Από το blog "gatouleas"
Η κατάσταση στο Μέτωπο είναι, πάντως, άκρως απογοητευτική και γι’ αυτό με ώθησε στην εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας. Η ηγετική ομάδα του είναι προσκολλημένη σε ένα αποτυχημένο ιδεοληπτικό σχέδιο της «Παναριστεράς, αλλά με εξασφαλισμένη την ηγεμονία». Αποτυγχάνει σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του και αντί να υπάρξει μια ρεαλιστική προσαρμογή στην πολιτική πραγματικότητα, συνεχίζεται με απίστευτη επιμονή δημιουργώντας τραγελαφικά αποτελέσματα.
Μέχρι το 2007 η ιδέα σύμπραξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων σε ένα μίνιμουμ πολιτικό πλαίσιο, φάνταζε νικηφόρα. Ένα τόξο δυνάμεων από την αντικαπιταλιστική αριστερά ως την κεντροαριστερά δημιουργούσε μια υπαρκτή ελπίδα διεμβολισμού της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούσε ατζέντα… ήταν ο λόγος ίδρυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, το ΚΚΕ έπρεπε να αντιμετωπίσει κύμα πιέσεων στο εσωτερικό του. Τότε είναι που η ηγεσία του ΣΥΝ μαζί με ΚΟΕ – ΔΕΑ αποδέχτηκαν το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία».
Η πρώτη του εμφάνιση έγινε με την απίστευτη πολιτική αντιμετώπιση της Ανανεωτικής πτέρυγας. Τότε εμφανίστηκε το γελοίο δίπολο «Σας θέλουμε, αλλά μην φραξιονίζετε»!. Οι ανανεωτικοί ήταν μια χαρά να φέρνουν τους ψήφους τους φτάνει «να μη μιλούσαν ανοιχτά για τις διαφωνίες τους». Αντιδρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν υπερψήφιζαν το Ευρωσύνταγμα, αλλά συμφωνούσαν να μην επιβληθούν κυρώσεις στους αντάρτες. Εκτιμούσαν πως το πρόβλημα θα λυνόταν με νουθεσίες, με κρύψιμο της σκόνης κάτω από το χαλί. Όλα στο βωμό των δημοσκοπικών 18αριών. Είχε κυριαρχήσει η άποψη του Αλαβάνου για «κληρονομιά του χώρου του ΠΑΣΟΚ σαν ώριμο φρούτο» . Όσο έλεγχαν (Αριστερό Ρεύμα – ΚΟΕ – ΔΕΑ) την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε διεύρυνση και προσαρμογή ήταν θεμιτή.
Η αποτυχία αυτού του σχεδίου – που φάνηκε από το Δεκέμβρη του ’08 και μετά – οδήγησε στην αντεπίθεση των ανανεωτικών. Η συντριβή των ευρωεκλογών που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε πανωλεθρία στις επερχόμενες εκλογές, οδηγεί το ΣΥΝ σε επανακαθορισμό των συμμαχιών του. Αναβαθμίζει σε στρατηγικό σύμμαχο την κεντροαριστεράς και τους Οικολόγους. Εδώ παρουσιάζεται άλλη μια ευκαιρία στη Ριζοσπαστική αριστερά να συντάξει ένα μπλοκ δυνάμεων. Είτε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχομένη το μειοψηφικό αντιπολιτευτικό της ρόλο, είτε αποχωρώντας από τη δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεταφορά της συζήτησης από την πολιτική στο οργανωτικό σχέδιο ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ολοένα και περισσότερες στρεβλώσεις. Η πολιτική μεταφέρεται στην καμαρίλα, οι συνιστώσες συμφωνούν ομόφωνα στα πολιτικά κείμενα αλλά σφάζονται στα πρόσωπα. Οι εκλογές του ’09 διαμορφώνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Η παλιά ομάδα της ΕΑΡ (σ. G. Ανανεωτικοί) παίρνει την πλειοψηφία και της κοινοβουλευτικής ομάδας πετώντας έξω κάθε αντιπολίτευση.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά έχοντας χάσει απανωτές πολιτικές μάχες την περασμένη διετία, αντί να στρώσει «κώλο» και να δει τα λάθη της, ξεκινά την απογείωση σε φαντασιακούς τόπους. Επιμένοντας στην Παναριστερά, προσπαθεί να διαμορφώσει οργανωτικά τερτίπια ηγεμονίας. Επειδή δεν μπορεί να συγκρουστεί με τον Μεταρρυθμισμό, ανακαλύπτει μια νέα διαχωριστική τομή… τα μέλη. Προσπαθεί να πετύχει τον «ΣΥΡΙΖΑ των Μελών» για να ξαναβγεί στην ηγεσία διαμέσου της Συνδιάσκεψης.
Επειδή ούτε αυτό πιάνει, ανακαλύπτουν μια παγκόσμια πολιτική πατέντα… το Μέτωπο! Για πρώτη φορά μέρος πολιτικής μονάδας θεωρεί τον εαυτό μεγαλύτερο της μονάδας. Η αποτυχία κεφαλαιοποίησης της δημοσκοπικής έκρηξης δεν έχει διδάξει τίποτα στην παλιά ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές και πολιτικές δικτυώσεις, αντί να επεξεργάζονται διαφορετικά πολιτικά προγράμματα από τον ΣΥΝ, ξεκινάνε μια «εφόρμηση στους ουρανούς»… χωρίς να έχουν, όμως, όχι πυραύλους αλλά ούτε ένα λειτουργικό μοτοσακό.
Φαντασιώνονται ΕΑΜ και μεγάλες κοινωνικές συσπειρώσεις, οι οποίες , όμως, δεν πατάνε σε κανένα υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων. Η ΚΟΕ παραβιάζοντας κάθε κανόνα της πολιτικής, καλεί σε ενότητα όλη την αριστερά, λες και είναι ισοδύναμος πολιτικός φορέας που μπορεί να θέσει όρους σε ΚΚΕ και ΣΥΝ. Ακόμα ζουν το όνειρο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία». Ο Αλαβάνος θεωρεί πως το ΠΑΣΟΚ θα συντριφτεί γιατί… «έτσι πρέπει»… από ένα εκλογικό πινγκ πονγκ που δε χρειάζεται κοινωνικές συσπειρώσεις παρά μόνο μια έξυπνη εξαγγελία. Όλο το Μέτωπο φαντασιώνεται ένα αποτέλεσμα που θα το φέρει κυρίαρχο στην Αριστερά, ένα ποσοστό που να εκπληρώνει την Προφητεία. Και μετά όλοι θα συρθούν γύρω από το νέο ΕΑΜ του Αλαβάνου. Αν πάρει 5-7 % θα ηγεμονεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αν πάρει 10-12, θα ηγεμονεύσει και στο ΚΚΕ… και αν πάει στο δεύτερο γύρο διχοτομεί και το ΠΑΣΟΚ. Για όλους έχει ο μπαξές!
Αλλά όταν ξεχνάς την πολιτική σε ξεχνά κι εκείνη. Τα μέλη του Μετώπου έχουν βρεθεί χωρίς πολιτικό σχέδιο. Μέλη της ΔΕΑ ή της ΚΟΕ αδυνατούν να ξεχωρίσουν τις οργανώσεις τους από το Μέτωπο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ρωτήστε ένα μέλος για οποιοδήποτε θέμα πχ ΓΣΕΕ, μνημόνιο, MARFIN, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να του ζητήσετε να οριοθετήσει τα τρία διαφορετικά πολιτικά επίπεδα συμφωνιών πχ της ΚΟΕ με το Μέτωπο και το ΣΥΡΙΖΑ. Θα φάει έξι εγκεφαλικά και θα κρασάρει ο σκληρός. Οι ρόλοι έχουν τόσο μπερδευτεί στο παιχνίδι της οργανωτικής ηγεμονίας που το πρόγραμμα και οι κοινωνικές συσπειρώσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Μετά το στραπάτσο των εκλογών έλπιζα σε μια στοιχειώδη επαναφορά στην πραγματικότητα. Να συνειδητοποιήσουν ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ πως είναι μια μικρή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που οφείλει να αποφασίσει σε ένα πραγματικό και μόνο δίλημμα.
Εφ’ όσον επιμένουν στην πολιτική αναγκαιότητα ενός παλλαϊκού μετώπου, θα πρέπει να δεχτούν πως τους ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ όρους αυτή τη στιγμή τους καθορίζουν άλλοι, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Αν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου, τότε αυτή θα γίνει όντας μειοψηφία σε ΠΑΜΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεμονία θα ανήκει σε άλλους και θα πρέπει να παίξουν το ρόλο της αντιπολίτευσης. Αυτό που κάνει πχ η ΑΝΑΣΑ και η ΑΚΟΑ.
Θεωρούσα, πάντως, είτε λόγω εγωισμού είτε λόγω συμβιβασμού με την πραγματικότητα, θα επέλεγαν την προσπάθεια συγκρότησης παράταξης εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την επιλογή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην απόπειρα διαμόρφωσης προγράμματος. Ακόμα κι αν δεν κατέληγαν σε κοινό φορέα, θα μπορούσαν να γίνουν ορατοί οι πραγματικοί πολιτικοί όροι συγκρότησης. Να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «χάος» στην διαφορετική ανάλυση για την κρίση ή για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η εισήγηση του Αλαβάνου, όμως, σε συνδυασμό με την πολιτική απόφαση της συνέλευσης έκαναν σαφές πως πρώτα θα βγει η ψυχή του Μετώπου και μετά το χούι.
Βρε δε πα να παίρνει 2%, το οποίο αυτή τη στιγμή θεωρείται και «ταβάνι» για τυχόν επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία» δεν εγκαταλείπεται. Το Μέτωπο μετονομάζεται σε «Πρωτοβουλία για Μέτωπο» και… καθαρίσαμε. Η μεγαλομανία συνεχίζεται και αντί να βάλουν τα πράματα σε μια σειρά βγάζουν και καθήκοντα για τις διαφορετικές πτέρυγες. Τι θα κάνουν οι Συριζικοί , τι οι Πασοκογενείς και τι οι ΑΝΤΑΡΣΥΑκοι.
Όμως, επειδή η πραγματικότητα είναι άλλη και τα μέλη του Μετώπου θα έχουν αντιμετωπίσουν τους συντρόφους τους στο ΣΥΡΙΖΑ, η γραμμή είναι ξεκάθαρη και δεν έχει καμιά αμφισβήτηση. Την ώρα που τα «πασοκογενή» και τα «ανταρσυακά» μέλη πρέπει να παλεύουν (γενικά και αφηρημένα) για την ενότητα της αριστεράς, στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο σε αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό αναγνωρίζουν πως υπάρχει ακόμη δυνατότητα ανασυγκρότησης και δημιουργικής προσφοράς του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μετωπική σύγκλιση ευρύτατων δυνάμεων
Σύμφωνα με το Μέτωπο, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πολιτικός σχηματισμός που μπορεί να συνεισφέρει στο πολιτικό όραμα, φτάνει να καθοδηγηθεί, προφανώς, από τις δυνάμεις του Μετώπου. Για να διαλύσει, μάλιστα, κάθε υποψία ταχτικισμού ο Αλαβάνος με μια φράση απέρριψε τις καταγγελίες της Αυγής πως το Μέτωπο έχει άλλη στρατηγική διεξόδου από την Κρίση.
«Δεν θα βρείτε ούτε μία φράση σε κείμενα του Μετώπου για έξοδο από ΕΕ, Ευρώ και στάση πληρωμών», δήλωνε με σταθερή φωνή ο Αλαβάνος στην τοποθέτηση του στην παναττική συνέλευση.
Ερωτήματα προς απάντηση
Το Μέτωπο, λοιπόν, μετά την οργανωτική και πολιτική δήλωση πίστης του στο μεταρρυθμιστικό όραμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προδίδει την τάση των ίδιων των ψηφοφόρων του. Πλέον θα παρακολουθούμε απίστευτες φυγόκεντρες και διαλυτικές κινήσεις. Δύο + ένα ερωτήματα με απασχολούν…
Θα μπορέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να φάει ένα πολιτιστικό σοκ και να αντιδράσει θετικά σε αυτές τις εξελίξεις;
Θα υπάρξει ένα τμήμα, έστω, του Μετώπου που θα σώσει την αξιοπρέπεια του χώρου για να μη μεταμορφωθεί σε «επαγγελματίες αντάρτες», σε «Δημαράδες του ΣΥΡΙΖΑ»; Γιατί ένα δεύτερο εκλογικό κατέβασμα ξέχωρο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχεις σπάσει οργανωτικά, θα σημάνει τον πανελλαδικό περίγελο του εγχειρήματος.
Το έξτρα ερώτημα είναι άκρως μεταφυσικό και το καταθέτω υπό την επήρεια αθεράπευτης κομμουνιστικής υπεραισιοδοξίας:
Προλαβαίνει το Μέτωπο το Γενάρη να οργανώσει την πανελλαδική και συντεταγμένη αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ;
Η κατάσταση στο Μέτωπο είναι, πάντως, άκρως απογοητευτική και γι’ αυτό με ώθησε στην εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας. Η ηγετική ομάδα του είναι προσκολλημένη σε ένα αποτυχημένο ιδεοληπτικό σχέδιο της «Παναριστεράς, αλλά με εξασφαλισμένη την ηγεμονία». Αποτυγχάνει σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του και αντί να υπάρξει μια ρεαλιστική προσαρμογή στην πολιτική πραγματικότητα, συνεχίζεται με απίστευτη επιμονή δημιουργώντας τραγελαφικά αποτελέσματα.
Μέχρι το 2007 η ιδέα σύμπραξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων σε ένα μίνιμουμ πολιτικό πλαίσιο, φάνταζε νικηφόρα. Ένα τόξο δυνάμεων από την αντικαπιταλιστική αριστερά ως την κεντροαριστερά δημιουργούσε μια υπαρκτή ελπίδα διεμβολισμού της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούσε ατζέντα… ήταν ο λόγος ίδρυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, το ΚΚΕ έπρεπε να αντιμετωπίσει κύμα πιέσεων στο εσωτερικό του. Τότε είναι που η ηγεσία του ΣΥΝ μαζί με ΚΟΕ – ΔΕΑ αποδέχτηκαν το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία».
Η πρώτη του εμφάνιση έγινε με την απίστευτη πολιτική αντιμετώπιση της Ανανεωτικής πτέρυγας. Τότε εμφανίστηκε το γελοίο δίπολο «Σας θέλουμε, αλλά μην φραξιονίζετε»!. Οι ανανεωτικοί ήταν μια χαρά να φέρνουν τους ψήφους τους φτάνει «να μη μιλούσαν ανοιχτά για τις διαφωνίες τους». Αντιδρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν υπερψήφιζαν το Ευρωσύνταγμα, αλλά συμφωνούσαν να μην επιβληθούν κυρώσεις στους αντάρτες. Εκτιμούσαν πως το πρόβλημα θα λυνόταν με νουθεσίες, με κρύψιμο της σκόνης κάτω από το χαλί. Όλα στο βωμό των δημοσκοπικών 18αριών. Είχε κυριαρχήσει η άποψη του Αλαβάνου για «κληρονομιά του χώρου του ΠΑΣΟΚ σαν ώριμο φρούτο» . Όσο έλεγχαν (Αριστερό Ρεύμα – ΚΟΕ – ΔΕΑ) την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε διεύρυνση και προσαρμογή ήταν θεμιτή.
Η αποτυχία αυτού του σχεδίου – που φάνηκε από το Δεκέμβρη του ’08 και μετά – οδήγησε στην αντεπίθεση των ανανεωτικών. Η συντριβή των ευρωεκλογών που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε πανωλεθρία στις επερχόμενες εκλογές, οδηγεί το ΣΥΝ σε επανακαθορισμό των συμμαχιών του. Αναβαθμίζει σε στρατηγικό σύμμαχο την κεντροαριστεράς και τους Οικολόγους. Εδώ παρουσιάζεται άλλη μια ευκαιρία στη Ριζοσπαστική αριστερά να συντάξει ένα μπλοκ δυνάμεων. Είτε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχομένη το μειοψηφικό αντιπολιτευτικό της ρόλο, είτε αποχωρώντας από τη δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεταφορά της συζήτησης από την πολιτική στο οργανωτικό σχέδιο ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ολοένα και περισσότερες στρεβλώσεις. Η πολιτική μεταφέρεται στην καμαρίλα, οι συνιστώσες συμφωνούν ομόφωνα στα πολιτικά κείμενα αλλά σφάζονται στα πρόσωπα. Οι εκλογές του ’09 διαμορφώνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Η παλιά ομάδα της ΕΑΡ (σ. G. Ανανεωτικοί) παίρνει την πλειοψηφία και της κοινοβουλευτικής ομάδας πετώντας έξω κάθε αντιπολίτευση.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά έχοντας χάσει απανωτές πολιτικές μάχες την περασμένη διετία, αντί να στρώσει «κώλο» και να δει τα λάθη της, ξεκινά την απογείωση σε φαντασιακούς τόπους. Επιμένοντας στην Παναριστερά, προσπαθεί να διαμορφώσει οργανωτικά τερτίπια ηγεμονίας. Επειδή δεν μπορεί να συγκρουστεί με τον Μεταρρυθμισμό, ανακαλύπτει μια νέα διαχωριστική τομή… τα μέλη. Προσπαθεί να πετύχει τον «ΣΥΡΙΖΑ των Μελών» για να ξαναβγεί στην ηγεσία διαμέσου της Συνδιάσκεψης.
Επειδή ούτε αυτό πιάνει, ανακαλύπτουν μια παγκόσμια πολιτική πατέντα… το Μέτωπο! Για πρώτη φορά μέρος πολιτικής μονάδας θεωρεί τον εαυτό μεγαλύτερο της μονάδας. Η αποτυχία κεφαλαιοποίησης της δημοσκοπικής έκρηξης δεν έχει διδάξει τίποτα στην παλιά ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές και πολιτικές δικτυώσεις, αντί να επεξεργάζονται διαφορετικά πολιτικά προγράμματα από τον ΣΥΝ, ξεκινάνε μια «εφόρμηση στους ουρανούς»… χωρίς να έχουν, όμως, όχι πυραύλους αλλά ούτε ένα λειτουργικό μοτοσακό.
Φαντασιώνονται ΕΑΜ και μεγάλες κοινωνικές συσπειρώσεις, οι οποίες , όμως, δεν πατάνε σε κανένα υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων. Η ΚΟΕ παραβιάζοντας κάθε κανόνα της πολιτικής, καλεί σε ενότητα όλη την αριστερά, λες και είναι ισοδύναμος πολιτικός φορέας που μπορεί να θέσει όρους σε ΚΚΕ και ΣΥΝ. Ακόμα ζουν το όνειρο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία». Ο Αλαβάνος θεωρεί πως το ΠΑΣΟΚ θα συντριφτεί γιατί… «έτσι πρέπει»… από ένα εκλογικό πινγκ πονγκ που δε χρειάζεται κοινωνικές συσπειρώσεις παρά μόνο μια έξυπνη εξαγγελία. Όλο το Μέτωπο φαντασιώνεται ένα αποτέλεσμα που θα το φέρει κυρίαρχο στην Αριστερά, ένα ποσοστό που να εκπληρώνει την Προφητεία. Και μετά όλοι θα συρθούν γύρω από το νέο ΕΑΜ του Αλαβάνου. Αν πάρει 5-7 % θα ηγεμονεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αν πάρει 10-12, θα ηγεμονεύσει και στο ΚΚΕ… και αν πάει στο δεύτερο γύρο διχοτομεί και το ΠΑΣΟΚ. Για όλους έχει ο μπαξές!
Αλλά όταν ξεχνάς την πολιτική σε ξεχνά κι εκείνη. Τα μέλη του Μετώπου έχουν βρεθεί χωρίς πολιτικό σχέδιο. Μέλη της ΔΕΑ ή της ΚΟΕ αδυνατούν να ξεχωρίσουν τις οργανώσεις τους από το Μέτωπο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ρωτήστε ένα μέλος για οποιοδήποτε θέμα πχ ΓΣΕΕ, μνημόνιο, MARFIN, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να του ζητήσετε να οριοθετήσει τα τρία διαφορετικά πολιτικά επίπεδα συμφωνιών πχ της ΚΟΕ με το Μέτωπο και το ΣΥΡΙΖΑ. Θα φάει έξι εγκεφαλικά και θα κρασάρει ο σκληρός. Οι ρόλοι έχουν τόσο μπερδευτεί στο παιχνίδι της οργανωτικής ηγεμονίας που το πρόγραμμα και οι κοινωνικές συσπειρώσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Μετά το στραπάτσο των εκλογών έλπιζα σε μια στοιχειώδη επαναφορά στην πραγματικότητα. Να συνειδητοποιήσουν ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ πως είναι μια μικρή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που οφείλει να αποφασίσει σε ένα πραγματικό και μόνο δίλημμα.
Εφ’ όσον επιμένουν στην πολιτική αναγκαιότητα ενός παλλαϊκού μετώπου, θα πρέπει να δεχτούν πως τους ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ όρους αυτή τη στιγμή τους καθορίζουν άλλοι, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Αν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου, τότε αυτή θα γίνει όντας μειοψηφία σε ΠΑΜΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεμονία θα ανήκει σε άλλους και θα πρέπει να παίξουν το ρόλο της αντιπολίτευσης. Αυτό που κάνει πχ η ΑΝΑΣΑ και η ΑΚΟΑ.
Θεωρούσα, πάντως, είτε λόγω εγωισμού είτε λόγω συμβιβασμού με την πραγματικότητα, θα επέλεγαν την προσπάθεια συγκρότησης παράταξης εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την επιλογή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην απόπειρα διαμόρφωσης προγράμματος. Ακόμα κι αν δεν κατέληγαν σε κοινό φορέα, θα μπορούσαν να γίνουν ορατοί οι πραγματικοί πολιτικοί όροι συγκρότησης. Να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «χάος» στην διαφορετική ανάλυση για την κρίση ή για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η εισήγηση του Αλαβάνου, όμως, σε συνδυασμό με την πολιτική απόφαση της συνέλευσης έκαναν σαφές πως πρώτα θα βγει η ψυχή του Μετώπου και μετά το χούι.
Βρε δε πα να παίρνει 2%, το οποίο αυτή τη στιγμή θεωρείται και «ταβάνι» για τυχόν επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία» δεν εγκαταλείπεται. Το Μέτωπο μετονομάζεται σε «Πρωτοβουλία για Μέτωπο» και… καθαρίσαμε. Η μεγαλομανία συνεχίζεται και αντί να βάλουν τα πράματα σε μια σειρά βγάζουν και καθήκοντα για τις διαφορετικές πτέρυγες. Τι θα κάνουν οι Συριζικοί , τι οι Πασοκογενείς και τι οι ΑΝΤΑΡΣΥΑκοι.
Όμως, επειδή η πραγματικότητα είναι άλλη και τα μέλη του Μετώπου θα έχουν αντιμετωπίσουν τους συντρόφους τους στο ΣΥΡΙΖΑ, η γραμμή είναι ξεκάθαρη και δεν έχει καμιά αμφισβήτηση. Την ώρα που τα «πασοκογενή» και τα «ανταρσυακά» μέλη πρέπει να παλεύουν (γενικά και αφηρημένα) για την ενότητα της αριστεράς, στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο σε αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό αναγνωρίζουν πως υπάρχει ακόμη δυνατότητα ανασυγκρότησης και δημιουργικής προσφοράς του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μετωπική σύγκλιση ευρύτατων δυνάμεων
Σύμφωνα με το Μέτωπο, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πολιτικός σχηματισμός που μπορεί να συνεισφέρει στο πολιτικό όραμα, φτάνει να καθοδηγηθεί, προφανώς, από τις δυνάμεις του Μετώπου. Για να διαλύσει, μάλιστα, κάθε υποψία ταχτικισμού ο Αλαβάνος με μια φράση απέρριψε τις καταγγελίες της Αυγής πως το Μέτωπο έχει άλλη στρατηγική διεξόδου από την Κρίση.
«Δεν θα βρείτε ούτε μία φράση σε κείμενα του Μετώπου για έξοδο από ΕΕ, Ευρώ και στάση πληρωμών», δήλωνε με σταθερή φωνή ο Αλαβάνος στην τοποθέτηση του στην παναττική συνέλευση.
Ερωτήματα προς απάντηση
Το Μέτωπο, λοιπόν, μετά την οργανωτική και πολιτική δήλωση πίστης του στο μεταρρυθμιστικό όραμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προδίδει την τάση των ίδιων των ψηφοφόρων του. Πλέον θα παρακολουθούμε απίστευτες φυγόκεντρες και διαλυτικές κινήσεις. Δύο + ένα ερωτήματα με απασχολούν…
Θα μπορέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να φάει ένα πολιτιστικό σοκ και να αντιδράσει θετικά σε αυτές τις εξελίξεις;
Θα υπάρξει ένα τμήμα, έστω, του Μετώπου που θα σώσει την αξιοπρέπεια του χώρου για να μη μεταμορφωθεί σε «επαγγελματίες αντάρτες», σε «Δημαράδες του ΣΥΡΙΖΑ»; Γιατί ένα δεύτερο εκλογικό κατέβασμα ξέχωρο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχεις σπάσει οργανωτικά, θα σημάνει τον πανελλαδικό περίγελο του εγχειρήματος.
Το έξτρα ερώτημα είναι άκρως μεταφυσικό και το καταθέτω υπό την επήρεια αθεράπευτης κομμουνιστικής υπεραισιοδοξίας:
Προλαβαίνει το Μέτωπο το Γενάρη να οργανώσει την πανελλαδική και συντεταγμένη αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου