ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΕΤΡΟ

Μίμης Μουτσάτσος: Kαλό κατευόδιο, Μίστερ Τζων
Τρ 5/1/2010
Είναι δύσκολο να αρθρώσεις λόγο όταν χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν με κάποιον για δεκαπέντε χρόνια συνεχώς κάθε πρωί έπινες μαζί του τον πρωινό καφέ.Αναφέρομαι στον αδόκητο θάνατο του Πέτρου Δημόπουλου ή Τζών Κασαβέτη όπου μια ελαφρά σχετικά επέμβαση έγινε αιτία να πέσει η αυλαία της ζωής του.Άνθρωπος «γέννημα θρέμμα» του κινηματογράφου (είναι γνωστό ότι ο πατέρας του Μιχάλης Δημόπουλος έφερε οργανωμένα τον κινηματογράφο στη Χίο, από τη Σμύρνη, όπου οι Δημόπουλοι είχαν τρεις κινηματογράφους), υπήρξε ο κορυφαίος «σινεματζής» της παλιάς φουρνιάς. Πέρα από μηχανικός προβολής, ήταν και άριστος τεχνίτης στις μηχανές, όπως και στα τζουκ – μποξ. Επίσης λόγω της τεράστιας υπομονής του μπορούσε και επισκεύαζε κάθε παλιό μηχάνημα, είναι γνωστή η εργασία που πρόσφερε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο 1ο Γυμνάσιο. Όλη του τη ζωή είχε σχέση με τον κινηματογράφο, ψυχαγωγούσε γενιές και γενιές, από τον Αστέρα, το REX, από εκεί στον κινητό κινηματογράφο, μέχρι στη Μυτιλήνη έκανε προβολές. Ήταν ο άνθρωπος που ισορροπούσε μεταξύ ζωής και οθόνης, πραγματικά νόμιζες ότι βγήκε από αυτήν, πάντα άψογος, το σβησμένο τσιγάρο πάντα πλάγια αλά Τζέιμς – Ντιν. Πάντα με χιούμορ αξεπέραστο, συνεχώς με ατάκες των παλιών κωμικών του ελληνικού σινεμά (που τόσο αγαπούσε) καθώς επίσης αμέτρητες κωμικοτραγικές σκηνές από την περιπέτεια του κινητού κινηματογράφου και των συνεργατών του.Ο Πέτρος, εκτός των άλλων, ήταν ένας ευπατρίδης, ήταν στην κυριολεξία ένας τζέντλεμαν, ποτέ δεν έθιγε, ποτέ δεν έλεγε κακιά κουβέντα για κανέναν, έτσι ήταν πάντα και στα δύσκολα, και στα πέτρινα χρόνια, ποτέ δεν πρόδωσε φίλους, πάντοτε συμφιλίωνε, ποτέ δεν οδηγούσε στα άκρα.Για τον «Τζων Κασαβέτη» θα δοθεί ευκαιρία να επανέλθουμε, με μια γενικότερη ματιά στην τοπική ιστορία του κινηματογράφου, εξάλλου είναι τόσα πολλά αυτά που διεμείφθηκαν κατά τη διάρκεια της φιλίας μας (απ’ την εποχή που δημιουργήσαμε μαζί με άλλους το θερινό σινεμά, 1995).Το πρόβλημα είναι τώρα, πώς γεμίζει το κενό, κυρίως για την οικογένειά του που τόσο αγαπούσε, για μένα ήταν ο αξεπέραστος φίλος, ο «εξομολογητής», όσα νεύρα και να είχες, με τον Τζων χαλάρωνες, ηρεμούσες.Ίσως έφυγε ήσυχος γιατί άφησε εξαιρετικά παιδιά και εξαιρετικά εγγόνια, ώστε να παρηγορούν και την αγαπημένη του κα Πόπη. Πραγματικά η χιώτικη κοινωνία μένει φτωχότερη, από πολλές απόψεις λόγω της απουσίας του ήπιου αυτού ανθρώπου.Εγώ έχω τόσα πολλά να πω που κλείνω εδώ υποχρεωτικά...Καλό κατευόδιο, Μίστερ Τζων...
Tου ΜΙΜΗ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ, ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: ΑΛΗΘΕΙΑ, 31/12/2009