Αναγνώστες

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30·"

Για το έλλειμμα της αριστεράς

Σώτη Τριανταφύλλου,Athens Voice, 22/07/2οο9


"Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς;
Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;"

.........................................................................................................

Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας:

- «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;».
Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή:
- «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!».

Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού:
- «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!».

Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει:
«Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».

Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο».

Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους:
όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. ....

[ ]Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν.
Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη:
Γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν;
Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.

Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά.
Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη:
στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;

Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική).
Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα:
Έγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία.
Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού».
Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν.
[ ]
.....Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.

....Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού.

Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό;
Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς;
Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;

Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή.
Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης.
Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.

Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων.
Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί):

Όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος.

4 σχόλια:

Andriou είπε...

Έ όχι και μαθήματα για την Αριστερά απο την κ.Σώτη ρε Στέλιο!
Η κυρία είναι γνωστό τσιράκι του "Πατάκη" και της Athens Voise.
Έχει ταχθεί δύο φορές υπέρ τις εργοδοσίας στίς κινητοποιήσεις του σωματείου "Βιβλίου και Χάρτου" (ελέγχεται απο τον ΣΥΝ), για την απόλυση συναδέλφων τους απο τον "Πατάκη". Έχει καταγγελθεί επανειλημένα απο όλα τα σωματεία των εργαζομένων στο χώρο των βιβλιοπωλείων. Στην τελευταία παρουσίαση βιβλίου της στου "Πατάκη" την περιέλαβαν με αυγά οι εργαζόμενοι.
Και βέβαια ως συγγραφέας...Τι να πώ! Η Άντζελα Δημητρίου του Μυθιστορήματος!
Τίποτα λοιπόν όπως βλέπεις δεν είναι τυχαίο. Ακριβώς τις ίδιες εκτιμήσεις για την Αριστερά κάνει και ο Πάγκαλος!!!

Α χιωτης είπε...

Φίλε andriοu επειδή έβαλα αυτό το κείμενο δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι τα πάντα .
Μερικές αλήθειες όμως για την αριστερά είναι πικρές

Ανώνυμος είπε...

Θύμα άγριου προπηλακισμού από νεαρούς που δήλωναν «αντιεξουσιαστές» έπεσε χθες το βράδυ η γνωστή συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου: στον πολυχώρο «Φλοράλ» των Εξαρχείων- όπου είχε γίνει το γνωστό επεισόδιο με τον εκφωνητή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κ. Δ. Παπαχρήστο και άνδρες της ΕΛ.ΑΣ.- είχε προγραμματιστεί η παρουσίαση του βιβλίου της με τίτλο «Ο χρόνος πάλι».

Μία ομάδα επτά νεαρών εισέβαλε στον χώρο και πέταξε αυγά εναντίον της κυρίας Τριανταφύλλου. Στη συνέχεια, έφθασαν στο σημείο να απαιτήσουν την... αποχώρησή της από την αίθουσα και την κάλεσαν να παρουσιάζει στο εξής τα βιβλία της στο Κολωνάκι. Σημειώνεται ότι η κ. Τριανταφύλλου είναι μόνιμη κάτοικος Εξαρχείων...

Πάντως, η εισβολή δεν διέκοψε την εκδήλωση, που ολοκληρώθηκε κανονικά με την ομιλία της συγγραφέως, ενώ ακολούθησε συζήτηση με τους πολίτες που είχαν πάει στον πολυχώρο για την παρουσίαση του βιβλίου. Η κ. Τριανταφύλλου είπε στα «ΝΕΑ»: «Ορισμένοι αισθάνονται κατατρεγμένοι, εγώ δεν είμαι. Η ενέργεια δείχνει το κοινωνικό μίσος που θεωρείται επαναστατικό, ενώ είναι συντηρητικό. Όλη η ενέργεια, ακόμα και η συμπεριφορά τους, δείχνει φονταμενταλιστική νοοτροπία. Δεν είναι τα αυγά αυτά καθαυτά, που είναι μία παλιά ιστορία, που συνήθως χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο διαδηλώσεων. Εδώ αισθάνθηκα ότι μου επιτέθηκαν θέλοντας να με πλήξουν ως άνθρωπο».

Μάλιστα, η συγγραφέας ανέφερε ότι έχει δεχτεί και παλιότερα απειλές: «Μου έχουν πει ότι θα την πάθω σαν την Κούνεβα, αλλά από αριστερά». Πρόσθεσε δε ότι την έχουν απειλήσει και με μαχαίρι, έξω από το σπίτι, για να καταλήξει: «Εγώ τα έχω συνηθίσει όλα αυτά- και ίσως οι άνθρωποι αυτοί σε δύο χρόνια να πιστεύουν κάτι άλλο...».

ΜΑΡΙΑ είπε...

Αυγό είναι, θα περάσει;
Θα γίνει κι αυτό ρουτίνα; Θα λέμε ο ένας στον άλλο «πέταξαν αυγά στη Σώτη Τριανταφύλλου», «έριξαν μπογές στο θέατρο του Φάις», «έβαλαν γκαζάκι στο γραφείο του Δοξιάδη», «έδειραν τον Γιάννη Πανούση» και θα ξαναγυρνάμε αφασικοί στις ασχολίες μας; Ούτε θυμωμένοι ούτε ανήσυχοι ούτε... τίποτα; Φοβάμαι πως ναι. Ετσι θα γίνει. Ετσι έγινε κιόλας.



Μια, δυο, τρεις, δέκα, τα κατάφεραν οι τύποι των Εξαρχείων με το μυαλό κότας και το θράσος τραμπούκων του '60 να παρακολουθούμε τις επιθέσεις τους σαν απαραίτητα, καθημερινά χάπενινγκ. Και συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει παρόν κάποιο στέλεχος της Αριστεράς ή του αντιδικτατορικού αγώνα να ρίξει καμιά φάπα στους εισβολείς. Οχι, αυτοί συνήθως τα βάζουν με τα κράνη των αστυνομικών για να γίνουν ήρωες και να τους βγάλει ο υπουργός από τα κρατητήρια.

Οταν τα φασιστάκια των Εξαρχείων κάνουν ντου, οι δημιουργοί είναι ολομόναχοι. Σκουπίζουν τα αυγά, πλένουν τις μπογιές, δένουν τα τραύματά τους και αποχωρούν ησύχως. Οχι, αυτοί δεν θα ζητήσουν ποτέ προστασία από την αστυνομία - να μην τους πουν αντιδραστικούς. Δεν θα υψώσουν το δάχτυλο στο κράτος - δεν περιμένουν ψήφους στις εκλογές. Δεν θα στείλουν βίντεο από την επίθεση στα κανάλια - κανένας δεν τους ξέρει.
Δείτε τι στόχους επιλέγουν οι κομάντος των Εξαρχείων. Ακόμα και με το μικρό τους το μυαλό μπορούν να διακρίνουν τα ελεύθερα πνεύματα που κυκλοφορούν στους δρόμους της πόλης: δημιουργούς και επιστήμονες που δεν τους γλείφουν και δεν υποκλίνονται στη δήθεν επαναστατικότητά τους. Τους βλέπουν -και το λένε- όπως ακριβώς είναι: σαν επικίνδυνους φονταμενταλιστές, που έρχονται από τις πιο σκοτεινές πλευρές της Ιστορίας.

Κι επειδή δεν μπορώ να φανταστώ παρουσιάσεις βιβλίων στα Εξάρχεια περιφρουρούμενες από αστυνομία, μία απορία μού μένει. Αυτό το έρμο το «Φλοράλ», που ξανάνοιξε για να γίνει στέκι, θα αρχίσει να υποβάλλει το πρόγραμμα των εκδηλώσεών του στον ντόπιο «αντιεξουσιαστή» σερίφη;

Βένα Γεωργακοπούλου