Σαν σήμερα 14/8 εκτελέσανε τον Νίκο Πλουμπίδη, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά.

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ

ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ: Ενα άρθρο της ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ που βάζει τον δάκτυλον υπο των τύπων των ύλων. Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ δεν αποκαθιστά τη μνήμη του θαρραλέου επαναστάτη που συκοφαντήθηκε από τη Ζαχαριαδική - σταλινική ηγεσία και εκτελέστηκε από την αστική αντίδραση; Τι φοβάται η ηγεσία του ΚΚΕ;

(Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τα Γράμματα του Πλουμπίδη από τη φυλακή και τη "Σωτηρία" που δημοσιεύονται στο βιβλίο "ΝΙΚΟΣ ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ" (εκδόσεις Δελφίνι), που κυκλοφορεί).

Ο Νίκος Πλουμπίδης ανήκει, αναμφίβολα, στο πάνθεον των ηρώων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Φωτεινό παράδειγμα επαγγελματία επαναστάτη, φτιαγμένος από τη στόφα του κομμουνιστή, ξένος προς οποιαδήποτε εκδήλωση ατομικισμού, μικροψυχίας ή πολιτικής δειλίας, υπηρέτησε πιστά σ΄ όλη τη ζωή του τις ιδέες και τα ιδανικά του κομμουνισμού. Πάλεψε μ΄ όσες δυνάμεις μπορούσε να διαθέσει, ακόμα και βαριά άρρωστος, κρατώντας ψηλά τη σημαία

"Τιμή μου η τιμή του κόμματος" η απάντηση του Νίκου Πλουμπίδη στις κατηγορίες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ, ότι είναι χαφιές της Ασφάλειας!


των επαναστατικών αρχών, για την υπόθεση της εργατικής τάξης, για την υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας, για την εγκαθίδρυση μιας πανανθρώπινης κομμουνιστικής κοινωνίας. Με σπάνιο πολιτικό θάρρος, εξαιρετικό ήθος και αυταπάρνηση, αντιμετώπισε με ψηλά το κεφάλι, χωρίς την παραμικρή συνθηκολόγηση και πάνω σε αρχές τις βαρειές κατηγορίες που εκτόξευσαν εναντίον του τόσο η Αντίδραση όσο και η ηγεσία του κόμματός του. Δεν αποδέχτηκε παθητικά και αγόγγυστα την κατηγορία του "χαφιέ" που η τότε ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη ύπουλα και συκοφαντικά του απέδωσε, οδηγώντας τον στην πολιτική και φυσική εξόντωση. Κεραυνοβολήθηκε, αισθάνθηκε να χάνει το έδαφος κάτω απ΄ τα πόδια του, όταν έμαθε, μέσα στην φυλακή, βαριά άρρωστος απ΄ τη φυματίωση, ότι κατηγορείται από τον ραδιοφωνικό σταθμό της "Ελεύθερης Ελλάδας" σαν "προβοκάτορας και χαφιές". Όμως κατάφερε γρήγορα να επιστρατεύσει όλες τις δυνάμεις του για να δώσει τη "μάχη του δικαστηρίου", ν΄ αντιμετωπίσει δηλαδή το κατηγορητήριο του στρατοδικείου "σαν να ήταν" ακόμα ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Και όπως τονίζει ο γιος του, Δημήτρης Πλουμπίδης, προλογίζοντας το βιβλίο του Παπαχρίστου "Ν. Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα", "ξαναβρήκε τις δυνάμεις του, όταν συνέλαβε στο μυαλό του την πολιτική γραμμή υπεράσπισής του "τιμή μου είναι η τιμή του κόμματος" είναι ακριβής έκφραση αυτής της πολιτικής γραμμής, καθώς διαβάζεται και αντίστροφα, δηλαδή "η ατίμωσή μου είναι και ατίμωση του κόμματος", άρα το κόμμα αποκαθιστώντας το Ν. Πλουμπίδη αποκαθιστά και τον εαυτό του".

"Πολιτική αποκατάσταση"

Το κόμμα του, όμως, το ΚΚΕ, δεν αποκατέστησε ακόμα το Νίκο Πλουμπίδη και έτσι δεν αποκατέστησε ούτε τον εαυτό του. Γιατί φυσικά δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πολιτική αποκατάσταση η λακωνική απόφαση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1958, ότι "η Ολομέλειατης ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργου Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη). Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση με επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη". Μια απόφαση στην οποία δεν δόθηκε από το κόμμα καμιά δημοσιότητα και στην οποία δεν περιέχονται τα στοιχεία του "Πορίσματος για τον Ν. Πλουμπίδη", από τους Βατουσιάνο και Κωτούζα, που υποβλήθηκε στην ΚΕ στις 23-11-1957, όπου καταρρίπτονταν μία προς μία όλες οι κατηγορίες, ξεσκεπάζονται η πολιτική σκευωρία και κατονομάζονταν οι πρωταγωνιστές της Ν. Ζαχαριάδης, Β. Μπαρτζιώτας και Δ. Βλαντάς. Ούτε, βεβαίως, μπορεί να θεωρηθεί ως "αποκατάσταση" ένα δημοσίευμα στο περιοδικό "Νέοι Καιροί", τον Αύγουστο 1966 και ένα άλλο στην "Αυγή" της 11 Σεπτέμβρη 1966.

Παρά τις πιέσεις της οικογένειας του Ν. Πλουμπίδη, και ιδιαίτερα της γυναίκας του και του αδελφού της, προς την ηγεσία του ΚΚΕ, μετά την πτώση της χούντας και μέχρι σήμερα, το κεφάλαιο "Πλουμπίδης" ουσιαστικά δεν άνοιξε. Ολα τα σημειώματα του Πλουμπίδη από το νοσοκομείο "Σωτηρία" και από τη φυλακή, που περιέχονται στο βιβλίο, παραδόθηκαν από το συγγραφέα του βιβλίου Δημοσθένη Παπαχρίστου και την αδελφή του Ιουλία, γυναίκα του Νίκου Πλουμπίδη, στο Χαρίλαο Φλωράκη το Δεκέμβρη 1974 με την παράκληση να δημοσιευθούν στο "Ριζοσπάστη". Δημοσιεύθηκε μόνο ένα γράμμα του Πλουμπίδη που γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 1952 και που απλά και μόνο υπογραμμίζει την πίστη και την αφοσίωση του Πλουμπίδη στο ΚΚΕ. Λίγους μήνες μετά, το Μάρτη 1975, δημοσιεύθηκε στο "Ριζοσπάστη" άλλο ένα γράμμα του, της 5ης Μάρτη 1943. Έκτοτε και μέχρι τώρα οι μόνες αναφορές που γίνονται στο "Ριζοσπάστη" μνημονεύουν, συνήθως, στην επέτειο της εκτέλεσής του, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, την "ηρωική μορφή του αγωνιστή Πλουμπίδη, πιστού στο ΚΚΕ, θύματος του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος της εποχής". Τίποτα περισσότερο.

Αλλά και στα συνέδρια του ΚΚΕ, παρά τις πιέσεις του οικογενειακού περιβάλλοντος του Πλουμπίδη, η ηγεσία απέφυγε επιμελώς να πάρει μια ξεκάθαρη στάση και να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση. Το 10ο Συνέδριο, στο οποίο απευθύνθηκε ένα εκτεταμένο υπόμνημα της οικογένειας Πλουμπίδη, που απαιτούσε το άμεσο ξεκαθάρισμα της υπόθεσης, περιορίστηκε στην εκλογή της Ιουλίας Πλουμπίδη ως μέλος του τιμητικού προεδρείου του Συνεδρίου. Την ίδια σιωπή κράτησε και το 11ο και 12ο Συνέδριο. Στο 13ο Συνέδριο το Μάρτη 1991, ο Μήτσος Κωστόπουλος, μέλος τότε του ΠΓ του ΚΚΕ, αναφερόμενος στους επώνυμους αγωνιστές του ΚΚΕ "παρέλειψε" το όνομα του Πλουμπίδη. Την ίδια χρονιά, το Δεκέμβρη 1991 η ηγεσία του ΚΚΕ παρευρέθηκε ομαδικά στην κηδεία του Ν. Ζαχαριάδη, δηλώνοντας δημόσια, δια στόματος Σπ. Χαλβατζή, ότι "το Νίκο Ζαχαριάδη υποδέχονται το ΚΚΕ και οι οπαδοί του"! (σ. Πολιτικού Καφενείου:Για την κηδεία αυτή θα αναφερθούμε σε άλλο μας άρθρο).

Γιατί αυτή η παρατεταμένη ένοχη σιωπή; Τι φοβάται το ΚΚΕ;

Η συνδικαλιστική και κομματική ηγεσία του ΚΚΕ

Ο Νίκος Πλουμπίδης έγινε μέλος του ΚΚΕ, το 1926, όταν υπηρετούσε ως δάσκαλος στη Βούρμπη Ελασσόνας. Έπαιξε ενεργό ρόλο στις κινητοποιήσεις των δημοσίων υπαλλήλων και το 1930 εκλέχτηκε στην Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το 1931 απολύθηκε από δάσκαλος και από τότε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην κομματική δουλειά. Ήταν ήδη φυματικός. Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ. Από το 1937 έπαιρνε μέρος στις συνεδριάσεις του ΠΓ και καθοδηγούσε την Ενωτική Συνομοσπονδία και την Εργατική Βοήθεια.

Στην Κοζάνη από το 1945. Το σφυροδρέπανο με το κόκκινο αστέρι στον τοίχο ενός σπιτιού. Οι ηρωικοί αντάρτες πίστευαν στο ΚΚΕ


Το 1937 ήταν καθοδηγητής του Γραφείου περιοχής Θεσσαλίας. Το 1938 εκλέχτηκε μέλος του ΠΓ. Το 1939 πιάστηκε από την Ασφάλεια και επειδή ήταν φυματικός φυλακίστηκε στο τμήμα φυλακών της "Σωτηρίας" μέχρι το 1942. Το 1942 δραπέτευσε και ανέλαβε την καθοδήγηση του Εργατικού ΕΑΜ και την ΟΚΝΕ. Τότε εκλέχτηκε επίσης στην ΚΕ και το ΠΓ. Μέχρι τον Απρίλη 1943 καθοδηγούσε άμεσα όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις και αγώνες της Αθήνας. Μετά παρέδωσε την ΟΚΝΕ στο Γληνό και την ΚΟΑ στον Β. Μπαρτζιώτα. Το 1945 λόγω της αρρώστιας του βγήκε από το ΠΓ και ανέλαβε τα οικονομικά του κόμματος και βοηθούσε την καθοδηγητική δουλειά των δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων. Στο 7ο Συνέδριο επανεκλέχτηκε στην ΚΕ. Από το 1947 που το ΚΚΕ Π¨ΕΡΑΣΕ στην παρανομία ήταν ουσιαστικά αυτός που καθοδηγούσε την παράνομη δουλειά και αυτός που οργάνωσε την κάθοδο του ΚΚΕ στις εκλογές του 1950, και του 1951. Το Noέμβρη, 1952, συνελήφθηκε από την Ασφάλεια, κρατήθηκε στην απομόνωση, δικάστηκε στις 14/7 ως 3/8 1953 από το φασιστικό στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την ίδια στιγμή και ενώ βρισκόταν απομονωμένος στη φυλακή, ο ραδιοφωνικός σταθμός "Ελεύθερη Ελλάδα" μετέδιδε διαρκώς την απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Πλουμπίδης ήταν χαφιές της Ασφάλειας. Αυτός όμως άντεξε και σ΄ αυτό το χτύπημα. Δεν υποχώρησε, δεν συνθηκολόγησε, δεν πρόδωσε τις αρχές του. Στην ιστορική απολογία του στο Στρατοδικείο εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στους κατηγόρους του, το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, την αμερικανοκρατία, τον αντικομμουνισμό. Υπερασπίστηκε με περισσή γενναιότητα τον εαυτό του από τις κατηγορίες του "χαφιέ" που του απέδιδε το κόμμα του, χωρίς όμως να παίξει το παιχνίδι της Ασφάλειας, χωρίς να καταγγείλει το ΚΚΕ, σαν μέλος της ηγεσίας του, σίγουρος, όπως έλεγε, ότι η Ιστορία θα τον δικαιώσει. Ακόμα και οι πολιτικοί εχθροί του υποκλίθηκαν μπροστά στο ύψος του ηθικού του αναστήματος. Όμως η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ, με επικεφαλής το Ζαχαριάδη, το Μπαρτζιώτα και το Βλαντά τον είχε ήδη καταδικάσει. Με την επαίσχυντη "απόρρητη έκθεση" του Ζαχαριάδη, που στο βιβλίο δημοσιεύεται ολόκληρη, ο Πλουμπίδης χαρακτηρίζεται σαν πράκτορας της αστυνομίας που μπήκε στο ΚΚΕ για να το υπονομεύσει, είχε την πολιτική κάλυψη του Σιάντου, παρίστανε το φυματικό για να κρύβει τη χαφιέδικη δράση του, και ευθύνεται μεταξύ των άλλων και για τη σύλληψη του Νίκου Μπελογιάννη. Άρθρα μ΄ αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενο δημοσιεύτηκαν το 1952 στο περιοδικό "Νέος Κόσμος" με την υπογραφή του Γρηγόρη Κασιμάτη (Ορέστη). Ο μόνος από την ηγεσία του ΚΚΕ που διαχώρισε τη θέση του από την έκθεση Ζαχαριάδη ήταν ο Κώστας Θέος. Τον Ιούλιο 1952, λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του Πλουμπίδη από την Ασφάλεια, το ΠΓ τον διέγραψε ως χαφιέ και πράκτορα των Άγγλων. Αυτή την απόφαση ο ίδιος δεν την έμαθε ποτέ. Το 1953 έγινε η δίκη του και καταδικάστηκε σε θάνατο. Το 1954, στις 14 Αυγούστου, αφού είχαν στο μεταξύ απορριφθεί όλες οι αιτήσεις χάριτος, εκτελέστηκε στο Δαφνί. Η Αντίδραση τον φοβόταν ακόμα και νεκρό. Οι χωροφύλακες τον έχωσαν όπως - όπως σ΄ ένα λάκκο στο χώμα, ενώ η οικογένειά του πληροφορήθηκε την εκτέλεση την επομένη από τις εφημερίδες και έσπευσε να τον θάψει σε κανονικό τάφο, που αργότερα ήρθε η χούντα του 1967 να τον καταστρέψει κι αυτόν.

Ο Νίκος Πλουμπίδης, λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δήλωσε με θάρρος στο βασιλικό επίτροπο, "υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το κόμμα μου. Και αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα". Και με το γλυκύτερο χαμόγελο του κόσμου, αυτός ο τελευταίος των ευγενών του κομμουνισμού, αποχαιρετώντας τους δημοσιογράφους που ήταν παρόντες είπε: "Νάστε πάντα καλά. Βλέπετε, εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει. Γεια χαρά παιδιά". Και λίγο πριν πέσει, χτυπημένος απ΄ τις σφαίρες φώναξε: "Ζήτω το ΚΚΕ". Την ίδια στιγμή ο Ζαχαριάδης και η κλίκα του ανακοίνωναν, ότι η εκτέλεση ήταν σκηνοθετημένη απ΄ την Ασφάλεια, την Ιντέλλιτζεντ Σέρβις και το FBI και ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν ήδη στην Αμερική!

Από τότε μέχρι τώρα έχει περάσει πολύς καιρός, έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η ηγεσία του ΚΚΕ εξακολουθεί να σιωπά, ανάμεσά της και πολλοί που έπαιξαν τότε πρωταγωνιστικό ρόλο. Σιωπά ένοχα για πολλά, ακόμα για έναν αγωνιστή του διαμετρήματος του Ν. Πλουμπίδη.

- Γι΄ αυτόν που οργάνωσε την εξέγερση του αθηναϊκού λαού στις 5 Μάρτη 1943, με γενική πολιτική απεργία και παλλαϊκή διαδήλωση που ματαίωσε τα σχέδια των Γερμανών και των κουίσλινγκς να προχωρήσουν σε πολιτική επιστράτευση και να στείλουν έλληνες εργάτες στα γερμανικά εργοστάσια.

- Γι΄ αυτόν που για να σωθεί από το εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης - που εκτελέστηκε τελικά το Μάρτη 1952 - προσφέρθηκε, με επιστολή του στο διευθυντή της αστυνομίας που δημοσιεύτηκε και στον Τύπο, να παρουσιασθεί στις Αρχές να δικαστεί εκείνος σαν καθοδηγητής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, με τον όρο να μετατραπούν οι θανατικές καταδίκες του φίλου και συντρόφου του Ν. Μπελογιάννη.

- Γι΄ αυτόν που λίγους μήνες πριν εκτελεστεί είχε το σθένος να γράψει στο τελευταίο του γράμμα στη γυναίκα του, Ιουλία: "Δεν ξέρω αν φτάσουν στην εκτέλεση και γιατί η διεθνής και η εσωτερική κατάσταση σήμερα δεν το σηκώνει και γιατί η μη εκτέλεση τους συμφέρει για να διαιωνίζεται η σύγχυση αν είμαι χαφιές ή όχι. Δεν βρίσκω άλλη λύση από: Να με αποκηρύξεις. Να πάρεις διαζύγιο σε βάρος μου με οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα το παιδί μας να μη φέρει το όνομά μου, αλλά το δικό σου, είτε σιωπηρά είτε υιοθετημένο από ένα απ΄ τα παιδιά. Τέλος, δέχομαι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αποφασίσετε, αρκεί να μη θίγεται το κόμμα... Μη διστάσετε στην απόφασή σας από συναισθηματισμούς ή από το αν πονέσω".

Οι πολιτικές διαφωνίες του

Ήταν μια πραγματικά ηρωική μορφή ο Πλουμπίδης, από κείνες τις σπάνιες, που υποκλίνεσαι μπροστά της ακόμα κι αν διαφωνείς πολιτικά. Ηταν, όπως έλεγε ο ίδιος, καθαρός σαν κρύσταλλο, που τίποτα δεν μπορεί να το κηλιδώσει. Ο ηρωισμός του όμως δεν ήταν απλά ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Δεν μπορεί να προσεγγιστεί υπεριστορικά ούτε σε επίπεδο ατομικής ψυχολογίας. Ο Ν. Πλουμπίδης ήταν ηρωικός γιατί πάλευε πάνω απ΄ όλα πολιτικά, γιατί τολμούσε να αμφισβητήσει ή ακόμα και να συγκρουσθεί με την επίσημη γραμμή, όποτε έκρινε, ότι αυτή λειτουργούσε σε βάρος των ιστορικών συμφερόντων του κινήματος. Και αυτό ακριβώς θέλουν να αποκηρύξουν όσοι κάνουν εικόνισμα την μορφή του. Για να συσκοτίσουν κάθε σοβαρή πολιτική ανάλυση, χρησιμοποιούν, όπως λέει ο Δημήτρης Πλουμπίδης, τη μέθοδο της "ηρωοποίησης". Σαν πολιτική τακτική που αποβλέπει στο να αποφύγουν να κάνουν μια πολιτική ανάλυση για να κάνουν μια πολιτική ανάλυση για κείνη την υπόθεση και για κείνη την εποχή και να πάρουν ξεκάθαρη θέση οι ίδιοι για όλα αυτά τα τεράστιας σημασίας πολιτικά ζητήματα. Γιατί ο Νίκος Πλουμπίδης είχε το θάρρος να διαφωνήσει ανοιχτά σε πολλά σημεία με την πολιτική της επίσημης ηγεσίας του ΚΚΕ και με τον ίδιο τον Ζαχαριάδη. Όπως αναγράφεται στο βιβλίο "Ν. Πλουμπίδης - Ντοκουμέντα":

1. Αντιτάχθηκε στη γραμμή του Ζαχαριάδη για τον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, στην αναγνώριση ουσιαστικά απ΄ το Ζαχαριάδη του δικτάτορα Μεταξά ως ηγεσία του αντιφασιστικού πολέμου. Κατάγγειλε μάλιστα ως πλαστό το γράμμα του Ζαχαριάδη, που "απευθυνόταν στο Μανιαδάκη και όχι στο λαό και υπέγραφε σαν γραμματέας της ΚΕ και όχι του ΚΚΕ". Αυτό ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν του το συγχώρεσε.

2. Δεν του συγχώρησε επίσης ο Ζαχαριάδης ότι όταν γύρισε απ΄ το Νταχάου την άνοιξη του 1945, ο Ν. Πλουμπίδης ζήτησε να κάνει έκθεση των ενεργειών και της δραστηριότητας του κατά την περίοδο της κράτησής του από τους Γερμανούς - αίτημα που βεβαίως, η ΚΕ του ΚΚΕ απέρριψε!

3. Ήταν αντίθετος με την επίσημη γραμμή στα Δεκεμβριανά, γι΄ αυτό και τις κρίσιμες εκείνες μέρες το κόμμα τον απομόνωσε, όπως ο ίδιος λέει, στον Τύρναβο.

4. Ήταν αντίθετος στη γραμμή του Ζαχαριάδη για την αποχή από τις εκλογές του 1946, μολονότι πειθάρχησε πλήρως στο κόμμα.

5. Είχε σοβαρές επιφυλάξεις για τη γραμμή Ζαχαριάδη το 1947, ότι ο ένοπλος αγώνας έπρεπε να είναι η μοναδική απάντηση του λαού.

6. Διαφωνούσε με την γραμμή της πολιτικής απομόνωσης και εξόντωσης από το κόμμα των μελών και οπαδών του κόμματος που κάτω από αφόρητες πιέσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια υποχρεώθηκαν να κάνουν "δήλωση μετάνοιας".

7. Διαφωνούσε επίσης με την επίσημη γραμμή του κόμματος που απαγόρευε στους δημόσιους υπαλλήλους να υπογράψουν τη δήλωση νομιμοφροσύνης που ζητούσε το κράτος προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Έτσι πολλοί απολύθηκαν και πολλοί περισσότεροι διαχώρισαν τη θέση τους απ΄ το κόμμα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

8. Διαφώνησε με τη στάση του Ζαχαριάδη απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη με τον οποίο τον συνέδεαν ισχυροί δεσμοί.

9. Διαφώνησε με τη γραμμή της καθοδήγησης του ΚΚΕ από την ηγεσία που βρισκόταν, μετά την ήττα του 1949, εκτός Ελλάδας.

10. Διαφώνησε με το σύνθημα του Ζαχαριάδη "Τι Πλαστήρας τι Παπάγος", τότε που κυριαρχούσε η γραμμή, "τα όπλα παρά πόδας".

11. Στις εκλογές του 1950 και του 1951, εφάρμοσε μια πιο ευέλικτη τακτική απ΄ αυτήν της επίσημης ηγεσίας. Αυτό θεωρήθηκε μέγα λάθος παρά το πολιτικό κέρδος του κόμματος από το αποτέλεσμα.

Τα μεγάλα ιστορικά ζητήματα

Όμως η μη - αποκατάσταση του Πλουμπίδη απ΄ το ΚΚΕ δεν αποβλέπει μόνο στο να εμποδίσει το άνοιγμα μιας πραγματικής, πάνω σε αρχές και σε βάθος συζήτησης μέσα στο εργατικό κίνημα για όλα αυτά τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής. Αποβλέπει και σε κάτι μεγαλύτερο, που θα βγει αναπόφευκτα στην επιφάνεια σαν συνέχεια όλων αυτών: στη συζήτηση που πρέπει να γίνει για το χαρακτήρα του αγώνα 1941-49. Ήταν ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, όπως διακήρυσσαν σ΄ όλους τους τόνους οι αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ ή ήταν και κοινωνικός; ¨Η αλλιώς, η Επανάσταση των ένοπλων εργατών και αγροτών στην Ελλάδα είχε καθαρά αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα ή μήπως σοσιαλιστικό; Θα μπορούσε δηλαδή στην πορεία προς το σοσιαλισμό να λύσει και όλα τα άλυτα μέχρι τότε αστικοδημοκρατικά ζητήματα, όπως αποδεικνυόταν στην πράξη, με τη δράση του ΕΛΑΣ; Αυτό δεν έδειχνε η ίδια η ζωή, μέσα από τις κοινωνικές αλλαγές που πραγματοποιούνταν στις περιοχές που απελευθέρωνε ο ΕΛΑΣ, μέσα από τις απαλλοτριώσεις των τσιφλικιών και του μοιράσματος της γης στους ακτήμονες, μέσα από την εγκαθίδρυση των θεσμών της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης, μέσα από τη συγκρότηση αιρετών, άμεσα ανακλητών οργάνων, εργατοαγροτικής εξουσίας; Μ΄ αυτόν τον διαρκή χαρακτήρα της σοσιαλιστικής, στην ουσία επανάστασης δεν ήρθε σε σύγκρουση η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ; Αυτή την κατάσταση δυαδικής εξουσίας δεν ήρθαν να πνίξουν οι προδοτικές συμφωνίες του Λίβανου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας; Και ποιες ήταν οι πολιτικές ευθύνες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ που υπό την καθοδήγηση του Στάλιν και των ντόπιων σταλινίσκων, οδήγησαν μια μεγαλειώδη επανάσταση στην ήττα και ένα ολόκληρο λαό στη συντριβή και στην πολιτική υποδούλωση;

Μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά μια απελπισμένη προσπάθεια της ηγεσίας του ΚΚΕ να διατηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες, που θα διαταραχθούν, όταν αποκαλυφθούν μέσα απ΄ όλη αυτή τη συζήτηση με αφορμή την υπόθεση Πλουμπίδη, οι τεράστιες πολιτικές ευθύνες ζώντων ακόμα ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο εκείνη την εποχή;

Μπορούν όμως μέσα από ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικών συγκαλύψεων να προετοιμαστούν ιδεολογικά και να σφυρηλατηθούν πολιτικά για τους μεγάλους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας οι νεότερες γενιές των αγωνιστών; Η αναστήλωση του καπιταλισμού στην μεταπολεμική Ευρώπη, μέσα από το σχέδιο Μάρσαλ και την εφαρμογή των συμφωνιών του Bretton Woods, δεν θα ήταν δυνατή αν δεν αναχαιτιζόταν η Ευρωπαϊκή Επανάσταση που γεννιόταν μέσα από τα σπλάχνα του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και των κινημάτων αντίστασης. Δεν θα ήταν δυνατή αν δεν αφοπλιζόταν το αντάρτικο στη Γαλλία απ΄ τον Τορέζ και στην Ιταλία από τον Τολιάττι. Δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την προδοσία του Λίβανου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τις συμφωνίες του Στάλιν με τον Τσώρτσιλ και τους Αμερικανούς για το μοίρασμα της Ευρώπης σε "ζώνες επιρροής".

Το ΚΚΕ αρνείται να πάρει θέση πάνω σ΄ όλα αυτά τα μεγάλα ζητήματα της Ιστορίας. Και πώς να το κάνει όταν είναι υποχρεωμένο να κρατά στους κόλπους του ανοιχτά φιλοσταλινικές τάσεις - που χρησιμοποιούν ακόμα την κλασσική σταλινική μεθοδολογία της ιστορικής διαστρέβλωσης και της αντιτροτσκιστικής συκοφαντίας - με πρόσφατο δείγμα την ανοικτή συμπάθεια στον Στάλιν της υπεύθυνης της ιδεολογικής επιτροπής του ΚΚΕ.

Όμως η Ιστορία είναι πιο δυνατή απ΄ όλους τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει κλειστά τα συρτάρια της Ιστορίας, σε μια εποχή σαν τη δική μας, που η παγκοσμιοποίηση σπέρνει θύελλες, θερίζοντας τις ζωές εκατομμυρίων καταπιεσμένων σε κάθε γωνιά του πλανήτη και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το ιστορικό δίλημμα "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα".

Η υπόθεση Πλουμπίδη με όλα τα ιστορικά ζητήματα που ανακινεί δεν μπορεί πια να μείνει μέσα στα στενά πλαίσια που επιχειρεί να την περιορίσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Γιατί όπως λέει ο γιός του στον πρόλογο του βιβλίου: "Ο Ν. Πλουμπίδης πέτυχε μια πολιτική νίκη με τον τρόπο που χειρίστηκε την πορεία του προς το θάνατο, έτσι που η υπόθεσή του να μην μπορεί να "κλείσει" αν δεν συζητηθεί με όρους πραγματικής πολιτικής ανάλυσης".

Η Κατερίνα Μάτσα είναι η υπεύθυνη και η ψυχή του 18Ανω. Αγωνίστρια με κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες εκλέγεται πάντα στα συνδικαλιστικά όργανα των γιατρών, είναι Εκδότης και Υπεύθυνη σύνταξης στα "ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ" και παράλληλα είναι στέλεχος στο ΕΕΚ - Τροτσκιστές και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της εφημερίδας ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Επίσης είναι συγγραφέας βιβλίων και πολλών άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά, ελληνικά και ξένα.