Αναγνώστες

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Και πιθανότητα διαζυγίου συζητούν σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ


«Υπάρχουν και τα συναινετικά διαζύγια», δήλωσε ο Δ. Παπαδημούλης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να γίνει «μια πολύ καθαρή κουβέντα» μεταξύ ΣΥΝ και συνιστωσών, από την οποία «με όσους προκύπτει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί, να προχωρήσουμε μαζί. Αλλά δημιουργώντας μια αίσθηση μιας στέρεας πολιτικής συμμαχίας και όχι μιας λυκοφιλίας, μιας Βαβυλωνίας, ενός σχήματος που παράγει περισσότερες αντιθέσεις».
"Διαβάστε περισσότερα".


Σε νέα φάση ισορροπιών μπαίνει η σχέση του ΣΥΝ με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που μέσω στελεχών τους διατυπώνουν όχι μόνο διαφορετικές απόψεις στην προοπτική της συμμαχίας της Αριστεράς αλλά προετοιμάζονται και για ένα πιθανό «πολιτικό διαζύγιο».

Την ίδια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας θέτει σειρά ζητημάτων που αφορούν τη δράση της Αριστεράς μαζί με τον πρόεδρο του κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς Λόταρ Μπίσκι. Την επόμενη εβδομάδα θα βρίσκεται στις Βρυξέλλες, σε μια προσπάθεια να μπουν οι βάσεις της πρότασης για απεργιακή κινητοποίηση σε όλη την Ευρώπη την ίδια ημέρα. Παρ' όλα αυτά, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η αντιπαράθεση τροφοδοτείται απ' όλες τις πλευρές.

«Υπάρχουν και τα συναινετικά διαζύγια», δήλωσε ο Δ. Παπαδημούλης. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να γίνει «μια πολύ καθαρή κουβέντα» μεταξύ ΣΥΝ και συνιστωσών, από την οποία «με όσους προκύπτει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί, να προχωρήσουμε μαζί. Αλλά δημιουργώντας μια αίσθηση μιας στέρεας πολιτικής συμμαχίας και όχι μιας λυκοφιλίας, μιας Βαβυλωνίας, ενός σχήματος που παράγει περισσότερες αντιθέσεις».

Από την άλλη πλευρά, 5 μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, εκπροσωπώντας το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, επαναλάμβαναν το αίτημά τους για δημοψήφισμα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρώπης και το Πρόγραμμα Σταθερότητας της κυβέρνησης. Πρόκειται για τους Ν. Γαλάνη, Γ. Θεωνά, Α. Νταβανέλο, Γ. Σαπουνά και Δ. Τσακνιά. Ζητούν επίσης να γίνει «μια μεγάλη εκστρατεία εγγραφής νέων μελών στον ΣΥΡΙΖΑ», προωθώντας την ιδέα της ενοποίησής του.

Στη συνεδρίαση κατατέθηκαν δύο κείμενα - προτάσεις για τις μείζονες πολιτικές πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβει το σχήμα το αμέσως προσεχώς διάστημα, ενώ ο ΣΥΝ έθεσε 8 σημεία δράσης, καταβάλλοντας προσπάθεια σύνθεσης των δύο κειμένων. Ο Αντ. Νταβανέλος παρουσίασε το κείμενο που συνυπέγραψε μαζί με τους Ν. Γαλάνη, Γ. Θεωνά, Γ. Σαπουνά και Δ. Τσακνιά, με την υπογραφή “μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία για το 'Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής'”. Ο συντονιστής της Γραμματείας στάθηκε σε “4 αλληλένδετες προτάσεις”, όπως είπε, που πρέπει να αναπτύξει ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι: 1) Ένα πολιτικό σύνθημα - εργαλείο που να συμπυκνώνει τα αιτήματα και να οργανώνει ταυτόχρονα τη δράση και τις αντιστάσεις. Αυτό είναι το αίτημα για δημοψήφισμα ενάντια στο ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας και το κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας. 2) Συγκρότηση ανοιχτών μετωπικών επιτροπών αγώνα που θα ξεκινάνε από τον ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Σύμφωνο και το Πρόγραμμα Σταθερότητας. 3) Συλλογή υπογραφών είτε για δημοψήφισμα είτε για εναντίωση στο Σύμφωνο Σταθερότητας. 4) Προώθηση εκστρατείας εγγραφής νέων μελών ΣΥΡΙΖΑ.

Από την πλευρά τους, ο Κ. Αθανασίου από τη ΡΟΖΑ και ο “ανένταχτος” Τ. Μαστρογιαννόπουλος κατέθεσαν πρόταση προς τη Γραμματεία η οποία θέτει στο επίκεντρο την ανάγκη δημιουργίας “μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για την ανατροπή του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας και την ακύρωση των μέτρων” και τη δημιουργία “μετώπου της ευρωπαϊκής αριστεράς για την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας”. Ο Κ. Αθανασίου παρουσίασε το κείμενο και σημείωσε παράλληλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να υποδείξει “κεντρικές αιχμές- στόχους” που να δείχνουν ότι την κρίση “μπορεί και πρέπει να την πληρώσουν τα επιχειρηματικά κέρδη και τα υψηλά εισοδήματα”. Χαρακτηριστικά ανέφερε μερικούς στόχους, όπως “αύξηση του φορολογικού συντελεστή των κερδών στο 45%, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, φορολόγηση όλων των συναλλαγών στα χρηματιστήρια, μείωση εξοπλιστικών δαπανών, επαναδιαπραγμάτευση δημοσίου χρέους κ.λπ.”.

Μετά την παρουσίαση των δύο κειμένων ακολούθησαν τοποθετήσεις των μελών και, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, σημειώθηκαν αρκετές συμπτώσεις.

Ο γραμματέας του ΣΥΝ, Δ. Βίτσας, υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει το επόμενο διάστημα να βάλει στην κορυφή της ατζέντας του 8 σημεία. Συγκεκριμένα τόνισε ότι πρέπει να συνεχιστεί η εξωστρεφής δράση του στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, να δυναμώσει την προσπάθειά του και να συμβάλει στον συντονισμό των πρωτοβάθμειων σωματείων, να βοηθήσει στην κατεύθυνση νέων απεργιακών κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα να προχωρήσει στον ευρωπαϊκό συντονισμό δράσης της αριστεράς και των συνδικάτων, ενώ αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα να βρεθεί στις Βρυξέλλες για να συμβάλει στην προσπάθεια πανευρωπαϊκού συντονισμού. Να δημιουργηθούν επίσης ανοιχτές πολιτικές επιτροπές ενάντια στο κυβερνητικό Πρόγραμμα Σταθερότητας σε συνδυασμό με τη συνθήκη της Λισσαβώνας και του Συμφώνου Σταθερότητας, να ανοίξει πολιτική καμπάνια ενημέρωσης του κόσμου για τα κυβερνητικά μέτρα και να ορισθεί πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης. Τέλος, να γίνει πρόταση διεξαγωγής Φόρουμ στην Αθήνα την άνοιξη.

Η Γραμματεία αποφάσισε να συσταθεί επιτροπή που θα λάβει υπόψη της την όλη συζήτηση και τις προτάσεις που ακούστηκαν και θα γράψει ένα ενιαίο κείμενο, το οποίο θα παρουσιάσει στην επόμενη συνεδρίαση και θα περιέχει ένα πρόγραμμα δράσης μέχρι τον Μάιο

Η ανάγκη αλλαγών στην Ε.Ε. και την Ελλάδα


Νίκος Χρυσόγελος, Ελευθεροτυπία, 24/02/2010

Δυστυχώς, η χώρα βρίσκεται μέσα στη δίνη μιας ανυπολόγιστης κρίσης με σημαντικές επιπτώσεις όχι απλώς στα δημόσια οικονομικά και στην οικονομία αλλά και στην ίδια την κοινωνική συνοχή, την απασχόληση και την ευημερία των πολιτών.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση απέκτησε στη χώρα μας αυτές τις δραματικές διαστάσεις εξαιτίας των αποτυχημένων οικονομικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, ενός μοντέλου ανάπτυξης με ημερομηνία λήξης αλλά και ενός δικομματικού πολιτικού συστήματος το οποίο γιγάντωσε τη διαφθορά και την αναξιοπιστία.

"Διαβάστε περισσότερα".
Το πολιτικό σύστημα αδιαφορούσε ακόμα και όταν το πλοίο βυθιζόταν. Οταν η κυβέρνηση της Ν.Δ. είδε το πλοίο να κατευθύνεται στα βράχια αποφάσισε να το εγκαταλείψει, ενώ το ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι έβλεπε την καταστροφή που ερχόταν, υποσχόταν να συνεχιστεί το πάρτι στο κατάστρωμα. Αλλα υποσχέθηκε προεκλογικά, άλλα κάνει υπό καθεστώς πανικού μετεκλογικά.

Εστω και μετεκλογικά, η κυβέρνηση δεν επεξεργάστηκε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, άφησε τον χρόνο να περάσει χωρίς την αναγκαία προετοιμασία, έμεινε χωρίς γραμμές άμυνας απέναντι στην επερχόμενη κατάρρευση και την αναμενόμενη επίθεση των «αγορών».

Επαναπαύτηκε σε φαντασιώσεις ότι ο πρωθυπουργός «γνωρίζει τους ανθρώπους της Κομισιόν και έχει εξασφαλίσει την υποστήριξή τους». Τελικά αιφνιδιάστηκε και κινείται πλέον υπό καθεστώς πανικού και συνεχών πιέσεων, χωρίς συμμαχίες, προσκαλεί η ίδια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (!), αποδεικνύει ότι ήταν εντελώς απροετοίμαστη για ό,τι ήταν βέβαιο πως θα ακολουθούσε.

Ο πανικός και οι πιέσεις οδηγούν στη λήψη περιοριστικών μέτρων χωρίς ένα σχέδιο ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στην οικονομία και στο μοντέλο ανάπτυξης και τα μέτρα αυτά εμφανίζονται σήμερα -λανθασμένα- σαν μονόδρομος. Σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης, μέτρα περιοριστικού κυρίως χαρακτήρα οδηγούν σε βαθύτερη οικονομική κρίση, γιγάντωση της ανεργίας και κοινωνικές συγκρούσεις. Είναι εντελώς λανθασμένες η εμμονή των κυρίαρχων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε μέτρα περιοριστικού και δημοσιονομικού μόνο χαρακτήρα και η υιοθέτηση συνταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μέσα στην ίδια την ευρωπαϊκή ζώνη. Είναι αλήθεια, όμως, ότι η εικόνα αναξιοπιστίας της χώρας μας που κυριαρχεί σήμερα διεθνώς με ευθύνη των δύο κομμάτων εξουσίας κάνει την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων μέσα από ένα σχέδιο ευρωπαϊκής αλληλεγγύης εξαιρετικά δύσκολη.

Η σημερινή κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο δημοσιονομική. Η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών δυσλειτουργιών της χώρας θα έπρεπε να ενταχθεί σε ένα ολοκληρωμένο και συνολικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων αλλά και ανάκτησης της αξιοπιστίας μας ως χώρας. Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση έπρεπε να παρουσιάσει ένα συνεκτικό σχέδιο, ένα Πράσινο New Deal, όπως προτείναμε ως Οικολόγοι Πράσινοι, που θα περιλάμβανε όχι μόνο μέτρα βελτίωσης των δημοσιονομικών με ορίζοντα 6-10 χρόνια αλλά και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας, την αναζωογόνηση κοινωνικά και περιβαλλοντικά σημαντικών οικονομικών δραστηριοτήτων, τη δημιουργία χιλιάδων πράσινων θέσεων εργασίας, τη μεταρρύθμιση της διοίκησης και τη διασφάλιση μηχανισμών αξιοπιστίας και ελέγχου.

Οπεριορισμός της σπατάλης, της διαφθοράς και η δημιουργία χιλιάδων νέων πράσινων θέσεων εργασίας θα προσέφεραν έσοδα και εισοδήματα που θα μπορούσαν να συμβάλουν σταδιακά στη βελτίωση και των δημόσιων οικονομικών. Ενα τέτοιο σχέδιο -που θα ήταν μια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση και για άλλες χώρες- θα μπορούσε να αναζητήσει την υποστήριξη της Ε.Ε. μέσα από συμμαχίες μεταξύ χωρών αλλά και πολιτικών δυνάμεων, όπως πρότειναν οι Πράσινοι σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα μπορούσε πράγματι να επιδείξει την κοινοτική αλληλεγγύη και να συμβάλει στην έξοδο από την κρίση των χωρών που βρίσκονται σήμερα σε δύσκολη θέση. Αλλά αυτό σήμερα δεν είναι καθόλου εύκολο γιατί αφ’ ενός η χώρα μας έχει περιπέσει σε πλήρη αναξιοπιστία και μοιάζει σαν ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να γκρεμίσει το ασταθές οικοδόμημα του ευρώ κι αφ’ ετέρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση κυριαρχούν δυνάμεις που επιμένουν σε ένα κοινό νόμισμα χωρίς κοινή οικονομική πολιτική και χωρίς πολιτική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η κρίση ανέδειξε τις διαχρονικές ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων 30 χρόνων και των δύο κομμάτων εξουσίας που οδήγησαν σε χρεοκοπία τη χώρα, σπατάλησαν τους ευρωπαϊκούς πόρους, άφησαν ανεξέλεγκτη τη γιγάντωση της διαφθοράς και την κυριαρχία ενός πνεύματος ατιμωρησίας, ταύτισαν την εικόνα της χώρας μας με την αναξιοπιστία, την ανικανότητα και τη διαφθορά. Η ανάπτυξη της χώρας βασίστηκε στη σπατάλη οικονομικών και φυσικών πόρων, σε ανεξέλεγκτο δανεισμό και στενές πολιτικές-πελατειακές σχέσεις, απαξίωση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας διοίκησης. Και σήμερα έφτασε δυστυχώς η ώρα του λογαριασμού σε πολύ δυσμενείς πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η οργή μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.

Το πολιτικό σύστημα, τα δύο κόμματα εξουσίας δεν έχουν κάνει ακόμα ουσιαστική αυτοκριτική. Δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες σε όσους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή βαθιά και πολύπλευρη κρίση. Οι κυβερνήσεις αλλά και η ελληνική κοινωνία έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, όμως, και για τη σημερινή ευρωπαϊκή πορεία. Αντιμετώπιζαν πάντα την Ευρωπαϊκή Ενωση σαν μια αγελάδα την οποία θα μπορούσαμε να αρμέγουμε για πάντα χωρίς να πολυνοιαζόμαστε για το πολιτικό της μέλλον. Και τώρα η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη στην Ε.Ε. γίνεται θηλιά στον λαιμό μας.

Επιδιώκουμε ως Οικολόγοι Πράσινοι να παίξουμε ένα ρόλο καταλύτη στις αλλαγές που απαιτούνται. Εκτός από τη μεταρρύθμιση της οικονομίας και την εμφάνιση νέων πολιτικών δυνάμεων στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, που θα περιορίσουν τη φούσκα των δύο κομμάτων εξουσίας και θα συμβάλουν στις βαθιές αλλαγές που είναι αναγκαίες πλέον για την ίδια την επιβίωσή μας, απαιτείται και ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αλλαγής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η κρίση εκτός από απειλή παραμένει πάντα και μια ευκαιρία για αλλαγή και μεταρρύθμιση.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟ

Τη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός



Το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο του ευρώ είναι η πηγή της αδυναμίας του. Τα μέτρα που πάρθηκαν την Τρίτη είναι τα τελευταία κατά τη γνώμη σου;
-Όχι βέβαια. Φοβάμαι, ότι θα υπάρξουν κι άλλα, που θα συμπληρώνονται κατά μήνα, με βάση τη μηνιαία επιτήρηση από τις Βρυξέλλες. Θα επιβάλλονται πρόσθετες διορθωτικές κινήσεις. Αλλά και ως μέτρα είναι πολύ συγκεχυμένα: ούτε τα δημόσια ελλείμματα καλύπτουν, ούτε δίκαια είναι, αλλά ταξικά μονόπλευρα και πιέζουν την οικονομία προς μεγαλύτερη ύφεση.



Το κυριότερο είναι ότι απουσιάζει εντελώς οποιαδήποτε πρόβλεψη για διατήρηση του επιπέδου λειτουργίας της οικονομίας και της απασχόλησης, όπως και ότι, ακόμη περισσότερο, σημειώνεται πλήρης αδιαφορία για οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική. Το σοβαρό ζήτημα είναι ότι ενεργοποιείται, έτσι, κλιμάκωση προς τα κάτω των μισθών, της ζήτησης της ρευστότητος, της αγοράς και συνεπώς της παραγωγής και των επενδύσεων. Σύντομα θα έχουμε νέα περικοπή. Αυτή η πολιτική είναι αυτό-τροφοδοτούμενη και αυτό είναι πιο επικίνδυνο από ό,τι η σημερινή πρώτη δόση «ήπιας» λιτότητας. Επικρατεί στο σύνολο η υφεσιακή δυναμική. Οδηγεί προς τα κάτω την οικονομία αντί να την ενισχύει. Τα μέτρα συνιστούν, δηλαδή, συνταγή για σίγουρη αποτυχία, όπως εκτίμησε με ειλικρίνεια ο νομπελίστας Στίγκλιτς, φίλος, άλλωστε, του έλληνα πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση υποχώρησε κατά κράτος, χωρίς την παραμικρή διαπραγμάτευση, για να γλυτώσει από τον εφιάλτη των πιέσεων.

*Ποιος ήταν, λοιπόν, ο εφιάλτης;
-Ο εφιάλτης ήταν ότι μπορεί να μας αποβάλουν από το ευρώ και να βρεθούμε μέσα σ’ αυτήν την κρίση μόνοι μας. Ο κόσμος τρόμαξε μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο.

*Ήταν πραγματικό;
-Δεν γνωρίζω, πάντως το ισχυρίζονταν και υπήρχαν πολλοί που το πίστευαν. Εννοώ όχι οι απλοί πολίτες, αλλά υπεύθυνοι παράγοντες, π.χ. στη Γερμανία. Δεν κατανοούσαν, όμως, ότι αυτό ήταν σε τελευταία ανάλυση σε βάρος τους. Σωστά σημείωναν οι «Financial Times» ότι είναι εξίσου ηλίθιο με το να πυροβολείς το πόδι σου.

"Διαβάστε περισσότερα".
*Τι εννοούσαν μ’ αυτήν την παρομοίωση οι «Financial Times»;
-Το θεωρούσαν ως ηλίθια ενέργεια της Γερμανίας, το να τιμωρήσει δηλαδή έτσι την Ελλάδα ή τις χώρες τις ομάδας PIΙGS (Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain). Αποτελούν τους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας της ευρωζώνης. Όμως, αυτό μπορεί να στραφεί εναντίον της. Εφόσον είσαι μια νομισματική ένωση 16 χωρών, πρέπει να βρεις εσύ τη λύση. Μια ένωση πρέπει να έχει και να διασφαλίζει μόνη της, και να αποδεικνύει, τη σταθερότητά της και την αποτελεσματικότητά της.

*Έχουμε, ωστόσο, ευρωζώνη γεμάτη αδύνατους κρίκους. Πώς παράγονται;
-Από το σύστημα του ευρώ, το οποίο πάσχει εκ γενετής! Από την πολιτική που ασκείται στο πλαίσιό του. Το έγραψε και στους «Financial Times» o Μάρτιν Γουλφ, που αποκαλύπτει τη συστημική ανεπάρκεια της ευρωζώνης. Φυσικά, υπήρχαν και τα ενδογενή προβλήματα κάθε χώρας, τα οποία επιδεινώνουν την κερδοσκοπική κρίση. Είναι, επίσης, και η άνοδος του ευρώ η οποία ζημιώνει ιδιαίτερα τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Αυτή είναι η συγκυρία που διαμορφώθηκε. Αλλά κι αυτό είναι μέσα στη λογική του συστήματος. Η Γερμανία, ωστόσο, είναι υπερήφανη που υπάρχει ακριβό ευρώ, έστω και αν αυτό παράγει ανεργία στους εταίρους της. Οι άλλες χώρες απλώς σύρονται.

*Έχεις υποστηρίξει ότι η ευρωζώνη έχει και ένα χαρακτήρα αποικιακό στο εσωτερικό της. Τι εννοούσες;
-Τα δύο τρίτα των γερμανικών εμπορικών πλεονασμάτων προέρχονται από τις συναλλαγές της Γερμανίας με τις ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό υποκρύπτει εκμεταλλευτική σχέση και μεταφορά θέσεων εργασίας σε ενδοευρωπαϊκό επίπεδο. Σημαίνει παραγωγή ανεργίας στις ελλειμματικές χώρες. Άρα έχουμε αθέμιτη μεταφορά θέσεων εργασίας από τις χώρες που έχουν ελλείμματα προς όφελος όσων έχουν πλεονάσματα, όπως η Γερμανία.

*Υποστήριζες ότι το κόστος μη διάσωσης είναι μεγαλύτερο του κόστους διάσωσης.
-Η στάση πληρωμών, η χρεοκοπία μιας χώρας, έχει συγκλονιστικά αποτελέσματα, για τους εταίρους της, πολύ πιο δυσμενή από το αν παρείχαν βοήθεια. Η Ελλάδα χρειάζεται περίπου 50 δισ. ευρώ για εξυπηρέτηση των χρεών της. Ποσό, δηλαδή, μικρότερο από το 3% του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους. Το χρέος του δημοσίου, εν τω μεταξύ, γενικώς όχι μόνο για την Ελλάδα, εξελίσσεται με διακυμάνσεις. Όταν η οικονομία πάει καλά, στις ανοδικές περιόδους, αναπτύσσεται ο ιδιωτικός δανεισμός. Αντιθέτως, όταν η οικονομία είναι σε κάθοδο, αναπτύσσεται, αντί του ιδιωτικού, ο δημόσιος δανεισμός. Δηλαδή, το δημόσιο χρέος είναι καθαρά βοήθεια του δημόσιου προς τον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχουν μελέτες που συμπεραίνουν ότι το έλλειμμα του δημοσίου αυξάνει τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα και κανονικά θα πρέπει, μακροοικονομικά, να συνυπολογίζεται στα κέρδη του κεφαλαίου. Ό,τι είναι έλλειμμα για το κράτος είναι πλεόνασμα για τον ιδιωτικό τομέα. Είναι τελείως κακόβουλο να θεωρείται αυτό σπατάλη. Είναι καθαρό κέρδος των ιδιωτικών επιχειρήσεων.

*Τι προτείνουμε, λοιπόν, εμείς;
-Αύξηση των επενδύσεων. Όταν, όμως, δεν υπάρχει ζήτηση στην αγορά, οι ιδιώτες δεν επενδύουν. Η μόνη δυνατότητα, πλέον, είναι να επενδύσει το κράτος ή να κάνει επενδύσεις η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Όσοι δεν συμφωνούν, απαντούν με τον κίνδυνο του πληθωρισμού. Μα σήμερα ο ορατός και άμεσος κίνδυνος είναι η ύφεση όχι ο πληθωρισμός. Ο Κρούκμαν δεν είπε την περίφημη φράση ότι «ευτυχώς που υπήρξαν τα ελλείμματα και έτσι δεν μεταβλήθηκε η κάμψη σε άγρια ύφεση»; Την ανέφερε επίσης ο πιεζόμενος πορτογάλος πρωθυπουργός Σόκρατες, αν και δεξιός σοσιαλδημοκράτης.

*Υποστηρίζουν, π.χ. ο Τρισέ, ότι είμαστε στην αρχή της αρχής της ανάκαμψης. Το πιστεύεις;
-Όχι, αντιθέτως. Μέσα στην τελευταία τριετία, στις είκοσι από τις είκοσι επτά χώρες της ΕΕ, το δημόσιο έλλειμμα τριπλασιάστηκε λόγω της δαπάνης που έγινε για να διασωθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Έτσι όμως στέρεψε η ρευστότητα της οικονομίας και αντί για καλό έκανε κακό.

*Τι έγιναν τα χρήματα;
-Δεν δόθηκαν μέσω πιστώσεων σε επιχειρήσεις. Αντίθετα, μειώθηκαν από 10% στο 4%. Οι τράπεζες προτιμούν τη δική τους εξασφάλιση, βραχυχρόνια, δεν παίρνουν ρίσκο. Προστατεύουν τους μετόχους τους, και ας καταστρέφεται η οικονομία. Δεν ξεπεράστηκε η κρίση, λοιπόν, ούτε στις ΗΠΑ. Πήρε απλώς μια ανάπαυλα. Μεγαλύτερο κακό και από την κρίση, να ξέρετε, κάνει πάντα, και σήμερα επίσης, ο τρόπος που αντιμετωπίζεται. Το σημείωσε αυτό και ο Στίγκλιτς. Η πολιτική που υιοθετήθηκε βαθαίνει την κρίση, είναι επιλογή υφεσιακή.

*Υποστηρίζεται και από την αριστερά ότι η κρίση παράγει συντηρητικά ρεφλέξ. Προχθές, μιλώντας στον ΣΥΡΙΖΑ Γαλατσίου, το αντέκρουσες. Γιατί; Ξεχνάς το μεσοπόλεμο;
-Και τότε και τώρα εφευρέθηκε η θεωρία, και απ’ την αριστερά, ότι κατά την περίοδο της κρίσης οι άνθρωποι συντηρητικοποιούνται. Πρόκειται για έναν ισχυρισμό της αριστεράς για να δικαιολογήσει της δική της αδράνεια και αποτυχία να κινητοποιήσει τον κόσμο. Αντίθετα, οι άνθρωποι γίνονται πιο ριζοσπαστικοί διότι οι βεβαιότητες κλονίζονται και η απόγνωση εκτρέφει τον κίνδυνο παράτολμων πρωτοβουλιών, όχι συντηρητικών. Αλλά η αριστερά αδυνατεί να παρουσιάσει σαφείς θέσεις και στίγμα που να προσελκύει, και έτσι ο κόσμος απογοητευμένος στρέφεται προς άλλες κατευθύνσεις. Τότε η αριστερά υποστήριζε ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην καταπολέμηση του πληθωρισμού, διότι διαβρώνει το εργατικό εισόδημα. Άρα έδινε προτεραιότητα στο σταθερό νόμισμα και όχι στην επεκτατική πολιτική. Ένας ιδιότυπος μονεταρισμός από τα αριστερά. Όμως το σκληρό νόμισμα σημαίνει υψηλή ανεργία. Στους άνεργους αυτό φαινόταν ως υποστήριξη όσων διατηρούσαν εισόδημα σε βάρος αυτών που το έχαναν και έτσι απελπισμένοι γύριζαν την πλάτη, στράφηκαν σε άλλες λύσεις.

*Σ’ αυτήν την κρίση δεν ισχύει αυτό;
-Μήπως και τώρα μια σχολή της αμερικανικής αριστεράς δεν κάνει κριτική στον Ομπάμα απ΄ αυτήν την αφετηρία; Άλλοι, πάλι, όταν λες ότι το έλλειμμα δεν είναι πρόβλημα, αν πρόκειται να γλυτώσουμε την ανάκαμψη, να διασώσουμε την οικονομία, σου απαντούν: μα, να ξαναγυρίσουμε στο μοντέλο που έχει καταρρεύσει, του χρεοκοπημένου καπιταλισμού; Ή άλλοι λένε: εμείς θα δώσουμε λύσεις στα προβλήματα του καπιταλισμού; Ο Μαρξ, όμως, υποστήριζε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι η εργατική τάξη είναι η μόνη τάξη της κοινωνίας που έχει συνολική θεώρηση των πραγμάτων. Επειδή το προλεταριάτο δεν έχει περιουσία, το συμφέρον του ταυτίζεται με το συμφέρον της κοινωνίας στο σύνολό της. Το κεφάλαιο αντίθετα έχει ιδιοτελές συμφέρον. Άρα μπορούμε να λέμε ότι δεν ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα της οικονομίας;

*Η επίσημη, θα λέγαμε, αριστερά δεν πάσχει σήμερα απ’ αυτό. Απεναντίας αναζητά προτάσεις. Βρίσκεται, όμως, σε αδυναμία να τις συγκροτήσει.
-Σύμφωνοι. Αλλά αν πασχίζει να βρει προτάσεις βάζοντας περιορισμούς, ότι π.χ. δεν θέλει να εμφανισθεί σαν διαχειριστής του καπιταλισμού ή θεωρεί ότι δεν είναι της αρμοδιότητάς της, τελικά δεν προβάλλει πολιτικές θέσεις, παραμένει άφωνη. Έτσι ο κόσμος μπροστά στα διλήμματα, που υποτίθεται πως τίθενται, να βγούμε από το ευρώ ή να μείνουμε και να αποδεχθούμε τις θυσίες, απαντά υπέρ του δεύτερου. Διότι το άλλο είναι, θεωρούν, μια παρακινδυνευμένη περιπέτεια.

*Έτσι, όμως, όπως είναι δομημένο –από θεσμούς και αγορές– το πλαίσιο για να ασκείται η πολιτική σε επίπεδο ΕΕ, υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής ενδιάμεσων πολιτικών; Και οι πιο μετριοπαθείς μοιάζουν ανέφικτες ή και ανατρεπτικές.
-Υποστηρίζω ριζοσπαστικές λύσεις, δεν σημαίνει ότι απορρίπτω τη διαχείριση. Από εκεί και πέρα έχουμε πει εκατό φορές ότι πρέπει να ενωθούμε με τις λαϊκές και προοδευτικές, τις ριζοσπαστικές δυνάμεις στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και μάλιστα με τους ομοιοπαθείς της κατηγορίας των ΡΙIGS, των «χοίρων», αλλά και άλλες, όπως η Γερμανία, Γαλλία κ.τ.λ. Για να επηρεάζουμε την πολιτική στην ευρωζώνη πρέπει να έχουμε συμμαχίες. Δεν υπάρχει καν πρόταση κατατεθειμένη απ’ αυτές τις δυνάμεις για συντονισμό και συνεργασία.

*Γιατί συμβαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου;
-Γιατί η αριστερά δεν έχει ξεκαθαρίσει τι θέλει. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο εκδοχές. Φοβάται, αφενός, μην θεωρηθεί ότι είναι διαχειρίστρια του καπιταλισμού. Αλλά οικονομία δεν είναι μόνο το κεφάλαιο, είναι και η απασχόληση των ανθρώπων, η εργασία του, οι μισθοί του, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία. Δεν είναι μόνο τα κέρδη. Αφετέρου, είναι η ιδέα να κάνουμε την επανάσταση, που όμως αυτήν τη στιγμή δεν βρίσκει άμεση απήχηση. Και εγώ είμαι με την επανάσταση, αλλά δεν σημαίνει ότι θα γίνει επειδή το λέμε. Πρόκειται για ρεύματα κοινωνικά που εκδηλώνονται. Χρειάζεται προεργασία, αφύπνιση της κοινωνίας και ασφαλώς να βοηθάμε κάθε κινητοποίηση και εξέγερση που σημειώνεται.

*Τι προτάσεις μπορούσαμε να κάνουμε;
-Λόγου χάρη, εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Να μην είναι κερδοφόρα η λειτουργία του, αλλά υπέρ του δημόσιου συμφέροντος. Ως και ο Σουμπέτερ το είχε υποστηρίξει αυτό προπολεμικά, για να αποφεύγονται οι κρίσεις. Η κρίση, επιπλέον, πρέπει να αντιμετωπισθεί κατά κύριο λόγο με αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, διότι οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα έχει συρρικνωθεί το διαθέσιμο πραγματικό εισόδημα και, λόγω του κλίματος δυσπιστίας, οι άνθρωποι προτιμούν να αποταμιεύουν παρά να δαπανούν. Άρα έπρεπε να αυξηθεί η εθνική δαπάνη, ιδιωτική και δημόσια. Να αυξηθούν δηλαδή οι μισθοί και η δαπάνη του κράτους, ώστε να μην καταρρεύσει η αγορά. Αυτό, σήμερα, είναι η αιτία της κρίσης και σύρει το χορό της οικονομίας προς τα κάτω. Έτσι και πας τώρα να ενισχύσεις τις αγορές έχεις, αφενός, τους μονεταριστές, που σπεύδουν να πουν ότι θα αυξηθεί ο πληθωρισμός, αλλά και την αριστερά να μην παίρνει σαφή θέση στο θέμα. Εν τω μεταξύ, εάν υποστηρίξεις αυτό, οι πρώτοι που θα σε καταδικάσουν είναι οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη! Οπότε, ξυπνά ο φόβος της αποβολής από το ευρώ, με το ερώτημα τι κάνουμε μετά.

*Δεν είναι αυτό πραγματικό πρόβλημα; Άρα, η αριστερά οφείλει να βγει με συνολική πρόταση: Ανατροπή του πλαισίου που υπάρχει σήμερα, που παράγει την κρίση και προκαθορίζει την υφεσιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική, με μεταρρύθμιση των θεσμών της ΕΕ.
-Είναι πραγματικό πρόβλημα. Εφόσον η Ευρώπη συνιστά νομισματική περιοχή, τότε πράγματι πρέπει να έχει και ενιαίο τρόπο αντιμετώπισης των κρίσεων. Ούτε καν διεκδικούμε ένα διαφορετικό Σύμφωνο Σταθερότητας, όμως αυτό που υπάρχει μας έχει δέσει τα χέρια. Δεν ξεκινάμε, δηλαδή, από το μηδέν να διεκδικήσουμε, αλλά από το μείον!

*Πέρα απ’ αυτό, τι μπορούσε να κάνει ως αντιπερισπασμό μια κυβέρνηση όταν ανέβαιναν έτσι τα spreads; Πού να βρει χρήματα;
-Χρήματα μπορούσαν να βρεθούν από την Κίνα, την Ιαπωνία. Η ιαπωνική Νομούρα προσφέρει με πολύ θόρυβο. Αλλά είναι ζήτημα πολιτικής. Να πει, έστω στους ευρωπαίους, δεν θα πάρουμε απ΄ τους άλλους, αλλά δώστε μας εσείς με λογικούς όρους.

*Αυτό, βέβαια, θα σήμαινε σύγκρουση. Η Ελλάδα μαζί με δύο - τρεις άλλες χώρες δεν θα ήταν αποτελεσματικότερο;
-Αυτό θα ήταν καλύτερο, θα δημιουργούσε μεγαλύτερη πίεση στην Ευρώπη για αλλαγή γραμμής.

*Πώς σπάει αυτός ο κλοιός;
-Και να μην μπορούμε να τον σπάσουμε, πρέπει να το θέτουμε αυτό το πρόβλημα. Να το θέτουμε κι ας μην μπορούμε να το λύσουμε. Μετά, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις προς την κατεύθυνση αυτή. Διότι παρόμοιο πρόβλημα έχουν η Γαλλία, η Ιταλία κι άλλοι.

*Επιχειρήθηκε να περάσει σαν αληθές ότι στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά λόγω ανικανότητας, σπατάλης, διαφθοράς, υπερβολικών εργατικών κατακτήσεων κ.τ.λ. Άρα, οφείλει η Ελλάδα μόνη της να λύσει το πρόβλημα, διότι επιπλέον βλάπτει και τους άλλους. Εν τούτοις το πρόβλημα είναι του συστήματος.
-Αποκαλύπτεται τώρα, ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά αφορά την ίδια τη ζώνη του ευρώ, στην καρδιά της, στο σκληρό της πυρήνα και διατρέχει ολόκληρη την Ένωση. Το θεσμικό πλαίσιο του ευρώ προκαλεί και την αδυναμία του. Εάν οι αγορές κερδοσκοπούν σε βάρος του ευρώ, είναι γιατί προβλέπουν ότι το ευρώ έχει αδυναμίες, οι οποίες τώρα αποκαλύπτονται, και ότι εξ αυτού θα καταρρεύσει. Του επιτίθενται, για να καταρρεύσει. Και τούτο, γιατί είναι το μόνο νόμισμα στον κόσμο που δεν προβλέπει μηχανισμό αυτο-διάσωσης.

*Πέταξε, θα λέγαμε, το σωσίβιο στη θάλασσα.
-Ναι, ενώ το είχε! Το ecu, ο πρόγονος του ευρώ, είχε μηχανισμό αυτο-διάσωσης. Τον είχαν συμφωνήσει οι Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και Σμιτ. Το 1992, ο Κολ τον κατάργησε.

*Το κίνητρο ποιο ήταν;
-Το υποτιθέμενο συμφέρον του γερμανού φορολογούμενου. Να μην διακινδυνεύει για άλλες χώρες. Εν τω μεταξύ, είναι τελείως ανόητο αυτό, διότι η σταθερότητα των ευρωπαϊκών συναλλαγών δεν θα ήταν για το συμφέρον των άλλων χωρών, αλλά της ίδιας της Γερμανίας. Επί ecu, έγινε επίθεση στο γαλλικό φράγκο και η Μπούντεσμπανκ δάνεισε τεράστια ποσά στην Τράπεζα της Γαλλίας για να διασωθεί το φράγκο. Φυσικά δάνειο ήταν, επιστράφηκε. Μετά βρέθηκαν σε κρίση η ιταλική λίρα και η λίρα Αγγλίας. Ο Κολ είπε δεν βοηθάω, παρά την υποχρέωσή του. Γι’ αυτό και οι δύο βγήκαν εκτός συστήματος και υποτίμησαν τα νομίσματά τους. Η Ιταλία επανήλθε. Η Αγγλία, επί Μέιτζορ, πικαρισμένη δεν επανήλθε ποτέ.

*Δεν είναι μόνο η απουσία αυτο-διάσωσης. Μπαίνουν και διάφορα άλλα εμπόδια, π.χ. να δανειστείς απ’ αλλού.
-Θα μπορούσε και να μην επιτρέπει το δανεισμό, αν είχε θεσπίσει ευρωπαϊκές διαδικασίες σε αντικατάσταση των εθνικών που καταργήθηκαν. Έχει, όμως, το σύστημα δύο κακά: έχει μπλοκάρει αφενός τις εθνικές πολιτικές, χωρίς να έχει δημιουργήσει ευρωπαϊκές. Το νόμισμά έχει αφαιρεθεί –από κάθε χώρα– και έτσι δεν μπορούμε να πάρουμε νομισματικά μέτρα, π.χ. υποτίμηση, ενώ η δημοσιονομική πολιτική έχει τεθεί υπό έλεγχο, υπό επιτήρηση. Άρα, ούτε και εδώ μπορούμε να ασκήσουμε δημοσιονομική πολιτική. Κι αυτό χωρίς να υπάρχει ευρωπαϊκός προϋπολογισμός –είναι 1% του Κοινοτικού ΑΕΠ, ενώ έπρεπε 7% - 10%– χωρίς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να μπορεί να μεταφέρει πόρους, ούτε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μπορεί να δανείσει τις χώρες απευθείας. Αποτέλεσμα, το σύστημα του ευρώ να χωλαίνει και να προσφέρεται για κερδοσκοπία με συνέπεια να την πληρώνουν οι αδύνατες χώρες.

*Εν τω μεταξύ, η Ε.Ε. προχωρεί και επιβάλλει την πολιτική της: μετά την Ιρλανδία και την Ελλάδα έχουμε την Πορτογαλία, την Ισπανία, ίσως την Ιταλία, τη Γαλλία. Δεν πάει όμως έτσι σε αδιέξοδο;
-Το ευρώ περνάει κρίση η οποία πια φαίνεται. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη που την υπέστη. Ακολουθούν οι άλλες. Το πρόβλημα όμως είναι ενιαίο.

*Πώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα;
-Πρέπει να αναθεωρηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, να επιλεγούν άλλοι μηχανισμοί και να εξασφαλισθεί ρήτρα διάσωσης, αλλά και ανάπτυξης. Χρειάζεται αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Για να γίνει πραγματική ζώνη και να μην είναι ευάλωτη, χρειάζεται αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών. Αυτή μπορεί να υπάρξει ακόμη και με τη μη ομοσπονδιακή δομή της ΕΕ. Να αφήσουν τη δημοσιονομική πολιτική να εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε χώρας. Η ανεργία είναι απόρροια αυτού του περιορισμού. Η φιλοσοφία του Συμφώνου Σταθερότητας είναι μονεταριστική, συνεπώς υφεσιακή, γεννά την αύξουσα ανεργία.



«Να προσφύγουμε
στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο!»

*Στην Ελλάδα, τώρα, η φιλολογία περί χρεοκοπίας πόσο αληθεύει;
-Δεν είναι αλήθεια. Στο παρελθόν έχουμε βρεθεί σε πολύ πιο δύσκολη κατάσταση. Το 1995, για παράδειγμα, τα τοκοχρεολύσια απορροφούσαν περισσότερους πόρους, και οι τόκοι ήταν υψηλότεροι, και τα spreads ήταν μεγαλύτερα. Έχουμε περάσει στο πρόσφατο παρελθόν από στενωπούς πολύ πιο επικίνδυνους.

*Πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, λοιπόν, από μια κυβέρνηση;
-Μα χρειάζεται τόλμη. Με δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Η ελληνική κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα. Εφάρμοσε τις οδηγίες που δίδονταν από τις Βρυξέλλες χωρίς καμιά διαπραγμάτευση. Μπορούσε όμως να πατήσει πόδι, να ζητήσει ανταλλάγματα.

*Και η γνώμη της Moody’s, οι «αγορές»;
-Αφορά τις αγορές, δεν αφορά τη λειτουργία των θεσμών η γνώμη της Moody’s. Θα πει ένα Εφετείο, π.χ., δεν δικάζω διότι η Moody’s έχει κακή γνώμη για το πρωτοδικείο; Λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα οφείλει να προμηθεύει ρευστότητα. Αυτή είναι η αρμοδιότητα που της έχει ανατεθεί! Δεν μπορεί να το αρνείται γιατί μια ιδιωτική εταιρεία έχει ετούτη ή εκείνη την άποψη για την οικονομία μιας χώρας. Μπορούσαμε να πάμε ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στην περίπτωση που είχαμε μια αρνητική εκτίμηση για την Ελλάδα και η ΕΚΤ έλεγε ότι εξ αυτού δεν δέχεται τα ελληνικά ομόλογα ως εγγύηση.

*Δεν είναι κανόνας αυτό, γραμμένος.
-Πουθενά. Είναι ερμηνεία δική τους. Πουθενά δεν έχει γραφτεί αυτό.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ο κομμουνισμός είναι πρώτα ουμανισμός ...


Δεν χτίζεται έτσι η κοινωνία που ονειρευόμαστε σύντροφοι.

Σχεδόν τρεις μήνες άντεξε την απεργία πείνας ο Ορλάντο Ζαπάτα Ταμάγιο, 42 χρονών, Κουβανός πολιτικός κρατούμενος, που διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες κράτησης. Πέθανε προχθές σε νοσοκομείο της Αβάνας, όπου είχε μεταφερθεί από τη φυλακή, μετά από 85 μέρες αποχής από στερεά τροφή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη κτηνώδη μεταχείριση και τα σωματικά βασανιστήρια που υπέφερε ο ίδιος και άλλοι συγκρατούμενοί του από τους δεσμοφύλακες στη φυλακή Κίλο 7, στην ανατολική επαρχία Καμάκουεϊ.

"Διαβάστε περισσότερα".
Ήταν ένας από τους 75 συλληφθέντες ακτιβιστές της Μαύρης Άνοιξης του 2003, που η κυβέρνηση Κάστρο αποκαλεί μισθοφόρους των Αμερικανών και αντεπαναστάτες…
Ξέρετε τι σημαίνει να πεθαίνει ένας άνθρωπος από πείνα; Για σκεφτείτε το. Εννοώ να επιλέγει να αρνείται το φαγητό για μέρες πολλές. Και για εβδομάδες. Και για μήνες. Να χρησιμοποιεί το θάνατό του, αργό και βασανιστικό, σαν το μόνο όπλο που του απέμεινε, ενάντια στη βάναυση εξουσία των κομματικών λογοκριτών.
Πριν από δύο εβδομάδες, η μητέρα του πληροφόρησε τη Διεθνή Αμνηστία ότι είχε μείνει πετσί και κόκαλο, ότι το στομάχι του ήταν απλώς μια τρύπα, ότι τα πόδια του ήταν γεμάτα με τραύματα λόγω της ακινησίας του στο κρεβάτι. Ήταν τόσο αδύνατος, που οι νοσοκόμες δεν μπορούσαν να βρουν στα χέρια του ενδοφλέβιες γραμμές για να του χορηγήσουν υγρά και χρησιμοποιούσαν φλέβες στο λαιμό του.
Η κυβέρνηση ήθελε να τον κρατήσει στη ζωή, γιατί νεκρός θα ήταν γι’ αυτήν πιο επικίνδυνος, παρά ζωντανός. Βλέπετε, ένας πολίτης που προτιμά να αυτοκτονήσει παρά να ζει στο «σοσιαλιστικό παράδεισο» της οικογένειας Κάστρο, δεν είναι και η καλύτερη διαφήμιση για το γενναίο και τίμιο κομμουνιστικό κόμμα, που απελευθέρωσε το πολύπαθο νησί από τους αμερικανόδουλους καπιταλίστες και έφερε την αξιοπρέπεια για τους φτωχούς αγρότες και εργάτες...
Βεβαίως, ο Ορλάντο Ζαπάτα Ταμάγιο ήταν ένας φτωχός εργάτης, ένας υδραυλικός, όχι όμως από τους εργάτες και τους υδραυλικούς που αρέσουν στο κόμμα. Ήταν ένας ανυπάκουος εργάτης κι ένας ασεβής υδραυλικός, που είχε δικές του απόψεις κι επέμενε να μην τις προσαρμόζει σε αυτές των κομματικών ινστρουχτόρων, για να επιβιώνει κουτσά-στραβά, όπως κάνουν οι περισσότεροι, χωρίς να έχει στο κεφάλι του τους λογοκριτές και τους πράκτορες της Ασφάλειας.
Έτσι, οι Αρχές τον έκλεισαν στη φυλακή το 2003, αφού τον καταδίκασαν σε 3 χρόνια κάθειρξη για τα φοβερά εγκλήματα της ασέβειας, της πρόκλησης δημόσιας αναταραχής και της αντίστασης στην κυβέρνηση (δηλαδή, επειδή μιλούσε σε ειρηνικές συγκεντρώσεις, υπέρ της πολυκομματικής δημοκρατίας…). Το καθεστώς τα αύξησε στα 36 χρόνια φυλάκισης, γιατί ήταν ξεροκέφαλος και συνέχιζε ακόμα και πίσω από τα σίδερα να αμφισβητεί της αναμφισβήτητες αλήθειες του κόμματος.
Στο τέλος αυτής της μακράς και επώδυνης πορείας, άφησε στα χέρια των αστυνομικών του Κάστρο μόνο τις πληγές του. Πήρε μαζί του τα απομεινάρια αυτού που κάποτε αποτελούσε το κορμί του, μετά που οι δήμιοι το κτύπησαν, το κακοποίησαν και το παραμόρφωσαν με τα γκλοπς, τις χειροπέδες, τις αλυσίδες και τις σιδερογροθιές τους. Πήρε ασφαλώς μαζί του και το πνεύμα του, αμόλυντο από το καθημερινό δηλητήριο της προσαρμογής στο φόβο και τη σιωπή

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Διαδήλωση - γκάλοπ απέναντι στην ισοπέδωση


Γενική απεργία για τον λογαριασμό της κρίσης και, κυρίως, ποιος θα τον πληρώσει, διοργανώνουν αύριο οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Η κινητοποίηση αποτελεί την πρώτη, ουσιαστικά, δοκιμασία της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και εν πολλοίς από τις κοινωνικές αντιδράσεις και τη μαζική συμμετοχή στην απεργία θα κριθεί εάν θα ενσωματωθεί, σαν εθνική πολιτική, αυτούσια η λίστα με τα αιτήματα της Κομισιόν και αν θα γίνουν αποδεκτά τα «θέλω» των αγορών.
"Διαβάστε περισσότερα".
Ή, εναλλακτικά, αν θα επιμεριστούν οι ευθύνες για τη σημερινή ταμειακή κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών, αν θα επιδιωχθεί η μείωση των ελλειμμάτων σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και δεν ισοπεδωθεί τελικά το όποιο -εναπόμειναν- κοινωνικό κράτος.

Η αυριανή απεργιακή εκδήλωση αναμένεται να γίνει αισθητή κυρίως λόγω της ακινητοποίησης των μέσων μαζικής μεταφοράς και των δύο απεργιακών συγκεντρώσεων (των συνδικάτων ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Αρεως στις 11.00 το πρωί . Ο φόβος και η ανασφάλεια για τις οικονομικές εξελίξεις και, κυρίως, το φάσμα της ανεργίας, η αίσθηση ότι το «παραγωγικό» μοντέλο που ακολούθησε η χώρα έχει εξαντληθεί και η εδραία πεποίθηση ότι ορισμένες αποφάσεις είναι αναπόφευκτες -έστω και αν υποδεικνύονται από μισητούς οργανισμούς- είναι στοιχεία που συνηγορούν σε ένα μούδιασμα μεταξύ των εργαζομένων παρά στην αγωνιστική έπαρση. Ετσι, ναι μεν εμφανίζεται μια δυστοκία ως προς την ενεργό ανάμιξη των ίδιων των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις, αλλά ζητούν σκλήρυνση της θέσης της ΓΣΕΕ. «Απαιτούμε κοινωνική δικαιοσύνη, συμμετοχή των "εχόντων και κατεχόντων" στην προσπάθεια και σαφές χρονοδιάγραμμα εξόδου από το τούνελ» αναφέρει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος.

Υπεράσπιση του 14ου

Πέραν της συγκυρίας, η οποία όντως επιβάλλει περισσότερη προσοχή για όσα θα ακολουθήσουν, από την αυριανή συμμετοχή στην απεργία θα κριθεί και το εάν η επίτευξη του στόχου της οικονομικής σταθεροποίησης επιδιωχθεί διά της ισοπέδωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων αδιάκριτα. Η διατήρηση του 14ου μισθού, η μη αύξηση των γενικών ορίων στο 67ο έτος, η εφάπαξ -και χωρίς μεταβατική περίοδο- προσαρμογή των ορίων ηλικίας των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων στα αντίστοιχα των ανδρών, η αναστολή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και η συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών αποτελούν τα νέα διακυβεύματα.

* Αύριο και για 24 ώρες οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα επιχειρούν μια συντονισμένη απάντηση για τη διασφάλιση βασικών δικαιωμάτων. Ετσι οι δημόσιες υπηρεσίες και οι τράπεζες θα υπολειτουργούν, τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά, τα νοσοκομεία θα δέχονται μόνο έκτακτα περιστατικά. Παράλληλα δεν θα γίνουν πτήσεις των αεροπορικών εταιρειών λόγω της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, ακινητοποιούνται τα τρένα και τα πλοία της ακτοπλοΐας, τραβούν χειρόφρενο τα μπλε λεωφορεία και ο «ηλεκτρικός» πρωί και απόγευμα, ακινητοποιούνται για 24 ώρες μετρό, τραμ και τρόλεϊ. *

* ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ


Η απεργία της ΑΔΕΔΥ και των πρωτοβάθμιων συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στις 10/2 καθώς και η πανελλαδική πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στις 24/2, πρέπει να κλιμακωθούν και να αποτελέσουν την αφετηρία για ακόμα πιο δυναμικές και μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις, ώστε το σύνθημα των εργαζομένων «φτάνει πια» να φτάσει όχι μόνο στην κυβέρνηση, στους τραπεζίτες και στο κεφάλαιο, αλλά μέχρι τις Βρυξέλλες και την ΕΕ.

Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τους αγώνες των εργαζομένων και εργάζονται σταθερά για τη διαμόρφωση ενιαίου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για την ακύρωση του προγράμματος σταθερότητας και των πρόσθετων αντιλαϊκών των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση με τη συναίνεση της δεξιάς, της ακροδεξιάς, του ΣΕΒ και των τραπεζών.

Αθήνα, 21 Φεβρουαρίου 2010





Οι τρεις κολασμένοι της Τεχνικής.


Η Τεχνική Εταιρεία του Δήμου Βροντάδου δεν υπάρχει πια. Είναι μέλημα των ιστορικών του μέλλοντος η αποτίμηση των πεπραγμένων μιας ολόκληρης περιόδου στα δημοτικά δρώμενα του τόπου και αναντίρρητο χρέος των αιρετών η διευθέτηση των όποιων εκκρεμοτήτων υφίστανται με τη συγχώνευση και το οριστικό τέλος της εταιρείας.
"Διαβάστε περισσότερα".
Πόσω δε μάλλον όταν αυτές οι εκκρεμότητες σχετίζονται με το δικαίωμα στη δουλειά τριών ανθρώπων, πρώην εργαζομένων στην Τεχνική και τώρα χωρίς δουλειά στο περιθώριο, ξεχασμένων από μια ανάλγητη εξουσία που αρνείται να υλοποιήσει όσα η ίδια τους είχε υποσχεθεί.
Από το πλέον επίσημο βήμα αυτό του Δημοτικού Συμβουλίου Ομηρούπολης, ο εκπρόσωπος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης διαβεβαίωνε με στεντόρεια φωνή και ύφος αγέρωχο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης, αιρετούς και παριστάμενους εργαζόμενους της Τεχνικής Εταιρείας για το αμετάκλητο της απόφασης μεταφοράς τριών εργαζομένων της εταιρείας στη Νομαρχία Χίου.
Απόφαση νομικά κατοχυρωμένη, αποτελούσε υλική και ηθική δικαίωση του αγώνα του συνόλου των εργαζομένων της Τεχνικής Εταιρείας για τη διασφάλιση του δικαιώματος τους στην εργασία.
Δικαίωμα που έμελε να γίνει μεν απόλυτα σεβαστό από το Δήμο Ομηρούπολης και το Νοσοκομείο της Χίου με τη μεταφορά των υπόλοιπων εργαζομένων όχι όμως και από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χίου.
Επικαλούμενη οικονομική στενότητα η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση δεν υλοποιεί τα υπεσχημένα και δεν προσλαμβάνει τους τρεις πρώην εργαζόμενους. Αδιαφορούν οι ιθύνοντες της Νομαρχίας για την κόλαση της ανεργίας που βιώνουν αυτοί οι τρεις άνθρωποι και μεταθέτουν τις ευθύνες για το δράμα τους στην Κυβέρνηση που δεν αναλαμβάνει την κάλυψη των μισθών τους.
Είναι απόλυτα θεμιτό η αυτοδιοίκηση να διεκδικεί πόρους από την κεντρική εξουσία, αθέμιτο όμως είναι να παίζει παιχνίδια στις πλάτες ανθρώπων. Γνώριζαν πολύ καλά την ισχύουσα νομοθεσία στη Νομαρχία τότε που έδιναν τις υποσχέσεις. Οι νόμοι δεν άλλαξαν, άλλαξε όμως η απόφαση του κυρίου Λαμπρινούδη. Τι μεσολάβησε και σήμερα οι τρεις αυτοί άνθρωποι στέλνονται από τον Άννα στον Καϊάφα; Να έφταιξε το τσαγκό του χαρακτήρα τους και η έντονη συνδικαλιστική δράση που ανέπτυξαν στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τεχνικής Εταιρείας; Κανένας δε ξέρει.
Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση άμεσα θα πρέπει να δώσει λύση. Πρέπει χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις να προχωρήσει τώρα στην πρόσληψη των τριών αυτών ανθρώπων. Είναι θέμα αξιοπιστίας του ίδιου του θεσμού. Τα δύο χρόνια ανεργίας είναι ήδη αρκετά.
Οι τρεις κολασμένοι της Τεχνικής πρέπει να δικαιωθούν. ΤΩΡΑ!

Αλέκος Γαϊτάνος
Επικεφαλής του Νομαρχιακού Συνδυασμού Χίου «Ενωτική Αριστερή Κίνηση». (Ε.Α.Κ)

Συνασπισμός της Αριστεράς και... του Νότου κόντρα στα ευρωμέτρα


Tον τίτλο του βιβλίου του Αμερικανού συγγραφέα Ερνεστ Χεμινγουέι «Για ποιον χτυπά η καμπάνα» παράφρασαν Ισπανοί κομμουνιστές για να επισημάνουν στον Αλέξη Τσίπρα ότι «η καμπάνα χτυπά για όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότο.


Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας με τον Λόταρ Μπίσκι. Ο πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα προεδρεύσει στη συνάντηση αριστερών κομμάτων της Νότιας Ευρώπης που θα πραγματοποιηθεί στις 27 Φεβρουαρίου στην Αθήνα.
Το ταξίδι του προέδρου του ΣΥΝ στη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη και οι συναντήσεις που είχε με τους επικεφαλής της πορτογαλικής και ισπανικής Αριστεράς επιβεβαίωσαν τη σύμπτωση απόψεων σχετικά με την οικονομική κρίση αλλά και τη συναντίληψη ότι πρέπει να υπάρξει συντονισμός των αριστερών ευρωπαϊκών δυνάμεων του Νότου.


"Διαβάστε περισσότερα".
Στις διμερείς συναντήσεις του Α. Τσίπρα με τους Φρανσίσκο Λούσα (επικεφαλής του πορτογαλικού Μπλόκο της Αριστεράς), Λουίς Σεντέγια (Γ.Γ. του ΚΚ Ισπανίας) και Κάγιο Λάρα (Εθνικός Συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας) η πρώτη κοινή διαπίστωση ήταν πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό.



«Πειραματόζωα»
Ταυτόχρονα υπήρξε ταύτιση των εκτιμήσεων και ως προς το ότι στόχος των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ δεν είναι να γίνει μόνο η Ελλάδα «πειραματόζωο» σκληρών μέτρων, αλλά να επεκταθεί ο «πειραματισμός» και σε Ισπανία-Πορτογαλία.

Ο Φρανσίσκο Λούσα, επικεφαλής του πορτογαλικού «Μπλόκο της Αριστεράς», μετέφερε στον κ. Τσίπρα την επιτυχία του κόμματος να αποτρέψει την εφαρμογή σκληρών μέτρων στη χώρα του. Σημειώνεται ότι στην πορτογαλική Βουλή με πρωτοβουλία και του «Μπλόκο της Αριστεράς», απορρίφθηκε μια πρώτη δέσμη εφαρμογής σκληρότατων μεταρρυθμίσεων σε μισθούς-συντάξεις, ενώ εγκρίθηκε, έπειτα από πρόταση του κόμματος της Αριστεράς (ψήφισαν και σοσιαλιστές βουλευτές), πρόγραμμα ενισχύσεων των φτωχότερων περιφερειών της χώρας!

«Η κρίση κορυφώνεται και μαζί της κορυφώνεται η επίθεση Δεξιάς, Σοσιαλδημοκρατίας και μεγάλου κεφαλαίου στα κεκτημένα των εργαζομένων της Ν. Ευρώπης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιδράσουν μαζικά και ενωτικά υπερβαίνοντας τα εθνικά σύνορα», ήταν το κοινό συμπέρασμα των συναντήσεων σε Λισσαβόνα-Μαδρίτη.




Στην Αθήνα το πρώτο «ραντεβού»

Το πρώτο ραντεβού των κομμάτων της Αριστεράς κλείστηκε για τις 27 Φεβρουαρίου, στην Αθήνα, καθώς θα τεθούν όλα τα θέματα που αφορούν την οικονομική κρίση και την απάντηση της Αριστεράς. Εκπρόσωποι των 4 κομμάτων (ΣΥΝ, Μπλόκο, ΚΚ Ισπανίας, Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας), καθώς και εκπρόσωποι της ιταλικής και λατινομαερικανικής Αριστεράς, θα συναντηθούν υπό την προεδρία του Γερμανού προέδρου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Λόταρ Μπίσκι, με στόχο την ανάληψη συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών τους επόμενους μήνες σε επαφή με τα κοινωνικά κινήματα και τα ριζοσπαστικά συνδικάτα της Ευρώπης.

Πρόσκληση θα σταλεί και στον Πέδρο Παέζ, επικεφαλής της Τράπεζας του Νότου (έχει δημιουργηθεί από τις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής), ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα αποδίδει στη συνάντηση το Πορτογαλικό Μπλόκο της Αριστεράς καθώς θα εκπροσωπηθεί από τρία στελέχη του, ανάμεσά τους και δύο ευρωβουλευτές, η Μρίζα Ματίας και ο Μιγκέλ Πόρτας.

Απώτεροι στόχοι είναι η διοργάνωση κοινών ημερών δράσης στον ευρωπαϊκό Νότο, μέσω και της ενεργοποίησης των συνδικάτων, καθώς και σειρά πολιτικών πρωτοβουλιών που θα αναδεικνύουν την κοινή παρουσία της Αριστεράς, μέσω κοινών διακηρύξεων-διεκδικήσεων-δηλώσεων των ηγετών της στον ευρωπαϊκό Τύπο κ.ά.



Τα συνδικάτα
Από τις συναντήσεις στη Λισαβόνα και τη Μαδρίτη διαπιστώθηκε ότι είναι περίπου ίδια η κατάσταση στον χώρο των συνδικάτων. Σκληρά μέτρα από τη μία πλευρά και από τις τρεις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις και από την άλλη οι πλειοψηφίες των μεγαλύτερων εργατικών συνομοσπονδιών και στις 3 χώρες να διστάζουν να διαφοροποιηθούν επί της ουσίας και με πιο ριζοσπαστικό τρόπο έναντι των κυβερνητικών μέτρων. Στην Κουμουνδούρου επισημαίνουν ότι σε συνθήκες κρίσης «η απάντηση είναι ενιαίος και αλληλέγγυος αγώνας των εργαζομένων σε ολόκληρη την Ευρώπη και κυρίως μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου».

«Οι εργαζόμενοι, οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους. Και πρώτη ευκαιρία γι’ αυτήν την κατεύθυνση είναι ο συντονισμός της δράσης των εργαζομένων των χωρών του Νότου, των χωρών εκείνων που βρίσκονται πρώτες στη λίστα να γίνουν πειραματόζωα στις άγριες κερδοσκοπικές διαθέσεις των αγορών», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΣΥΝ στη Λισαβόνα. Από την πλευρά του ο επικεφαλής του Μπλόκο υπογράμμισε πως αυτοί που προκάλεσαν την κρίση προσπαθούν να μεταφέρουν τα βάρη στους πιο φτωχούς. «Αυτές οι θυσίες δεν μπορούν να είναι αποδεκτές ούτε από την Ελλάδα ούτε από την Πορτογαλία, αλλά ούτε και από ολόκληρη την Ευρώπη», είπε ο Φ. Λούσα.

Στελέχη της Κουμουνδούρου τονίζουν ότι «η διέξοδος για τη χώρα μας, δεν βρίσκεται στην επιστροφή στο πριν από το ευρώ καθεστώς. Μια προοδευτική διέξοδος από την κρίση πρέπει να εντάσσεται σε ένα διεθνές πλαίσιο και να υπηρετεί ένα εθνικό σχέδιο ενταγμένο σε μια ευρύτερη διεθνή δυναμική». Τη θέση αυτή έχει εκφράσει και ο Γ. Δραγασάκης λέγοντας ότι «στην περίπτωσή μας, το διεθνές αυτό πλαίσιο είναι η Ευρώπη και το σχέδιο πρέπει να απαντά τόσο στην εσωτερική διάσταση του προβλήματος, τις ενδογενείς αιτίες του, όσο και στην ευρωπαϊκή του πτυχή. Πρέπει δηλαδή να εντάσσεται σε μια δυναμική αλλαγής της αρχιτεκτονικής της ΟΝΕ και της πολιτικής της ΕΕ».



Οι 'σύμμαχοι' στην Ευρώπη

Με την ομπρέλα του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ο ΣΥΝ στήνει τις συμμαχίες καθώς θεωρεί ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί μεμονωμένα. «Δεν είναι μόνον η Ελλάδα» σημειώνουν στην Κουμουνδούρου προσθέτοντας ότι «όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και πολλές του Βορρά μπορεί να βρεθούν σε ανάλογη θέση. Θα απειληθούν από τον ''αργό θάνατο'' αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές και οι κανόνες της ΕΕ». Θέτουν δε το ερώτημα «για ποια αξιοπιστία του ευρώ μιλούν, όταν τα περισσότερα μέλη του θα έχουν πρόβλημα οικονομικής βιωσιμότητας» στο προσεχές μέλλον.

Το προφίλ τους



ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΛΟΥΣΑ
Ο επικεφαλής του πορτογαλικού «Μπλόκο» είναι γνωστός οικονομολόγος -πανεπιστημιακός. Το κόμμα στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου έφθασε κοντά στο 10%.



ΚΑΓΙΟ ΛΑΡΑ
Ο εθνικός συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς της Ισπανίας προέρχεται από το ΚΚ. Συνδικαλιστής, έχει αναλάβει να επαναφέρει την ισπανική Αριστερά στο προσκήνιο.



ΛΟΤΑΡ ΜΠΙΣΚΙ
Πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και συνιδρυτής του γερμανικού Κόμματος της Αριστεράς μαζί με τον Οσκαρ Λαφοντέν, το οποίο έφτασε κοντά στο 10%.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Ανακοίνωση, Δελτίο τύπου, ιστότοπων της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.



Συναντηθήκαμε σήμερα, ιστότοποι που εκφράζονται απο τις ιδέες και την ευρύτερη περιπλάνηση ιδεών και αναζήτησης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς και συζητήσαμε τις δυνατότητες να συνεργαστούμε δημιουργικά στο χώρο του διαδυκτίου.

Με την δημιουργική συμβολή όλων των παρόντων, αλλά και την δήλωση ενδιαφέροντος και συμμετοχής, απουσιαζόντων, αποφασίσαμε και συγκροτήσαμε μία "ενεργή συλλογικότητα", που θα παρεμβαίνει στο διαδυκτιακό γιγνεσθαι με κοινό forum και πρωτοβουλίες για την δημιουργία διαδυκτιακού κοινωνικού και πολιτικού-ιστού των ιδεών μας.


Οι ιστότοποι αυτόνομα και αμεσοδημοκρατικά, θα διαχειρίζονται πολιτικά και ιδεολογικά το forum.


Καλούμε όλους τους ιστότοπους πανελλαδικά του ανανεωτικού και του ευρύτερου ιδεολογικού μας χώρου να συμμετάσχουν, με την δική τους συμβολή, στην προσπάθεια.

Θέλουμε να δόσουμε την δυνατότητα, στούς πολίτες της Ανανεωτικής Αριστεράς αλλά και σε κάθε πολίτη,να διαλεχθεί, να εκφράσει αποψη και θέση, να ανοίξει θέματα, να οργανωθεί διαδυκτιακά, αμεσοδημοκρατικά και να συναποφασίσει.
Θέλουμε να συμβάλουμε δημιουργικά στην ανάγκη πολιτικης και προγραμματικής ανασυγρότησης του χώρου της ανανεωτικης αριστεράς.
Θέλουμε ο πολιτικός και ιδεολογικός μας χώρος να προσφέρει ξανά μελέτη, επεξεργασίες, άρωμα ιδεών και αλλαγές στην κοινωνία των πολιτών.


Υπογράφουμε οι ακόλουθοι ιστότοποι


http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com
http://evonima.blogspot.com
http://mobbingbomb.blogspot.com
http://mhmadas.blogspot.com
http://red-pep.blogspot.com
http://www.ananeotiki.gr
http://www.aristerastiblogosfera.blogspot.com
http://www.earistera.gr

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ώρα για επιστροφή στο κόμμα


Του Άγγελου ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ



Ουδέποτε άλλοτε στην εικοσάχρονη πορεία του ο Συνασπισμός έγινε δέκτης τόσων προσκλήσεων (και προκλήσεων) να αυτοακυρωθεί. Και το περίεργο είναι ότι αυτές εκδηλώνονται σε μια περίοδο που οι εκλογικές του επιδόσεις και οι δημοσκοπικές του καταγραφές (μέσα από το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πολύ πιο πάνω από τα αγχωτικά, οριακά ποσοστά προηγούμενων εποχών.


"Διαβάστε περισσότερα".
Άλλοι μας καλούν να διαλύσουμε το κόμμα και να διαχυθούμε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι πάλι να εγκαταλείψουμε τον ΣΥΡΙΖΑ διαφορετικά να εγκαταλείψουμε τον Συνασπισμό. Στην ουσία μας παραπέμπουν στην ακύρωση μιας σκληρής προσπάθειας δύο δεκαετιών για τη συγκρότηση και το στέριωμα ενός ρεύματος της αριστεράς που θέλησε να υπερβεί την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό του περασμένου αιώνα όπως αυτός εκφράστηκε από το μοντέλο του «υπαρκτού».

Από μία πλευρά προτείνεται να αρνηθούμε τον εαυτό μας, να διαγράψουμε ό,τι κατακτήσαμε σαν αναγνωρισιμότητα στην κοινωνία, να αποποιηθούμε την ταυτότητα που συγκροτήσαμε τόσο επίπονα και να γίνουμε κάτι θολό και ασαφές μεταξύ μιας «αντισυστημικής» αριστεράς και ενός λαϊκοπατριωτικού προοδευτισμού παλαιάς κοπής.

Από την άλλη πλευρά επαναδιατυπώνονται παρωχημένες ιδέες περί «εθνικής συνεννόησης» και «συναίνεσης» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρόκειται για προτάσεις ενσωμάτωσης του ΣΥΝ στη λογική του «να μοιραστούμε τις ζημιές, τις ευθύνες και τη διαχείριση της κρίσης», θύτες και θύματα, κυβερνώντες και μη.

Αλλά ο Συνασπισμός παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, είναι καταγεγραμμένος ως σημαντικός παράγοντας της δημόσιας ζωής. Είκοσι χρόνια διαδρομής, δεκαπέντε χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής παρουσίας, είκοσι χρόνια άξιας παρουσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ισχυρή καταγραφή και δράση στην τοπική αυτοδιοίκηση, διακριτός ρόλος σε ό,τι σοβαρό κινηματικό συνέβη αυτά τα χρόνια.

Δεν εκχωρείται επομένως, ούτε αυτοκαταργείται ο χώρος αυτός. Και για αυτό η βάση του, οι εκατοντάδες χιλιάδες των μελών και των φίλων του αλλά και πιο πέρα ακόμα οι συμπαθούντες , απαιτούν έναν ισχυρό, αυτόνομο Συνασπισμό, εκφραστή του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της οικολογικής ευαισθησίας και της αμφισβήτησης του δικομματικού σκηνικού.

Το επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΝ καλείται να επιβεβαιώσει και να επικυρώσει με σαφήνεια αυτήν την απαίτηση. Πολύ περισσότερο σήμερα που, η επίθεση που δέχονται - στο όνομα της κρίσης - τα κοινωνικά δικαιώματα, η απασχόληση, το εισόδημα καθώς και το περιβάλλον απαιτούν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις και ταυτόχρονα εναλλακτικό σχέδιο που να αμφισβητεί την ισοπεδωτική προπαγάνδα του μονόδρομου.

Η στάση της Ε.Ε. απέναντι στο ελληνικό ζήτημα επιβεβαιώνει το πόσο προβληματική είναι η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής οικοδόμησης . Η πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης με το Σύμφωνο Σταθερότητας και την στρατηγική της Λισσαβόνας έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η απάντηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και φυσικά του ΣΥΝ , δεν βρίσκεται ούτε στην εθνική αναδίπλωση, ούτε στην ενσωμάτωση στη λογική των κ.κ. Μπαρόζο, Αλμούνια και Τρισέ, αλλά τη διεκδίκηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής.

Το Συνέδριο είναι η ευκαιρία να επικαιροποιήσουμε και να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά τα ζητήματα, να στηρίξουμε την γραμμή της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης. Βάση της το πλαίσιο που έχουμε διαμορφώσει με τα ιδρυτικά μας κείμενα, το ντοκουμέντο του Προγραμματικού μας Συνεδρίου του 2003, το πρόγραμμα που ψήφισε το Διαρκές Συνέδριο του 2008 και τις επεξεργασίες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Ενδιαφερόμαστε για την ενότητα δράσης της αριστεράς, διαισθανόμαστε την ιδιαίτερη ευθύνη μας, θέλουμε έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, σαν πολιτική συμμαχία της αριστεράς με συναινετικές λειτουργίες. Θεωρούμε όμως ότι αυτό το εγχείρημα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μέσα σε ένα κλίμα έντασης, αντιπαλότητας απέναντι στον ΣΥΝ και συνεχούς αμφισβήτησης του ρόλου του.

Ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα του Συνεδρίου είναι η επιστροφή στο κόμμα. Τον Συνασπισμό μακράς πνοής που έχουμε συνομολογήσει. Να δώσουμε στο μέλος του κόμματος τον ρόλο που του ανήκει, να αποκαταστήσουμε τον διάλογο και τις συνθέσεις, αντί για τους μονολόγους και την επιδίωξη της επικράτησης. Να αναβαθμίσουμε τον πολυφωνικό, πολυτασικό του χαρακτήρα υπερβαίνοντας τα κλειστά, ιεραρχικά, αυτοαναφερόμενα σχήματα, και δημιουργώντας ρεύματα ιδεών και ώσμωσης μέσα στο κόμμα. Να ενισχύσουμε τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία των μελών, που μπορούν να περιορίσουν συμπεριφορές και στάσεις ηγετικών προσώπων και ομάδων που τραυματίζουν το κόμμα..

Όσοι /όσες υπογράψαμε το συλλογικό κείμενο των «20» στην τελευταία σύνοδο της ΚΠΕ, θελήσαμε να εκφράσουμε ακριβώς αυτούς τους προβληματισμούς. Και να συναντηθούμε με πολλούς και πολλές μέσα στο κόμμα που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, όχι για να συγκροτήσουμε άλλο ένα τασικό μόρφωμα, αλλά για να αλλάξουμε το κόμμα.

Είναι μια πρωτοβουλία λογικής και συνεννόησης που βλέπει τον Συνασπισμό και την προοπτική του. Αν κάποιοι βλέπουν «δεξιά» ή «αριστερά» εκτός Συνασπισμού, είναι δικαίωμά τους. Και δικό μας όμως να στηρίξουμε την «Συνασπισμική» μας επλογή.



Αποπροσανατολίζει η κριτική στο Σύμφωνο Σταθερότητας


Του Χάρη Σαββίδη*

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την προοπτική νέων αγορών και δεν πρόκειται να πάψει να συγκεντρώνει το χρήμα στις τσέπες λίγων. Αυτή είναι η κεντρική του αντίφαση, που γεννά κρίσεις όπως η σημερινή: Εκείνοι που έχουν λεφτά δεν έχουν ανάγκες και εκείνοι που έχουν ανάγκες δεν έχουν χρήματα. Σε αυτή την αντίφαση βρίσκει «ρεαλιστική» βάση το αίτημα της αριστεράς για αναδιανομή εισοδήματος. Ακόμα και όσοι επιθυμούν τη διατήρηση του status quo, αναγκάζονται να συμφωνήσουν σε περιόδους όπως η σημερινή, για την αναγκαιότητα τόνωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Έχουν βρεθεί, όμως, τρόποι να επιτυγχάνεται αυτή, χωρίς να χάνουν οι «έχοντες». Έτσι κρύβεται η αντίφαση «κάτω από το χαλάκι» αλλά και αποφεύγεται η αναδιανομή.


"Διαβάστε περισσότερα".
Ο Κέυνς και οι Σοσιαλδημοκράτες υιοθέτησαν τον δημόσιο δανεισμό, ώστε να τονώνεται η κατανάλωση σήμερα και τα «βάρη» να μετατίθενται στο αύριο. Οι νεοφιλελεύθεροι, και σε αυτή την περίπτωση, ακολούθησαν την πεπατημένη των… ιδιωτικοποιήσεων: Στη θέση του δημόσιου δανεισμού έβαλαν τον ιδιωτικό: Οι εργαζόμενοι έπρεπε να χρεώνονται για να καταναλώνουν. Μέχρι που η «φούσκα» έσκασε και η παγκόσμια οικονομία οδηγήθηκε στη χειρότερη μεταπολεμική κρίση.

Τώρα που η αντίφαση ήρθε και πάλι στην επιφάνεια, ο λόγος της αριστεράς υπέρ της αναδιανομής μπορεί και πάλι να βρει ευήκοα ώτα σε μεγάλα ακροατήρια. Είναι αυτή κατάλληλη στιγμή να επιστρέψουμε στην πρόταση της Σοσιαλδημοκρατίας; Γιατί αυτό ακριβώς συνεπάγεται η στοίχιση πίσω από το σύνθημα της κατάργησης του Συμφώνου Σταθερότητας, που προβλέπει μικρά ελλείμματα στους προϋπολογισμούς και χαμηλά χρέη για το Δημόσιο.

«Είναι μια ρεαλιστική βάση, ικανή να συσπειρώσει ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο αντίστασης», θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος (ο σ. Αλαβάνος;). Σε μια περίοδο, όμως, που οι εργαζόμενοι καλούνται σε πρωτοφανείς θυσίες και βιώνουν στην καθημερινότητά τους την κεντρική αντίφαση του Συστήματος, το συγκεκριμένο σύνθημα είναι πίσω από τις ανάγκες. Οι εργαζόμενοι είναι σαφώς πιο πρόθυμοι να παλέψουν για φορολόγηση των «εχόντων», παρά για την αλλαγή ενός άρθρου της Ευρωπαϊκής Συνθήκης. Ο «άλλος κόσμος» που είναι εφικτός, είναι απλά ένας κόσμος με υψηλότερα ελλείμματα; Αντί να ζητάς την αλλαγή ενός άρθρου της Ευρωσυνθήκης, δεν είναι σαφώς θελκτικότερο να ρωτάς «ποιος τους έβαλε να αποφασίζουν για εμάς;».

Σαφώς και το Σύμφωνο Σταθερότητας παίζει αντιδραστικό ρόλο στην παρούσα συγκυρία. Είναι το όχημα μέσω του οποίου οι κυβερνήσεις επιχειρούν να επιβάλλουν το σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, που προέκυψε από τη Σύνοδο των G-20, στο Λονδίνο, τον περασμένο Απρίλιο. Τότε, που οι «ισχυροί» της Ε.Ε. συμφώνησαν η Ευρωζώνη να είναι η μόνη οικονομία όπου δεν θα τυπωθεί χρήμα και θα επιστρέψει το ταχύτερο δυνατό στην δημοσιονομική πειθαρχία. Έχοντας κατά νου αυτή την προοπτική, οι επενδυτές «αγάπησαν» το ευρώ και το οδήγησαν σε λίγους μήνες από τα 1,3 δολάρια στα 1,5 δολάρια.

Μέσω του ευρώ επιχειρούν σήμερα να «πιέσουν» τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Δείχνει απείθαρχη η Ελλάδα ή η Ισπανία; Οι επενδυτές δίνουν ψήφο δυσπιστίας στο ευρωπαϊκό νόμισμα και έτσι δημιουργούν «εισαγόμενες» πληθωριστικές πιέσεις, προσφέροντας το απόλυτο άλλοθι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αυξήσει τα επιτόκια. Αργά ή γρήγορα οι Ευρωπαίοι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν: σκληρότερη λιτότητα ή «ακριβότερο» χρήμα;

Πρόκειται για ένα τεχνητό δίλημμα, καθώς στην πραγματικότητα οι επενδυτές δεν έχουν σοβαρές εναλλακτικές επιλογές. Στις ΗΠΑ, το έλλειμμα του προϋπολογισμού για το επόμενο οικονομικό έτος θα «αγγίξει» το επίπεδο-ρεκόρ των 1,6 τρισ. δολ. Εξίσου οικτρή είναι η δημοσιονομική κατάσταση και στις οικονομίες των δύο άλλων ισχυρών νομισμάτων - του γεν και της λίρας. Η Ευρώπη σαφώς και έχει τα περιθώρια να μην πειθαρχήσει στις αγορές. Οι κυβερνήσεις, όμως, κάνουν πως δεν το βλέπουν και κρύβονται πίσω από τις επιταγές γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη.

Γιʼ αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα πρέπει να μιλήσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Η κριτική δεν έχει νόημα να εστιάζεται στο Σύμφωνο Σταθερότητας αλλά οφείλει να αφορά το σύνολο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Στη θέση του αιτήματος για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ζητά τρεις σαφώς ουσιαστικότερες μεταρρυθμίσεις: Την υπαγωγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στον δημοκρατικό έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου, την δημιουργία δημόσιου ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας και την υιοθέτηση ελάχιστων πανευρωπαϊκών ορίων για τους συντελεστές φορολόγησης των υψηλότερων εισοδημάτων, των χρηματοοικονομικών πράξεων και της περιουσίας. Και να μην ξεχνά, ότι δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μεταρρυθμίσεις…

* Ο Χάρης Σαββίδης είναι δημοσιογράφος

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

27η Εθνική Μαθηματική Ολυμπιάδα "Ο Αρχιμήδης"


Η επόμενη φάση του διαγωνισμού 27η Εθνική Μαθηματική Ολυμπιάδα "Ο ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ" θα γίνει το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010.

Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί στην Αθήνα, στο κτίριο του Νέου Χημείου, οδός Ναυαρίνου 13Α, μεταξύ Μαυρομιχάλη και Χαρ. Τρικούπη στις 09:00 - 12:00 π.μ

Την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών και ώρα 11:00 π.μ θα γίνει η τελετή βράβευσης

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΤΗN ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ (Β ΛΥΚΕΙΟΥ)

Επιτυχόντες Ευκλείδη
ΕΠΩΝΥΜΟ ΟΝΟΜΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΟΜΟΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΑΞΙΩΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΓΕΡΑΚΑ
ΑΡΦΑΡΑΣ-ΜΕΛΑΙΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ 2ο ΑΡΣΑΚΕΙΟ ΨΥΧΙΚΟΥ
ΒΑΣΔΕΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΟΝΤΕΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΒΑΦΕΙΔΟΥ ΕΛΕΝΗ ΙΔ. ΕΚΠΑΙΔ. ΒΕΡΟΙΑΣ ΗΜΑΘΙΑΣ
ΒΕΝΕΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΒΛΑΧΑΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΔΩΔΩΝΑΙΑ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΒΛΑΧΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 1ο ΑΡΣΑΚΕΙΟ ΨΥΧΙΚΟΥ
ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ ΝΙΚΟΣ 3ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ
ΒΟΖΗ ΑΣΠΑΣΙΑ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ ΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΓΑΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΜΗΝΗ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ
ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΠΑΥΛΟΣ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΡΕΒΕΖΑΣ
ΓΟΥΜΕΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑΡΑ
ΔΕΛΑΚΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 5ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΗΛΙΑΣ 4ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΔΕΣΙΠΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΑΝΗΘΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ
ΖΑΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 10ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΖΩΗ Γ. Δ' ΑΘΗΝΑΣ ΑΤΤΙΚΗ
ΙΩΑΝΝΗΔΗΣ-ΚΟΠΑΝΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΛΙΔΗ Ε.
ΚΑΖΑΝΑΣ ΣΠΥΡΟΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΜΑΛΕΣΙΝΑΣ ΦΘΙΩΤΙΔΑΣ
ΚΑΚΑΡΟΥΜΠΑΣ ΣΠΥΡΟΣ 7ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ
ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΔΕΜΕΝΙΚΩΝ ΑΧΑΪΑΣ
ΚΑΤΣΙΜΠΡΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΑΧΑΙΑΣ
ΚΟΥΡΝΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
ΛΙΑΜΠΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΤΑΣ
ΛΟΙΣΙΟΣ-ΚΩΝ/ΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΝΙΑΙΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΖΑΝΝΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΜΑΚΡΗ ΙΩΑΝΝΑ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ ΡΟΔΟΠΗΣ
ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ ΔΑΝΑΗ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΔΟΥΚΑ Β' ΑΘΗΝΑΣ
ΜΑΣΤΟΡΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΛΙΔΗ Ε.
ΜΕΣΣΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ
ΜΠΑΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
ΜΠΕΝΕΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΜΠΙΜΗ ΟΛΥΜΠΙΑ 2ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
ΜΠΟΤΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΝΙΑΙΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ
ΠΑΝΤΕΛΑ ΣΤΕΛΛΑ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΚΩΣΤΕΑ-ΓΕΙΤΟΝΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΑΝΔΡΕΑΣ 3ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΟΛΥΤΡΟΠΗ ΑΡΜΟΝΙΑ Γ' ΑΘΗΝΑΣ
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΝΑΤΟΛΙΑ
ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΟΝΤΕΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΗΣΙΩΝ
ΠΛΑΤΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ Β' ΑΘΗΝΑΣ
ΠΟΛΥΜΕΡΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΗΣ PIERCE COLLEGE Β' ΑΘΗΝΑΣ
ΣΑΛΤΕΡΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΝΑΞΟΥ
ΣΚΑΝΔΑΛΟΣ ΗΛΙΑΣ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΓΙΑΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
ΣΤΟΦΟΡΙΑΔΗ ΑΝΑΤΟΛΗ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΒΟΛΟΥ
ΤΕΡΕΖΑΚΗ ΕΛΕΝΗ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ
ΤΖΑΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ 7ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
ΤΣΑΓΚΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΤΣΑΡΕΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΤΣΙΠΙΖΙΔΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΞΑΝΘΗΣ
ΤΣΙΡΙΓΙΩΡΓΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΙΡ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΤΣΙΤΣΙΜΠΗΣ ΑΛΕΞΙΟΣ 4ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΛΑΜΙΑΣ
ΦΟΥΝΤΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 1ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΠΑΡΤΗΣ
ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΑΡΗΣ ΕΚΠ/ΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΛΙΔΗ Ε. Α' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΣΑΜΟΥ
ΧΑΡΙΤΟΣ - ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ 3ο ΕΝΙΑΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΧΙΟΥ

Η μεγάλη ευκαιρία για την Ευρώπη είναι το μεγάλο έλλειμμα της : Η δημοκρατική οικονομική και πολιτική της ενοποίηση.

Στις μέρες αυτής της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, που συγκλονίζουν τον κόσμο όλο, βλέπουμε μια Ευρώπη χωρίς καμιά Στρατηγική. Η μόνη κοινή πολιτική στον οικονομικό τομέα είναι η Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και το Σύμφωνο Σταθερότητας που αφορά τις χώρες της ζώνης του ευρώ. Δηλαδή για να εξασφαλιστεί η δημοσιονομική πειθαρχία των κρατών μελών καθιερώθηκε η υποχρέωση των κρατών της ζώνης του ευρώ, να κρατούν το δημόσιο έλλειμμα τους κάτω από το 3% της αξίας όλων των παραγόμενων αγαθών στη κάθε χώρα (ΑΕΠ). Και το δημόσιο έλλειμμα δημιουργείται όταν ένα κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει, δανειζόμενο συνεχώς.
"Διαβάστε περισσότερα".
Και το κράτος μας κατά παράδοση πελατειακό, για να καλύψει πραγματικές και κυρίως ανύπαρκτες ανάγκες του, δηλαδή για να ικανοποιήσει τους ημετέρους, διόγκωσε υπερβολικά το δημόσιο τομέα. Και ως ‘ανοιχτοχέρης’ ξοδεύει χρόνια τώρα πολύ περισσότερα από όσα εισπράττει. Και να ήταν για το περιβάλλον και τις υποδομές, για την παιδεία και την υγεία μας κομμάτια να γίνει. Γιατί ο δανεισμός δεν είναι πάντα κακό πράγμα. Αρκεί να γίνεται σε τομείς που θα σου αποδώσουν πολλαπλάσια στο μέλλον και κυρίως να σου ανταποδίδουν τουλάχιστον αυτά που δανείστηκες. Και έτσι κάθε χρόνο δανεικά, δημιουργήθηκε αυτό το τεράστιο δημόσιο έλλειμμα. Δεν νομίζω ότι μπορεί κανένας να διαφωνήσει ότι μια χώρα με μηδενικό ή μικρό έλλειμμα είναι καλύτερα από το να έχει 12,7% του ΑΕΠ δημόσιο έλλειμμα, όπως η χώρα μας, ανεξάρτητα εάν είναι ή όχι στη ζώνη του ευρώ. Και αυτή η αμαρτωλή διαχρονική πολιτική των Κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών δεν περιορίσθηκε μόνο στον δημόσιο τομέα. Το σύστημα φρόντισε να περάσει το μοντέλο αυτό και στον ιδιωτικό τομέα. Μεγάλα τμήματά του ιδιωτικού τομέα, παραμέρισαν τα ζητούμενα που συνδέονται με την καινοτομία, την εξειδίκευση και τη γνώση για την παραγωγή πλούτου, προτίμησαν το ευκολότερο και χωρίς κόπο. Έγιναν κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Και έτσι κάναμε μια κρατικοδίαιτη οικονομία σε όλους τους τομείς. Μικροί και μεγάλοι άρμεγαν κάθε χρόνο την αγελάδα, η οποία βέβαια αφού δεν είχε την απαιτούμενη ποσότητα γάλακτος για να θρέψει όλους αυτούς τους κρατικοδίαιτους, δανειζόταν ξένο γάλα κάθε χρόνο όλο και περισσότερο. Και οι πολίτες, πολλοί από μας στον ίδιο χορό. Το σύστημα μας ωθούσε από παντού σε ένα συνεχές κυνήγι της κατανάλωσης. Και αν δεν είχαμε τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις μιας ‘λαμπερής’ πλούσιας ζωής, ήταν πολύ εύκολο να πάρουμε ένα δάνειο, μια πιστωτική κάρτα ένα μέσο για να ζήσουμε το καπιταλιστικό όνειρο. Δάνειο για ένα, δύο τρία αυτοκίνητα σε κάθε οικογένεια, δάνειο για σπίτι, δάνειο για διακοπές… Αδιέξοδο χωρίς τέλος…
Αυτή η κατάσταση είχε ημερομηνία λήξης, ανεξάρτητα αν ήμασταν στη ζώνη του ευρώ ή όχι. Και αν δεν ήμασταν στη ζώνη του ευρώ θα έπρεπε να ανακαλύψουμε και να θεσπίσουμε κάποια δέσμευση μεταξύ μας ως κοινωνία για την μείωση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος. Δεν είναι δυνατόν μια κοινωνία να ζει βασιζόμενη σε ένα συνεχή και πανάκριβο δανεισμό χωρίς τελειωμό.
Κάποιοι προτείνουν την κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας, λες και αυτό φταίει για όλα τα δεινά της χώρας και του λαού μας. Και μάλιστα καλούν το λαό σε Μέτωπο ανατροπής. Τι προτείνουν αλήθεια δεν το έχω καταλάβει.
Να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε χωρίς τέλος ;
Για ποιον ; Για να συνεχίσουμε να τροφοδοτούμε αυτόν τον αμαρτωλό δημόσιο τομέα ; Για να αφήσουμε τα διάφορα τρωκτικά να κατατρώνε το δημόσιο πλούτο ;
Εάν προτείνουν την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, γιατί δεν το λένε καθαρά. Άλλωστε η νέα συνθήκη της Λισαβόνας προβλέπει την έξοδο μιας χώρας από την ΕΕ.
Να επιστρέψουμε στη δραχμή ; Γιατί δεν μας λένε καθαρά τι προτείνουν ;
Με φανταχτερά λόγια δεν κάνεις σήμερα πολιτική. Αντί να δούμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα σήμερα καταγγέλλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και ξεμπερδεύουμε. Ο εύκολος δρόμος της δημαγωγίας και του λαϊκισμού είναι να καταγγέλλεις τους πάντες και να μην προτείνεις τίποτα. Γιατί στο μανιφέστο που δημοσιεύθηκε και που ζητά δημοψήφισμα για το σύμφωνο σταθερότητας δεν διάβασα ούτε μια γραμμή για το τι πρέπει να γίνει. Να κάνουμε δημοψήφισμα και να ρωτάμε το λαό τι ακριβώς ; Αν πρέπει να δανειζόμαστε χωρίς όριο ; Αν πρέπει να έχουμε έλλειμμα και πόσο ; Αν πρέπει να έχουμε πληθωρισμό και πόσο ; Ακατανόητα πράγματα. Πέρα από το ότι μια πρόταση για δημοψήφισμα λειτουργεί τελείως αποπροσανατολιστικά για τις σημερινές προτεραιότητες.
Και εξηγούμαι.
Όταν εστιάζεις στο σύμφωνο σταθερότητας θεωρώντας το υπεύθυνο για όλα τα δεινά, βγάζεις λάδι ουσιαστικά την εδώ και δεκαετίες πολιτική του δικομματισμού. Αυτή η πολιτική έφτασε το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα στο σημερινό επίπεδο και όχι το σύμφωνο σταθερότητας.
Όταν δεν μιλάς για τα σπάταλο πελατειακό μας κράτος, αποκρύβεις τις πολιτικές που δίνουν χώρο στα κάθε είδους αρπακτικά να κατατρώνε κάθε χρόνο το δημόσιο χρήμα και να καταχρεώνουν τη χώρα.
Όταν συμπαρατάσσεσαι σήμερα με την κάθε συντεχνία που διασφάλισε στο παρελθόν κάποια προνόμια και θέλει να συνεχίσει να τα έχει εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας, συμφωνείς ουσιαστικά με τις πολιτικές που χάρισαν αυτά τα προνόμια στις συγκεκριμένες συντεχνίες. Και ταυτόχρονα καταδικάζεις τους κοινωνικά αποκλεισμένους, – τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζεσαι - να συνεχίσουν να ζουν στο περιθώριο, αφού ο χώρος είναι κατειλημμένος και τους πόρους τους απομυζούν τα τρωκτικά, οι επιτήδειοι και οι οικονομικά ισχυροί.
Όλη αυτή η φιλολογία για το σύμφωνο σταθερότητας αποκρύβει ουσιαστικά τις πολιτικές που ασκήθηκαν στο παρελθόν και δημιούργησαν αυτό το αποτυχημένο, επεκτατικό οικονομικό μοντέλο ‘ανάπτυξης’ που βασίσθηκε στην καταλήστευση των φυσικών πόρων της χώρας και στην τέλεση πολλαπλών περιβαλλοντικών εγκλημάτων.
Όχι λοιπόν δεν μας φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το σύμφωνο σταθερότητας για τα δεινά μας. Μάλλον αυτό που φταίει είναι ότι έχουμε λίγη Ευρώπη και χρειαζόμαστε περισσότερη.
Και εξηγούμαι.
Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη και όχι μια απλή νομισματική ένωση. Μια Ένωση η οποία θα ενδιαφέρεται και για τα υπόλοιπα θέματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Είναι παρανοϊκό για παράδειγμα τα εθνικά κράτη να μην μπορούν σήμερα να δανειστούν από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Να υποχρεώνονται να αναζητούν δανειστές στην ελεύθερη αγορά, όπου όμως βασιλεύουν τα διεθνή κερδοσκοπικά fans (σαν τους δικούς μας αεριτζήδες σε άλλα όμως μεγέθη), τα οποία όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα διαφορετικό από την κερδοσκοπία. Και τα επιτόκια δανεισμού να διαμορφώνονται ουσιαστικά από τους γνωστούς οίκους αξιολόγησης, που απέτυχαν παταγωδώς να προβλέψουν την κατάρρευση της Lehman Brothers. Και το θέμα δεν είναι να κάνουμε μαθήματα ηθικής μήπως τους προβληματίσουμε κάπως. Είναι να διαμορφώσουμε ένα συνεκτικό θεσμικό πλαίσιο στην ίδια την ευρωζώνη η οποία θα μπορεί να αποκτήσει έναν ουσιαστικό οικονομικό ρόλο προς όφελος των λαών της. Για παράδειγμα μια ιδέα η οποία έχει πέσει στο τραπέζι και η οποία είναι μια απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα της ευρωζώνης είναι η έκδοση ενός ευρωομολόγου. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να πειστούν οι ισχυρές χώρες της ευρωζώνης για την αναγκαιότητά του. Και αν δεν πείθονται να υποχρεωθούν από τους ίδιους τους λαούς της ευρωζώνης. Και τα δύο αυτά θέματα α) ο απευθείας δανεισμός των κρατών από την κεντρική ευρωπαϊκή Τράπεζα και β) η έκδοση ενός ευρωομολόγου, είναι ζητήματα που μπορούν να πιεστούν οι κυρίαρχοι κύκλοι της ευρωζώνης και να κατακτηθούν από τους ευρωπαϊκούς λαούς, στα πλαίσια μιας ενωμένης και αλληλέγγυας Ευρώπης.
Ιδού λοιπόν πεδίο λαμπρό για την δημοκρατική αριστερά. Αντί να φαντασιώνεται με εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα, να αρχίσει μια μεγάλη ευρωπαϊκή καμπάνια με αιχμή αυτά τα δύο θέματα.
Η πρόταση είναι συγκεκριμένη και απλή.
Να οργανωθεί ένα μεγάλο δημοκρατικό λαϊκό κίνημα που θα αγκαλιάσει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, με στόχο την συγκέντρωση τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου υπογραφών, όσες απαιτεί η νέα συνθήκη, σε ένα κείμενο που θα ζητά την υιοθέτηση αυτών των δύο προτάσεων και την ενσωμάτωσή τους στην ευρωπαϊκή συνθήκη.
Χρειαζόμαστε πιο πολύ δημοκρατική Ευρώπη και όχι διορισμένες Επιτροπές και Συμβούλια. Χρειαζόμαστε πιο αποφασιστικό και ουσιαστικό Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Χρειαζόμαστε πιο πολύ δημοκρατία και συμμετοχή των πολιτών στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Αυτή είναι η πρόκληση για τη δημοκρατική Αριστερά. Στις συνθήκες της σημερινής κρίσης να δώσουμε μια νέα ώθηση στην ιδέα μιας νέας δημοκρατικής Ευρώπης με βάθεμα της δημοκρατικής ολοκλήρωσης. Για μια Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης των λαών της. Για ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, που δεν θα βασίζεται στην συνεχή επέκταση και ανάπτυξη, στην κατασπατάληση ουσιαστικά των περιορισμένων φυσικών πόρων του πλανήτη.


Κώστας Χαϊνάς
15-2-2010

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Έτσι κι αλλιώς…


του Λεωνίδα Καρακούρου

Ίσως σε πολλούς αναγνώστες μας φανεί υπερβολικό που μια μικρή και βδομαδιάτικη εφημερίδα σαν τον «Σ .Λ.» ασχολείται τόσο συχνά με θέματα που αφορούν την παιδεία ιδιαίτερα μάλιστα ύστερα από το Δεκέμβρη του 2008 και ότι ακολούθησε μετά τη δολοφονία του 16χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Θα έλεγα όμως προκαταβολικά και προς αποφυγή κάθε παρανόησης , ότι τα θέματα της τρίτης σελίδας με τον υπέρτιτλο « Πρώτο Πλάνο» αφορούν πάντα την αποκλειστική και ελεύθερη επιλογή του υπογράφοντος και μάλιστα ύστερα από κατακτημένη και αδιαπραγμάτευτη συμφωνία με τον εκδότη- ιδιοκτήτη. Με άλλα λόγια, τίμια και ειλικρινής συνεργασία χωρίς λογοκρισία.

"Διαβάστε περισσότερα".
Βέβαια υπάρχουν αναρίθμητα και κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την τοπική μας κοινωνία και τον τόπο μας που θα μπορούσε και θα όφειλε να ασχοληθεί ο κάθε συντάκτης το ίδιο και εγώ που αφιερώνω λίγο από τον επίσης λίγο ελεύθερό μου χρόνο θέλοντας από αυτήν την μικρή γωνιά να συμβάλλω με μια και μόνο θέση- άποψη στον κοινό προβληματισμό και διάλογο. Αναφέρθηκα στο προηγούμενο φύλλο μας σε ένα θέμα που ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην τοπική επικαιρότητα , σχετικά με τις σχολικές εκδρομές και γενικότερα με το συντηρητικό- αντιδραστικό πλέγμα εξουσιών που ορθώθηκε – όχι για πρώτη φορά- απέναντι στη νέα γενιά και όχι μόνο.
Μετά μια σχεδόν εβδομάδα , συγκεκριμένα την Παρασκευή 5/2 διάβασα έκπληκτος στην εφημερίδα «ΑΛΗΘΕΙΑ» άρθρο του γνωστού ( προοδευτικού ) δημοσιογράφου Γιώργου Παγούδη να καταλήγει, «Αυτό όμως που με λυπεί πραγματικά είναι η σιωπή της συντεταγμένης κοινοβουλευτικής αριστεράς. Το θέμα φαίνεται δεν προσφέρεται για εντυπωσιασμό και αντίθετα μπορεί να κοστίζει σε ψηφαλάκια όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εξόχως συντηρητική κοινωνία. Οπότε – σιωπή και βλέπουμε-» . Στο άρθρο του με τίτλο «Αντιπαιδαγωγική, άδικη, υποκριτική, η ματαίωση των εκδρομών» έρχεται μάλλον καθυστερημένος - ποτέ δεν είναι αργά - αφού όμως έχουν προηγηθεί άλλοι και στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο που δηλωμένα ανήκουν στον χώρο των οποίο μέμφεται. Ανοίγουν μάλιστα το θέμα όχι με μια στενή θεώρηση « καλή παιδαγωγικά ή όχι η εκδρομή» αλλά με αφορμή αυτό το γεγονός (της τιμωρίας) αποκαλύπτουν ακριβώς το πλέγμα εξουσιών, θεσμών και οικονομικών συμφερόντων όπως είναι καμουφλαρισμένα πίσω από του ίδιου χρώματος μελανούς χιτώνες.
Δεν έκρυψα ποτέ την ιδεολογική πολιτική μου τοποθέτηση και πάρα πολλές φορές έχω πάρει δημόσια θέση σε διάφορα ζητήματα όχι και τόσο ανώδυνα! Προσπαθώ όμως να αντιστέκομαι από την ευκαιρία των Μεγάλων Φύλλων απλά και μόνο γιατί θέλω να αποφύγω κάθε συνειρμική ταύτιση. Από το ελεύθερο βήμα όμως που μου έχει προσφερθεί - να σημειώσω δε με την ευκαιρία ότι σήμερα ο «Σύγχρονος Λόγος» κλείνει το αδαμάντινο Ιωβηλαίο του με 600(!) φύλλα προσφοράς στην τοπική ενημέρωση- κάθε άλλο από σιωπή νομίζω ότι μπορεί να με χαρακτηρίσει. Όσο για την « συντεταγμένη κοινοβουλευτική αριστερά » , πολύ εύκολα βρίσκεται στο στόχο, λες και αυτή φταίει για όλα τα δεινά. Αν αγαπητέ Γιώργο Παγούδη ( που ξέρεις πόσο σε εκτιμώ ) είχες διαβάσει το άρθρο μου στις 8-11-09 με τίτλο «Μακ Ντόναλντ Γιουνιβέρσιτι» θα διάβαζες μεταξύ άλλων (όποτε θέλεις μπορώ να σου το δώσω) : …. Όμως απομακρύνθηκα. Ήξερα πως θα τα κατάφερναν (τα παιδιά) μόνοι να βρουν το δρόμο. Δεν είχαν ανάγκη των διαφόρων ξερόλων που δηλώνουν «αηδιασμένοι» που « εκφράζουν επιφυλάξεις για τις αγνές προθέσεις των μαθητών « και πολύ ύπουλα βάζουν ερωτήματα ότι οι ενέργειές τους μπορεί να είναι και … καθοδηγούμενες… Ξέρεις πού είχαν γραφτεί αυτά ! Όχι μόνο τότε αλλά και τώρα . Λοιπόν μην πυροβολείτε τον πιανίστα.
Μετά όμως τις παραπάνω παρενθέσεις, ας έλθω λίγο στο ζουμί. Βασικά, το θέμα στη σημερινή φάση, έχει αναδείξει ένα άλλο υπολανθάνων φαινόμενο. Τη συντηρητική – αντιδραστική στροφή από τη μια, μιας γερασμένης κοινωνίας που ολοκλήρωσε – όπως ολοκλήρωσε- τον μεταπολιτευτικό της κύκλο, κι από την άλλη το νέο και ελπιδοφόρο που γεννιέται . Άκουγα προχθές τον μεγάλο διανοητή της Αριστεράς (!) το φιλόσοφο Κ. Βεργόπουλο από το Παρίσι να διαπιστώνει περήφανος για τη νέα γενιά της πατρίδας μας, ότι βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο , κι ακόμη να χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και τους άλλους που θα ακολουθήσουν ορόσημο και ελπίδα με πρωτοπόρο την Ελληνική νέα γενιά. Όταν λοιπόν από ένα τόσο μεγάλο διανοητή γίνονται αυτές οι διαπιστώσεις , φυσικό είναι να τρομάζει το καθυστερημένο, γερασμένο και αντιδραστικό κατεστημένο το οποίο συσπειρώνεται , οργανώνεται και μπαίνει στην πιο χυδαία αντεπίθεση, κατασυκοφάντηση και τιμωρία της νέας γενιάς που τόλμησε να ορθώσει αυθαδικά το ανάστημά της.
Ο γνωστός εκπαιδευτικός – συνδικαλιστής Γρ. Καλομοίρης γράφει : «Είναι αλήθεια πως το σχολείο του σήμερα δεν είναι αυτό που θέλουμε , δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σήμερα και μάλλον σε πολλά σημεία είναι οπισθοδρομικό , συντηρητικό και εχθρικό πολλές φορές απέναντι στο μαθητή και την κοινωνία. Η εξέγερση των μαθητών τον περσινό Δεκέμβρη έφερε στην επιφάνεια πολλά από τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Αν σήμερα συζητούσαμε για το τι σχολείο θέλουμε το οφείλουμε στους ίδιους τους μαθητές και μαθήτριες που ξεγύμνωσαν με τον πιο ακραίο αλλά και αυθεντικό τρόπο αυτό που όλοι βλέπαμε, αλλά δεν τολμούσαμε να το αγγίξουμε.
… Είναι γεγονός πως το σχολείο του σήμερα δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που η κοινωνία έχει ανάγκη , το κυριότερο μάλιστα είναι πως βάζει φραγμό στα όνειρα και τις ελπίδες των νέων αγοριών και κοριτσιών. Είναι βαθιά ταξικό, δεν δίνει ίσες ευκαιρίες , διατηρεί τις διακρίσεις, οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Είναι βαριά η ευθύνη των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Το «δωρεάν» σηκώνει πολύ συζήτηση και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι τσέπες των γονιών…».
Ώστε λοιπόν, όπως διαπιστώνει ο διαπρεπής εκπαιδευτικός , το σημερινό σχολείο είναι εχθρικό όχι μόνο ενάντια στους μαθητές αλλά και την ίδια την κοινωνία, είναι δε και βαθιά ταξικό. Ώστε γι’ αυτό υπάρχουν και οι αντίστοιχες αντίθετες συμμαχίες. Μαθητές- προοδευτική κοινωνία από τη μια , αντιδραστικό γερασμένο κατεστημένο και Μεγάλα Φύλλα από την άλλη.
Σ’ ‘όλες τις ιστορικές περιόδους αυτό που επικράτησε ήταν πάντα το νέο. Σαν την Άνοιξη άνθιζε και γέμιζε χρώματα κι αρώματα το μέλλον , αφήνοντας τον παγωμένο χειμώνα του Μεσαίωνα πίσω να πεθαίνει. Έτσι ήρθε κι έρχεται πάλι η Άνοιξη της δικιάς μας Αναγέννησης. Το φως του Απόλλωνα θα κάψει το θηρίο της οπισθοδρόμησης που μέχρι τον οριστικό του θάνατο θα γίνεται ακόμα πιο σκληρό κι απάνθρωπο. Και δεν είναι άλλο από το, από το απαίσιο πρόσωπο του καπιταλισμού με τους καιροσκοπικούς του συμμάχους. Στον φυσικό κόσμο όμως όπως και στην κοινωνία υπάρχει νομοτέλεια.
Έτσι και αλλιώς … που λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ.

Γράμμα στο πουθενά


Το νέο σύμβολο του Συριζα



Μου έτυχε κ αυτό.
Χθες βράδυ πήγα στη συνέλευση του Συριζα. Τυχαίνει να είμαι μέλος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ από το 1994. Αρχικά οργανώθηκα στο ΚΝΕ-ΚΚΕ ΤΟ 1973 Το 1984 διαφώνησα και πήγα στο ΚΚΕ ες, μετά στην ΑΚΟΑ, οπού ήμουν και τρεις φορές υποψήφιος βουλευτής στη Χίο. Αργότερα όπως είπα και παρά πάνω, οργανώθηκα στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και υπήρξα από τους πρωτεργάτες στην ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας πολιτικής συμμαχίας που έχει σκοπό να γιάνει την μεγάλη και αθεράπευτη αρρώστια της αριστεράς :τη διάσπαση. Μιας συμμαχίας που έχει σκοπό να βάλει τον πολύχρωμο κόσμο της αριστεράς γύρω από ένα τραπέζι και όχι να τον βάψει με ένα χρώμα να τον κάνει μονόχρωμο, γκρίζο όπως τα κόμματα “νέου τύπου” της Σοβιετίας.
Τώρα θα μου πείτε γιατί μας τα λες όλα αυτά;
Γιατί, δυστυχώς, ένιωσα ξένο σώμα για πρώτη φορά στη ζωή μου μέσα στην αριστερά.
Γιατί σύντροφοι που γνωριζόμαστε 37 ολόκληρα χρόνια, άνθρωποι που παλέψαμε μαζί , που μαλώσαμε, που τα ήπιαμε, που χορέψαμε, που τραγουδήσαμε, αλλά και που κυνηγηθήκαμε από την ασφάλεια και το σκληρό κράτος της δεξιάς, μου είπαν όσο γίνεται πιο ξεκάθαρα, ότι από δω και πέρα για να σε συμπεριλάβουμε στη συμμαχία της αριστεράς που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να πάρεις ΚΑΡΤΑ.
Τέτοιο φτύσιμο δεν το έχω ξανανιώσει ταυτόχρονα και τέτοια απογοήτευση.
Προσπαθώ από χθες να καταλάβω τι μου είπαν.
“ΣΥΝΤΟΦΕ ΧΑΡΙΤΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΖΙ , ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΡΤΑ.”
Αυτό θα το καταλάβαινα να μου το έλεγαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ, που συνήθως είναι πιο απόλυτοι, πιο φανατικοί, αλλά και πιο αθώοι.
Όταν όμως στο λένε σύντροφοι που σε γνωρίζουν 54 χρόνια, προερχόμενοι κυρίως από την ΑΚΟΑ, και κάποιους ανένταχτους, αυτό με έκανε έξαλλο. Ένιωθα σαν να με κλέβουν, σαν να μου λεηλατούν τη μέχρι τώρα ζωή μου.
Πρώτη φορά συνεργάζομαι με άλλους συντρόφους, βάζοντάς μου προϋπόθεση να πάρω κάρτα και να υπογράψω αίτηση. Ποιός ξέρει. Μπορεί αργότερα ο Λαβρέντι Μπέρια και η ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ να μου ζητήσουν πιστοποιητικό αριστεροσύνης για να μπορώ να μιλώ. Μπορεί αργότερα να δίνουμε εξετάσεις στον ΑΣΕΠ της αριστεράς για να γίνουμε μέλη της συμμαχίας.
Και μέσα σε όλα αυτά η περιβόητη “Αριστερή πλειοψηφία” του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, να βλέπει αμήχανη, άβουλη και διχασμένη διαφωνώντας μόνο στα πρόσωπα (Σωτήρη-Δημήτρη) του συντονιστικού και όχι σε πράγματα ουσίας που αλλάζουν τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και αδρανοποιούν το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Κυνήγι μεταναστών στην Βολισσό της Χίου- Καταγγελία Επιτροπής Αλληλεγγύης


Σοβαρή καταγγελία για τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε επιχείρηση «σκούπα» το περασμένο Σάββατο στη Βολισσό, έδρα του Δήμου Αμανής στη ΒΔ Χίο κάνει η Επιτροπή Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Χίου.
Σημαντικό είναι εξάλλου ότι οι μετανάστες δεν προέβαλαν καμία αντίσταση, ενώ όλοι πλην δύο που από την αρχή δήλωσαν ότι δεν έχουν χαρτιά, αφέθηκαν ελεύθεροι.
Για την όλη επιχείρηση δεν υπήρξε καμία ενημέρωση από την Αστυνομική Διεύθυνση Χίου.
Να σημειωθεί ότι σε ένα σύνολο 250 περίπου μονίμων κατοίκων της Βολισσού που απέχει 40 χιλιόμετρα από της πόλης της Χίου, το 1/3 είναι οικονομικοί μετανάστες, ενώ παιδιά μεταναστών είναι και οι περίπου μισοί μαθητές των σχολείων.
Αναλυτικά η ανακοίνωση έχει ως εξής:

"Διαβάστε περισσότερα".
«Σύμφωνα με αναφορές το προηγούμενο Σάββατο γύρω στις 3 μ.μ. τρία υπηρεσιακά αυτοκίνητα (2 citroen xsara και 1 τζιπ terrano) του τμήματος ασφάλειας Χίου απέκλισαν τους κεντρικούς δρόμους της Βολισσού Χίου. Στη συνέχεια οι άνδρες της ασφάλειας χωρίς να δώσουν τα στοιχεία τους ως όφειλαν, «μάζεψαν» όσους μετανάστες εργάζονταν στην περιοχή, με άγριο τρόπο και απειλές, τους φόρεσαν χειροπέδες και τους οδήγησαν πισθάγκωνα σιδηροδέσμιους, αρχικά στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού και στην συνέχεια γύρω στις 8.30 το βράδυ στην πόλη της Χίου.

Παρά το γεγονός ότι οι μετανάστες έκαναν γνωστό από την πρώτη στιγμή στους άνδρες της ασφάλειας ότι κατέχουν όλα τα νομιμοποιητικά έγγραφα τα οποία βρίσκονταν είτε στα αυτοκίνητα τους είτε στα σπίτια τους , δεν τους επέτρεψαν να τα προσκομίσουν ενώ ακόμη και τα δύο άτομα που δεν είχαν άδεια παραμονής εξ αρχής το δήλωσαν στους αστυνομικούς.

Επίσης, σύμφωνα και πάλι με τις αναφορές, οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την άδεια παραμονής έγγαμου μετανάστη ο οποίος διαμένει στην πόλη της Χίου και την οποία έστειλε η σύζυγος του από το φαξ της αστυνομίας Χίου στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού.

Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται χρόνια τώρα με τις οικογένειες τους στην Βολισσό νουνομικνα αναγνωρίσουν ζήτησαν να μην τους φορέσουν χειροπέδες ώστε να μην ταπεινωθούν στα μάτια των παιδιών τους και των συγχωριανών τους διασχίζοντας την κεντρική πλατεία του χωριού ως εγκληματίες, δηλώνοντας εξ αρχής πρόθυμοι να τους ακολουθήσουν στο αστυνομικό σταθμό Βολισσού. Οι άνδρες της ασφάλειας όχι μόνο δεν σεβάστηκαν αυτό αλλά αντίθετα τους απείλησαν ότι αν τολμήσουν να διαφύγουν θα έχει ο καθένας τους από μία σφαίρα στην πλάτη.

Οι μετανάστες κρατήθηκαν με τις χειροπέδες στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού για αρκετές ώρες, διάστημα κατά το οποίο δεν προχώρησαν σε κανέναν έλεγχο των στοιχείων τους, παρότι γνωστοί οι περισσότεροι από αυτούς στην εκεί αστυνομική δύναμη και σε κάθε περίπτωση ήταν εύκολη η διασταύρωση των στοιχείων τους. Τις 3 και πλέον ώρες που βρίσκονταν στον αστυνομικό σταθμό παρέμεναν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες.

Οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να τους δώσουν φαγητό ή νερό που ζήτησαν με δικά τους έξοδα, ενώ όση ώρα παρέμεναν σιδεροδέσμιοι στον αστυνομικό σταθμό Βολισσού, σύμφωνα πάντοτε με καταγγελίες, οι άνδρες της ασφάλειας μετακινήθηκαν στα Λημνιά για φαγητό σε τοπική ταβέρνα.

Αργά το απόγευμα 8 με 8.30 τους μετέφεραν δεμένους με χειροπέδες σε 3 οχήματα της ασφάλειας στην Χίο, όπου έπειτα από περίπου μία ώρα και μετά τον σχετικό έλεγχο τους άφησαν ελεύθερους να επιστρέψουν στα σπίτια τους στη Βολισσό (40 km μακρυά).

Να σημειώσουμε και πάλι ότι όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι, πλην δύο ατόμων οι οποίοι άλλωστε από την πρώτη στιγμή αποδέχθηκαν ότι δεν διαθέτουν έγγραφα νόμιμης παραμονής.

Καταγγέλλουμε:
Την πολιτική μηδενικής ανοχής η οποία κυνηγά εργάτες μετανάστες, που αγωνίζονται για την επιβίωση τους.
Τις επιχειρήσεις σκούπα εναντίων των μεταναστών που έχουν ως μοναδικό κριτήριο την «εμφάνιση» ή την καταγωγή τους.
Την συμπεριφορά των αστυνομικών υπαλλήλων που όπως φαίνεται επιδεικνύουν υπέρ του δέοντoς πυγμή σε αδύναμους, συμπεριφερόμενοι ως ρατσιστές, εξευτελίζοντας και ταλαιπωρώντας ανθρώπους στον τόπο κατοικίας τους, κατά παράβαση κάθε ηθικής και νόμου».

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Ανατροπές στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ


Με ανατροπές έληξαν οι εργασίες του 7ου Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ), που έγινε στην Αθήνα (5-7.2.2010).

Στις εκλογές για την ανάδειξη νέου Γενικού Συμβουλίου πρώτη δύναμη αναδείχτηκε το Μέτωπο -παράταξη που στηρίζεται απ' την Αγωνιστική Ενότητα Γιατρών, η οποία έχει τη στήριξη του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ- εκτοπίζοντας στην Τρίτη απ' την πρώτη θέση τη ΔΗΚΝΙ (παράταξη της ΝΔ). Την δεύτερη θέση κατέλαβε η ΠΑΣΚ (στηρίζεται απ' το ΠΑΣΟΚ), την τέταρτη θέση η «συμμαχία» Αριστερή Συσπείρωση Ιατρών (ΑΡΣΙ) και «Γένοβα» ΚΟΕ-ΔΕΑ- ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Πέμπτη θέση η Δημοκρατική Πανεπιστημονική Κίνηση Γιατρών (ΔΗΠΑΚ) -που στηρίζεται απ' το ΚΚΕ.

Οι έδρες στο νέο Γ. Σ. της ΟΕΝΓΕ

Η κατανομή των εδρών στο νέο ΓΣ της ΟΕΝΓΕ έχει ως εξής:

- Μέτωπο (ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) 69 ψήφοι και 7 έδρες. (Στις προηγούμενες εκλογές η ΑΕΓ πήρε 43 ψήφους και 5 έδρες).

- ΠΑΣΚ (ΠΑΣΟΚ) πήρε 67 ψήφους και 6 έδρες (έναντι 45 και 6).

- ΔΗΚΝΙ (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) 58 και 6 (έναντι 68 και 8).

- ΑΡΣΙ και «Νυστέρι» (ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) πήραν 48 ψήφους και 5 έδρες. (Στις προηγούμενες εκλογές πήραν μέρος ξεχωριστά και η ΑΡΣΙ πήρε 23 ψήφους και 3 έδρες και το «Νυστέρι» 5 ψήφους και 1 έδρα).

- ΔΗΠΑΚ (ΚΚΕ) 30 ψήφοι και 3 έδρες (έναντι 30 ψήφων και 4 εδρών).

Τα μέλη του νέου Γενικού Συμβουλίου είναι:

-ΜΕΤΩΠΟ: ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Βαρνάβας Δημήτρης, Τερζής Στάθης, Ξανθός Ανδρέας, Λιβαδάς Κώστας, Παπαδόπουλος Σάκης, Γιαννάκενας Κώστας και Δημητρακόπουλος Στέλιος

-ΠΑΣΚ: ΠΑΣΟΚ. Λαοπόδης Βασίλης, Βασιλείου Αλέξιος, Παντελής Θανάσης, Βαμβακάς Λάμπρος, Κιτσανού Μαργαρίτα, Βαμβακόπουλος Δημ.

-ΔΗΚΝΙ: ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Τσούκαλος Στάθης, Θεοδωρόπουλος Βασίλης, Κορδαλής Θανάσης, Παπαϊωάννου Γεωργία, Παγώνη Ματίνα, Κορρές Νεκτάριος.

-ΑΡΣΙ: ΚΟΕ-ΔΕΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ζδούκος Θοδωρής, Κοσμοπούλου Όλγα, Κλωνιζάκης Μάρκος, Γιακουμής Τάσος, Καταραχιάς Κώστας.

-ΔΗΠΑΚ: ΚΚΕ Σιώρας Ηλίας, Μπουντούρογλου Νίκος, Αποστολίδης Χαράλαμπος.

Οι αντιπρόσωποι των γιατρών στο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Απ' το Συνέδριο εκλέχτηκαν και 30 αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Η κατανομή τους έχει ως εξής:

-Μέτωπο 58 ψήφοι και 7 αντιπρόσωποι.

-ΠΑΣΚ Γιατρών 50 ψήφοι και 7 αντιπρόσωποι.

-ΑΡΣΙ 49 ψήφοι και 6 αντιπρόσωποι.

-ΔΗΚΝΙ 43 ψήφοι και 6 αντιπρόσωποι και

-ΔΗΠΑΚ 31 ψήφοι και 4 αντιπρόσωποι.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Συνέλευση ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας

Στη Συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας που έγινε την Τετάρτη 3/2/2010 στο Άργος ή συμμετοχή ήταν μικρή, 14 άτομα αλλά ουσιαστική η συζήτηση και ο προβληματισμός που αναπτύχθηκαν.

Τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν:

1) Υλοποίηση αποφάσεων 3ης Π.Σ.

2) Οι πολιτικές εξελίξεις, ο ΣΥΡΙΖΑ και η τοπική μας δράση.

Στη Συζήτηση που έγινε:

1)Αποφασίστηκε άνοιγμα μητρώου μελών και ξεκίνησε η εγγραφή μελών, όπου γράφτηκαν 11. Αποφασίστηκε και ορίστηκε μία πενταμελής προσωρινή συντονιστική επιτροπή που ανέλαβε να προχωρήσει την περαιτέρω εγγραφή μελών, την επαφή με δυνάμεις μας στην Ερμιονίδα και να οργανώσει την επόμενη ( ελπίζουμε μαζικότερη) Συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Αργολίδας.

2) Έγινε ελεύθερη συζήτηση για τα νέα οικονομικά μέτρα και το πρόγραμμα σταθερότητας της Κυβέρνησης και το Σύμφωνο Σταθερότητας. εκφράστηκαν έντονοι προβληματισμοί για το κλίμα βουβαμάρας που επικρατεί παρά το γεγονός ότι τα μέτρα της Κυβέρνησης χτυπούνε άμεσα και ισχυρά τους εργαζόμενους τους συνταξιούχους τους άνεργους, τους αγρότες τους μικροεπαγγελματίες. Εξετάστηκαν τρόποι παρέμβασης στην απεργία 10ης Φλεβάρη. Έγινε έντονη κριτική από κάποιους συντρόφους για τον τρόπο που λειτούργησε ο σ. Φ.Κουβέλης το προηγούμενο διάστημα και όχι μόνο (δηλώσεις για Κ. Παπούλια, εκλογές στην Τ.Α).

3) Αποφασίστηκε τέλος να γίνει μοίρασμα προκηρύξεων για την απεργία στο Άργος και στο Ναύπλιο και να εξεταστεί το ενδεχόμενο συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ σε κοινή συγκέντρωση με σωματεία και συλλογικότητες που τυχόν θα προχωρήσουν σε συγκέντρωση..

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Εξαιρετικό κείμενο από ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ από ξένους γονείς

«Γεννήθηκα τον Απρίλιο του 1981. Εδώ στην Αθήνα. Στο Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα»... Οι γονείς μου ήρθαν στην Ελλάδα με σπουδαστική βίζα. Ο μπαμπάς μου σπούδασε Νομικά, η μητέρα μου Οικονομικά. Αν και πήραν πτυχίο, έκαναν δουλειές άσχετες. Ήρθαν από το Λάγκος, την πρωτεύουσα της Νιγηρίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Οι εικόνες που έχω είναι από φωτογραφίες των γονέων και το Διαδίκτυο. Μεγάλωσα στην Πλ. Αμερικής. Τότε ήμασταν μόνο δύο οικογένειες Αφρικανών σε όλη τη γειτονιά. Μέναμε στο ισόγειο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν επιφυλακτικοί. Δύσκολα με άφηναν να βγω έξω. Σαν να ήθελαν να με προστατέψουν από κάτι. Κάθε τόσο μου έλεγαν: «Νίκο πρόσεχε, δεν είσαι σαν τα άλλα τα παιδιά. Εσύ είσαι ξένος και αν γίνει καμιά στραβή, εσένα θα κοιτάξουν στραβά». Τεσσάρων χρονών πήγα στο νηπιαγωγείο. Πέρασα καλά γιατί ήμασταν μαζί με τον ξάδελφό μου τον Μανώλη. Είχαμε μια κοινή φίλη, τη Μαργαρίτα. Πολύ όμορφη. Ελληνίδα από μητέρα Ρωσίδα. Ήμασταν οι «ξένοι» του νηπιαγωγείου...



"Διαβάστε περισσότερα".
●●●

ΜΕΧΡΙ έξι χρονών, με τους γονείς μου μιλούσα αγγλικά και γιορουμπά (η γλώσσα της φυλής των γονιών μου). Όταν μπήκα στο δημοτικό σκεφτόμουν πρώτα στα αγγλικά ή στα γιορουμπά και μετά εκφραζόμουν στα ελληνικά. Περνούσα με άνεση από τη μια γλώσσα στην άλλη. Σαν να έμενα σε ένα σπίτι και να περνούσα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Με τους γονείς μου άρχισα να μιλάω συνέχεια ελληνικά κοντά στην εφηβεία. Αγγλικά μιλάγαμε όταν κάναμε κάποια θεωρητική συζήτηση. Γιορουμπά όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά ή όταν τσακωνόμασταν. Ελληνικά όταν ήμασταν ευδιάθετοι και χαλαροί. Είμαι τρίγλωσσος λοιπόν. Όχι, τετράγλωσσος. Αργότερα έμαθα και γαλλικά. Αποτελώ, βέβαια, εξαίρεση. Τα περισσότερα παιδιά Νιγηριανών μεταναστών που ξέρω, δεν γνωρίζουν γιορουμπά, επειδή δεν τα χρησιμοποιούν. Έχω κουλτούρα και νοοτροπία ελληνική. Την ίδια στιγμή έχω κρατήσει στοιχεία από την κουλτούρα των γονιών μου. Αυτό με βοηθάει, δεν ξέρω πώς να το εξηγώ, με φέρνει σε μια ισορροπία, συναισθηματικά και πνευματικά.

●●●



ΠΗΓΑ στο 605ο Δημοτικό Αθηνών. Στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έχασα το κέφι μου. Αρχίζω και καταλαβαίνω ότι «μεγάλε είσαι διαφορετικός». Ήμουν το μόνο παιδί «ξένο» και μαύρο του σχολείου. Τι σημαίνει να νιώθεις διαφορετικός; Με μια φράση σημαίνει να είσαι πάντα στην τσίτα. Γιατί κάποιος θα πει κάτι για το χρώμα ή την καταγωγή σου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο δημοτικό μονίμως στην τσίτα. Ο θυμός ήταν το όπλο μου. Να με φοβάται οποιοσδήποτε προσπαθεί να με προσβάλει ή να με μειώσει. Το δημοτικό ήταν το πιο σκληρό κομμάτι της ζωής μου. Είχα μόνο δυο καλούς δασκάλους. Αν έμαθα κάτι, το οφείλω σε αυτούς. Θυμάμαι και μια κακή δασκάλα. Μας ρώτησε μια μέρα τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Τα παιδιά συνήθως θέλουν να μοιάσουν στον μπαμπά τους. Γέλασε κυνικά και σχολίασε «σιγά μη γίνεις και δικηγόρος». Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και το θυμάμαι σαν χθες.



●●●



ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ απελευθερώθηκα. Πήγα στο 41ο Γυμνάσιο Αθηνών, στην Πλ. Αμερικής. Εκεί έκανα τις πρώτες πραγματικές παρέες. Άρχισα να «ξεχνάω» πως είμαι διαφορετικός. Όχι γιατί δεν υπήρχαν αυτοί που μου το θύμιζαν. Απλά κατάλαβα ότι κάποιος σε θέλει «διαφορετικό» επειδή θέλει να νιώσει ανώτερος. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας. Τότε εσύ ο «διαφορετικός» πρέπει να τον κοιτάξεις στα μάτια, χωρίς φόβο. Γιατί αύριο θα είσαι πάλι εκεί. Και πρέπει να μην είσαι με χαμηλό το κεφάλι. Πολλές φορές με βοηθούσε και η σωματική μου διάπλαση, ώστε αυτοί που δεν έπαιρναν από λόγια, να με φοβούνται αλλιώς. Ήμουν σκληρός σε όσους ήταν σκληροί μαζί μου. Και έβλεπα ότι έτσι αποκτούσα σεβασμό. Και όταν αποκτάς σεβασμό, αποκτάς και αυτοπεποίθηση... Στο λύκειο βελτιώθηκα θεαματικά στα μαθήματα. Χωρίς να πάω φροντιστήριο φυσικά. Δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Οι γονείς μου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο σχολείο. Ήθελαν οπωσδήποτε να πάω στο πανεπιστήμιο...



●●●



ΜΕΤΑ το λύκειο ήρθε το χαστούκι το μεγάλο. Έδωσα Πανελλήνιες, πέρασα στο ΤΕΙ Αθήνας, Μηχανολογία Ιατρικών Οργάνων. Πέρασα στους πρώτους στη σχολή. Το πρώτο χαστούκι ήρθε όταν άκουγα τους συμμαθητές μου στο λύκειο να λένε: «Εμένα μου ήρθε το χαρτί, εσένα;». Τι είναι αυτό το χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα, αναρωτιόμουν. Τότε πήγα στον δήμο και τους είπα: «Υπάρχει ένα χαρτί που πάει σε όλους και δεν έρχεται σε μένα». Μου εξήγησαν ότι ήταν το χαρτί για τη στρατιωτική θητεία. Ο υπάλληλος πρόσθεσε: «Εσύ μην περιμένεις χαρτί. Εσείς δεν γράφεστε στα δημοτολόγια». Εμείς, ποιοι είμαστε εμείς, αναρωτήθηκα. Το απώθησα όμως. Δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω και να το δεχτώ.



●●●



ΜΙΑ ΜΕΡΑ με σταμάτησαν στον δρόμο. Μου ζήτησαν τα χαρτιά. Δεν είχα. Όλοι οι φίλοι μου είχαν να δείξουν τις ταυτότητές τους. Εγώ τίποτα. Πήγα σπίτι αναστατωμένος. «Εγώ τι έχω να δείξω όταν μου ζητούν χαρτιά;» ρώτησα τους γονείς. Δεν ήξεραν τι να μου απαντήσουν. Το μόνο που μπορούσα να έχω επάνω μου ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης, από το Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Ήταν η ταυτότητά μου. Δεν μπορούσα να βγάλω καν νιγηριανό διαβατήριο. Έπρεπε να έχω τουλάχιστον πιστοποιητικό γέννησης. Δεν είχα. Δεν υπήρχε καν πρεσβεία της Νιγηρίας εδώ. Έγινα άπατρις...



●●●



ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΑ για μήνες. Τελικά κατάφερα να κάνω αίτηση για άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Όταν πήγα εκεί, οι αστυνομικοί με έβλεπαν σαν να ήμουν εξωγήινος. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχεις ελληνική ταυτότητα, μου έλεγαν! Έκανα αίτηση για άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν προβλεπόταν τίποτα άλλο για την περίπτωσή μου. Μου έδωσαν έναν αριθμό πρωτοκόλλου. Χωρίς φωτογραφία, χωρίς όνομα. Αυτό ήμουν για το κράτος. Μέχρι που με σταμάτησαν μια μέρα για εξακρίβωση στοιχείων. Όταν τους έδειξα αυτό το χαρτί με πήγαν στο τμήμα. Στο Ακροπόλεως. Μου είπαν να περιμένω μέχρι να έρθει σήμα από τη Γενική Ασφάλεια. Πέρασε ολόκληρη μέρα και σήμα δεν ήρθε. Ο επόμενος διοικητής είπε να με κλείσουν μέσα. Έπαθα σοκ. Με έκλεισαν στο κελί με άλλους κρατούμενους. Κλεφτρόνια, τσαντάκηδες, τοξικομανείς. Ήμουν 19 χρονών. Ένιωθα φοβισμένος και ταπεινωμένος.



●●●



ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ της υπόθεσης ήταν ότι υπήρχε ο καλός και ο κακός διοικητής. Όταν ερχόταν ο καλός με έβγαζαν από το κελί και καθόμουν σε ένα γραφείο. Όταν ερχόταν ο κακός με ξανάβαζαν στο κελί. Μέχρι που έπειτα από τρεις μέρες, ο καλός αποφάσισε να πάμε μαζί στη Γενική Ασφάλεια, να βρούμε τον φάκελό μου. Με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο, με συνοδεία, σαν υπόδικος. Θυμάμαι ότι κατεβήκαμε σε ένα υπόγειο και μετά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα γραφείο γεμάτο συρτάρια και φακέλους. Έκαναν μόνο πέντε λεπτά να βρουν τον φάκελο! Με άφησαν ελεύθερο. Δεν ξεχνάω ότι ο καλός διοικητής μού ζήτησε συγγνώμη...

●●●

ΑΥΤΟ ΠΟΥ έγινε, μου άφησε μια τεράστια απογοήτευση. Μου έμεινε κυρίως ο φόβος της αδικίας. Ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος πίσω από τα κάγκελα χωρίς να καταλάβει το πώς και το γιατί. Στην ηλικία που κάνεις τα πιο ωραία όνειρα εγώ πάλευα για χαρτιά. Έτρεχα να λύσω το πρόβλημα της άδειας παραμονής για να μη βρεθώ ξανά στο κελί. Πόσες ατελείωτες ώρες, μέρες, εβδομάδες έχω χάσει σε ουρές, δήμους, περιφέρειες. Τελικά την πήρα την κανονική άδεια. Έληξε δέκα μέρες μετά αφού την πήρα! Ξανά ουρές, μέρες χαμένες, ζωή χαμένη. Τι μου έχει μείνει; Η απορία. Γιατί το κάνουν αυτό;
Όλα αυτά μού έκοψαν τα φτερά. Είχα μια κάθετη πτώση στα μαθήματα. Ειδικά από τότε που ήθελα να πάω για Εrasmus. Με δέχτηκαν στο Ντάντι της Σκωτίας και δεν μπορούσα να πάω. Δεν είχα χαρτιά. Από τότε άρχισε αυτό που θα έλεγα «αποξένωση». Έγινα ξένος με το ζόρι. Έπρεπε να ψάξω να βρω τι είμαι. Αυτό συνεχίστηκε και συνεχίζεται ακόμα... Παρ΄ όλα αυτά δεν μασάω και συνεχίζω. Το μέλλον πώς το βλέπω; Σκληρή δουλειά και Κeep walking που λέει και η διαφήμιση... Πώς ένιωσα όταν άκουσα για το καινούργιο νομοσχέδιο; Ότι δεν μπορώ να φέρω πίσω όσα έχασα, αλλά από εδώ και πέρα το μέλλον είναι στα χέρια μου. Ότι μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου. Και στη χώρα μου. Ποια είναι η χώρα μου; Η Ελλάδα φυσικά...»



http://gazikapllani.blogspot. com/2010/01/blog-post_16.html