Του Άγγελου ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ
Ουδέποτε άλλοτε στην εικοσάχρονη πορεία του ο Συνασπισμός έγινε δέκτης τόσων προσκλήσεων (και προκλήσεων) να αυτοακυρωθεί. Και το περίεργο είναι ότι αυτές εκδηλώνονται σε μια περίοδο που οι εκλογικές του επιδόσεις και οι δημοσκοπικές του καταγραφές (μέσα από το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πολύ πιο πάνω από τα αγχωτικά, οριακά ποσοστά προηγούμενων εποχών.
"Διαβάστε περισσότερα".
Άλλοι μας καλούν να διαλύσουμε το κόμμα και να διαχυθούμε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι πάλι να εγκαταλείψουμε τον ΣΥΡΙΖΑ διαφορετικά να εγκαταλείψουμε τον Συνασπισμό. Στην ουσία μας παραπέμπουν στην ακύρωση μιας σκληρής προσπάθειας δύο δεκαετιών για τη συγκρότηση και το στέριωμα ενός ρεύματος της αριστεράς που θέλησε να υπερβεί την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό του περασμένου αιώνα όπως αυτός εκφράστηκε από το μοντέλο του «υπαρκτού».
Από μία πλευρά προτείνεται να αρνηθούμε τον εαυτό μας, να διαγράψουμε ό,τι κατακτήσαμε σαν αναγνωρισιμότητα στην κοινωνία, να αποποιηθούμε την ταυτότητα που συγκροτήσαμε τόσο επίπονα και να γίνουμε κάτι θολό και ασαφές μεταξύ μιας «αντισυστημικής» αριστεράς και ενός λαϊκοπατριωτικού προοδευτισμού παλαιάς κοπής.
Από την άλλη πλευρά επαναδιατυπώνονται παρωχημένες ιδέες περί «εθνικής συνεννόησης» και «συναίνεσης» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Πρόκειται για προτάσεις ενσωμάτωσης του ΣΥΝ στη λογική του «να μοιραστούμε τις ζημιές, τις ευθύνες και τη διαχείριση της κρίσης», θύτες και θύματα, κυβερνώντες και μη.
Αλλά ο Συνασπισμός παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, είναι καταγεγραμμένος ως σημαντικός παράγοντας της δημόσιας ζωής. Είκοσι χρόνια διαδρομής, δεκαπέντε χρόνια συνεχούς κοινοβουλευτικής παρουσίας, είκοσι χρόνια άξιας παρουσίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ισχυρή καταγραφή και δράση στην τοπική αυτοδιοίκηση, διακριτός ρόλος σε ό,τι σοβαρό κινηματικό συνέβη αυτά τα χρόνια.
Δεν εκχωρείται επομένως, ούτε αυτοκαταργείται ο χώρος αυτός. Και για αυτό η βάση του, οι εκατοντάδες χιλιάδες των μελών και των φίλων του αλλά και πιο πέρα ακόμα οι συμπαθούντες , απαιτούν έναν ισχυρό, αυτόνομο Συνασπισμό, εκφραστή του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, του αριστερού ευρωπαϊσμού, της οικολογικής ευαισθησίας και της αμφισβήτησης του δικομματικού σκηνικού.
Το επικείμενο Συνέδριο του ΣΥΝ καλείται να επιβεβαιώσει και να επικυρώσει με σαφήνεια αυτήν την απαίτηση. Πολύ περισσότερο σήμερα που, η επίθεση που δέχονται - στο όνομα της κρίσης - τα κοινωνικά δικαιώματα, η απασχόληση, το εισόδημα καθώς και το περιβάλλον απαιτούν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις και ταυτόχρονα εναλλακτικό σχέδιο που να αμφισβητεί την ισοπεδωτική προπαγάνδα του μονόδρομου.
Η στάση της Ε.Ε. απέναντι στο ελληνικό ζήτημα επιβεβαιώνει το πόσο προβληματική είναι η αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής οικοδόμησης . Η πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης με το Σύμφωνο Σταθερότητας και την στρατηγική της Λισσαβόνας έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Η απάντηση της ευρωπαϊκής αριστεράς και φυσικά του ΣΥΝ , δεν βρίσκεται ούτε στην εθνική αναδίπλωση, ούτε στην ενσωμάτωση στη λογική των κ.κ. Μπαρόζο, Αλμούνια και Τρισέ, αλλά τη διεκδίκηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με όρους δημοκρατίας, αλληλεγγύης και κοινωνικής συνοχής.
Το Συνέδριο είναι η ευκαιρία να επικαιροποιήσουμε και να εμβαθύνουμε σε όλα αυτά τα ζητήματα, να στηρίξουμε την γραμμή της αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης. Βάση της το πλαίσιο που έχουμε διαμορφώσει με τα ιδρυτικά μας κείμενα, το ντοκουμέντο του Προγραμματικού μας Συνεδρίου του 2003, το πρόγραμμα που ψήφισε το Διαρκές Συνέδριο του 2008 και τις επεξεργασίες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Ενδιαφερόμαστε για την ενότητα δράσης της αριστεράς, διαισθανόμαστε την ιδιαίτερη ευθύνη μας, θέλουμε έναν ισχυρό ΣΥΡΙΖΑ, σαν πολιτική συμμαχία της αριστεράς με συναινετικές λειτουργίες. Θεωρούμε όμως ότι αυτό το εγχείρημα δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μέσα σε ένα κλίμα έντασης, αντιπαλότητας απέναντι στον ΣΥΝ και συνεχούς αμφισβήτησης του ρόλου του.
Ίσως το πιο σημαντικό ζήτημα του Συνεδρίου είναι η επιστροφή στο κόμμα. Τον Συνασπισμό μακράς πνοής που έχουμε συνομολογήσει. Να δώσουμε στο μέλος του κόμματος τον ρόλο που του ανήκει, να αποκαταστήσουμε τον διάλογο και τις συνθέσεις, αντί για τους μονολόγους και την επιδίωξη της επικράτησης. Να αναβαθμίσουμε τον πολυφωνικό, πολυτασικό του χαρακτήρα υπερβαίνοντας τα κλειστά, ιεραρχικά, αυτοαναφερόμενα σχήματα, και δημιουργώντας ρεύματα ιδεών και ώσμωσης μέσα στο κόμμα. Να ενισχύσουμε τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία των μελών, που μπορούν να περιορίσουν συμπεριφορές και στάσεις ηγετικών προσώπων και ομάδων που τραυματίζουν το κόμμα..
Όσοι /όσες υπογράψαμε το συλλογικό κείμενο των «20» στην τελευταία σύνοδο της ΚΠΕ, θελήσαμε να εκφράσουμε ακριβώς αυτούς τους προβληματισμούς. Και να συναντηθούμε με πολλούς και πολλές μέσα στο κόμμα που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, όχι για να συγκροτήσουμε άλλο ένα τασικό μόρφωμα, αλλά για να αλλάξουμε το κόμμα.
Είναι μια πρωτοβουλία λογικής και συνεννόησης που βλέπει τον Συνασπισμό και την προοπτική του. Αν κάποιοι βλέπουν «δεξιά» ή «αριστερά» εκτός Συνασπισμού, είναι δικαίωμά τους. Και δικό μας όμως να στηρίξουμε την «Συνασπισμική» μας επλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου