ΣΥΡΙΖΑ - «μαϊμού»
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Ενα ποσοστό του 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε επιτυχία στις πρόσφατες εκλογές.
Το 4,7% που πήρε ο ίδιος πολιτικός οργανισμός στις ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε ταπεινωτική ήττα. Η έκφραση αυτή ανήκει στον ιστορικό ηγέτη της Αριστεράς, τον Λεωνίδα Κύρκο. Υποκλίνομαι μπροστά στον Λεωνίδα, «και το αίμα του φιλώ», αν μου επιτρέπει ο Διονύσης Σαββόπουλος να χρησιμοποιήσω τον στίχο του (και δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΠΙ με τα δικαιώματα). Αλλά από κει και πέρα έχω δικαίωμα σε μια προσωπική γνώμη. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ιδρυτής ενός αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ και σε όλη την πολιτική του διαδρομή μετά το '74 δεν είχε άλλο πολιτικό προσανατολισμό από το να κολλήσει αυτό το αποτυχημένο «ΠΑΣΟΚ» στο πραγματικό ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας.
Μπορεί να μοιάζουν σκληρές αυτές οι φράσεις, αλλά για μας τους αριστερούς πολίτες, το πρόταγμα είναι η ελευθερία του λόγου. Και βρεθήκαμε σε μηχανισμούς και οργανώσεις που το μόνο που μισούσαν ήταν αυτήν ακριβώς την ελευθερία του λόγου. Σε αυτούς τους μηχανισμούς, οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι, που δεν είχαν κάνει τίποτα στη ζωή τους, με την τακτική του καρκίνου, διέβρωναν έναν υγιή και ρομαντικό θα έλεγα οργανισμό, που τον είχαν δημιουργήσει άλλοι. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι πολλά, αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι ότι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές τα πήγε καλά. Εχασε μόνο έναν από τους δεκατέσσερις βουλευτές και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα κάνουν μια καλή κοινοβουλευτική δουλειά. Και παράλληλα οι του ΣΥΝ θα κάνουν και την καριέρα τους, περιμένοντας τη σύνταξή τους και ενδιαμέσως να παίζουν σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυράκι, προβάλλοντας την καράφλα τους, μια και άλλη αξία δεν είχαν. Αυτό δεν ισχύει για όλους. Κάποιους αγάπησα και εμπιστεύθηκα. Και ο κόσμος της Αριστεράς πού είναι; Είναι διάχυτος σε όλη την κοινωνία που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί και ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί. Και αυτό είναι το επόμενο στοίχημα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ - «μαϊμού».
Και αυτό να το εξηγήσουμε. Εκτός από τον Μουλόπουλο που δεν εκλέχθηκε, αλλά ήρθε μπόνους, οι υπόλοιποι δώδεκα είναι ΣΥΝ. Υπάρχουν βέβαια και οι ανεξάρτητοι. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει φανεί αυτή τους η ιδιότητα. Εχουν βολευτεί στο κυρίαρχο ρεύμα και δεν έχουν σκοπό να χαλάσουν την καλή τους πορεία. Αρα μπορούμε να μιλήσουμε για έναν «τραβεστί» ΣΥΝ στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ. Αυτή η διάχυτη Αριστερά αργά ή γρήγορα θα πάρει επάνω της. Και θα καταλάβει πως η ψήφος ελεημοσύνης που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια στην Αριστερά, αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ, ήταν ψήφοι εναντίον μας. Απλά διορίζαμε, άθελά μας, τους ασήμαντους γραφειοκράτες που μιλούσαν για λογαριασμό μας.
Εντούτοις, έχω μια αισιοδοξία για την Αριστερά. Για ποιο λόγο; Δεν δημιουργείται από μας. Τη δημιουργεί η ίδια η κοινωνία και μεις στρατευόμαστε σε αυτήν. Ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Αλλά η ίδια η ζωή αντιστέκεται. Σε όλο τον πλανήτη και σε όλη την ιστορία της. Φτάνει μονάχα να καταλάβουμε πως ο Βάγκνερ ήταν ένα παιδί των οδοφραγμάτων και ίσως κάποιος δικός μας μουσικός μπορεί να ήταν το Δεκέμβρη στους δρόμους.
Ενα ποσοστό του 4,6% του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε επιτυχία στις πρόσφατες εκλογές.
Το 4,7% που πήρε ο ίδιος πολιτικός οργανισμός στις ευρωεκλογές χαρακτηρίστηκε ταπεινωτική ήττα. Η έκφραση αυτή ανήκει στον ιστορικό ηγέτη της Αριστεράς, τον Λεωνίδα Κύρκο. Υποκλίνομαι μπροστά στον Λεωνίδα, «και το αίμα του φιλώ», αν μου επιτρέπει ο Διονύσης Σαββόπουλος να χρησιμοποιήσω τον στίχο του (και δεν ξέρω τι θα κάνει η ΑΕΠΙ με τα δικαιώματα). Αλλά από κει και πέρα έχω δικαίωμα σε μια προσωπική γνώμη. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν ο ιδρυτής ενός αποτυχημένου ΠΑΣΟΚ και σε όλη την πολιτική του διαδρομή μετά το '74 δεν είχε άλλο πολιτικό προσανατολισμό από το να κολλήσει αυτό το αποτυχημένο «ΠΑΣΟΚ» στο πραγματικό ΠΑΣΟΚ, που κατάφερε να γίνει κόμμα εξουσίας.
Μπορεί να μοιάζουν σκληρές αυτές οι φράσεις, αλλά για μας τους αριστερούς πολίτες, το πρόταγμα είναι η ελευθερία του λόγου. Και βρεθήκαμε σε μηχανισμούς και οργανώσεις που το μόνο που μισούσαν ήταν αυτήν ακριβώς την ελευθερία του λόγου. Σε αυτούς τους μηχανισμούς, οι πιο ασήμαντοι άνθρωποι, που δεν είχαν κάνει τίποτα στη ζωή τους, με την τακτική του καρκίνου, διέβρωναν έναν υγιή και ρομαντικό θα έλεγα οργανισμό, που τον είχαν δημιουργήσει άλλοι. Τα παραδείγματα από την ιστορία είναι πολλά, αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα είναι ότι αυτό το σενάριο επαναλαμβάνεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές τα πήγε καλά. Εχασε μόνο έναν από τους δεκατέσσερις βουλευτές και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα κάνουν μια καλή κοινοβουλευτική δουλειά. Και παράλληλα οι του ΣΥΝ θα κάνουν και την καριέρα τους, περιμένοντας τη σύνταξή τους και ενδιαμέσως να παίζουν σε κάποιο τηλεοπτικό παραθυράκι, προβάλλοντας την καράφλα τους, μια και άλλη αξία δεν είχαν. Αυτό δεν ισχύει για όλους. Κάποιους αγάπησα και εμπιστεύθηκα. Και ο κόσμος της Αριστεράς πού είναι; Είναι διάχυτος σε όλη την κοινωνία που ακόμα δεν έχει εμφανιστεί και ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί. Και αυτό είναι το επόμενο στοίχημα. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ - «μαϊμού».
Και αυτό να το εξηγήσουμε. Εκτός από τον Μουλόπουλο που δεν εκλέχθηκε, αλλά ήρθε μπόνους, οι υπόλοιποι δώδεκα είναι ΣΥΝ. Υπάρχουν βέβαια και οι ανεξάρτητοι. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει φανεί αυτή τους η ιδιότητα. Εχουν βολευτεί στο κυρίαρχο ρεύμα και δεν έχουν σκοπό να χαλάσουν την καλή τους πορεία. Αρα μπορούμε να μιλήσουμε για έναν «τραβεστί» ΣΥΝ στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το παιχνίδι δεν τελειώνει εδώ. Αυτή η διάχυτη Αριστερά αργά ή γρήγορα θα πάρει επάνω της. Και θα καταλάβει πως η ψήφος ελεημοσύνης που δίναμε όλα αυτά τα χρόνια στην Αριστερά, αυτό ισχύει και για το ΚΚΕ, ήταν ψήφοι εναντίον μας. Απλά διορίζαμε, άθελά μας, τους ασήμαντους γραφειοκράτες που μιλούσαν για λογαριασμό μας.
Εντούτοις, έχω μια αισιοδοξία για την Αριστερά. Για ποιο λόγο; Δεν δημιουργείται από μας. Τη δημιουργεί η ίδια η κοινωνία και μεις στρατευόμαστε σε αυτήν. Ερχόμαστε και παρερχόμαστε. Αλλά η ίδια η ζωή αντιστέκεται. Σε όλο τον πλανήτη και σε όλη την ιστορία της. Φτάνει μονάχα να καταλάβουμε πως ο Βάγκνερ ήταν ένα παιδί των οδοφραγμάτων και ίσως κάποιος δικός μας μουσικός μπορεί να ήταν το Δεκέμβρη στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου