Την Κυριακή 3 Μάη ο «Ριζοσπάστης» «μας έκανε την τιμή» να ασχοληθεί με την Ελένη Σωτηρίου (μέλος της ΚΟΕ, μέλος του ΔΣ του σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας και υποψήφια ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ). Σε ένα …εμπνευσμένο άρθρο με τίτλο «ψάχνουν διαβατήριο…» που στη συνέχεια μας πληροφορεί ότι «… αλλά δεν περνάει στους εργάτες» εφαρμόζουν μια παλιά και δοκιμασμένη συνταγή. Αν δεν έχεις επιχειρήματα βρίζε και αν φοβάσαι πέρνα στην επίθεση.
Το αντικείμενο υποτίθεται ότι είναι ένα κομμάτι της ομιλίας της Ελένης Σωτηρίου στην 2η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο αναφέρεται στη δολοφονία των 8 εργατών στο Πέραμα και κάνει κριτική στην αδράνεια του ΠΑΜΕ τόσο για το γεγονός όσο και για το πόρισμα που επιρρίπτει την ευθύνη στους… εργάτες.
Όταν σε κατηγορούν για αδράνεια τι πιο λογικό από το μιλήσεις για τις δράσεις που ανέλαβες συγκεκριμένα και να «κολλήσεις στον τοίχο» αυτούς που σου κάνουν κριτική. Αν όμως αντί για αυτό αρχίζεις τα «σε άλλο πλανήτη βρίσκεται η λεγάμενη», «δεν ξέρει κατά που πέφτει το Πέραμα και η Ζώνη», «το τι έκαναν και κάνουν τα ταξικά συνδικάτα για το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά και για το σύνολο των ζητημάτων στη Ζώνη, το ξέρουν καλά οι εργάτες και έχει καταγραφεί χρόνια τώρα στη συνείδηση του περαματιώτικου λαού» τότε μάλλον «πετάς τη μπάλα στην εξέδρα» και προσπαθείς να αποφύγεις τη συζήτηση.
Και δικαίως αφού επί χρόνια, γιατί δυστυχώς σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε θανατηφόρα ατυχήματα στη Ζώνη, το μόνο που κάνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ είναι μια συγκέντρωση στον Πειραιά και μια πορεία προς το υπουργείο. Όπου βεβαίως «προσκεκλημένες» είναι μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ και όποιος άλλος πηγαίνει αντιμετωπίζεται σαν παρείσακτος. Αλλά είναι γνωστό ότι τα στελέχη του ΠΑΜΕ παραδίδουν μαθήματα… μαζικού αγώνα. Πάντως τόσο η Ελένη Σωτηρίου όσο και άλλα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκεί την επομένη της δολοφονίας και ξήλωναν τα κάγκελα της περίφραξης του υπουργείου μαζί με τα μέλη του ΠΑΜΕ. Μόνο που δεν ήταν αυτοί που αποφάσισαν να διώξουν τους εργάτες οι οποίοι είχαν γίνει έξαλλοι από τη στάση του υπουργού και των δυνάμεων καταστολής. Το ερώτημα όμως είναι τι έγινε τις επόμενες μέρες; Ποιοι αγώνες οργανώθηκαν για να μην θρηνήσουμε και άλλα θύματα; Τι έγινε, πέρα από δηλώσεις, μετά την ανακοίνωση του πορίσματος; Αφήστε θα ρωτήσουμε τους εργάτες και το λαό του Περάματος για να μας πουν ότι δεν έγινε τίποτα.
Και επειδή τα γεγονότα δεν βοηθάνε και το ζήτημα είναι σοβαρό ο «Ριζοσπάστης» αποφάσισε να βγάλει τα μεγάλα όπλα. «Σαλονάτη» η Ελένη Σωτηρίου γράφει το… πόνημα. Γιατί; Μα γιατί «τέτοιοι είναι οι οπορτουνιστές». Όταν κάποιος έχει επιχειρήματα φαίνεται. Όχι παίζουμε! Ασφαλώς και γνωρίζουν πολύ καλά την συγκεκριμένη συνδικαλίστρια και θα μπορούσαν αν θέλανε ή αν μπορούσαν να πουν κάτι συγκεκριμένο να το πούνε. Αλλά είναι πιο βολικό να κάνουμε πως δεν ξέρουμε «την λεγάμενη» και να ξεμπερδεύουμε με γενικολογίες και αφορισμούς. Αν μάλιστα μπερδέψουμε και την ταξικότητα με μια ψευτομάγγικη συμπεριφορά και φρασεολογία τότε έχουμε τη συνταγή της… νίκης.
Μόνο που επί δεκαετίες αυτή η συνταγή οδηγεί τους εργαζόμενους και τον λαϊκό κόσμο να σιχαίνεται την Αριστερά. Τέτοιες συμπεριφορές –μαζί με τις «ταξικές» πολιτικές του λέμε μεγάλα λόγια και δεν κάνουμε τίποτα- έχουν οδηγήσει την πλειοψηφία των εργαζόμενων να γυρίσουν την πλάτη στην Αριστερά και αυτό είναι πρόβλημα όλων μας. Ή τουλάχιστον όσων προσπαθούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Και ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος. Γιατί αγαπητοί σύντροφοι αν πράγματι οι εργάτες δεν θέλουν «ούτε να μας φτύσουν» τότε μάλλον δεν θα ασχολιόσασταν και εσείς μαζί μας.
Ή να υποθέσουμε πως επειδή η δράση σας «έχει καταγραφεί χρόνια τώρα στην συνείδηση του περαματιώτικου λαού» χάσατε το Δήμο.
Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει. Πολύ περισσότερο όταν οι εργαζόμενοι και οι εργάτες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του δικομματισμού και εσείς αναλώνεστε στο να το παίζεται ελεγκτές διαβατηρίων της Αριστεράς προς την εργατική τάξη.
Ψυχραιμία σύντροφοι!!!
Από το γραφείο της Ελένης Σωτηρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου