Έτσι κι αλλιώς…

του Λεωνίδα Καρακούρου

Ίσως σε πολλούς αναγνώστες μας φανεί υπερβολικό που μια μικρή και βδομαδιάτικη εφημερίδα σαν τον «Σ .Λ.» ασχολείται τόσο συχνά με θέματα που αφορούν την παιδεία ιδιαίτερα μάλιστα ύστερα από το Δεκέμβρη του 2008 και ότι ακολούθησε μετά τη δολοφονία του 16χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Θα έλεγα όμως προκαταβολικά και προς αποφυγή κάθε παρανόησης , ότι τα θέματα της τρίτης σελίδας με τον υπέρτιτλο « Πρώτο Πλάνο» αφορούν πάντα την αποκλειστική και ελεύθερη επιλογή του υπογράφοντος και μάλιστα ύστερα από κατακτημένη και αδιαπραγμάτευτη συμφωνία με τον εκδότη- ιδιοκτήτη. Με άλλα λόγια, τίμια και ειλικρινής συνεργασία χωρίς λογοκρισία.

"Διαβάστε περισσότερα".
Βέβαια υπάρχουν αναρίθμητα και κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την τοπική μας κοινωνία και τον τόπο μας που θα μπορούσε και θα όφειλε να ασχοληθεί ο κάθε συντάκτης το ίδιο και εγώ που αφιερώνω λίγο από τον επίσης λίγο ελεύθερό μου χρόνο θέλοντας από αυτήν την μικρή γωνιά να συμβάλλω με μια και μόνο θέση- άποψη στον κοινό προβληματισμό και διάλογο. Αναφέρθηκα στο προηγούμενο φύλλο μας σε ένα θέμα που ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην τοπική επικαιρότητα , σχετικά με τις σχολικές εκδρομές και γενικότερα με το συντηρητικό- αντιδραστικό πλέγμα εξουσιών που ορθώθηκε – όχι για πρώτη φορά- απέναντι στη νέα γενιά και όχι μόνο.
Μετά μια σχεδόν εβδομάδα , συγκεκριμένα την Παρασκευή 5/2 διάβασα έκπληκτος στην εφημερίδα «ΑΛΗΘΕΙΑ» άρθρο του γνωστού ( προοδευτικού ) δημοσιογράφου Γιώργου Παγούδη να καταλήγει, «Αυτό όμως που με λυπεί πραγματικά είναι η σιωπή της συντεταγμένης κοινοβουλευτικής αριστεράς. Το θέμα φαίνεται δεν προσφέρεται για εντυπωσιασμό και αντίθετα μπορεί να κοστίζει σε ψηφαλάκια όταν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εξόχως συντηρητική κοινωνία. Οπότε – σιωπή και βλέπουμε-» . Στο άρθρο του με τίτλο «Αντιπαιδαγωγική, άδικη, υποκριτική, η ματαίωση των εκδρομών» έρχεται μάλλον καθυστερημένος - ποτέ δεν είναι αργά - αφού όμως έχουν προηγηθεί άλλοι και στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο που δηλωμένα ανήκουν στον χώρο των οποίο μέμφεται. Ανοίγουν μάλιστα το θέμα όχι με μια στενή θεώρηση « καλή παιδαγωγικά ή όχι η εκδρομή» αλλά με αφορμή αυτό το γεγονός (της τιμωρίας) αποκαλύπτουν ακριβώς το πλέγμα εξουσιών, θεσμών και οικονομικών συμφερόντων όπως είναι καμουφλαρισμένα πίσω από του ίδιου χρώματος μελανούς χιτώνες.
Δεν έκρυψα ποτέ την ιδεολογική πολιτική μου τοποθέτηση και πάρα πολλές φορές έχω πάρει δημόσια θέση σε διάφορα ζητήματα όχι και τόσο ανώδυνα! Προσπαθώ όμως να αντιστέκομαι από την ευκαιρία των Μεγάλων Φύλλων απλά και μόνο γιατί θέλω να αποφύγω κάθε συνειρμική ταύτιση. Από το ελεύθερο βήμα όμως που μου έχει προσφερθεί - να σημειώσω δε με την ευκαιρία ότι σήμερα ο «Σύγχρονος Λόγος» κλείνει το αδαμάντινο Ιωβηλαίο του με 600(!) φύλλα προσφοράς στην τοπική ενημέρωση- κάθε άλλο από σιωπή νομίζω ότι μπορεί να με χαρακτηρίσει. Όσο για την « συντεταγμένη κοινοβουλευτική αριστερά » , πολύ εύκολα βρίσκεται στο στόχο, λες και αυτή φταίει για όλα τα δεινά. Αν αγαπητέ Γιώργο Παγούδη ( που ξέρεις πόσο σε εκτιμώ ) είχες διαβάσει το άρθρο μου στις 8-11-09 με τίτλο «Μακ Ντόναλντ Γιουνιβέρσιτι» θα διάβαζες μεταξύ άλλων (όποτε θέλεις μπορώ να σου το δώσω) : …. Όμως απομακρύνθηκα. Ήξερα πως θα τα κατάφερναν (τα παιδιά) μόνοι να βρουν το δρόμο. Δεν είχαν ανάγκη των διαφόρων ξερόλων που δηλώνουν «αηδιασμένοι» που « εκφράζουν επιφυλάξεις για τις αγνές προθέσεις των μαθητών « και πολύ ύπουλα βάζουν ερωτήματα ότι οι ενέργειές τους μπορεί να είναι και … καθοδηγούμενες… Ξέρεις πού είχαν γραφτεί αυτά ! Όχι μόνο τότε αλλά και τώρα . Λοιπόν μην πυροβολείτε τον πιανίστα.
Μετά όμως τις παραπάνω παρενθέσεις, ας έλθω λίγο στο ζουμί. Βασικά, το θέμα στη σημερινή φάση, έχει αναδείξει ένα άλλο υπολανθάνων φαινόμενο. Τη συντηρητική – αντιδραστική στροφή από τη μια, μιας γερασμένης κοινωνίας που ολοκλήρωσε – όπως ολοκλήρωσε- τον μεταπολιτευτικό της κύκλο, κι από την άλλη το νέο και ελπιδοφόρο που γεννιέται . Άκουγα προχθές τον μεγάλο διανοητή της Αριστεράς (!) το φιλόσοφο Κ. Βεργόπουλο από το Παρίσι να διαπιστώνει περήφανος για τη νέα γενιά της πατρίδας μας, ότι βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο πολιτισμού από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο , κι ακόμη να χαρακτηρίζει το Δεκέμβρη και τους άλλους που θα ακολουθήσουν ορόσημο και ελπίδα με πρωτοπόρο την Ελληνική νέα γενιά. Όταν λοιπόν από ένα τόσο μεγάλο διανοητή γίνονται αυτές οι διαπιστώσεις , φυσικό είναι να τρομάζει το καθυστερημένο, γερασμένο και αντιδραστικό κατεστημένο το οποίο συσπειρώνεται , οργανώνεται και μπαίνει στην πιο χυδαία αντεπίθεση, κατασυκοφάντηση και τιμωρία της νέας γενιάς που τόλμησε να ορθώσει αυθαδικά το ανάστημά της.
Ο γνωστός εκπαιδευτικός – συνδικαλιστής Γρ. Καλομοίρης γράφει : «Είναι αλήθεια πως το σχολείο του σήμερα δεν είναι αυτό που θέλουμε , δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σήμερα και μάλλον σε πολλά σημεία είναι οπισθοδρομικό , συντηρητικό και εχθρικό πολλές φορές απέναντι στο μαθητή και την κοινωνία. Η εξέγερση των μαθητών τον περσινό Δεκέμβρη έφερε στην επιφάνεια πολλά από τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Αν σήμερα συζητούσαμε για το τι σχολείο θέλουμε το οφείλουμε στους ίδιους τους μαθητές και μαθήτριες που ξεγύμνωσαν με τον πιο ακραίο αλλά και αυθεντικό τρόπο αυτό που όλοι βλέπαμε, αλλά δεν τολμούσαμε να το αγγίξουμε.
… Είναι γεγονός πως το σχολείο του σήμερα δεν μπορεί να εκφράσει αυτό που η κοινωνία έχει ανάγκη , το κυριότερο μάλιστα είναι πως βάζει φραγμό στα όνειρα και τις ελπίδες των νέων αγοριών και κοριτσιών. Είναι βαθιά ταξικό, δεν δίνει ίσες ευκαιρίες , διατηρεί τις διακρίσεις, οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Είναι βαριά η ευθύνη των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Το «δωρεάν» σηκώνει πολύ συζήτηση και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι τσέπες των γονιών…».
Ώστε λοιπόν, όπως διαπιστώνει ο διαπρεπής εκπαιδευτικός , το σημερινό σχολείο είναι εχθρικό όχι μόνο ενάντια στους μαθητές αλλά και την ίδια την κοινωνία, είναι δε και βαθιά ταξικό. Ώστε γι’ αυτό υπάρχουν και οι αντίστοιχες αντίθετες συμμαχίες. Μαθητές- προοδευτική κοινωνία από τη μια , αντιδραστικό γερασμένο κατεστημένο και Μεγάλα Φύλλα από την άλλη.
Σ’ ‘όλες τις ιστορικές περιόδους αυτό που επικράτησε ήταν πάντα το νέο. Σαν την Άνοιξη άνθιζε και γέμιζε χρώματα κι αρώματα το μέλλον , αφήνοντας τον παγωμένο χειμώνα του Μεσαίωνα πίσω να πεθαίνει. Έτσι ήρθε κι έρχεται πάλι η Άνοιξη της δικιάς μας Αναγέννησης. Το φως του Απόλλωνα θα κάψει το θηρίο της οπισθοδρόμησης που μέχρι τον οριστικό του θάνατο θα γίνεται ακόμα πιο σκληρό κι απάνθρωπο. Και δεν είναι άλλο από το, από το απαίσιο πρόσωπο του καπιταλισμού με τους καιροσκοπικούς του συμμάχους. Στον φυσικό κόσμο όμως όπως και στην κοινωνία υπάρχει νομοτέλεια.
Έτσι και αλλιώς … που λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ.