Δεν χτίζεται έτσι η κοινωνία που ονειρευόμαστε σύντροφοι.
Σχεδόν τρεις μήνες άντεξε την απεργία πείνας ο Ορλάντο Ζαπάτα Ταμάγιο, 42 χρονών, Κουβανός πολιτικός κρατούμενος, που διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες κράτησης. Πέθανε προχθές σε νοσοκομείο της Αβάνας, όπου είχε μεταφερθεί από τη φυλακή, μετά από 85 μέρες αποχής από στερεά τροφή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη κτηνώδη μεταχείριση και τα σωματικά βασανιστήρια που υπέφερε ο ίδιος και άλλοι συγκρατούμενοί του από τους δεσμοφύλακες στη φυλακή Κίλο 7, στην ανατολική επαρχία Καμάκουεϊ.
"Διαβάστε περισσότερα".
Ήταν ένας από τους 75 συλληφθέντες ακτιβιστές της Μαύρης Άνοιξης του 2003, που η κυβέρνηση Κάστρο αποκαλεί μισθοφόρους των Αμερικανών και αντεπαναστάτες…
Ξέρετε τι σημαίνει να πεθαίνει ένας άνθρωπος από πείνα; Για σκεφτείτε το. Εννοώ να επιλέγει να αρνείται το φαγητό για μέρες πολλές. Και για εβδομάδες. Και για μήνες. Να χρησιμοποιεί το θάνατό του, αργό και βασανιστικό, σαν το μόνο όπλο που του απέμεινε, ενάντια στη βάναυση εξουσία των κομματικών λογοκριτών.
Πριν από δύο εβδομάδες, η μητέρα του πληροφόρησε τη Διεθνή Αμνηστία ότι είχε μείνει πετσί και κόκαλο, ότι το στομάχι του ήταν απλώς μια τρύπα, ότι τα πόδια του ήταν γεμάτα με τραύματα λόγω της ακινησίας του στο κρεβάτι. Ήταν τόσο αδύνατος, που οι νοσοκόμες δεν μπορούσαν να βρουν στα χέρια του ενδοφλέβιες γραμμές για να του χορηγήσουν υγρά και χρησιμοποιούσαν φλέβες στο λαιμό του.
Η κυβέρνηση ήθελε να τον κρατήσει στη ζωή, γιατί νεκρός θα ήταν γι’ αυτήν πιο επικίνδυνος, παρά ζωντανός. Βλέπετε, ένας πολίτης που προτιμά να αυτοκτονήσει παρά να ζει στο «σοσιαλιστικό παράδεισο» της οικογένειας Κάστρο, δεν είναι και η καλύτερη διαφήμιση για το γενναίο και τίμιο κομμουνιστικό κόμμα, που απελευθέρωσε το πολύπαθο νησί από τους αμερικανόδουλους καπιταλίστες και έφερε την αξιοπρέπεια για τους φτωχούς αγρότες και εργάτες...
Βεβαίως, ο Ορλάντο Ζαπάτα Ταμάγιο ήταν ένας φτωχός εργάτης, ένας υδραυλικός, όχι όμως από τους εργάτες και τους υδραυλικούς που αρέσουν στο κόμμα. Ήταν ένας ανυπάκουος εργάτης κι ένας ασεβής υδραυλικός, που είχε δικές του απόψεις κι επέμενε να μην τις προσαρμόζει σε αυτές των κομματικών ινστρουχτόρων, για να επιβιώνει κουτσά-στραβά, όπως κάνουν οι περισσότεροι, χωρίς να έχει στο κεφάλι του τους λογοκριτές και τους πράκτορες της Ασφάλειας.
Έτσι, οι Αρχές τον έκλεισαν στη φυλακή το 2003, αφού τον καταδίκασαν σε 3 χρόνια κάθειρξη για τα φοβερά εγκλήματα της ασέβειας, της πρόκλησης δημόσιας αναταραχής και της αντίστασης στην κυβέρνηση (δηλαδή, επειδή μιλούσε σε ειρηνικές συγκεντρώσεις, υπέρ της πολυκομματικής δημοκρατίας…). Το καθεστώς τα αύξησε στα 36 χρόνια φυλάκισης, γιατί ήταν ξεροκέφαλος και συνέχιζε ακόμα και πίσω από τα σίδερα να αμφισβητεί της αναμφισβήτητες αλήθειες του κόμματος.
Στο τέλος αυτής της μακράς και επώδυνης πορείας, άφησε στα χέρια των αστυνομικών του Κάστρο μόνο τις πληγές του. Πήρε μαζί του τα απομεινάρια αυτού που κάποτε αποτελούσε το κορμί του, μετά που οι δήμιοι το κτύπησαν, το κακοποίησαν και το παραμόρφωσαν με τα γκλοπς, τις χειροπέδες, τις αλυσίδες και τις σιδερογροθιές τους. Πήρε ασφαλώς μαζί του και το πνεύμα του, αμόλυντο από το καθημερινό δηλητήριο της προσαρμογής στο φόβο και τη σιωπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου