Αναγνώστες

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Φώτης Κουβέλης: Η συνεργασία θέλει συμφωνίες αρχών, Συνέντευξη στο Θ. Πυλιώτη

Δε 27/12/2010

Φώτης Κουβέλης- Πρόεδρος Δημοκρατικής Αριστεράς

Η συνεργασία θέλει συμφωνίες αρχών

Συνέντευξη στο Θοδωρή Πυλιώτη

«Στο σημερινό ανακαθορισμένο κοινωνικό πολιτικό πλαίσιο η Δημοκρατική Αριστερά θεωρούμε ότι είναι μία χρήσιμη δύναμη και μπορεί να εκφράσει αυτή την καινούργια κατάσταση», μας είπε ο πρόεδρος του κόμματος, βουλευτής Φώτης Κουβέλης. Κατά την επίσκεψή του στη Χίο, την επομένη της Πανελλαδικής Απεργίας στις 15 Δεκεμβρίου ο κ. Κουβέλης τόνισε ότι η αγανάκτηση του κόσμου δεν πρέπει να είναι ατομική υπόθεση.

Δηλώνοντας ότι άλλο πράγμα είναι η συνεργασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές, είναι κατηγορηματικός ότι στις προσεχείς εκλογές η Δ.Α. θα κατέλθει αυτόνομα, σημειώνοντας ότι σήμερα δεν πληρούνται οι όροι για να υπάρξουν συνεργασίες.

Ο Φώτης Κουβέλης, δικηγόρος, γεννημένος στο Βόλο, εξελέγη βουλευτής της Β΄ εκλογικής περιφέρειας Αθήνας με τον «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου» στις εκλογές του Νοεμβρίου 1989, ενώ έχει συνεχή παρουσία στη Βουλή από το 1996. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΚΚΕ Εσωτερικού και της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ) , ενώ διετέλεσε Υπουργός Δικαιοσύνης από 2-7-1989 έως 12-10-1989. Στις 10 Ιουλίου 2010 αναδείχθηκε Πρόεδρος του κόμματος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

ΕΡ.: Τι καινούργιο φέρνει η Δημοκρατική Αριστερά;

ΑΠ.: Συγκροτήθηκε πριν από 5 περίπου μήνες, από δυνάμεις που προέρχονται από το Συνασπισμό και αποχώρησαν και από άλλους ανένταχτους πολίτες που προέρχονται από το χώρο της αριστεράς. Αριστεροί σοσιαλιστές σοσιαλδημοκράτες αριστεροί, προοδευτικοί πολίτες αλλά και πολίτες που δρουν στο χώρο της πολιτικής οικολογίας

Θέλει να υπηρετήσει τη σύγχρονη, ανανεωτική αριστερά που έχει σταθερά στον πυρήνα της, τον αριστερό ευρωπαϊσμό, το ριζοσπαστικό μεταρρυθμισμό και επίσης την πολιτική οικολογία.

Μια αριστερά που θέλει να είναι παρούσα στις πολιτικές εξελίξεις και η οποία υπηρετεί το στρατηγικό στόχο του δημοκρατικού σοσιαλισμού και βεβαίως επιλέγει το δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Αυτό δεν είναι μια γενική και αφηρημένη αναφορά. Προσδιορίζει την καθημερινά ασκούμενη πολιτική μας. Δηλαδή, θεωρούμε ότι οι μεγάλες, οι ευρείες συσπειρώσεις και συναινέσεις είναι εκείνες που δίνουν τη δυνατότητα στο να έχουμε τις βαθιές τομές στις μεταρρυθμίσεις, προς την κατεύθυνση που προανέφερα.

ΕΡ.: Γιατί δημιουργήθηκε τώρα; Ήταν η κατάσταση μέσα στο Συνασπισμό ή τα κοινωνικά φαινόμενα που έκαναν την ανάγκη να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική έκφραση;

ΑΠ.: Συντρέχουν και οι δύο λόγοι στα οποία αναφερθήκατε.

Είχαμε εξαντλήσει κάθε περιθώριο, τα ακραία όρια της πολιτικής υπομονής και των προσπαθειών μας, προκειμένου ο Συνασπισμός να ανακτήσει τα χαρακτηριστικά του ως δύναμη της ευρωπαϊστικής αριστεράς. Δυστυχώς αυτά τα χαρακτηριστικά είχαν παραμορφωθεί. Ιδιαίτερα από τη διάχυση του Συνασπισμού μέσα στο χώρο του συμμαχικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπηρετεί τη σύγχρονη αντίληψη για μία δημοκρατική αριστερά.

Αφού λοιπόν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια αποχωρήσαμε, περίπου το 40% των μελών του Συνασπισμού από το συνέδριο, και αμέσως μετά προχωρήσαμε στην ίδρυση του νέου κόμματος. Της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Ο δεύτερος λόγος, κοιτάξτε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στη βάση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που έχει ασκηθεί, έχουν επέλθει με την μετατόπιση μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας προς τα κάτω ανακαθορισμοί της ελληνικής κοινωνίας. Έχουν ανακαθοριστεί οι κοινωνικοί συσχετισμοί και αυτοί αναζητούν την έκφρασή τους και στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Θεωρούμε ότι σ’ αυτό το ανακαθορισμένο κοινωνικό πολιτικό πλαίσιο η Δ.Α. είναι μία χρήσιμη δύναμη και μπορεί πράγματι να εκφράσει αυτή την καινούργια κατάσταση.




ΕΡ.: Σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο πόσο εύκολο είναι να αναγνωριστούν αυτές οι διαφορές, και με δεδομένο ότι τα στελέχη σας ήταν γνωστά μέσα από το ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ, και να ενισχυθεί η ΔΑ.

ΑΠ.: Ναι, δεν υποτιμώ τις δυσκολίες. Πάντως είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ένα κόμμα 5 μηνών έχει καταστήσει γνωστή την πολιτική του παρουσία όχι γενικά και αόριστα, αλλά στη βάση συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων που έχει πάρει, που έχει αναδείξει, που έχει διεκδικητικά προωθήσει. Σε μια μάλιστα εξαιρετικά δύσκολη όσο και σύνθετη χρονική περίοδο, που προσδιορίζεται από την έντονη οικονομική κρίση.

Έχουμε δρόμο να διανύσουμε. Μας έχουν ενθαρρύνει σημαντικά τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Ποτέ ένα κόμμα 3-3,5 μηνών περίπου δεν κατάφερε να έχει την αυτοδιοικητική του έκφραση σε ολόκληρη την Ελλάδα. Κατάφερε να επηρεάσει σημαντικά το αυτοδιοικητικό εκλογικό αποτέλεσμα στις μεγάλες περιοχές της Αθήνας, Θεσσαλονίκη και της Πάτρας και μέσα από μία άντληση πολιτικής συμμαχιών και συνεργασιών κατέγραψε ένα σημαντικό αποτέλεσμα το οποίο μας αναγνωρίζουν φίλοι και αντίπαλοι.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι πρόκριμα συνεργασιών

ΕΡ.: Υπήρξαν αυτές οι πολύ καλές επιλογές προσώπων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Βέβαια και εκεί δεχθήκατε κριτική σχετικά με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Μήπως μελλοντικά η ΔΑ παίξει ένα τέτοιο ρόλο;

ΑΠ.: Όχι, έχω πει με διάφορους τρόπους, το λέω και στη συζήτησή μας απόψε (σ.σ. στην πολιτική ομιλία στη Χίο) ότι είναι άλλος ο χαρακτήρας των αυτοδιοικητικών εκλογών και τελείως διαφορετικός ο χαρακτήρας των εκλογών αλλά και της πολιτικής συμπεριφοράς σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές ποτές δεν αποτέλεσαν το πρόκριμα ή το προανάκρουσμα επανάληψης συνεργασιών ή συμμαχιών σε επίπεδο εθνικών εκλογών.

Και είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε άλλες περιοχές δεν είχαμε τις συνεργασίες αυτές όπως ακριβώς έγιναν στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το νικηφόρο αποτέλεσμα και στις δύο αυτές περιπτώσεις μαρτυρά συν τοις άλλοις την ορθότητα της πρότασης μας και της επιλογής μας να αναδείξουμε τις υποψηφιότητες του Γιώργου Καμίνη και του Γιάννη Μπουτάρη.

ΕΡ.: Τι περιμένετε από τους δύο Δημάρχους πλέον κ. Κουβέλη;

ΑΠ.: Να εφαρμόσουν, να υλοποιήσουν και να προωθήσουν το πρόγραμμα τους, διότι βασικό κριτήριο της επιλογής μας ήταν το πρόγραμμα και προφανέστατα η φερεγγυότητα των προσώπων.
Η δική μου προτροπή και στις δύο αυτές δημοτικές αρχές είναι να αξιοποιήσουν τη συλλογικότητα και να φανούν αντάξιοι του μηνύματος και της εντολής των πολιτών. Δεν θέλησαν οι πολίτες τη στενή κομματική υποψηφιότητα με το δεδομένο ότι και οι δύο αυτοί Δήμαρχοι δεν ανήκουν στην λειτουργία του κομματικού συστήματος.

Και βεβαίως το μήνυμα το οποίο στέλνεται αναφορικά με αυτές τις δύο υποψηφιότητες είναι ένα μήνυμα απόστασης του κόσμου και άρνησης τού έντονα κομματικοποιημένου συστήματος, πολύ δε περισσότερο του κομματισμού στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Η συναγωγή του συμπεράσματος γίνεται ακόμα ευρύτερη αν συνυπολογίσουμε το τεράστιο ποσοστό της αποχής, του άκυρου, του λευκού. Στοιχεία που μαρτυράνε την απαξία που έχουν οι πολίτες απέναντι στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος όσο και του κομματικού συστήματος.


ΕΡ.: Βρίσκεστε στη Χίο μια μέρα μετά την πανελλαδική απεργία της 15ης Δεκεμβρίου που όπως είδαμε είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή.

ΑΠ.: Ναι έχω αυθεντική μαρτυρία να σας δώσω, γιατί μετείχα της πορείας της διαδήλωσης. Πράγματι ήταν πολύ μεγάλη. Θα μπορούσα να τη συγκρίνω με εκείνη τη κινητοποίηση που έγινε με το ασφαλιστικό Γιαννίτση, το οποίο νομοσχέδιο απεσύρθη.

Κοιτάξτε, η αγανάκτηση του κόσμου είναι υπαρκτή. Το θέμα είναι αυτή η αγανάκτηση να μη γίνεται ατομική υπόθεση, να εκφράζεται συλλογικά και να παίρνει τη μορφή λαϊκού δημοκρατικού κινήματος. Διαφορετικά η όποια αγανάχτηση δεν θα έχει αποτελέσματα.

Και το λέω τούτο ανεξάρτητα από ένα γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να αμαυρώσει τη μεγάλη συμμετοχή. Το γεγονός της βίαιης επίθεσης εναντίον ενός βουλευτή της αντιπολίτευσης του κ. Χατζηδάκη. Ήταν ένα περιστατικό το οποίο εμείς αποδοκιμάσαμε, ήταν στοιχείο βιαιότητας που δεν έχει καμία σχέση με το χαρακτήρα του δημοκρατικού κινήματος.
Χτύπημα του κοινωνικού Κράτους

ΕΡ.: Πως σχολιάζετε την επίθεση που δέχονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, από τις αποδοχές μέχρι κατακτήσεις δεκαετιών;

ΑΠ.: Ο σχολιασμός μου είναι αυτός που έκανα στη Βουλή των Ελλήνων (σημείωση δυο μέρες πριν τη συνέντευξη) μιλώντας ως βουλευτής, Πρόεδρος της ΔΑ.

Βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη αποσάθρωση των συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων. Η κατίσχυση της επιχειρησιακής σύμβασης έναντι της κλαδικής θα οδηγήσει σε ένα τεράστιο χτύπημα της αμοιβής της μισθωτής εργασίας. Θα διαμορφώσει συνθήκες έκρηξης της ανεργίας, θα προκαλέσει αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος της μικρής και μεσαίας επιχείρησης έναντι της μεγαλύτερης (με δεδομένο ότι η μικρή επιχείρηση δεν μπορεί να συνάπτει, δεν έχει τη δυνατότητα επιχειρησιακής σύμβασης). Και οι μειωμένες αποδοχές των εργαζομένων θα οδηγήσουν σε συρρίκνωση των οικονομικών των ασφαλιστικών ταμείων, με βάση το γεγονός ότι ασφαλιστικές εισφορές διαμορφώνονται με βάση τις αποδοχές των εργαζομένων.

Άρα αποδυναμωμένα ασφαλιστικά ταμεία, μειωμένες και απαξιωμένες υπηρεσίες ασφαλιστικού χαρακτήρα προς τους ασφαλισμένους. Δηλαδή χτύπημα και σε ένα βασικό τομέα της λειτουργίας του κοινωνικού κράτους.

Είναι απαράδεκτο, είναι πρωτόφαντο! Και μαρτυρά χτύπημα στην καρδιά του κοινωνικού κράτους.

Το γεγονός ότι επεκτείνεται το όριο της διαθεσιμότητας του εργαζόμενου στους 12 μήνες, και αν απολυθεί πριν τους 12 μήνες δε θα δικαιούται ούτε καν την αποζημίωση λόγω απόλυσης.

Οι λεγόμενοι, ακούστε την τραγικότητα της φράσης, «ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι». Φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για «ενοικιαζόμενους εργαζόμενους». Και αν ακόμα παρέλθει το 24μηνο, μέχρις ωσότου συμπληρωθούν 36 μήνες δεν θα έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν τη μετατροπή της σύμβασης τους σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου έναντι του εμμέσου εργοδότη. Έμμεσος εργοδότης θα είναι αυτός στον οποίο θα «ενοικιάζονται» οι εργαζόμενοι. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ενοικιαζόμενος» εργαζόμενος επί 36 ολόκληρους μήνες δεν αποκτά κανένα ουσιαστικά δικαίωμα στην εργασία του.

Και αυτά τα τελευταία που ανέφερα, κινούνται έξω του Μνημονίου. Δεν υπάρχει επιταγή του Μνημονίου. Και δεν είναι δυνατόν η Κυβέρνηση να θεωρεί ότι κάθε αφορά της αρκεί η αρχική εξουσιοδότηση και να ενεργεί εντέλει χωρίς αυτήν, αναθεωρώντας συνεχώς το Μνημόνιο.

Σε ότι έχει σχέση με το Μνημόνιο οι βουλευτές της Δ.Α. το καταψηφίσαμε, όπως και τους εν συνεχεία του Μνημονίου νόμου.

ΕΡ.: Μήπως ήταν απαραίτητο να γίνει το Μνημόνιο;

ΑΠ.: Όχι! Δεν ήταν απαραίτητο να γίνει. Λαθεμένοι χειρισμοί, αποσπασματικές ενέργειες της Κυβέρνησης και βεβαίως η ευκολία των ημερών από αυτούς στην ΕΕ που τους βόλευε η ρύθμιση έφεραν το ΔΝΤ στη χώρα.

Η Ελλάδα θα έπρεπε να αναζητήσει τη στήριξη, πέρα από τις ευθύνες στην εσωτερική λειτουργία τους Κράτους μας, μόνο στην Ευρώπη.

Τότε οι Ευρωπαίοι, κάτω και από την πίεση του γερμανικού ηγεμονισμού της κυρίας Μέρκελ εξυπηρετήθηκαν. Κοιτάξτε σήμερα πόσο επιφυλακτικοί είναι για την περαιτέρω παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη.

Και μιας και ο λόγος για την Ευρώπη, νομίζω ότι βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Τα όσα συμβαίνουν στο επίπεδο της οικονομίας μαρτυράνε ότι δοκιμάζεται η πολιτική της συνοχή και αν δεν αναλάβει η Ευρώπη η ίδια τον πολιτικό έλεγχο της οικονομίας όσο και τη διεύθυνση της, εάν δεν υπηρετήσει την επί της ουσίας πολιτική της ενότητα τότε η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ή αν θέλετε ας είμαι επιεικής των 2 ταχυτήτων, είναι παρούσα.

Και ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι εις βάρος και της Ευρώπης και των λαών της, με το δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να αναζητήσει μια σημαντική θέση στο γενικότερο διεθνή καταμερισμό μιας πολύ-πολικής παγκόσμιας πραγματικότητας.

Και βεβαίως είναι και οι ευθύνες της ασκούμενης πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας. Είναι απαράδεκτο να διατηρείται το πελατειακό Κράτος. Είναι απαράδεκτο η παραοικονομία να εξακολουθεί να κρατά το 25% του ΑΕΠ. Η διαφθορά επίσης, σύμφωνα και με τις τελευταίες εκθέσεις της Διεθνούς Διαφάνειας, εξακολουθεί να έχει τα ίδια υψηλά ποσοστά, ένα 10- 12% του ΑΕΠ.

Η Κυβέρνηση βρίσκει τον εύκολο τρόπο της επιβολής των έμμεσων φόρων και του αυξημένου ΦΠΑ. Πρέπει να καταλάβει ότι από μία καθημαγμένη λειτουργία της αγοράς δεν πρέπει να προσδοκά ότι θα έχει έσοδα. Διότι δεν υπάρχει φορολογητέα ύλη.

Από την άλλη η ακρίβεια έχοντας αφομοιώσει τους εμμέσους φόρους οδεύει προς τα ύψη και η ύφεση το τελευταίο τρίμηνο έχει καταγράψει ρεκόρ -4,2%.

Άρα η Ελλάδα ετούτη την ώρα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα και κυρίως να ενεργοποιήσει αναπτυξιακές διαδικασίες.



Επιμήκυνση με χαμηλό επιτόκιο

ΕΡ.: Πως θα γίνει αυτό;

Απ.: Μπορεί να δρομολογήσει τις δημόσιες επενδύσεις για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του ΕΣΠΑ. Αλλά βλέπετε ακόμα και σήμερα, ένα χρόνο και πλέον μετά τις εκλογές, η Βουλή θα συζητήσει αυτές τις ημέρες τον αναπτυξιακό νόμο. Δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια, κανένας σχεδιασμός αναδιάρθρωσης των αγροτικών καλλιεργειών. Η επαναδιαπραγμάτευση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής είναι προ των πυλών και δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός. Δεν είναι δυνατόν να ελπίζει αυτός ο τόπος να αντιμετωπίσει το υπαρκτό έλλειμμα, το υπαρκτό δημόσιο χρέος και τούτο ανεξάρτητα το γεγονός ποιος τα δημιούργησε. Τα δημιούργησε το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού, με κορυφαία βεβαίως την ευθύνη της ΝΔ ιδιαίτερα την τελευταία 5ετία.

Οφείλει η Κυβέρνηση , ο Πρωθυπουργός να διεκδικήσει την επιμήκυνση αποπληρωμής μ’ ένα χαμηλό επιτόκιο και κυρίως χωρίς νέο αναθεωρημένο Μνημόνιο.

Και βεβαίως πρέπει η Κυβέρνηση να διαμορφώσει συμμαχίες στην Ευρώπη και όχι μόνο στον ευρωπαϊκό νότο. Γιατί όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στην άμεση προοπτική αφορούν σε πάρα πολλές χώρες. Αφορούν την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, και την Ισπανία και επηρεάζουν αναμφισβήτητα τη λειτουργία και των οικονομιών της βορείου και της κεντρικής Ευρώπης.



ΕΡ.: Θα έμπαινε η ΔΑ σε μια Κυβέρνηση συνεργασίας και τι όρους θα ζητούσε για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο;

ΑΠ.: Κοιτάξτε οι κυβερνήσεις συνεργασίας και γενικότερα οι συγκλίσεις μπορεί να είναι χρήσιμες και ωφέλιμες υπό δύο προϋποθέσεις. Που είναι οι προγραμματικές συμπτώσεις και συμφωνίες καθώς και η φερεγγυότητα των πολιτικών πρακτικών που θα υλοποιούν τις προγραμματικές συμφωνίες στο βαθμό που υπάρχουν.
Δυστυχώς και οι δύο αυτές προϋποθέσεις απουσιάζουν.

Άρα όταν μιλάμε σήμερα για κυβερνήσεις συνεργασίας ερήμην αυτών των προϋποθέσεων φοβάμαι ότι κάνουν κάποιοι ασκήσεις επί χάρτου.

Και για να είμαι πιο σαφής. Οποτεδήποτε και αν γίνουν οι εθνικές εκλογές, η Δημοκρατική Αριστερά θα κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές και θα διεκδικήσει την ψήφο του ελληνικού λαού.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Δίαυλος επικοινωνίας Κουβέλη- Δημαρά-Οικονόμου και Αντώνη Καρρά


Η παρουσία πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ στη συγκέντρωση της Δημοκρατικής Αριστεράς στο θέατρο Γκλόρια με ομιλητή τον Φώτη Κουβέλη, καταδεικνύει ότι ανοίγει δίαυλος επικοινωνίας της ΔΗΜ.ΑΡ με τον αριστερό σοσιαλιστικό χώρο.

Παρόντες ήταν οι ανεξάρτητοι βουλευτές Γιάννης Δημαράς και Βασίλης Οικονόμου αλλά και ο Αντώνης Καρράς- ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Από τον χώρο της Αριστεράς, παρών ήταν μεταξύ πολλών άλλων ο Λεωνίδας Κύρκος.


Προτάσεις μέτρων για την κρίση
Ο Φώτης Κουβέλης στην ομιλία του πρότεινε δέσμη 15 μέτρων για την αντιμετώπιση της δεινής οικονομικής κατάστασης αλλά για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Η Δημοκρατική Αριστερά επιδιώκει, όπως τόνισε ο Φ. Κουβέλης, να πρωτοστατήσει, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα, με στόχο τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κράτους και της διοίκησης και την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου.
Υπογράμμισε επίσης ότι η αντιμετώπιση και η υπέρβαση της κρίσης για την Ελλάδα θα κριθεί σε τρία μέτωπα:
-στην αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου που θα την πληρώσουν δραματικά όλοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι.
-στην ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων
-στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας οικολογικής και βιώσιμης έξω από το πελατειακό σύστημα και υπέρ των πολιτών.


Σκληρή κριτική στην Κυβέρνηση
Ταυτοχρόνως άσκησε δριμύτατη κριτική στην Κυβέρνηση κατηγορώντας την ότι τεμαχίζει με ανισότητες την ελληνική κοινωνία και δημιουργεί αίσθηση αδιεξόδου.
«Δεν υπάρχει πλέον καμιά κόκκινη γραμμή, καμιά υπόσχεση, που το ΠΑΣΟΚ αλλά και η κυβέρνησή του έχουν θέσει, έθεταν ή θέτουν και που την επόμενη εβδομάδα ή έστω το επόμενο δεκαπενθήμερο να μην την ξεπερνούν. Κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει ένα "ως εδώ"», είπε χαρακτηριστικά.

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε επίσης ο ιστορικός ηγέτης της Ανανεωτικής Αριστεράς Λεωνίδας Κύρκος, οι βουλευτές του κόμματος Θανάσης Λεβέντης και Νίκος Τσούκαλης, ο πρώην βουλευτής Πέτρος Κουναλάκης, ο Αντώνης Καρράς. Ακόμα οι συγγραφείς Βασίλης Βασιλικός και Χρήστος Χωμενίδης, ο τραγουδοποιός Μπάμπης Τσέρτος, ο δημοσιογράφος Σοφιανός Χρυσοστομίδης, ο πρώην πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστίας Κωστής Παπαϊωάννου και οι δημοσιογράφοι Παναγιώτης Παναγιώτου και Μάκης Γιομπαζολιάς, ενώ χαιρετισμό απέστειλε από τη Φλώρινα όπου περιοδεύει ο βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός.

28 ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ


28 προτάσεις –συμβολή της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για διέξοδο από την οικονομική κρίση με όρθια την κοινωνία. Από την ομιλία -παρέμβαση του Προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτη Κουβέλη στο ΓΚΛΟΡΙΑ 20/12/10 .
Τρίτη, 21 Δεκ. 2010 00:42 ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ .1. Να τεθεί φρένο και να υπάρξουν περιορισμοί στην ξέφρενη λειτουργία των διεθνών hedge funds μέσα από μια συλλογική απόφαση στο G20 μια και καμιά οικονομική ζώνη από μόνη της δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει.

2. Η ανάγκη μιας κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, μείωσης των ανισορροπιών, κοινής πορεία ανάπτυξης προκύπτει μέσα από τα αδιέξοδα για ακόμη περισσότερες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης, που και προοπτικά και τα ίδια τα συμφέροντα της Γερμανίας θα βλάψει.


Γι΄αυτό και σήμερα είναι αναγκαία η σύμπηξη ενός πολιτικού αλλά και κοινωνικού ευρωπαϊκού μετώπου και η διασφάλιση ευρύτερων συμμαχιών όχι μόνο από τις χώρες του νότου για τη στήριξη του Μόνιμου Μηχανισμού αντιμετώπισης κρίσεων που θα διαδεχτεί το 2013 το υφιστάμενο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας με σταθερή πρόνοια για αποτροπή εξαιρετικά δυσάρεστων παρενεργειών από την εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα για τα κράτη που θα αντιμετωπίζουν μελλοντικά προβλήματα ρευστότητας ή φερεγγυότητας. Όπως επίσης και η εμμονή με νέους πλέον όρους στην πρόταση της ευρωπαϊκής αριστεράς για την έκδοση του ευρωομολόγου, και τη δημιουργία ενός μηχανισμού κοινής διαχείρισης του χρέους.

3. Η ΔΗΜ.ΑΡ. υποστηρίζει την πρόταση της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων για την μεταφορά μέρους του εθνικού χρέους στην ΕΚΤ, που θα μπορούσε να κυμανθεί από το 60% ως το 40%της πρότασης Γιούνκερ-Τρεμόντι, για δημιουργία κοινής διαχείρισης του χρέους, που δεν θα απάλλασσε τις χώρες από τις υποχρεώσεις τους, αλλά θα περιόριζε το ρόλο των αγορών στις τρέχουσες επιθέσεις σε αυτές, καθώς και την έκδοση ευρωομολόγων για τη χρηματοδότηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου για την οικονομική ανάκαμψη.

4. Επιδιώκουμε βραχυ- μεσοπρόθεσμα πρώτα απ΄όλα να υλοποιηθεί η ανειλημμένη υποχρέωση από το τελευταίο Eurogroup για επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους των 110 δις μέχρι το 2021 για όλο το ποσό. Όπως επίσης να προωθηθούν όλες οι πρωτοβουλίες για το ευρωομόλογο. Μεσο- μακροπρόθεσμα και για το σύνολο πλέον των δανείων μας μέσα από διαδικασία μηχανισμού ρύθμισης που θα περιλαμβάνει τις υπερχρεωμένες χώρες, ΕΚΤ και πιστωτές, με τη διασφάλιση των κατάλληλων ευρωπαϊκών πολιτικών πρωτοβουλιών πρέπει να στοχεύουμε στην αναδιαπραγμάτευση μέσα από την οργανωμένη επιμήκυνση και αναχρηματοδότηση των ελληνικών χρεών.

5. To ξεπέρασμα της κρίσης θα κριθεί σε τρία μέτωπα :

-στην αποφυγή της χρεοκοπίας του δημοσίου και της κατάρρευσης της οικονομίας, που θα την πληρώσουν δραματικά όλοι, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι.

- στην ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών σε βάρος των αδύνατων στρωμάτων, με την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσα από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας και όχι μέσα από νέους έμμεσους φόρους καθώς και με την καταπολέμηση της ακρίβειας.

-στην υλοποίηση μιας αναπτυξιακής πορείας έξω από το πελατειακό σύστημα, υπέρ των πολιτών, μιας ανάπτυξης οικολογικής για τη βελτίωση της ζωής τους, με πλήρη σεβασμό στο περιβάλλον, με ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην Αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στην οικονομία με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων, με δυναμική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο

6. Η ΔΗΜ.ΑΡ. ζητά επαναπροσανατολισμό του συστήματος κοινωνικής προστασίας για την ανακούφιση όσων πλήττονται από την κρίση.

* Προνοιακό επίδομα ανεργίας για όλους τους μακροχρόνια άνεργους που πληρούν κάποια λογικά εισοδηματικά κριτήρια.

* Ενιαίο επίδομα παιδιού για όλες τις οικογένειες.

* Επίδομα ενοικίου όπως και στις άλλες χώρες, δηλ. για όλους τους ενοικιαστές χαμηλού εισοδήματος.

* Προετοιμασία για την πιλοτική εφαρμογή ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Η χρηματοδότηση των παραπάνω μπορεί να προκύψει εκτός των άλλων και από κατάργηση των προνομίων που διατηρούνται ακόμη: ένταξη ΟΓΑ στο νέο ασφαλιστικό, κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων και «κοινωνικών πόρων» προς τα «ευγενή ταμεία».

7. Την Αλληλεγγύη με τη Φύση και το Παγκόσμιο Οικολογικό Σύστημα που απαιτεί ριζικές αλλαγές στην ελληνική περιβαλλοντική νομοθεσία. Την Αλληλεγγύη στις επόμενες γενιές που απαιτεί: την «ενεργειακή λιτότητα» με ανάπτυξη ήπιων, ανανεώσιμων πηγών και καταστολή της κατανάλωσης ορυκτών ενεργειακών πόρων με κάθε πρόσφορο τρόπο, την αποτελεσματική προστασία του φυσικού περιβάλλοντος με προστατευόμενες περιοχές, ακτές και δάση, με διαχείριση των νερών ως φυσικό πόρο σε ανεπάρκεια, με χωρικά δίκαιη διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων, με δεσμευτικό χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό και κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, την κατάργηση της γενετικής βιομηχανίας, τα μέτρα προειδοποίησης και πρόληψης από τις φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές.

8. Η ανάγκη για πράσινη στροφή της οικονομίας δεν έρχεται σε μια λανθασμένη χρονική στιγμή. Αντίθετα, είναι μια ώριμη δυνατότητα για τον κόσμο της οικονομίας, που επιπλέον έχει πολύ μεγάλη κοινωνική αποδοχή.

Σήμερα παρά τη μεγάλη συζήτηση , η στροφή στις ΑΠΕ καρκινοβατεί, με μεγάλους κινδύνους υστέρησης στις υποχρεώσεις τις χώρας στα θέματα της κλιματικής αλλαγής, γεγονός που και οικονομικούς κινδύνους συνεπάγεται και εντείνει την εξάρτηση της χώρας από τις συμβατικές πηγές ενέργειας, αλλά και αφήνει τη χώρα έκθετη απέναντι στην «τρόικα», περιορίζοντας και εγκλωβίζοντας τις ενεργειακές της επιλογές.

9. Η προοπτική μίας απελευθερωμένης και λειτουργικής αγοράς ενέργειας θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για ανάπτυξη και όχι ως αγγαρεία.

Σε αντίθεση με τις σημερινές πρακτικές χειραγώγησης των τιμών ενέργειας οι οποίες οδηγούν σε πλήρη στρέβλωση του ανταγωνισμού, η εύρυθμη και δίκαιη λειτουργία της αγοράς εγγυάται ένα σταθερό επενδυτικό περιβάλλον για τις ΑΠΕ και, σε συνδυασμό με και με τη βιομηχανική πολιτική εξοικονόμησης ενέργειας, ενισχύει τη βιώσιμη ανάπτυξη και εξασφαλίζει το μακροπρόθεσμο όφελος των πολιτών και των παραγωγικών δυνάμεων αυτής της χώρας.

Έχοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα η ΔΗΜ.ΑΡ. προτείνει:

- Τη θεώρηση ως ύστατης λύσης του σεναρίου ανταλλαγής μονάδων μεταξύ ΔΕΗ και αξιόπιστων ηλεκτροπαραγωγών. Και μόνο υπό την προϋπόθεση ύπαρξης αυστηρού χρονοδιαγράμματος απεξάρτησης της χώρας από το λιγνίτη και με ταυτόχρονο πρόγραμμα οικονομικοκοινωνικής και αναπτυξιακής αναπροσαρμογής των περιοχών εκμετάλλευσης του λιγνίτη.

- Τη διασφάλιση της αποκλειστικής ιδιοκτησίας του Δημοσίου στους μεγάλους Υδροηλεκτρικούς Σταθμούς

- Τη διασφάλιση της απρόσκοπτης ανάπτυξης των ΑΠΕ, εφαρμόζοντας κατ’ ελάχιστον τα προβλεπόμενα στο ‘ΕΣΔΑΠΕ’, καθώς και τον αναπτυξιακό χαρακτήρα του ενεργειακού μας μοντέλου με τη δημιουργία δεκάδων χιλιάδων νέων πράσινων θέσεων εργασίας.

-Τη συμβολή στην ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών, που δοκιμάζονται από την κρίση, μέσω της παροχής ισχυρών φορολογικών κινήτρων για δαπάνες εξοικονόμησης ενέργειας στα κτίρια.

10. Επιδιώκουμε την ανάπτυξη ενός εναλλακτικού πόλου οικονομικής δραστηριότητας, της Πράσινης Κοινωνικής Οικονομίας, δηλαδή έναν χώρο της οικονομίας που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα της οικονομίας και στον οποίο διεξάγονται οικονομικές δραστηριότητες με κοινωνικούς σκοπούς και στόχους, δηλαδή δραστηριότητες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που παράγουν κοινωνικό και ατομικό όφελος. Η πράσινη κοινωνική οικονομία είναι μια εξελιγμένη μορφή κοινωνικής οικονομίας επιτυγχάνει σε μια κρίσιμη διπλή στόχευση: ενισχύει οικονομικά τους ασθενέστερους, εξασφαλίζοντας καλύτερους όρους προστασίας και βελτίωσης του περιβάλλοντος.

Απαραίτητο συμπλήρωμα αυτής της νέας πολιτικής για την φύση που εμείς προωθούμε είναι η ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας.

11. Τη βαθιά τομή στο χώρο του δημόσιου τομέα, με δημόσια διοίκηση που θα μετατραπεί από τροχοπέδη κάθε παραγωγικής προσπάθειας σε αποφασιστικό αρωγό της και με νέο ρόλο των απαραίτητων δημόσιων επιχειρήσεων.

Τα μέτρα δεν αρκεί να αποφασίζονται και να ψηφίζονται.

Πρέπει κάποιος να τα εφαρμόζει και να τα υλοποιεί ώστε να αποδίδουν. Δεν υπάρχει στη σημερινή Ελλάδα τέτοιος διοικητικός µηχανισµός

Το σημαντικότερο. Ελλείπει παντελώς το σύστημα ελέγχου σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, ποιοτικών προδιαγραφών, εφαρμογής κοινοτικής νομοθεσίας, ιχνηλασιμότητας, κλπ). Χωρίς ένα σαφή, διαφανή, ενιαίο (όχι διεσπαρμένο σε διάφορες υπηρεσίες και Υπουργεία) και αποτελεσματικό ελεγκτικό μηχανισμό, οποιαδήποτε πολιτική, ακόμη και καλών προθέσεων, ακυρώνεται.

Η πλήρης μηχανοργάνωση και η επιβολή του διπλογραφικού συστήματος σε όλο τον δημόσιο τομέα αποτελεί πρωταρχική προϋπόθεση για στοιχειώδη λειτουργία και έλεγχο. Δεν αποτελεί λεπτομέρεια . Όλες οι κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας σε αυτήν αναφέρονται . Δεν την έχουν προωθήσει μέχρι σήμερα!

12. Οι ανισότητες που υπάρχουν σε μισθούς και συντάξεις, οι αδιανόητες αδικίες, οι παραλογισμοί στην αξιολόγηση προσόντων και προσφοράς πρέπει να εκλείψουν. Τασσόμαστε υπέρ του ενιαίου, εξορθολογισμένου μισθολογίου, στο οποίο θα πρέπει να ενσωματωθούν τα επιδόματα. Πρέπει για όλους τους υπαλλήλους και λειτουργούς του δημοσίου πλαφόν δύο φορές το κατά κεφάλην ΑΕΠ για τις συντάξεις (περίπου 45.000 ευρώ το χρόνο) και τέσσερις φορές το ΑΕΠ για τους μισθούς του δημόσιου τομέα (περίπου 90.000 ευρώ το χρόνο) – μηδενός εξαιρουμένου.

13. Είναι κοινή διαπίστωση ότι χρειάζεται μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα προκειμένου να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά του. Οι προτάσεις για κατάργηση ή και ενοποίηση Οργανισμών κινούνται σε θετική κατεύθυνση, Καρκινοβατεί όμως η εφαρμογή και ένας μόνο φορέας στο διάστημα αυτό έχει καταργηθεί. Στην όλη αυτή πορεία ελλοχεύει ο κίνδυνος η διαδικασία αυτή να γίνει όχημα κατάργησης «ενοχλητικών» Φορέων (βλ. συζήτηση για κατάργηση του Οργανισμού Αθήνας)

Αναδιαρθρώσεις, νέα επιχειρησιακά σχέδια, των μεγάλων Δημοσίων επιχειρήσεων πρέπει να προχωρήσουν. Αυτές δεν είναι δυνατόν να εξαντλούνται μόνο και μάλιστα εκ των προτέρων σε μειώσεις μισθών και προσωπικού , που και αυτές οφείλουν να αντιμετωπισθούν. Οι αμοιβές σε όλες στις ΔΕΚΟ, από τον κλητήρα μέχρι τον διευθύνοντα σύμβουλο πρέπει να συνδέονται άμεσα με την ποιότητα του παρεχόμενου κοινωφελούς έργου. Πρέπει να υπάρχει αντιστοίχηση των μισθών με την εργασία που παράγεται. Έχουμε ταχθεί υπέρ της ανασυγκρότησης των επιχειρήσεων και όχι υπέρ του περιορισμού των υπηρεσιών που πρέπει να προσφέρουν στους πολίτες. Με την έννοια αυτή είμαστε ριζικά αντίθετοι στην περικοπή του μισού δικτύου του σιδηροδρόμου, ακόμα και αυτών των τμημάτων που πρόσφατα ανακαινίσθηκαν με κοινοτικά κονδύλια, για εύκολη περικοπή ελλειμμάτων.

14. Τη δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, που συνίσταται στην αναλογική και προοδευτική συμβολή όλων των πολιτών και εμείς επιμένουμε να περιλαμβάνει και τον αρνητικό φόρο εισοδήματος για νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος.

Τη λειτουργική ανασυγκρότηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών προκειμένου να αποκατασταθεί η φορολογική ισότητα και να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα με την άμεση ενίσχυση των εισπρακτικών υπηρεσιών των ΔΟΥ.

Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να υπάρξει επανεξέταση του συνόλου των φορολογικών ελαφρύνσεων από μηδενική βάση, ενίσχυση των φορολογικών μηχανισμών και ορισμός ποσοτικών στόχων για την μείωση της παραοικονομίας, της απώλειας εσόδων από φόρους που δεν εισπράττονται.

Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του Προϋπολογισμού η απώλεια εσόδων από το ΦΠΑ φτάνει το 30% έναντι 12% μέσου όρου στην ΕΕ. Πρακτικά αυτό σημαίνει απώλεια περίπου 5 δις € το 2009 και 5,3 δις € το 2010. Εάν η απώλεια εσόδων περιοριζόταν στο 20% (από 30%) θα εξασφαλίζονταν επιπλέον έσοδα 1,6 δις € το 2009 και 1,8 δις € το 2010.

Σύμφωνα με μελέτες (ΟΑΣΑ) το ποσοστό της παραοικονομίας στην Ελλάδα κινείται κοντά στο 30% του ΑΕΠ. Με πρόχειρους υπολογισμούς αυτή σημαίνει ότι η απώλεια φορολογικών εσόδων (εάν υποθέσουμε ότι ο λόγος φόρων/ΑΕΠ θα παρέμενε σταθερός) ανέρχεται σε περίπου σε 15 δις € το 2009 και 15 δις € το 2010 . Η μείωση της παραοικονομίας στο 15% του ΑΕΠ θα προσέθετε περίπου 7,5 δις € στον προϋπολογισμό του 2009 και 7,8 δις € στον προϋπολογισμό του 2010.

Την εξοικονόμηση πόρων μέσα από τον περιορισμό στο ελάχιστο του τερατώδους μηχανισμού μεταφοράς εισοδημάτων υπό τη μορφή κινήτρων, επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων και φοροαπαλλαγών. Ιδιαίτερες περιοχές αναζήτησης πόρων η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία και οι φοροαπαλλαγμένες εμπορικές συναλλαγές τους.

Μείωση ΦΠΑ σε είδη διατροφής ζωτικών στη διαβίωση στο 6.5% και αύξηση στα είδη υπερπολυτελούς διαβίωσης πέραν του 23%.

15. Την ενίσχυση του αναπτυξιακού ρόλου του προϋπολογισμού. Αντί της περικοπής- φέτος η χώρα θα έχει το χαμηλότερο ΠΔΕ από το 2001 και έπειτα, ως ποσοστό του ΑΕΠ (3,7%)-, το ΠΔΕ πρέπει να ενισχυθεί και να αποκτήσει πολυετή χαρακτήρα. Ιδιαίτερο βάρος αποκτά η αξιοποίηση των διαθεσίμων από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία τα επόμενα τρία χρόνια. Η χώρα "πληρώνει" (χάνει) σημαντικό μέρος των κοινοτικών εισροών που μας αναλογούν, ακυρώνοντας το όποιο θετικό αποτέλεσμα επίπονων (δημοσιονομικών) διαπραγματεύσεων για μικροποσά και με υψηλό διαπραγματευτικό τίμημα.

16. Αναγκαία είναι η αναπροσαρμογή του ΕΣΠΑ καθώς και η εφαρμογή συστημάτων αξιολόγησης της αναπτυξιακής και της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δαπανών. Πρέπει να καταβληθεί εργώδης προσπάθεια για αύξηση της απορροφητικότητάς του που για το τέλος του 2011 αναμένεται να φτάσει στο 15%- απομένουν τρία χρόνια ακόμη ενώ τα κονδύλια του ΕΣΠΑ για την ενίσχυση της απασχόλησης παρουσιάζουν μέσο σταθμικό όρο συνολικής απορρόφησης μόνο 6.2%.

Αναπτυξιακοί άξονες προτεραιότητας θα μπορούσαν να ήταν η ενίσχυση της πράσινης οικονομίας, του πολιτιστικού-τουριστικού συμπλέγματος, της ποιοτικής αγροτικής παραγωγής και πρωταρχικά της στήριξης της εργασίας.

17. Την στενότητα διάθεσης πόρων του δημοσίου για χρηματοδότηση αναγκαίων έργων και τη συνακόλουθη αύξηση της απασχόλησης θα μπορούσε να αντιμετωπίσει η επέκταση της χρονικής διάρκειας των παραχωρήσεων του αεροδρομίου Ελ.Βενιζέλος, της Αττικής Οδού, της Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου ,όχι απλώς για την αυτόματη εταιρική συμμετοχή του δημοσίου , άρα και τη συμμετοχή στα έσοδα, αλλά κυρίως στην ενεργοποίηση ΣΔΙΤ για συγκεκριμένα έργα όπου η συμμετοχή του δημοσίου θα είναι τα μελλοντικά έσοδα.

18. Κάτω από την πίεση της οικονομικής κατάστασης της χώρας, οι αμυντικές δαπάνες εμφανίζουν τα τελευταία χρόνια σταθερή μείωση. Γι΄αυτό και αίσθηση αποτελεί το γεγονός ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας προβλέπονται αυξημένα το 2011 (σε ταμειακή βάση) κατά 100 εκατ. Υπάρχουν περιθώρια για ουσιαστικές ακόμη περικοπές σε μέσα και οπλικά συστήματα, που δεν εξυπηρετούν την αμυντική θωράκιση της χώρας, αλλά εντάσσονται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ

19. Την αντιμετώπιση του υπέρογκου ελλείμματος του ισοζυγίου συναλλαγών και του εμπορικού ισοζυγίου(σταθερά αρνητική πρωτιά στην ΕΕ.) Το έλλειμμα αυτό αντανακλά δομικά προβλήματα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Η χώρα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που δεν καταναλώνονται ούτε στο εσωτερικό και αντιθέτως εισάγει άλλα ή ομοειδή συνεχώς. Αυτό σημαίνει είτε λαθεμένες επιλογές παραγωγικών προτύπων είτε υψηλό κόστος παραγωγής. Τραγική συνέπεια είναι ότι διαρκώς επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη.

Η πολιτική επιλογή πρέπει να εστιάζεται πρώτα απ’ όλα στον εντοπισμό των τομέων παραγωγικής δραστηριότητας που είναι σε θέση να αποτελέσουν πόλους ανάπτυξης για τη χώρα ή εστίες συγκριτικού πλεονεκτήματος μέσω παραγωγικών και τεχνολογικών εξειδικεύσεων που ταυτόχρονα θα σέβονται το περιβάλλον. Στις γενναίες επενδύσεις στην παιδεία, στην επιστημονική έρευνα. Στην στήριξη στην πλήρη απασχόληση, στη σταθερή και ποιοτική εργασία και σε ικανοποιητικούς μισθούς.

Η χώρα οφείλει να στηρίξει την επιχειρηματικότητα, να δώσει τη μάχη της ανταγωνιστικότητας στο πεδίο της καινοτομίας και της ποιότητας των προϊόντων και των υπηρεσιών, που ενσωματώνουν τεχνολογικό προβάδισμα και υψηλή προστιθέμενη αξία. Να ενθαρρύνει τις ομάδες παραγωγών και της συλλογικής επιχειρηματικής δράσης των νέων, που μπορούν να επινοούν και να προσφέρουν νέα προϊόντα, ικανά να κερδίσουν μια θέση στις διεθνείς αγορές.

20. Ιδιαίτερη συντονισμένη προσπάθεια, μέσα και από σειρά κινήτρων πρέπει να καταβληθεί για την ενίσχυση της ναυτιλίας και την στροφή σε ελληνικά πληρώματα, αλλά κυρίως προς την ενθάρρυνση του εκσυγχρονισμού του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου με την συμμετοχή του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου. Όταν «κτίζεται» μεγάλος αριθμός νέων πλοίων από έλληνες εφοπλιστές σε γειτονική χώρα είναι αδιανόητο να μην καταβάλλεται απολύτως στοχευμένη πρωτοβουλία για την προσέλκυσή τους στη χώρα μας

21. Η ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, για τη μείωση της εξάρτησης της χώρας μας από τους μεγάλους κατασκευαστές σύγχρονων οπλικών συστημάτων, αλλά και για τη δημιουργία ενός πεδίου εφαρμογής καινοτομιών.

22. Τη διαμόρφωση ενός ισχυρού πυλώνα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα υπό τον έλεγχο του δημοσίου, που θα περιλαμβάνει την Εθνική, όπου το δημόσιο επανακτά το κρίσιμο πακέτο μετοχών για τον ουσιαστικό έλεγχό της, και τις λοιπές τράπεζες δημόσιου συμφέροντος ΑΤΕ, ΤΤ, και Ταμείο παρακαταθηκών και δανείων Στόχος η εξασφάλιση της ομαλής ροής του χρήματος και της χρηματοδότησης της οικονομίας, η συμπίεση των επιτοκίων.

Τη διευκόλυνση με νομοθετική ρύθμιση, της επέκτασης του θεσμού των συνεταιριστικών τραπεζών.

Εξετάζουμε την πρόταση του ΟΕΕ για ίδρυση Δημόσιας Τράπεζας ειδικού σκοπού με στόχο τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και του Δημόσιου Χρέους.

23. Την ουσιαστική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με ενίσχυση για απρόσκοπτη ροή της χρηματοδότησής τους, με νομοθετική κατάργηση των καταχρηστικών πρακτικών και χρεώσεων των τραπεζών, με οργάνωση και έλεγχο του τομέα παροχής υπηρεσιών, με συλλογική συμμετοχή τους στις κρατικές προμήθειες.

Σημαντικές χρηματοδοτήσεις πρέπει, επίσης, να στραφούν από το τρέχον ΕΣΠΑ με την ενίσχυση του εξαγωγικού προσανατολισμού τους και τη βελτίωση της ποιότητας των προϊόντων τους.

24. Την πρωταρχική κρατική μέριμνα για χρήσεις γης στην ύπαιθρο, για εκσυγχρονισμό της γεωργίας, των μεταποιητικών μονάδων αλλά και των δικτύων εμπορίου και διακίνησης αγροτικών αγαθών, για μεταφορά πόρων στον πυλώνα της Αγροτικής Ανάπτυξης ώστε να ενισχυθούν κατά προτεραιότητα τα αγροτικά νοικοκυριά. Την επιδίωξη της πολυλειτουργικότητας του αγροτικού τομέα, με έμφαση στη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία. Τη στοχευμένη και συνεπή ενίσχυση της κτηνοτροφίας, κύριας πηγής εισοδήματος αγροτικού πληθυσμού για περιοχές όπου δεν υπάρχουν άλλες πηγές απασχόλησης. Την εξυγίανση και πλήρη ανασυγκρότηση των αγροτικών συνεταιρισμών και οργάνωση των αγροτών σε ομάδες παραγωγών.

25. Την πλήρη και αξιοπρεπή απασχόληση. Εργασιακές σχέσεις και συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας που παρέχουν στους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες, σιγουριά και διαμορφώνουν όρους δημιουργικής και υπεύθυνης απασχόλησης, που ευνοούν τη συλλογικότητα, τη συνεργασία, την ανάληψη ευθυνών και την αλληλεγγύη. Μια πολιτική ακριβώς στον αντίποδα της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων που ακολουθεί η κυβέρνηση

26. Την εγγύηση της κοινωνικής ασφάλειας όσων διαβιούν στη χώρα μέσα από ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα χρηματοδοτείται σταθερά και με ενιαίους όρους από τους εργαζόμενους, το κράτος και τους εργοδότες, χωρίς την οποιαδήποτε ανάγκη άνισης καταφυγής σε κοινωνικούς πόρους, θα διασφαλίζει τα αποθεματικά των ταμείων, θα αντιμετωπίζει την εισφοροδιαφυγή και εισφοροαπαλλαγή και την ανασφάλιστη εργασία καθώς και την πρόσβαση και χρήση των υπηρεσιών υγείας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από πλήρη ισότητα για όλους τους πολίτες.

27. Την αλλαγή του βασικού προσανατολισμού στον τομέα της υγείας στην κατεύθυνση της πρόληψης και ανάπτυξης της πρωτοβάθμιας φροντίδας με ιδιαίτερη έμφαση στην αναμόρφωση του ΕΣΥ, στη δημιουργία ενός Ενιαίου Φορέα Υγείας στη γενναία χρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος υγείας και άμβλυνση των εξωπραγματικών ιδιωτικών δαπανών. Μείζον ζήτημα εδώ η αντιμετώπιση στη πράξη της σπατάλης και των εξωφρενικών δαπανών για προμήθειες υλικών και φαρμάκων, που θα εξοικονομήσει πόρους για την ανασυγκρότηση του υγειονομικού συστήματος.

28. Την αποδοχή ότι βάση μιας νέας πορείας για την παιδεία είναι η αναγνώριση των αποτυχιών του συστήματος και των μεταρρυθμίσεών του. Την απαίτηση για μια εκπαίδευση που να αντιστοιχεί στις αυξημένες ανάγκες της εποχής, των πολιτών και της χώρας. Την αφετηριακή προσέγγιση ότι συνολική λύση δεν μπορεί να αποτελούν οι άτυπες και οι νόμιμες μορφές ιδιωτικοποίησης που σημειώνουν ραγδαία αύξηση και ότι το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους του πολίτες. Τον αυτόνομο μορφωτικό ρόλο του Λυκείου, όσο και την αξιοκρατική πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το δημόσιο, ισχυρό μαζικό, αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο που λογοδοτεί στην ελληνική κοινωνία...

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

ΑΙΣΧΟΣ



Δήλωση του Γρηγόρη Ψαριανού σχετικά με την επίθεση εναντίον του βουλευτή Κ.Χατζηδάκη .
Τετάρτη, 15 Δεκ. 2010 .
Κατά την συζήτηση στη βουλή για το νομοσχέδιο «Ενίσχυση και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και άλλες διατάξεις» ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Γρηγόρης Ψαριανός δήλωσε:

«Σήμερα που συζητάμε το νομοσχέδιο για τον πολιτισμό και την τέχνη, και ενώ μιλάμε συνεχώς για πολιτισμό και παιδεία, ζούμε σε συνθήκες ενός εργασιακού μεσαίωνα. Με διάλυση των εργασιακών σχέσεων, με καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ζούμε την θέσπιση ενός τερατώδους θεσμικού πλαισίου, με δέσμες καταστροφικών μέτρων, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη διάλυση και την αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού.
Η αγανάκτηση και η οργή των πολιτών είναι απολύτως δικαιολογημένη. Δεν νομιμοποιεί όμως με κανένα τρόπο τέτοιες ενέργειες, που στρέφονται εναντίον της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού βίου μας. Η απολύτως δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή δεν νομιμοποιεί τρόπους έκφρασης απολύτως αδικαιολόγητους, υπονομευτικούς του αγώνα των εργαζομένων, προβοκατόρικους, ακυρωτικούς και τελικά ύποπτους.

Ο κίνδυνος για την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι υπαρκτός, είναι επί θύραις και με ευθύνη των κυβερνήσεων και της πολιτικής τους αλλά και με ευθύνη πολιτών, ατόμων και ομάδων, που επίσης εγκληματούν. Η βία γεννά βία και πάλι και μόνο βία, και καμία διέξοδος δεν θα υπάρχει από μία τέτοια διαδικασία αλυσιδωτών εκδηλώσεων βίας.

Η Δημοκρατική Αριστερά καλεί τους πολίτες σε διαρκή αγώνα, με το κεφάλι ψηλά και με ακάλυπτο και καθαρό πρόσωπο. Καλεί την κυβέρνηση να σταματήσει τώρα τη διάλυση του κοινωνικού ιστού και των εργασιακών κατακτήσεων και σχέσεων.

Μιλώντας για τον πολιτισμό, την παιδεία και την τέχνη θεσμοθετούμε σήμερα τον πολιτισμό του σκλαβοπάζαρου στις εργασιακές σχέσεις. Κι αυτό πρέπει να σταματήσει, όπως πρέπει να σταματήσει και η εκδήλωση φαινομένων βίας από οπουδήποτε και αν προέρχονται.

Γιατί η βία θα γεννήσει μόνο καινούργια, τερατώδη βία και τίποτα άλλο.

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΜΕΤΩΠΟ: όταν αρνείσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα


Από το blog "gatouleas"
Η κατάσταση στο Μέτωπο είναι, πάντως, άκρως απογοητευτική και γι’ αυτό με ώθησε στην εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας. Η ηγετική ομάδα του είναι προσκολλημένη σε ένα αποτυχημένο ιδεοληπτικό σχέδιο της «Παναριστεράς, αλλά με εξασφαλισμένη την ηγεμονία». Αποτυγχάνει σε κάθε προσπάθεια εφαρμογής του και αντί να υπάρξει μια ρεαλιστική προσαρμογή στην πολιτική πραγματικότητα, συνεχίζεται με απίστευτη επιμονή δημιουργώντας τραγελαφικά αποτελέσματα.

Μέχρι το 2007 η ιδέα σύμπραξης των ριζοσπαστικών δυνάμεων σε ένα μίνιμουμ πολιτικό πλαίσιο, φάνταζε νικηφόρα. Ένα τόξο δυνάμεων από την αντικαπιταλιστική αριστερά ως την κεντροαριστερά δημιουργούσε μια υπαρκτή ελπίδα διεμβολισμού της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούσε ατζέντα… ήταν ο λόγος ίδρυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ, το ΚΚΕ έπρεπε να αντιμετωπίσει κύμα πιέσεων στο εσωτερικό του. Τότε είναι που η ηγεσία του ΣΥΝ μαζί με ΚΟΕ – ΔΕΑ αποδέχτηκαν το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία».

Η πρώτη του εμφάνιση έγινε με την απίστευτη πολιτική αντιμετώπιση της Ανανεωτικής πτέρυγας. Τότε εμφανίστηκε το γελοίο δίπολο «Σας θέλουμε, αλλά μην φραξιονίζετε»!. Οι ανανεωτικοί ήταν μια χαρά να φέρνουν τους ψήφους τους φτάνει «να μη μιλούσαν ανοιχτά για τις διαφωνίες τους». Αντιδρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν υπερψήφιζαν το Ευρωσύνταγμα, αλλά συμφωνούσαν να μην επιβληθούν κυρώσεις στους αντάρτες. Εκτιμούσαν πως το πρόβλημα θα λυνόταν με νουθεσίες, με κρύψιμο της σκόνης κάτω από το χαλί. Όλα στο βωμό των δημοσκοπικών 18αριών. Είχε κυριαρχήσει η άποψη του Αλαβάνου για «κληρονομιά του χώρου του ΠΑΣΟΚ σαν ώριμο φρούτο» . Όσο έλεγχαν (Αριστερό Ρεύμα – ΚΟΕ – ΔΕΑ) την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάθε διεύρυνση και προσαρμογή ήταν θεμιτή.

Η αποτυχία αυτού του σχεδίου – που φάνηκε από το Δεκέμβρη του ’08 και μετά – οδήγησε στην αντεπίθεση των ανανεωτικών. Η συντριβή των ευρωεκλογών που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε πανωλεθρία στις επερχόμενες εκλογές, οδηγεί το ΣΥΝ σε επανακαθορισμό των συμμαχιών του. Αναβαθμίζει σε στρατηγικό σύμμαχο την κεντροαριστεράς και τους Οικολόγους. Εδώ παρουσιάζεται άλλη μια ευκαιρία στη Ριζοσπαστική αριστερά να συντάξει ένα μπλοκ δυνάμεων. Είτε μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αποδεχομένη το μειοψηφικό αντιπολιτευτικό της ρόλο, είτε αποχωρώντας από τη δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μεταφορά της συζήτησης από την πολιτική στο οργανωτικό σχέδιο ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ολοένα και περισσότερες στρεβλώσεις. Η πολιτική μεταφέρεται στην καμαρίλα, οι συνιστώσες συμφωνούν ομόφωνα στα πολιτικά κείμενα αλλά σφάζονται στα πρόσωπα. Οι εκλογές του ’09 διαμορφώνουν μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Η παλιά ομάδα της ΕΑΡ (σ. G. Ανανεωτικοί) παίρνει την πλειοψηφία και της κοινοβουλευτικής ομάδας πετώντας έξω κάθε αντιπολίτευση.

Η Ριζοσπαστική Αριστερά έχοντας χάσει απανωτές πολιτικές μάχες την περασμένη διετία, αντί να στρώσει «κώλο» και να δει τα λάθη της, ξεκινά την απογείωση σε φαντασιακούς τόπους. Επιμένοντας στην Παναριστερά, προσπαθεί να διαμορφώσει οργανωτικά τερτίπια ηγεμονίας. Επειδή δεν μπορεί να συγκρουστεί με τον Μεταρρυθμισμό, ανακαλύπτει μια νέα διαχωριστική τομή… τα μέλη. Προσπαθεί να πετύχει τον «ΣΥΡΙΖΑ των Μελών» για να ξαναβγεί στην ηγεσία διαμέσου της Συνδιάσκεψης.

Επειδή ούτε αυτό πιάνει, ανακαλύπτουν μια παγκόσμια πολιτική πατέντα… το Μέτωπο! Για πρώτη φορά μέρος πολιτικής μονάδας θεωρεί τον εαυτό μεγαλύτερο της μονάδας. Η αποτυχία κεφαλαιοποίησης της δημοσκοπικής έκρηξης δεν έχει διδάξει τίποτα στην παλιά ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να προσπαθούν να χτίσουν κοινωνικές και πολιτικές δικτυώσεις, αντί να επεξεργάζονται διαφορετικά πολιτικά προγράμματα από τον ΣΥΝ, ξεκινάνε μια «εφόρμηση στους ουρανούς»… χωρίς να έχουν, όμως, όχι πυραύλους αλλά ούτε ένα λειτουργικό μοτοσακό.

Φαντασιώνονται ΕΑΜ και μεγάλες κοινωνικές συσπειρώσεις, οι οποίες , όμως, δεν πατάνε σε κανένα υπαρκτό συσχετισμό δυνάμεων. Η ΚΟΕ παραβιάζοντας κάθε κανόνα της πολιτικής, καλεί σε ενότητα όλη την αριστερά, λες και είναι ισοδύναμος πολιτικός φορέας που μπορεί να θέσει όρους σε ΚΚΕ και ΣΥΝ. Ακόμα ζουν το όνειρο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία». Ο Αλαβάνος θεωρεί πως το ΠΑΣΟΚ θα συντριφτεί γιατί… «έτσι πρέπει»… από ένα εκλογικό πινγκ πονγκ που δε χρειάζεται κοινωνικές συσπειρώσεις παρά μόνο μια έξυπνη εξαγγελία. Όλο το Μέτωπο φαντασιώνεται ένα αποτέλεσμα που θα το φέρει κυρίαρχο στην Αριστερά, ένα ποσοστό που να εκπληρώνει την Προφητεία. Και μετά όλοι θα συρθούν γύρω από το νέο ΕΑΜ του Αλαβάνου. Αν πάρει 5-7 % θα ηγεμονεύσει στο ΣΥΡΙΖΑ, αν πάρει 10-12, θα ηγεμονεύσει και στο ΚΚΕ… και αν πάει στο δεύτερο γύρο διχοτομεί και το ΠΑΣΟΚ. Για όλους έχει ο μπαξές!

Αλλά όταν ξεχνάς την πολιτική σε ξεχνά κι εκείνη. Τα μέλη του Μετώπου έχουν βρεθεί χωρίς πολιτικό σχέδιο. Μέλη της ΔΕΑ ή της ΚΟΕ αδυνατούν να ξεχωρίσουν τις οργανώσεις τους από το Μέτωπο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ρωτήστε ένα μέλος για οποιοδήποτε θέμα πχ ΓΣΕΕ, μνημόνιο, MARFIN, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και να του ζητήσετε να οριοθετήσει τα τρία διαφορετικά πολιτικά επίπεδα συμφωνιών πχ της ΚΟΕ με το Μέτωπο και το ΣΥΡΙΖΑ. Θα φάει έξι εγκεφαλικά και θα κρασάρει ο σκληρός. Οι ρόλοι έχουν τόσο μπερδευτεί στο παιχνίδι της οργανωτικής ηγεμονίας που το πρόγραμμα και οι κοινωνικές συσπειρώσεις περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Μετά το στραπάτσο των εκλογών έλπιζα σε μια στοιχειώδη επαναφορά στην πραγματικότητα. Να συνειδητοποιήσουν ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ πως είναι μια μικρή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ που οφείλει να αποφασίσει σε ένα πραγματικό και μόνο δίλημμα.

Εφ’ όσον επιμένουν στην πολιτική αναγκαιότητα ενός παλλαϊκού μετώπου, θα πρέπει να δεχτούν πως τους ΥΠΑΡΚΤΟΥΣ όρους αυτή τη στιγμή τους καθορίζουν άλλοι, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Αν αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μετώπου, τότε αυτή θα γίνει όντας μειοψηφία σε ΠΑΜΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεμονία θα ανήκει σε άλλους και θα πρέπει να παίξουν το ρόλο της αντιπολίτευσης. Αυτό που κάνει πχ η ΑΝΑΣΑ και η ΑΚΟΑ.

Θεωρούσα, πάντως, είτε λόγω εγωισμού είτε λόγω συμβιβασμού με την πραγματικότητα, θα επέλεγαν την προσπάθεια συγκρότησης παράταξης εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή την επιλογή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε να χρησιμεύσει στην απόπειρα διαμόρφωσης προγράμματος. Ακόμα κι αν δεν κατέληγαν σε κοινό φορέα, θα μπορούσαν να γίνουν ορατοί οι πραγματικοί πολιτικοί όροι συγκρότησης. Να διαπιστώσουμε αν υπάρχει «χάος» στην διαφορετική ανάλυση για την κρίση ή για την οργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η εισήγηση του Αλαβάνου, όμως, σε συνδυασμό με την πολιτική απόφαση της συνέλευσης έκαναν σαφές πως πρώτα θα βγει η ψυχή του Μετώπου και μετά το χούι.

Βρε δε πα να παίρνει 2%, το οποίο αυτή τη στιγμή θεωρείται και «ταβάνι» για τυχόν επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, το σχέδιο της «Παναριστεράς με εξασφαλισμένη ηγεμονία» δεν εγκαταλείπεται. Το Μέτωπο μετονομάζεται σε «Πρωτοβουλία για Μέτωπο» και… καθαρίσαμε. Η μεγαλομανία συνεχίζεται και αντί να βάλουν τα πράματα σε μια σειρά βγάζουν και καθήκοντα για τις διαφορετικές πτέρυγες. Τι θα κάνουν οι Συριζικοί , τι οι Πασοκογενείς και τι οι ΑΝΤΑΡΣΥΑκοι.

Όμως, επειδή η πραγματικότητα είναι άλλη και τα μέλη του Μετώπου θα έχουν αντιμετωπίσουν τους συντρόφους τους στο ΣΥΡΙΖΑ, η γραμμή είναι ξεκάθαρη και δεν έχει καμιά αμφισβήτηση. Την ώρα που τα «πασοκογενή» και τα «ανταρσυακά» μέλη πρέπει να παλεύουν (γενικά και αφηρημένα) για την ενότητα της αριστεράς, στον ΣΥΡΙΖΑ και μόνο σε αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό αναγνωρίζουν πως υπάρχει ακόμη δυνατότητα ανασυγκρότησης και δημιουργικής προσφοράς του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μετωπική σύγκλιση ευρύτατων δυνάμεων

Σύμφωνα με το Μέτωπο, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πολιτικός σχηματισμός που μπορεί να συνεισφέρει στο πολιτικό όραμα, φτάνει να καθοδηγηθεί, προφανώς, από τις δυνάμεις του Μετώπου. Για να διαλύσει, μάλιστα, κάθε υποψία ταχτικισμού ο Αλαβάνος με μια φράση απέρριψε τις καταγγελίες της Αυγής πως το Μέτωπο έχει άλλη στρατηγική διεξόδου από την Κρίση.

«Δεν θα βρείτε ούτε μία φράση σε κείμενα του Μετώπου για έξοδο από ΕΕ, Ευρώ και στάση πληρωμών», δήλωνε με σταθερή φωνή ο Αλαβάνος στην τοποθέτηση του στην παναττική συνέλευση.

Ερωτήματα προς απάντηση

Το Μέτωπο, λοιπόν, μετά την οργανωτική και πολιτική δήλωση πίστης του στο μεταρρυθμιστικό όραμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προδίδει την τάση των ίδιων των ψηφοφόρων του. Πλέον θα παρακολουθούμε απίστευτες φυγόκεντρες και διαλυτικές κινήσεις. Δύο + ένα ερωτήματα με απασχολούν…

Θα μπορέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να φάει ένα πολιτιστικό σοκ και να αντιδράσει θετικά σε αυτές τις εξελίξεις;

Θα υπάρξει ένα τμήμα, έστω, του Μετώπου που θα σώσει την αξιοπρέπεια του χώρου για να μη μεταμορφωθεί σε «επαγγελματίες αντάρτες», σε «Δημαράδες του ΣΥΡΙΖΑ»; Γιατί ένα δεύτερο εκλογικό κατέβασμα ξέχωρο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχεις σπάσει οργανωτικά, θα σημάνει τον πανελλαδικό περίγελο του εγχειρήματος.

Το έξτρα ερώτημα είναι άκρως μεταφυσικό και το καταθέτω υπό την επήρεια αθεράπευτης κομμουνιστικής υπεραισιοδοξίας:

Προλαβαίνει το Μέτωπο το Γενάρη να οργανώσει την πανελλαδική και συντεταγμένη αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ;

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

ΣΥΡΙΖΑ: «Άδειασμα» Τσίπρα με φόντο το Στρος Καν

Μίνι κρίση προκάλεσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ η ακρόαση (την Τρίτη) του Γενικού Διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αμφισβητήθηκε, και μετά από ψηφοφορία μειοψήφισε, η αρχική εισήγηση του προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, να παραστεί η ΚΟ στη Βουλή. Τη δυσαρέσκειά του για την εξέλιξη εξέφρασε ο βουλευτής, Δημήτρης Παπαδημούλης.



Πέρα από τον κ. Παπαδημούλη, πρώην στέλεχος της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ, και τον κ. Βασίλη Μουλόπουλο ο οποίος απουσίαζε, οι υπόλοιποι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν τη θέση του κ. Τσίπρα (2-6), σύμφωνα με την οποία η παράταξη όφειλε να δώσει το «παρών» και να διατυπώσει τις απόψεις της.

Ανάμεσά τους ήταν και οι βουλευτές του προεδρικού μπλοκ, Τάσος Κουράκης και Ηρώ Διώτη. Μάλιστα, απορρίφθηκε και δεύτερη, συμβιβαστικού χαρακτήρα, πρόταση του προέδρου του ΣΥΝ, σύμφωνα με την οποία η ΚΟ θα παρίστατο στη συνεδρίαση για να εκφράσει τις θέσεις της και στη συνέχεια θα αποχωρούσε σε ένδειξη διαμαρτυρίας (συμφωνούσε και ο κ. Θοδωρής Δρίτσας).

«Δεν μπορούμε να νομιμοποιήσουμε το ΔΝΤ με την παρουσία μας», έλεγαν χαρακτηριστικά οι διαφωνούντες βουλευτές, με τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη να χαρακτηρίζει τον επικεφαλής του ΔΝΤ ανεπιθύμητο πρόσωπο. Η συγκεκριμένη άποψη αποτέλεσε και τη βάση της δήλωσης η οποία ακολούθησε από τον κ. Τσίπρα: «Η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε με την παρουσία της να νομιμοποιήσει μια διαδικασία υποβάθμισης του ελληνικού Κοινοβουλίου».

Μεγάλο λάθος χαρακτήρισε την απόφαση της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Παπαδημούλης, ο οποίος ζητούσε η παράταξη να παραστεί και να δηλώσει κατηγορηματικά αντίθετη στην ασκούμενη οικονομική πολιτική.

Υπενθυμίζεται ότι στην ακρόαση του κ. Στρος Καν δεν παρέστη ούτε το ΚΚΕ, το οποίο χαρακτήρισε το Γάλλο «τσακάλι του ιμπεριαλισμού».

Βαθμολογία:

Χρειάζεται τόλμη και όραμα...


Του Κώστα Ζαχαριάδη
Δεν έχει συμπληρωθεί ούτε μήνας από τις εκλογές, αλλά μοιάζουν μακρινό παρελθόν. Η πολιτική επικαιρότητα που ακολούθησε με καταιγισμό οικονομικών μέτρων έχει μετατοπίσει την πολική ατζέντα σ' αυτό το πεδίο. Παρ' όλα αυτά, οι εκλογές προσφέρονται για πολιτικά συμπεράσματα.

Οι εκλογές αποτέλεσαν πρώτης τάξης «ευκαιρία» ώστε να έρθουν στην επιφάνεια πολλά πολιτικά σύνδρομα. Βοναπαρτισμοί, ιδεολογικός αυτισμός, καταδίωξη, ναρκισσισμοί, κρίσεις μεγαλείου και πολιτική δυσλεξία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβάσει κανείς το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν διεκδικώ για την ανάλυσή μου ότι είναι η μοναδική και η αληθινή. Άλλωστε τέτοιου τύπου αναγνώσεις, αναλύσεις και εμμονές μάς οδήγησαν εδώ.

Στοιχείο που αξίζει ν' αναλυθεί για τον ΣΥΝ σ' αυτές τις εκλογές είναι το αποτέλεσμα στην Αττική αλλά και η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε σ' αυτό. Είμαστε στην αρχή ενός πειράματος και οι εκλογές ήταν ένας πρώτος σταθμός που μπορεί να μην έδωσε το επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν κατώτερο των προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί, ήταν πάντως ένα αποτέλεσμα που δίνει φιλί ζωής στον ΣΥΝ και του δίνει τη δυνατότητα να είναι ενεργητικά παρών και να μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες.

Πολλοί βιάζονται να πουν ότι, πρώτον το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό ή αποτυχημένο και δεύτερον, ότι η πολιτική της σύγκλισης με τους αριστερούς αντιμνημονιακούς που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ είναι δεξιά. Όσον αφόρα το πρώτο σκέλος αυτής της παρατήρησης, τα συμπεράσματα είναι βιαστικά και αναλύονται υπό το πρίσμα εσωκομματικών φακών. Κακά εκλογικά αποτελέσματα ο ΣΥΝ είχε εκεί που ακολούθησε σκληρές, σεχταριστικές επιλογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περιφέρεια της Δυτικής Ελλάδας, όπου ο υποψήφιος προερχόμενος από την ΚΟΕ κατετάγη μετά τον υποψήφιο των Οικολόγων Πρασίνων και τον υποψήφιο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μέτριο ήταν το αποτέλεσμα στον Δήμο της Αθήνας, οπού μόνο με τέσσερα ψηφοδέλτια υποστηριζόμενα από υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις στον εκλογικό χάρτη τερματίσαμε στην πέμπτη θέση, μόνο λίγες ψήφους πάνω από τη Χρυσή Αυγή.

Για να μην κοιτάζουμε κατά περίπτωση τα αποτελέσματα και επειδή δεν είναι τυχαίες οι τρεις παραπάνω περιπτώσεις, ένας γενικός κανόνας που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι σε δήμους και περιφέρειες όπου οι δυνάμεις του ΣΥΝ, των Οικολόγων Πράσινων και της Δημοκρατικής Αριστεράς ήταν ενωμένες, το εκλογικό ποσοστό όχι απλώς αθροίστηκε αλλά και πολλαπλασιάστηκε. Σε δήμους και περιφέρειες που υπήρξαν χωριστές καταγραφές, όχι απλώς το ποσοστό διαιρέθηκε στα δύο, τα τρία ή τα τέσσερα (περιφέρεια Αττικής), αλλά και πολύς κόσμος πήγε σπίτι του (αποχή) ή ψήφισε με βάρια καρδιά και βρίζοντας. Αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών. Δεν είναι τυχαίο ότι βγήκε αριστερός δήμαρχος στην Πάτρα, προερχόμενος από τον σοσιαλιστικό χώρο. Η αριστερά, όταν ενώνεται, μπορεί και να νικά ακόμα και στην τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Όταν διαιρείται, μιζεριάζει και ομφαλοσκοπεί στο περιθώριο.

Όσον αφορά τη δεύτερη παρατήρηση, όπως αναλύεται επαρκώς στο κείμενο του συντρόφου Δημήτρη Τζανακόπουλου ("Αυγή" 13.11.10), είναι θετικό ότι ο Δημήτρης μιλά από καρδιάς και εκφράζεται αυθεντικά χωρίς μισόλογα όπως κάνουν πολλοί στο σημερινό μπλοκ της πλειοψηφίας. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει ένας ειλικρινής διάλογος. Διαφωνώ ρητά και κατηγορηματικά και με τις εκτιμήσεις αλλά και με τη στρατηγική που προτείνει αυτό το κείμενο. Η πολιτική τακτική της σύγκλισης με τους αντιμνημονιακούς που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και χωρίς τη συναίνεση δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς (αν αυτό δεν είναι εφικτό) δεν είναι αδιέξοδη, ούτε δεξιά. Είναι μια ώριμη αναζήτηση του κόσμου της αριστεράς που εδώ και δύο χρόνια βιώνει τη μιζέρια και όλα τα σύνδρομα της αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ έκανε τα πάντα για να σώσει την αποκαλούμενη αριστερή στροφή και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έντεκα αρχηγοί το 2009, 2ή θέση στις Ευρωεκλογές στην ΚΟΕ, διάσπαση στον ΣΥΝ, χωριστά ψηφοδέλτια σε Αττική, Στερεά Ελλάδα και με εσωτερικούς ανταγωνισμούς σε πολλούς δήμους. Πόσο πια πρέπει να πληγώσουμε την πολιτική αξιοπρέπεια και την υπόσταση του ΣΥΝ; Προφανώς δεν είναι μόνο τα εκλογικά, ιδιαίτερη σημασία έχουν και τα ιδεολογικοπολιτικά. Εκλογικές διακηρύξεις που έμοιαζαν με κακομαγειρεμένες σούπες για να χωράνε όλοι, παραπέταμα των κειμένων του κόμματος ευρωπαϊκής αριστεράς, διότι κατά τους συμμάχους μας αλλά δυστυχώς και για πολλούς συντρόφους μας είναι δεξιά, αγνόηση του προγραμματικού μας κειμένου τον Φεβρουάριο του 2009, διότι κατά τους ΣΥΡΙΖαίους και όχι μόνο είναι ρεφορμιστικό, και ένα σωρό παραμορφώσεις για να φορεθεί στον ευρύτερο χώρο της ριζοσπαστικής, οικολογικής, ανανεωτικής αριστεράς το ιδεολογικοπολιτικά στενό κουστούμι του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια δεύτερη παρατήρηση - διαφωνία πάνω στο κείμενο του Δ. Τζανακόπουλου είναι στη διατύπωσή του ότι ο χώρος με τον οποίο συνεργαστήκαμε «ακόμη βρίσκεται υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ». Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα διακηρυκτικά κείμενα, η δημόσια εκφορά λόγου, όχι μόνο είναι διαχωρισμένα και οριοθετημένα από το ΠΑΣΟΚ αλλά είναι και απέναντι.

Ατυχείς είναι επίσης οι αναφορές σε «συνδικαλιστική γραφειοκρατία» κ.ο.κ. Οι ομάδες που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας Μνημονίου, δεν είναι τα Χερουβείμ της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά πριν στολίσουμε με διάφορες ωραίες και πομπώδεις λεξούλες τον οποιοδήποτε, καλό θα είναι να κοιτάμε λίγο και την καμπούρα του δικού μας χώρου και μια συνολική πραγματικότητά που διαρθρώνεται και στον πολιτικό χώρο και στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας. Βέβαια, όλα αυτά υπό τη λογική ότι μας ενδιαφέρουν οι πολιτικές ανακατατάξεις και στοχεύουμε μέσω των ανακατατάξεων αυτών να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που θα αλλάξει ρότα στα πράγματα και δεν αρκούμαστε στη βολική γωνιά του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε σήψη και αποσύνθεση.

Τι λείπει σήμερα από τον ΣΥΝ; Η τόλμη και το όραμα, τουλάχιστον στον αναγκαίο βαθμό. Η τόλμη της ηγεσίας να παραδεχτεί την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πριν τις εκλογές γνωρίζαμε, που εδώ και χρόνια είχε αναχθεί σε αποκλειστική πυξίδα, και το όραμα μιας νέας αριστεράς στα πρότυπα της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στα όρια μεταξύ αριστεράς και αριστερισμού. Το όραμα μιας συνάντησης των δυνάμεων του ΣΥΝ με τον οικολογικό χώρο, τη Δημοκρατική Αριστερά, που θα αφήνει χώρο συνύπαρξης και προς τις συνεννοήσιμες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο που θα αποδεσμεύεται από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Οφείλουμε να ξεφύγουμε από παθογένειες, αρχηγισμούς, κατακερματισμούς και γενικόλογες συνθηματολογίες. Πρέπει να συσπειρωθεί η αριστερά και ο χώρος της οικολογίας με σύγχρονες προτάσεις. Να αποδείξουμε ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος για να βγούμε στον δρόμο της ανάπτυξης για τη χώρα, με δίκαιη κατανομή των βαρών, με δίκαιη κατανομή των ωφελειών που θα φέρει αυτή η ανάπτυξη και με πολιτική διαπραγμάτευση και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί το ελληνικό πρόβλημα είναι και ευρωπαϊκό.

Αν λοιπόν κάτι πρέπει να αποφύγουμε πάση θυσία είναι «μια νέα επιστροφή» την εσωστρέφεια, την πολιτική ανισορροπία και στην αστάθεια των δύο τελευταίων ετών που μετέτρεψαν τον ΣΥΝ από χώρο της ελπίδας και των προσδοκιών για την ελληνική κοινωνία σ' αυτό που σήμερα βιώνουμε και σε κανέναν δεν αρέσει.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Πρώτη εμφάνιση της Δημοκρατικής Αριστεράς στη Λέσβο

04/12/2010 εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ"
Την πρώτη εμφάνιση της έκανε χθες η Δημοκρατική Αριστερά στη Λέσβο. Πρόκειται για το κόμμα που ίδρυσε ο Φώτης Κουβέλης και άλλα στελέχη που πριν λίγο καιρό αποχώρησαν από το Συνασπισμό.


Η ανακοίνωση έχει τίτλο «Δεν εντασσόμαστε στη συμμαχία των “Προθύμων” που θέλουν να δουν τη χώρα να καταστρέφεται» και υπογράφεται από την προσωρινή επιτροπή Λέσβου της Δημοκρατικής Αριστεράς. Μέλη της επιτροπής είναι οι Γιώργος Αθηνιώτης, Δημήτρης Βελούτσος, Στέλιος Βουνάτσος, Μιχάλης Πανταχός, Απόστολος Σαλαβόπουλος. Ο κ. Βουνάτσος μάς είπε ότι έχει ξεκινήσει η συγκρότηση του κόμματος στη Λέσβο και σύντομα θα αποκτήσει και γραφεία. Όταν αντιμετωπισθούν τα πρώτα οργανωτικά ζητήματα, θα γίνει και η πρώτη δημόσια εκδήλωση του κόμματος.Στην ανακοίνωση τονίζεται ότι η χώρα μας οδηγείται σε αδιέξοδο και πως απειλείται η ενότητα της Ευρώπης, καθώς διαμορφώνονται αρνητικές πολιτικές προκειμένου η Ευρώπη να τεμαχιστεί και να γίνει πολλών ταχυτήτων. Γι’ αυτό πρέπει να διαμορφωθούν συμμαχίες, ώστε να υπάρξουν συνθήκες για να διασφαλιστούν οι χώρες που κινδυνεύουν.Η Δημοκρατική Αριστερά πιστεύει ότι η κυβέρνηση έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς παίρνει μέτρα που επιβαρύνουν δυσβάσταχτα την ελληνική κοινωνία. «Δεν αντέχει άλλο ο λαός αυτά τα βάρη, διότι είναι άδικα, άνισα και δυσβάσταχτα. Είμαστε υπεύθυνη αριστερή δημοκρατική δύναμη που αγωνίζεται για να σωθεί η χώρα και να υπάρξουν πολιτικές που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση.Δεν είμαστε άλλοθι για να δικαιολογηθούν τα αδιέξοδα και το βύθισμα σε έναν αριστερισμό. Η δική μας αυτονομία δεν εξαντλείται στο στείρο καταγγελτισμό. Η πολιτική της κυβέρνησης έχει πάρα πολλά αδιέξοδα. Αλλά αδιέξοδα έχει και η πολιτική των άλλων, που κάνουν αντιπολίτευση χωρίς θέσεις και προτάσεις», αναφέρει η Δημοκρατική Αριστερά.

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Περιοδεία Φ. Κουβέλη στην Χίο


Την Πέμτη 16-12-10 και την Παρασκεύη 17-12-10 ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φ. Κουβέλης θα επισκεφτεί την Χίο.
Μαζι του θα βρίσκονται ο Σ. Μπαγεώργος μέλος της Ε.Ε. και ο συμπατριώτης μας Μ. Ζαχαριάδης μέλος της Π.Π.Ε

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Να δικαιωθεί επιτέλους η Αγγελική Χατζηδημητρίου- ανακοινώσεις ΕΣΗΕΠΗΝ, ΠΟΕΣΥ


Εκδικάζεται την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010 ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Χίου η υπόθεση της δημοσιογράφου Αγγελικής Χατζηδημητρίου. Κατηγορούμενοι είναι ο υπάλληλος της εταιρίας σεκιούριτι που εμπόδισε βίαια την είσοδο της Αγγελικής στο χώρο του εργοστασίου της ΔΕΗ για την πραγματοποίηση ρεπορτάζ το πρωινό της 8ης Απριλίου 2006 όταν είχε εκδηλωθεί φωτιά στο χώρο.
Κατηγορούμενοι είναι και 4 γιατροί του νοσοκομείου Χίου για την αμέλεια που επέδειξαν στην άσκηση του ιατρικού καθήκοντος.
Σήμερα, 4 χρόνια μετά το τραγικό περιστατικό η Αγγελική βρίσκεται καθηλωμένη με τετραπληγία. Δεν έχει κίνηση στα άνω και κάτω άκρα, τρέφεται μέσω γαστρονομίας, αναπνέει μέσω τραχειοτομίας, παρουσιάσει οστεοποιήσεις, αφωνία, αδυναμία κατάποσης, κλινικά συμπτώματα που συνιστούν το σύνδρομο «Locked in». Έχει όμως πλήρη διαύγεια. Επικοινωνεί με τα μάτια, ανοιγοκλείσιμο ματιών και απαντά “ναι”-“όχι” και να διαλέγει γράμματα ώστε να σχηματίζει λέξεις-φράσεις…
Η Αγγελική Χατζηδημητρίου πληρώνει ακριβά τη θέλησή της να ασκήσει όπως πρέπει το λειτούργημα της δημοσιογραφίας. Η επίθεση εναντίον της αποτελεί δολοφονική απόπειρα κατά της ελευθεροτυπίας.
Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου-Ηπείρου-Νήσων βρίσκεται στο πλευρό της δοκιμαζόμενης συναδέλφου και της οικογένειας της ζητώντας τη δικαστική της δικαίωση.
Ενώ ο πρόεδρος του Δ.Σ. Απόστολος Βουλδής θα βρεθεί στο Δικαστήριο για να καταθέσει υπέρ της Αγγελικής.
Η καταδίκη όλων όσων (φυσικών και ηθικών αυτουργών) στερούν την Αγγελική από την οικογένειά της και τη δημοσιογραφική οικογένεια θα αποτελέσει δικαίωση για όλους μας.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