ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ

Της Όλγας Ορφανίδου
ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΙΣ
Πράξη πρώτη
Καμία έκπληξη δεν προκαλεί το κύμα θυμού που ξεχείλισε από το Σάββατο το βράδυ σε όλη την Ελλάδα. Καμία.Ο θυμός που συσσωρεύεται τόσο καιρό και που δε βρίσκει διέξοδο, έρχεται κάποια στιγμή που ξεχειλίζει και χτυπάει τυφλά.Όταν είμαι μαθητής και μαθήτρια που βιώνω την παράνοια του εκπαιδευτικού μας συστήματος, όταν έχω χάσει τη χαρά της ζωής για να την εξαργυρώσω σε βαθμούς και σε εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο δεν έχω επιλέξει με άλλο κριτήριο παρά μόνο τη δυνατότητα της επαγγελματικής μου αποκατάστασης. Κι όταν αυτή η επαγγελματική μου αποκατάσταση είναι, στην καλύτερη περίπτωση και αν υπάρξει, ένας μισθός των επτακοσίων ευρώ για ένα εξοντωτικό ωράριο και με την απειλή της ανεργίας πάνω από το κεφάλι μου…Όταν είμαι αλλοδαπός, τσιγγάνος, τοξικοεξαρτημένος, αποφυλακισμένος, ψυχικά ασθενής ή απλώς φτωχός, άνεργος και ανασφάλιστος, αισθάνομαι απλώς ότι δε με αφορά η μακάρια ησυχία αυτού που κάθεται στον καναπέ του και με παρακολουθεί στην τηλεόραση ως ένα στατιστικό μέγεθος ή κοινωνικό φαινόμενο. Αισθάνομαι ότι δεν ανήκω σε αυτή την κοινωνία που με βάζει στο περιθώριο, σε αυτή την κοινωνία που δημιουργεί το περιθώριο για να νοιώσει περισσότερο ασφαλής που βρίσκεται εντός και όχι εκτός των ορίων ασφαλείας.Όταν όμως τα όρια σιγά σιγά εξαφανίζονται και παύουν να είναι σαφή. Όταν εγώ ο νομοταγής και φιλήσυχος πολίτης βρεθώ χωρίς σπίτι, ή στη φυλακή για τα καταναλωτικά μου δάνεια που τόσο απλόχερα μου έδωσαν οι τράπεζες. Όταν εγώ ο απλός άνθρωπος ακούω για πολλοστή φορά ότι θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι και νοιώθω νωπή τη ζαρντινιέρα στο κεφάλι μου.Όταν αισθάνομαι ότι η ασφάλεια που νόμιζα ότι μου πρόσφερε το κράτος στο οποίο ζω στρέφεται για άλλη μια φορά εναντίον μου…Τότε ο θυμός μου ξεχειλίζει και ο θυμός δεν έχει μυαλό και μάτια.
Πράξη δεύτερη
Και τότε έρχεται ο φόβος. Σε μένα που αισθάνομαι εντός των ορίων. Σε μένα που νοιώθω ότι δε με αφορά η κοινωνική αντίδραση και που η βολή του καναπέ μου απειλείται. Σε μένα που νομίζω ότι αυτό που βλέπω δυο μέρες στην τηλεόραση δε με αφορά, δεν είναι η άλλη όψη του εαυτού μου. Δεν είμαι εγώ ο ίδιος κάτω από άλλες συνθήκες.Και όταν έρχεται ο φόβος ζητάω προστασία. Ζητάω να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Ζητάω να επιβληθεί η τάξη. Ξεχνάω ότι η τάξη που υπήρχε προχθές έκρυβε μέσα της τόσο θυμό. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος κάποια δύναμη από τον ουρανό (;) να εξαλείψει τις αιτίες των όσων ζούμε δυο μέρες τώρα. Μαγικά και δυναμικά. Ζητάω ανακούφιση στο φόβο μου από κάπου αλλού και κάπου έξω από μένα, όπως έχω συνηθίσει.
Πράξη Τρίτη
Αισθάνομαι ότι πρέπει να επιλέξω ή θυμό ή φόβο.Σκέφτομαι ότι έχω εγκλωβιστεί σε επιλογές που έχουν φτιαχτεί για μένα χωρίς εμένα και βλέπω ότι αυτό μπορεί να με οδηγήσει στο να θυμώσω ή να φοβηθώ. Και σκέφτομαι ότι όσο οι επιλογές γίνονται χωρίς εμένα αυτό θα συμβαίνει πάντα. Όσο νοιώθω ότι δε με αφορά και το παραμικρό που συμβαίνει την κοινωνία που ζω και ότι δεν είναι δικό μου πρόβλημα, αυτό θα συμβαίνει πάντα.Όσο νοιώθω ότι εγώ δεν είμαι και ο άλλος ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ.
Όλγα Ορφανίδου