυσίας και του δίκιου του αγώνα, φάνηκε χαράματα σ'ένα κελί των φυλακών Αβέρωφ, τον Αύγουστο του 1948, όταν αγγάλιασες τον αδελφό σου τον Παντελή, που διάλεξε να πάει στο εκτελεστικό απόσπασμα στο Γουδί, κι εσύ να ζήσεις και να συνεχίσεις τον αγώνα ακολουθώντας εσύ την ισόβια κάθειρξη κι εκείνος την ποινή εις θάνατο όπως την επέβαλε το Στρατοδικείο Αθηνών.
16 χρόνια φυλακές Αβέρωφ, Βουρλα, Κέρκυρα, Μακρόνησος, κακουχίες, στερήσεις, αρρώστιες και το 1962 ο γυρισμός στη Χίο.
Με ψηλά το κεφάλι, με τη μόρφωση και τα μαθήματα των φυλακών, συνέχισες αμετανόητος μέσα από την ΕΔΑ, ώσπου η χούντα των συνταγματαρχών σε συνέλαβε και σ'έστειλε για 4 χρόνια στη Λέρο. Κι ύστερα με την πτώση της χούντας στην ανασύνταξη του Κόμματος με τους άλλους συντρόφους, το σ. Μαθιό το Χαρτοκέφαλο, τον Αιγινίτη, το Μπακοντούζη, τον Πλακωτάρη, τον Ψωράκη και άλλους.
Ακούραστος, αγέρωχος, με τη γλώσσα της αλήθειας και του δίκιου, πάντα μέσα απ'το εργτικό κίνημα και τη συνδικαλιστική δράση, αταλάντευτος, ανιδιοτελής, μας πήρες από το χέρι και μας προσανατόλισες στο λαϊκό κίνημα.
Εκεί που κερδίζονται οι σγώνες και οι συνηδήσεις. Στις πορείες, τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, στους τόπους δουλιάς, στις οικοδομές, στους ανθρώπους του μόχθου, του μεροκάματου, με το λόγο και τη δράση.
Κι όταν το Κόμμα κινδύνευσε το 1990 με τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και τη διάσπαση στάθηκες βράχος ακλόνητος.
Μαθημένα τα βουνά απ'τα χιόνια... "Το Κόμμα και τα μάτια σας, έρχονται δύσκολοι καιροί" μας έλεγες.

Τα λόγια του σ. Φώτη Αγγουλέ μας οπλίζουν:


"Ας μην ήρθατε πίσω
Ας μην φθάσατε πουθενά
ο δρόμος μας αρχινά
από κει που ο δικός σας τελειώνει.


Μέσα στο κάτασπρο χιόνι
μια ματωμένη γραμμή
το δρόμο μας δείχνει
Ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα
ας ρίχνει
Ακολουθούμε πιστά
τα ματωμένα σας ίχνη"


Δεν σε αποχαιρετούμε σύντροφε.
Θα συναντηθούμε πάλι την Κυριακή 27 Φλεβάρη στην Κυδιάντα, στη γιορτή της ΕΠΟΝ, να σφίγγεις τη γερασμένη γροθιά σου, μπροστά στο μνημείο και να χαμογελάς με τη νεανική καρδιά σου.
ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Εγκαίνια γραφείων Δημοκρατικής Αριστεράς και κοπή πίτας

Τα εγκαίνια των νέων γραφείων της Δημοκρατικής Αριστεράς στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου 40 πραγματοποιήθηκαν σήμερα το μεσημέρι σε μια ζεστή εκδήλωση. Εκατοντάδες μέλη και φίλοι του κόμματος πλημμύρισαν τη μεγάλη αίθουσα του κτηρίου, τους διαδρόμους και τις σκάλες όλων των ορόφων. Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φώτης Κουβέλης, εγκαινίασε τα νέα γραφεία με μια σύντομη πολιτική παρέμβαση και έκοψε την πίτα για το νέο έτος, παρουσία του ιστορικού ηγέτη της ανανεωτικής αριστεράς, Λεωνίδα Κύρκου, του δημάρχου Αθηναίων, Γιώργου Καμίνη, πλήθους αυτοδιοικητικών στελεχών, προσωπικοτήτων των τεχνών, των γραμμάτων, της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και στελεχών της ευρύτερης αριστεράς.
Μεταξύ άλλων παραβρέθηκαν ο δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη Γιώργος Ιωκειμίδης, ο δήμαρχος Λυκόβρυσης-Πεύκης Δημήτρης Φωκιανός, η δήμαρχος Αγίου Δημητρίου Μαρία Ανδρούτσου, ο δήμαρχος Μοσχάτου-Ταύρου Ανδρέας Ευθυμίου, ο δήμαρχος Ιλίου Νίκος Ζενέτος, ο δήμαρχος Αγίας Βαρβάρας Γιώργος Καπλάνης, καθώς και πολλοί επικεφαλής αυτοδιοικητικών παρατάξεων, μεταξύ των οποίων οι Δ. Κελάφας, Δ. Μπίρμπας, Γ. Σταθόπουλος, Χρ. Πολυκαλά, Ν. Πατσιαβός, Αντ. Φειδοπιάστης, Χ. Πασβαντίδης. Οι αντιδήμαρχοι Αθηναίων Νανά Σπυροπούλου, Φώτης Προβατάς, Νέλλη Παπαχελά και Ανδρέας Βαρελάς, αλλά και πλήθος δημοτικών συμβούλων.

