Ελπίζοντας στην μεθεπόμενη μέρα

Δημήτρης Μπίρμπας, Αυγή, 12/06/2009
Βιώνουμε ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα, το 4,7% ήταν κάτω από τις ελάχιστες προσδοκίες όλων μας, φίλων και μελών. Το αποτέλεσμα καταγράφει μια καθαρή ήττα του κόμματος και του συμμαχικού σχήματος, δεν αποτελεί όμως καταστροφή. Χάσαμε μια μάχη , όχι τον πόλεμο.

Στην Πολιτική όπως και στην Ιατρική, όταν δεν μπορείς να ακολουθήσεις προληπτική αγωγή, οφείλεις έγκαιρα να κάνει σωστή διάγνωση για να εφαρμόσεις άμεσα την κατάλληλη θεραπεία προκειμένου να ανατάξεις.

Η Αριστερά στην πολυετή, ηρωική και τραγική πολλές φορές πορεία της, δυστυχώς έχει ελάχιστα θετικά παραδείγματα. Αντιμετώπισε σχεδόν πάντα τις ήττες της (εκλογικές, πολιτικές, στρατιωτικές) με μια παραδοσιακή συνταγή «επιτυχίας» στην αξιολόγηση, που απέτρεπε μεν τις περισσότερες φορές την οριστική διάλυση της, «εξασφαλίζοντας» την συρρικνωμένη, περιθωριακή πολλές φορές, επιβίωση, με την ελπίδα αναμονής στις καλύτερες μέρες.

Η «συνταγή» ……. δεχθήκαμε ολομέτωπη επίθεση, αντέξαμε διατηρώντας τον κύριο όγκο των δυνάμεων μας – παρουσιάσαμε σημαντικά οργανωτικά κενά και τεράστιες λειτουργικές αδυναμίες – γεγονός που δεν μας επέτρεψε να επικοινωνήσουμε και να γίνουμε κατανοητοί από τον κόσμο – σταθερά συσπειρωμένοι δίνουμε την μάχη προς τα μπρος… Ένα καθαρό σχήμα, που πατά σε πραγματικά προβλήματα αλλά αποτελεί την μισή αλήθεια (Στις χειρότερες στιγμές της Αριστεράς η «συνταγή» συνοδευόταν από την θεωρία του εσωτερικού εχθρού και των εσωτερικών προβλημάτων που «κυριάρχησαν» θολώνοντας την εικόνα. Σε συνδυασμό δε με την σπουδή στην «σκορδοκαλλιέργεια», έφερε το καταπληκτικό αποτέλεσμα της «αμοιβαδο-ποίησης» της Αριστεράς, δεκάδες κόμματα και μικροσχηματισμοί ανά χώρα, σπονδή στις θρησκευτικές αιρέσεις «των καθαρών»).

Από το σχήμα λείπει πάντα η ουσιαστική, κριτική αποτίμηση της πολιτικής, γιατί οι πολιτικές επιλογές της ηγεσίας είναι, σχεδόν πάντα «σωστές», εγκεκριμένες από Συνέδρια άρα συλλογικής ευθύνης και έτσι στην καλύτερη περίπτωση αντιμετώπισης, πάντα η άποψη για αλλαγή πλεύσης είναι «βιαστική» και «επιπόλαια», «εν βρασμώ και όχι ψύχραιμη», «υποτιμά τις ηρωικές προσπάθειες και τους αγώνες».

Οι αντιδράσεις την επόμενη μέρα των στελεχών της πλειοψηφίας κινήθηκαν στην παλιά δοκιμασμένη «συνταγή»… όλα και όλοι μας φταίμε αλλά η γραμμή παραμένει σωστή, άλλωστε το αποτέλεσμα ήταν μεν κακό, όχι όμως και ήττα, όλοι έπεσαν!!!, Οι νέοι δεν ψήφισαν, δείτε και την Ευρώπη και άλλα γνωστά «ιστορικά δοκιμασμένα». Εδώ θεωρώ μεγάλη μας κατάκτηση ότι με την εισήγηση του προέδρου σ. Αλέξη Τσίπρα στην Π. Γραμματεία της Τρίτης, αλλά και όλων σχεδόν των μελών της, μπήκε ταφόπλακα σε διακινούμενες αντιλήψεις αναζήτησης εσωτερικών υπονομευτών, τα όποια λάθη υπήρξαν ελάχιστη επίδραση είχαν σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Έτσι ελπίζω στην μεθεπόμενη μέρα, τότε που θα διαπιστώσουμε όλοι μαζί ότι η δική μας Αριστερά αντέχει να λέει στον κόσμο της και την κοινωνία ,την αλήθεια και για τα λάθη της αναλαμβάνοντας τις ευθύνες της χωρίς να ξεσκίζει τις σάρκες της.

Κατ’ αρχήν για το αν ήταν ήττα. Όταν ένα κόμμα θέτει στόχους ,το να είναι τρίτο και έρχεται πέμπτο, να εκλέξει τουλάχιστον δυο με τρεις βουλευτές και εκλέγει ένα, όταν για πρώτη φορά έχει ποσοστό μικρότερο στις ευρωεκλογές από τις προηγούμενες εθνικές, όταν το άθροισμα του 4,92% (4,16% ΣΥΝ + 0,76% ψηφοδέλτιο γυναικών, σε συνθήκες διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και με εθνικό εκλογικό αποτέλεσμα 3 μήνες πριν 3,24%.) είναι μεγαλύτερο του 4,70% (με εθνικό 5,1% πριν 20 μήνες) - χωρίς καν να αναφερθώ στη διαδρομή από τα δημοσκοπικά ζενίθ έως τα δημοσκοπικά και εκλογικά ναδίρ, την διάψευση προσδοκιών - αν δεν το αξιολογεί ως ήττα τότε υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Αποδοχή της εκλογικής ήττας δεν σημαίνει συνολική καταδίκη των προσπαθειών, των δράσεων και των επιλογών, πολλές φορές αξιοσημείωτων, σημαίνει ανάγκη ειλικρινούς μελέτης, αυτοκριτικής διάθεσης και επιτυχούς ανακαθορισμού πολιτικών προτεραιοτήτων και επιλογών.

Θεωρώ ότι πρέπει να κινηθούμε στους εξής άξονες:

 Προωθητική ενότητα του ΣΥΝ

 Καμία συζήτηση περί αλλαγής ηγεσίας

 Ανακαθορισμό πολιτικών στοχεύσεων, με αποσαφήνιση των πολιτικών μας

 Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση της λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσον αφορά το πρώτο, ελπίζω ότι το έχουμε κατακτήσει, ότι οι εποχές του «εκτός πολιτικού σχεδίου» για τον Μιχ. Παπαγιαννάκη και τις ιδέες του, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στην εσωτερική μας ζωή. Ότι στο κάδρο της δημόσιας εικόνας του κόμματος υπάρχει θέση για όλους εν ζωή και όχι μετά θάνατον.

Όσον αφορά το δεύτερο, θα ήταν ιστορικά άδικο να χρεώσουμε κυρίως στον Αλέξη, που δεν ψήφισα για πρόεδρο, χρόνιες αδυναμίες του χώρου, ανεπάρκειες μας σε εξαιρετικά σύνθετες πολιτικές καταστάσεις, δρομολογημένα συλλογικά λάθη. Δεν είναι βέβαια άμοιρος ευθυνών, ούτε «ανεύθυνος άρχων». Είχε καλές και κακές στιγμές, έδειξε πολιτικές δυνατότητες, χρειάζεται να πάρει πρωτοβουλίες σύνθεσης του 100% και όχι του 70% του κόμματος και να στηριχθούν από όλους μας με ανοιχτή καρδιά. Θα ήταν λάθος μια τομή που επιχειρήσαμε στο πολιτικό σύστημα να την εγκαταλείψουμε με την πρώτη, έστω και σημαντική, δυσκολία.

Όσον αφορά το τρίτο, για να το επιτύχουμε χρειάζεται να αποφύγουμε τις αμετροέπειες της εποχής του δημοσκοπικού ζενίθ, (τα βύσσινα, τις υποδοχές, τον Άδη και τα Σπήλαια), τις αστοχίες του Δεκέμβρη (όταν στη σωστή θέση, πλάϊ στην αυθόρμητη εξέγερση των μαθητών δεν καταδικάσαμε ρητά, αμέσως και όχι μετά πενθημέρου, την καταστροφική μανία όχλου χουλιγκάνων, θεωρώντας το δευτερεύον κακό), τις ασάφειες του πολιτικού σχεδίου (ενότητα ή κοινή δράση με το ΚΚΕ, με την ριζοσπαστική οικολογία μόνο ή και με τους Οικολόγους. Κυβέρνηση μόνο της Αριστεράς -και ποιάς:- και έως τότε δομική αντιπολίτευση του δικομματισμού ή με επίκεντρο την Αριστερά και το πρόγραμμα της, ακόμα και με το όλον ή μέρος της σοσιαλδημοκρατίας με αλλαγή συσχετισμών).

Το σχέδιο προγράμματος μας δυστυχώς αφού υποβαθμίστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και «συρρικνώθηκε» στις καταγγελτικές διακηρύξεις, έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί μαζί με την αναγκαία διαδικασία εμβάθυνσης και αποσαφήνισης του.

Έτσι ήρθαμε στο τέταρτο, την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς είναι και τι επιδιώκουμε (εκλογική συμμαχία; νέο πολιτικό υποκείμενο; μέτωπο κοινής δράσης;). Όσον αφορά την λειτουργία του, θεωρώ πως είναι ιστορικά, το πιο αντιδημοκρατικό και γραφειοκρατικό μόρφωμα της Ελληνικής Αριστεράς. Ένωση από τα πάνω, στη βάση ενός ελκτικού αρχέγονου μύθου της ενότητας της Αριστεράς, μετά τη συνάντηση κομματιών της σε κινήματα. Ρεσιτάλ επιβεβαίωσης προειλημμένων αποφάσεων ετεροβαρούς ισορροπίας, ενός κλειστού club αντιπροσώπων, κομμάτων, ομάδων και οργανώσεων, «συμφωνίες» επί προγραμματικών θέσεων σε πανελλαδικές συσκέψεις απαγγελίας προσωπικών και ατομικών αναλύσεων.

Απαιτείται από προχθές ο εκδημοκρατισμός του στην λήψη αποφάσεων, υπάρχουν προτεινόμενα μοντέλα, αφού όμως ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε.

Δεν μπορούμε βέβαια να θέλουμε το θόλωμα των ευρωπαϊκών μας επιλογών που αποτυπώθηκε εμφαντικά στο ευρωψηφοδέλτιο και τον εκπεμπόμενο λόγο, την κινηματολαγνεία που οδηγεί μαθηματικά στον εκφυλισμό τους μέσω των συνεχών ολιγάριθμων διαδηλώσεων και πορειών επί παντός του επιστητού που βιώσαμε, την υποτίμηση της θεωρητικής επεξεργασίας και της κατάθεσης εφικτών προγραμματικών θέσεων διεξόδου από την πολιτική και οικονομική κρίση, τον αριστερίστικο βερμπαλιστικό λόγο καταγγελίας και διαμαρτυρίας χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση, πέραν της απαγγελίας γενικόλογων «αντισυστημικών» ιδεολογημάτων.

Η πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ – οι περισσότεροι τον αντιλαμβάνονται σαν μαζικό χώρο στρατολόγησης - στην οργάνωση του προεκλογικού αγώνα έδειξε όρια του σημερινού μοντέλου. Άρνηση ουσιαστικής αξιοποίησης της κοινοβουλευτικής ομάδας ,περιθωριοποίηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας χωρίς αξιοποίηση κεντρικών στελεχών της παρά μόνο τις 15 τελευταίες μέρες, στην δημοσκοπική κατάρρευση, των Κουβέλη, Παπαδημούλη. Εμπλοκή στην εκπροσώπηση στο debate, Αλαβάνος αντί Τσίπρα, ανεπαρκείς τηλεοπτικές εμφανίσεις που μας στοίχισαν. Ζητάω την διάλυση του; Όχι απλά ζητάω την επαναθεμελίωση του σ΄ αυτό που μπορεί να είναι σήμερα, μέτωπο κοινής δράσης σε μαζικούς χώρους, χώρος διαλόγου πολλών και ανοικτή εκλογική Συμμαχία.

Αν θεωρούμε ότι με σοβαρές ιδεολογικές παραχωρήσεις κτίζονται στέρεες συμμαχίες και ότι αυτό δεν γίνεται αντιληπτό από τους πολίτες, ας ξαναμελετήσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα. Εκτός εάν πιστεύουμε ότι το μέλλον της Αριστεράς είναι κυρίως ο συνασπισμός της, με όλες τις «αντισυστημικές» γκρούπες, κομμουνιστικής κυρίως κατεύθυνσης. Το επόμενο βήμα θα είναι η «συνάντηση», με τις ανάλογες υποχωρήσεις, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ , που «σάρωσε» στις εκλογές πετυχαίνοντας τον στόχο της για τον τρίτο αντικαπιταλιστικό πόλο της Αριστεράς. Στο βάθος δε του τούνελ του «δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό», μας περιμένει το ΚΚΕ για να αναβιώσουμε μαζί τις χαρές του «υπαρκτού», στη θέση κατηγορούμενων και εκτοπισμένων βέβαια. Αριστερής ή δεξιάς παρέκκλισης δεν έχει και τόση σημασία.

Η επιδίωξη της αναγκαίας κοινής δράσης όλων των πολιτικών και κοινωνικών φορέων κόντρα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στον πόλεμο και τον ρατσισμό, δεν προϋποθέτει μια επίπλαστη εικόνα πολιτικής ενότητας, πολύ περισσότερο ιδεολογικής, της Αριστεράς. Ορθά αρνούμαστε την μιντιακή διαχείριση της πολιτικής ζωής ας μην επενδύουμε όμως και εμείς στην εικονική πολιτική πραγματικότητα και στην στήριξη «προοδευτικών», δημοφιλών τηλεοπτικών σόουμαν. Η αντίθεση μας με το ΚΚΕ δεν είναι μόνο η ,φιλοκαθεστωτική, ανθενωτική στάση του στο μαζικό κίνημα, είναι κυρίως στην αντίληψη του για τον σοσιαλισμό, την δημοκρατία, την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας που οραματίζεται.

Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε στρατηγική, μας συνέχει όλους θεωρώ ο στόχος για σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα. Κοινός στόχος μας είναι μία Δημοκρατική, Οικολογική και κοινωνικά δίκαιη, μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πορεία εκδημοκρατισμού και εφαρμογής μιας εναλλακτικής προοδευτικής παγκοσμιοποίησης.

Τα σημάδια συντηρικοποίησης της κοινωνίας είναι κάτι περισσότερο από εμφανή, απαιτούν την μεγίστη ενωτική διάθεση και προσπάθεια. Ας αποσαφηνίσουμε όμως έννοιες και σχέσεις, παραμένοντας και παρεμβαίνοντας τόσο στους θεσμούς όσο και στα κινήματα. Μπορούμε να ανατρέψουμε το σκηνικό, μπορούμε βέβαια και να «αναχωρήσουμε» από την πραγματικότητα με το τρένο της αναμονής, εμείς αποφασίζουμε, στο χέρι μας είναι.