Ελευκάνθησαν τα μαλλιά μας

Βασίλης Καρδάσης, Ελευθεροτυπία, 29/07/2009

Οχι, όχι, απ’ τον εχθρό, σύντροφε,
απόψε φυλάξου από μένα.
Τάσος Λειβαδίτης, «Συμφωνία αρ. 1»

Τελευταία εκδηλώνεται, δίκην παραληρήματος, η αιώνια πίστη στην αντισυστημική Αριστερά με ταυτόχρονη καταγγελία της ανανεωτικής Αριστεράς. Η πρώτη προσφέρεται ως επαναστατική βεβαιότητα, η δεύτερη ως μεταρρυθμιστική δύναμη. Η πρώτη διατείνεται ότι δεν συμβιβάζεται στους κοινωνικούς αγώνες (προφανώς δεν περιλαμβάνονται οι ατομικοί συμβιβασμοί), διακηρύσσει ότι δεν συντάσσεται με οιανδήποτε προοπτική κυβερνητισμού, διατρανώνει ότι το μέλλον περνά μέσα από την εξέγερση.

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ εκτιμούν ότι όλοι οι υπόλοιποι αριστεροί προσκύνησαν τον πασά. Και θυμήθηκα έναν αγαπημένο φίλο, παλιό Εδαΐτη, που αυτοσαρκάστηκε: «ελευκάνθησαν τα μαλλιά μας και χαρά δεν είδαμε». Μαθητεύσαμε ωστόσο με επιτυχία στο «καταγγελίας καπιταλισμού ανάγνωσμα». Και καλά οι χριστιανοί προσβλέπουν στην επουράνια Εδέμ, δίκαια δεν χρειάζεται να δούνε τίποτε επί γης σε τούτη τη ζωή.

ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ όμως; Αθεοι και άπιστοι, που έχουν απόλυτη γνώση περί του πεπερασμένου του βίου τους; Που προσβλέπουν στον επίγειο παράδεισο; Αυτοί οι έρμοι πώς να καταπιούν την παραδοσιακή δυσανεξία τής καθ’ ημάς Αριστεράς; Αυτής που δεν κατόρθωσε όχι να καταλάβει την εξουσία, καθότι αυτό συνιστά «άστρο μακρινό», αλλά ούτε να ανατρέψει τις πιο συντηρητικές, τις πιο ξεπερασμένες νοοτροπίες μέσα στο κοινωνικό σώμα, π.χ. προτάσσοντας ως στρατηγικό στόχο τον διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους ή την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών. Που αδύναμη να αποτρέψει, παρακολουθεί άπρακτη την ολοένα απαξίωση του πολιτικού συστήματος στη συνείδηση των πολιτών.

ΠΟΙΑ είναι η αποτελεσματικότητα της λεγόμενης αντισυστημικής Αριστεράς, όταν αρκείται στις ανέξοδες επαναστατικές ρητορείες; Η καταδίκη του καπιταλισμού (σιγά τα λάχανα δηλαδή, όταν τουλάχιστον στα της άναρχης παραγωγής και της εγγενούς κρίσης αποκαθηλώνεται και από τους υποστηρικτές του) ως άδικου και βάρβαρου κοινωνικού συστήματος προσφέρεται περίπου ως ανακάλυψη· τείνει να θεωρείται διαβατήριο για την ένταξη στην Αριστερά, ισοδύναμο της πολιτικής ταυτότητας του αριστερού πολίτη. Το ίδιο και η κομμουνιστική επανάσταση προσκομίζεται ως θέσφατο, ως θεία εντολή.

ΜΟΝΙΜΑ καταγγελτικοί, με ύφος αγορεύοντος στρατοδίκη, μεμψιμοιρούντες και για το πλέον αδιάφορο, ένας γκρίζος λεκές η οπτική μας· στο μεταξύ χάσαμε τη φρεσκάδα μας, τη δημιουργική φαντασία για το λογιζόμενο ως ανέφικτο. Μπρος στον προσανατολισμό για το μοναδικό και μεγαλειώδες, υποβαθμίσαμε την αγάπη μας για τις καθημερινές απολαύσεις του ανθρώπου. Αυτά που συνιστούσαν μέχρι σήμερα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Αριστεράς έναντι οιασδήποτε άλλης πολιτικής δύναμης. Φτωχύναμε!