Παρόντες, επίσης, οι Κώστας Κουτσομύτης, Γιάννης Κακουλίδης, Άννα Φόνσου, Γιάννης Μόρτζος, Κίττυ Αρσένη, Τζένη Κολλάρου-Καλλέργη, Νίκος Μπίστης, Πέτρος Κουναλάκης, Αιμίλιος Ζαχαρέας, Γιάννης Μεϊμάρογλου, Δημήτρης Στούμπος, Χρήστος Χωμενίδης, Γιώργος Γεωγλερής, Βασίλης Βλάχος και πολλοί άλλοι.

πραγματοποιήθηκε η Ιδρυτική Συνέλευση της Δημοκρατικής Αριστεράς Λέσβου .

Μυτιλήνη, 27 Ιανουαρίου 2011

Στις 24 Ιανουαρίου 2011 πραγματοποιήθηκε η Ιδρυτική Συνέλευση της Δημοκρατικής Αριστεράς Λέσβου. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης τα στελέχη του κόμματος Στέφανος Μπαγεώργος και Δώρα Καλλιπολίτη μίλησαν για την αναγκαιότητα της συγκρότησης της Δημοκρατικής Αριστεράς και ενημέρωσαν για την πορεία του κόμματος προς το Ιδρυτικό Συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα 1-3 Απριλίου 2011.
Οι συμμετέχοντες στη συνέλευση εξέφρασαν τις προτάσεις τους σε σχέση με τα παραπάνω ζητήματα και εξέλεξαν την Πολιτική Γραμματεία της Δημοκρατικής Αριστεράς Λέσβου, η οποία αποτελείται από τους: Γιώργο Αθηνιώτη, Δημήτρη Βελούτσο, Στέλιο Βουνάτσο, Δημήτρη Μπουρνού του Νικολάου, Στρατή Ψάλτου.



Η Πολιτική Γραμματεία εξέλεγε γραμματέα τον Στρατή Ψάλτου και αναπληρωτή γραμματέα τον Δημήτρη Βελούτσο. Επίσης, κατά τη διάρκεια της πρώτης συνεδρίασής της, έθεσε ως άμεσης προτεραιότητας τα εξής ζητήματα:
α) Την ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας για την αναγκαιότητα της συγκρότησης της Δημοκρατικής Αριστεράς και την παρουσίαση των κεντρικών πολιτικών της προτάσεων μέσα στις παρούσες συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
β) Την παρέμβαση μέσα στη ζωή και τα ζητήματα της τοπικής κοινωνίας και τη διατύπωση προτάσεων για την καλύτερη διευθέτηση των τοπικών ζητημάτων.

Υπάρχουν πολίτες που παρακολουθούν και ζουν με αγωνία την παρούσα οικονομική και κοινωνική κρίση. Για την εξέλιξη αυτή οι ευθύνες των δύο μεγάλων πολιτικών δυνάμεων είναι τεράστιες. Δεν ταυτίζουμε γενικώς τα δύο αυτά κόμματα, αλλά θεωρούμε ότι και τα δύο, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, οδήγησαν τη χώρα μέσα από φαινόμενα διαπλοκής, διαφθοράς και ικανοποίησης επιμέρους συμφερόντων στο σημερινό τέλμα των τεράστιων ελλειμμάτων, του υπέρογκου χρέους και της ευρύτατης κοινωνικής δυστυχίας. Αν μία κοινωνία θέλει να είναι ανεξάρτητη πολιτικά, η επικυριαρχία και εγκατάσταση του ΔΝΤ αποτελεί στίγμα.
Από την άλλη μεριά, τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης στερούνται ρεαλιστικών προτάσεων υπέρβασης αυτής της κρίσης, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φαίνεται να υποστηρίζουν σενάρια ζοφερής οικονομικής απομόνωσης και αβέβαιης πολιτικής εξέλιξης.
Η Δημοκρατική Αριστερά, κάνοντας σαφή την διακριτή πολιτική της υπόσταση και θέτοντας ως προτεραιότητα την αρχή του συλλογικού συμφέροντος, διεκδικεί να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες: να αποτελέσει μία θετική πολιτική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης που ζει η κοινωνία μας.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Πόσους μετανάστες θέλουμε;


του Σταύρου Θεοδωράκη
Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Οι μετανάστες δεν ήρθαν μόνοι τους στον Πειραιά και δεν κατέλαβαν μόνοι τους την Νομική. Κυριακή – Δευτέρα – Τρίτη ήμουν στην Κρήτη και πληροφορήθηκα από «πρώτο χέρι», ποιοι ευθύνονται για την κατάληψη της Νομικής. Οι μετανάστες δεν είχαν καμία συμμετοχή στην απόφαση απλώς δέχτηκαν αυτό που τους υπέδειξαν «οι αθηναίοι». Το λέω αυτό γιατί πολύ φοβούμαι ότι θα επαναληφθεί ότι συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008. Τα καψίματα στην Αθήνα τα πλήρωσαν οι … ξένοι καθότι «τα δικά μας παιδιά» ήταν ως συνήθως αθώα και παρασυρμένα.

Κάτι οι «καλοί δικηγόροι» κάτι οι «καλές οικογένειες», στα κρατητήρια έμειναν μόνο οι μετανάστες που πιάστηκαν να κλέβουν πλαστικά ρολόγια από τις σπασμένες βιτρίνες. Το ίδιο φοβάμαι ότι θα γίνει και στη Νομική. Όλοι θα την κάνουν γυριστή και θα μείνουν μόνοι τους οι μετανάστες να απολογούνται για την καταστρατήγηση του ασύλου κλπ κλπ. Ήδη κάποιοι εκ των διοργανωτών της κατάληψης έχουν ρίξει το μπαλάκι στην αστυνομία. Και την καλούν να περιφρουρήσει τη Νομική και να μην επιτρέψει την είσοδο ακροδεξιών στοιχείων! Οι κακοί μπάτσοι δηλαδή γίνονται αυτομάτως καλοί αστυνομικοί αρκεί να κυνηγούν μόνο ακροδεξιούς.

Δεν είναι βέβαια το μόνο παράλογο που έχει ακουστεί τις τελευταίες ώρες. Άλλοι ζητούν να παραχωρηθούν κρατικά κτήρια για την στέγαση όλων των μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και κάποιοι άλλοι προσθέτουν «να δοθεί σε όλους ένα επίδομα». Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των αριστερών (υποτίθεται) και φιλάνθρωπων τοποθετήσεων είναι ότι η κρατική παρέμβαση αρκεί για να λύσει και αυτό το πρόβλημα. Όπως στα Σοβιέτ. Οι ευθύνες της κοινωνίας για άλλη μια φορά ανύπαρκτες. Τα γκέτο, η ανασφάλιστη εργασία, η εκμετάλλευση των μεταναστών από εργολάβους και τοπικές κοινωνίες είναι θέματα που για άλλη μια φορά δεν θέλει να θίξει κανείς. Όπως επίσης όλοι αποφεύγουν να τοποθετηθούν επι του πως θα επιτευχθεί η ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Με ποιους όρους δηλαδή ή, αν θέλετε, πάνω σε ποιες αρχές. Και μην μου πείτε ότι δεν χρειάζονται όροι γιατί θα σας πληροφορήσω ότι ήδη σε πολλές περιοχές της χώρας οι ακραίοι βοηθούμενοι από την γκετοποίηση αρχίζουν και επιβάλουν τους δικούς τους νόμους. Σταματούν ας πούμε τα κορίτσια των συμπατριωτών τους από τα σχολεία - το δικαίωμα που έχει δοθεί σε όλους τους μετανάστες ανεξαρτήτως αν είναι νόμιμοι ή παράνομοι να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα σχολεία ασκείται όλο και πιο σπάνια- ή προχωρούν σε αγοροπωλησίες νυφών 10 και 12 ετών ή κάνουν υποχρεωτικό τον εκκλησιασμό στα υποτυπώδη τζαμιά τους. Αυτά λοιπόν πρέπει επιτέλους να συζητήσει η κοινωνία μας (με την συμβολή των ευαισθητοποιημένων αριστερών νεολαιών μας). Και παράλληλα να πιέσουμε για την άμεση εφαρμογή του νέου νόμου που εξασφαλίζει - αν εφαρμοστεί σωστά - την χορήγηση ασύλου σε όσους πραγματικά το δικαιούνται. Να μειώσουμε τη γραφειοκρατία για την νομιμοποίηση των μεταναστών που δουλεύουν στη χώρα μας. Να πείσουμε τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κοινωνίες να δεχτούν κάποιους από τους μετανάστες (άλλωστε σε αυτές τις χώρες πήγαιναν και «φυλακίσθηκαν» εδώ).

Αλλά πριν από όλα πρέπει να αποφασίσουμε εμείς - και όχι η αστυνομία - πόσους μετανάστες χωράει αυτή η χώρα. Όχι πόσους σκλάβους μετανάστες αλλά πόσους ισότιμους πολίτες μετανάστες. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς διδάκτορας οικονομικών για να καταλάβει ότι η συνεχής είσοδος νέων μεταναστών σπρώχνει στην εξαθλίωση τους προηγούμενους μετανάστες. Και εκεί που οι εργολάβοι και οι μεγαλοαγρότες έδιναν 30 ευρώ για 12 ωρη εργασία τώρα δίνουν 10 ευρώ και σε λίγους μήνες θα δίνουν 5 ευρώ. Ούτε πρέπει να είσαι καθηγητής κοινωνιολογίας για να καταλάβεις ότι στο Αγαθονήσι των 150 κατοίκων δεν μπορούν να ενταχθούν 300 μετανάστες. Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί. Πόσοι μετανάστες μπορούν να ζήσουν δίπλα μας, ισότιμοι και όρθιοι και όχι σκυφτοί και με το χέρι απλωμένο πότε στα συσσίτια και πότε στα φανάρια. Η Νομική λοιπόν δεν είναι το πρόβλημα. Αυτή κάποια στιγμή θα αδειάσει –και πρέπει να αδειάσει- το θέμα είναι πότε θα γεμίσει το κεφάλι μας με τα σωστά ερωτήματα.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Φ. Κουβέλης: Να μην εξαιρεθούν οι ιερείς από τον κανόνα «1 προς 5»


Απαράδεκτο χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης το ενδεχόμενο να μην ισχύσει ο κανόνας της μίας πρόσληψης για πέντε συνταξιοδοτήσεις και για την περίπτωση των ιερέων.
Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84, ο Φώτης Κουβέλης τόνισε ότι "η Εκκλησία δεν είναι αυτοδιοικούμενή στο σύνολο των λειτουργιών της. Η μισθοδοσία των κληρικών και η ασφαλιστική τους κάλυψη εντάσσεται στις δαπάνες του δημοσίου. Κατά συνέπεια πρέπει και η Εκκλησία να ακολουθήσει αυτόν τον κανόνα".

Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς άσκησε κριτική και στην απόφαση της υπουργού Περιβάλλοντος Τίνας Μπιρμπίλη να υποχωρήσει στις πιέσεις των βουλευτών για τους όρους δόμησης σε περιοχές Natura. "Η υπαναχώρηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πιέσεις από μικρά, μεσαία και μεγάλα συμφέροντα. Είναι απαράδεκτο να μιλάμε για εκτός σχεδίου δόμηση και μάλιστα μέσα σε δάση. Πρόκειται για μια νέα εκφορά του πελατειακού κράτους. Πάρα πολλοί από το πολιτικό προσωπικό της χώρας γίνονται διεκπεραιωτές στις πιέσεις από συμφέροντα.", τόνισε.

Απέκλεισε δε, το ενδεχόμενο "σύμπλευσης" με τον ΣΥΝ, τονίζοντας ότι "υπάρχουν διαφωνίες αναφορικά με τον τρόπο αντιμετώπισης των ζητημάτων της οικονομικής κρίσης, της ευρωπαϊκής κλίμακας στην οποία αναφέρεται η οικονομική κρίση της χώρας, αλλά και στις εναλλακτικές προτάσεις που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση των ασφυκτικών ρυθμίσεων του Μνημονίου".